คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Oh!boy 9
ฮยอกแจรีบเดินลงมาชั้นล่างโดยไวเพื่อหลบฮันกยองที่จากจะเจอกันที่ชั้นบน(หลบทำไม)
ฮยอกแจรีบเดินไปหาป้ายองจีโดยไวทันที ป้ายองจีฮันมามองคุณหนูแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“ป้าอ่า~รู้ใหมผมเกือบตายแนะ พี่เขานะล๊อกคอผมไว้จนหายใจไม่ออก”ฮยอกแจทำท่าประกอบ
“รู้สิค่ะ^^ป้าแค่ลองให้คุณหนูไปปลุกเฉยๆและค่ะ”ป้ายองจีบอกยิ้มๆ -0-อ่าว
“-0-**งั้นป้าก็แกล้งผมอะสิ”ฮยอกแจทำปากยื่นปากยาว
“แหม่มคุณหนูละก็...ป้าจะแกล้งลงหรอค่ะ แค่ลองดูเฉยๆ”ป้ายองจีบอก
“อ่าว แล้วปกติพี่เขาตื่นไงละฮ่ะ- -*”ฮยอกแจถามออกไป
“ก็ตื่นเองนะและค่ะ ถ้ามีธุระท่านก็ตื่นเร็ว ถ้าไม่มีก็นอนไปเรื่อยๆ...ถ้าจะปลุกแค่เคาะประตูก็ตื่นแล้วละค่ะ^^ปกติคุณชายจะไม่ชอบใครใครมาปลุกแบบพวกเขย่าตัวหรือตะโกนนะค่ะ...คุณหนูปลุกยังไงหรอค่ะ” - -* ฮยอกแจยืนค้างนิ่งๆ
“ผมทำทั้ง2อย่างเลยครับ - -“บอกเสียงแห้งๆ เรียกเสียงหัวเราะจากป้ายองจีได้เป็นอย่างดี
ร่างสูงเดินลงมาจากบันไดยาว ตาคมมองไปรอบๆแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องครัว
เพราะได้ยินเสียงคุยและเสียงหัวเราะดังลอดออกมา ทันทีที่ฮยอกแจสบเข้ากับตาคมก็เงียบทันที
“ตื่นแล้วหรอค่ะคุณชาย”ป้ายองมินทัก
“ครับ...คุณแม่ไปใหนละครับ”เสียงทุ้มถามออกไป ยองจีเสิร์ฟถ้วยข้าวต้มร้อนๆไว้ตรงหน้าฮยอกแจ ร่างเล็กก้มหัวนิดๆแล้วกม้หน้าก้มตากินไป
“คุณท่านออกไปแล้วละค่ะ ท่านฝากบอกมาว่าให้ดูแลคุณหนูฮยอกแจดีๆ”ฮยอกแจเงยหน้ามองใบหน้าคมนิดๆฮันกยองเหลือบมองดวกตากลมโตที่จ่องเขาอยู่
“กินไปดิ!!มองไร”ตะคอกออกไป ทำเอาร่างเล็กรีบก้มหน้าก้มตากินเหมือนเดิม ฮันกยองเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน พลางตักข่าวต้มเข้าปาก
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“กูกินข้าวอยู่.....จะไปก็ไปเองและน่า”กดรับโดยไม่มองว่าใครโทรมา แล้วก็ตักข้าวเข้าปากอีกคำ
-เออ...รีบมาละกัน-คิบอมบอก
“มีอะไรหรือไง??”ถามกลับอย่างไม่สนใจมากนัก
-ป่าวหรอก กูแค่คิดว่ามึงอาจจะลืมว่าวันนี้ มึงกับไอ้ยุนต้องไปสัมมนากับพวกมาสเตอร์อีกโรงเรียนนะ-
“! ! !~”ฮันกยองเด้งตัวลุกขึ้น จนฮยอกแจสะดุ่ง
“ไหนไอ้ยุนบอกว่าไปอาทิตย์หน้าไง!”ฮํนกยองกลอกเสียงออกไป อย่างหงุดหงิด
-อ่าวหรอ สงสัยมันแกล้งมึงมั้ง เนียมันนั่งอยู่กับกูเนี่ย...ฝากบอกไรใหม?-คิบอมบอก
“บอกมันว่าเตรียมคำพูดหวานๆไว้แก้ตัวได้เลย”พูดจบก็ตัดสายทิ้ง แล้วทำท่าจะเดินออกไป
ร้อนถึงฮยอกแจต้องรีบวิ่งตามหน้าตั้งทันที ร่างเล็กรีบวิ่งตามขายาวๆนั้นมาอย่างไวแล้วทั้งคู่ก็ถึงรถคันงามในที่สุด
“เร็วๆดิ!!ฉันกำลังจะสายเนี่ย...”หันมากัดร่างเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถ ทันทีมือบางปิดประตูรถคันงามก็ออกวิ่งออกไปอย่างเร็วจนฮยอกแจหน้าเกือบฟาดกับประตูรถ
“ม...มีอะไรหรอฮ่ะ”ถามออกไปเบาๆ ฮันกยองนิ่งเงียบเหมือนไม่ได้ยิน จนร่างเล็ฏอ้าปากจะถามอีกรอบ
“ถามซ้ำนายตาย!!”ขู่ออกมาดักคอคนข้างๆ จนร่างเล็กต้องหุบปากเงียบไปเหมือนเดิม แล้วในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนโดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งของเวลาปกติ ฮันกยองจอดรถใกล้ๆกับอาคารฝ่ายจัดการบุคลากร ฮยอกแจมองออกไปรอบๆ
“นายลงตรงนี้...อ่ะ!เอกสาร”ฮันกยองโยนซองเอกสารลงบนตักร่างเล็กอย่าไม่เบามือนัก
“อะไรฮ่ะ?”ฮยอกแจถามซ่ำแล้วแกะดู
“ก็บอกว่าเอกสารไง!!เอาไปยื่นขอรับหนังสือ แล้วลงวิชาเรียนเลย...บื่อชะมัด ลงๆไปซักทีฉันรีบ”
“ก็ผมไม่รู้นี่น่าว่าใช้ทำอะไร!ทำไมพี่ต้องด่าด้วยเล่า”เถียงกลับแต่ก็ลดเสียงลงเรื่อยๆ
“นี่!!!กล้าขึ้นเสีย...เฮ้!!!ฉันยังพูดไม่จบ....นี่!!!ไอ้เตี้ยยยย!!!~”เสียงด่าตามหลังมาเมื่อฮยอกแจเถียงกลับร่างเล็กก็รีบลงจากรถคันงามทันที ร่างสูงมองอย่างขัดใจแล้วรีบบึ่งรถไปยังตึกชมรถที่อยู่คนละทิศกับตึกบุคลากร เขาสบทไปมาเพราะการที่มาส่งร่างเล็กมันทำให้เขาเสียเวลานิดหน่อย
(แล้วมาส่งทำไมละลูก-*-)
หลังจากหนีตายมาได้อย่างหวุดหวิด(?)ฮยอกแจก็เดินขึ้นตึกสีขาวขนาดใหญ่ทันที ในนี้ดูไม่ค่อยมีนักเรียนมากนักจะมีก็แต่คนที่ดูภูมิฐานหน้าตาเหมือนอาจารย์จากต่างประเทศทั้งนั้นเลย ฮยอกแจเดินไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงมาต้องรับฮยอกแจ
“Good morning Mr.Can I halp You?/สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยใหม?” - -*มีครับ ช่วยพูดภาษาเกาหลีกับผมนิดนึง ร่างเล็กนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรเลยเลือกที่จะยื่นซองเอกสารให้ ผู้หญิงคนนั้นหยิบไปดูแล้วหันไปคุยกับเพื่อนอีกคน
“Invited to enter the room next to the document./เดียวช่วยไปกรอกเอกสารที่ห้องข้างๆด้วยนะค่ะ”
“! ! !” ร่างเล็กยืนอ้าปากค้างนิ่งเขามองตามมือขาวๆนั้นชี้ไปตามทางเดินยาวที่มีห้องอยู่ติดกันเกือบ10ห้อง!!!ฮยอกแจ พยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่เสียงนึงก็เรียกเขาไว้
“ฮยอกแจ..”ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียก เขาก็พบกันรุ่นพี่ของซองมินที่ชื่อลีทึกกำลังเดินมาหาเขา
“พี่ลีทึก....”ฮยอกแจดีใจจนแทบจะกระโดดกอดรุ่นพี่ของเขา มีคนช่วยแล้ว
“นายมาทำอะไรที่นี้หรอ?”ลีทึกถาม ฮยอกแจรับเอกสารคืนมาจากแม่สาวคนงาม(?)
“ผมมาติดต่อเรื่องเรียนนะฮ่ะ...แต่ผมฟังเธอพูดไม่รู้เรื่องเลย- -*”ฮยอกแจหันไปยิ้มให้เธออีกครั้ง
“โถ่..นึกว่าเรื่องอะไร..มาๆเดียวพี่จัดการให้”ลีทึกคว้าเอกสารไปจากมือเล็ก
“เอ้?คือ...”
“เอาน่า พี่นำงานอยู่ที่นี้...เดียวพี่ทำให้แปปเดียว”ลีทึกบอกแล้วหันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น ฮยอกแจมองท่าทางออดอ้อนของลีทึกอย่างสงสัย(เพราะฟังไม่ออก)แล้วไม่นานนักลีทึกก็เดินกลับมาหาเขาอีกรอบ ฮยอกแจมองในเชิงสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ขอให้เขาช่วยรัดคิวให้เรา เขายอมทำตามด้วยและ...แลกกับการให้พี่มาบอกนายว่า เขาพูดภาษาเกาหลีได้^^” -0-*** ชีวิต!!!ฮยอกแจหันหน้าไปมองหญิงสาวที่หัวเราะอายๆมาให้เขา - -*นิสัยนะคนเรา....
“ไปกรอกเอกสารกันดีกว่า”ลีทึกว่าพลางดันแผ่นหลังบางไปอีกห้องหนึ่ง
ทั้งฮยอกแจเลยลีทึกนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้สีเบจตัวยาวและเริ่มกรอกเอกสารโดยที่ลีทึกเป็นคนเขียนให้และฮยอกแจเป็นคนบอก โดยมีปัญหาในเรื่องสาขาการเรียนนิดหน่อยและสุดท้ายฮยอกแจก็ลงเรียนอักษรจีน!!!(มายังไงเนี่ย-*-)โดยที่มันเป็นคำยุยงของลีทึกที่พล้ามยาวว่าประเทศจีนดียังไง และจบมารวยขนาดใหน
Rrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrr
ใบหน้าสวยของนางฟ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“ว่าไงคังอิน...”กลอกเสียงออกไปยิ้มๆ
“ไม่รู้สิ...คงไม่ว่างฉันนัดกับคนอื่นไว้...อืมใช่...บ้าหรอ ไว้วันหลังเถอะ...ถ้าเย็นนี้นะได้ อืม...แค่นี้นะ เช่นกันๆ”ว่าแล้วก็กดตัดสายไปเลย ฮยอกแจมองหน้าลีทึกเป็นเชิงถาม
“หืม?”
“แฟนพี่หรอฮ่ะ?”ถามออกไปซื่อๆลีทึกยิ้มแล้วทำท่าคิด
“อาจใช่...หรือไม่ใช่ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน^^”บอกยิ้มๆ จนฮยอกแจทำท่าจถามต่อลีทึกขัดขึ้น
“เอาไปส่งได้แล้วแล้วก็รับหนังสือเรียนที่ห้องนี้นะ พี่กำลังไปทำงานสายนะเนี่ย มาสเตอร์ต้องด่าแน่เลย...พี่ไปนะ”บอกลาอย่ารีบร้อนแล้วรีบวิ่งเข้าไปอีกห้องนึง ฮยอกแจขำนิดแล้วรีบไปเอาหนังสือเรียน
หลังจากร่างเล็กรับหนังสือเรียนแล้ว(หาคนแถวนั้นช่วย)เขาก็รีบเดินหาตึกเรียนของคณะเขาทันที โดยคณะเขาหาได้ไม่ยากซักเท่าไร(ธงจีนปักอยู่หน้าคณะเลยนิ- -*) ขาเล็กก้าวไปที่เคาเตอร์เพื่อรับตารางสอนและเขาก็งงตึบกับตารางสอนที่บอกแค่ตัวเลขกับชื่อมาสเตอร์กำกับ เขาจึงตัดสินใจไปตั้งหลักที่พลาซ่าและโดดคาบเช้าทั้งหมดในระหว่างทางเดินไปพลาซ่าเขาก็เห็นซองมินกำลังเดินอยู่ไกลๆเลยรีบเข้าไปหา ฮยอกมินเมื่อเห็นฮยอกแจก็เดินเข้ามาหาเหมื่อนกัน
“ดีจังเลยย เจอนายแล้ว”ฮยอกแจบ่นอย่างดีใจ ซองมินขำนิดๆกับฮยอกแจ
“เป็นไงมั้ง ได้สายเรียนยัง”ซองมินบอกเป็นเวลาเดียวกับที่เรียววุคเดินมาพอดี
“ได้แล้วฉันเรียนอักษรจีน ตึกนั้นนะ..”ว่าพลางชี้ไปยังตึกเรียนหลักของตัวเอง ซองมินพยักหน้านิดๆ
“เราไปที่พลาซ่ากันเถอะ”เรียววุคบอกแล้วลากแขนเพื่อนๆทั้ง2ไปด้วยกัน
ฮยกแจขอตัวแยกออกมาก่อนพราะว่าเขามีคาบที่จะเรียนในตอนบ่าย3ถึง6โมง โดยที่เขาขอให้ซองมินช่วยอธิบายเรื่องการดูคาบเรียนและเรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งในห้องเล็กเชอร์โดยที่ข้างในนั้นมีคนนั่งอยู่จัดว่าเยอะที่เดียวแต่กลับไม่มีใครสนใจคนมาใหม่อย่างเขาเลย และนอกจากเขาก็มีคนที่เดินเข้ามาอีก1-2คน ร่างเล็กพยายามฟังและจดในสิ่งที่เขาไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะมาสเตอร์ที่นี้แทบทุกคน(ยกเว้นพวกอาจารย์ภาษาเฉพาะ เช่น เกาหลี จีน ญี่ปุ่น)จะสอนเป็นภาษาอังกฤษ มันยิ่งทำให้เขาเรียนลำบากยิ่งขึ้น หลังจากการนั่งเรียนอันแสนยาวนาน(และทรมาน)ฮยอกแจก็ออกมาจากตึกเรียน ขาเรียวพาตัวเองมาหยุดตรงม้านั่งตัวยาวแล้วฟุบหลับไปอย่างหมดแรง
หลังจากที่เลิกการบรรณยายพิเศษเรื่องธุรกิจระหว่างประเทศ ร่างสูงทั้ง2คนก็เกินออกมาจากหอประชุมใหญ่อย่างหน่าย แต่เหมื่อนฮันกยองจะออกไปทางแนวเฉยๆมากกว่า
“เม้งงงงง ประชุมเชี่ยไรก็ไม่รู้ มีแต่ตาแกหง่ำหงัก...กูละกลัวว่าพวกนั้นจะตายตอนพูดจริงๆ”ยุนโฮบ่นกระปอดกระแปด
“อืม...ก็ดีออก ได้ความรู้”ฮันกยองบอกเสียงเรียบ ยุนโฮขำออกมาแล้วสบทเบาๆ 2หนุ่มเดินกลับมาที่รถของตัวเอง โดยที่ฮันกยองยังคงคืนคุยเรื่องรายระเอียดของงานกับมาสเตอร์อยู่ซักพักฮันกยองก็เดินมาสมทบกับยุนโฮที่ยื่นรออยู่แล้ว
“ว่าไง?”เอ่ยถามออกไป ฮันกยองกดปลดล๊อกรถ
“มาสเตอร์บอกว่ามึงไม่ค่อยตั้งใจฟังซักเท่าไรเขาเลยอย่าให้มึงเขียนรายงานเรื่องนี้ส่งเขา”บอกออกไปเสียงเรียบ
“เม้ง....โถ่เว้ยยยยยยยยยย”สบทเสียงดังอย่างรำคาณ แต่ฮันกยองไม่ค่อยจะสนใจซักเท่าไร เขาก็ไม่ใช่จะฟังนักหรอกแต่ไอ้ยุนเนี่ยเล่นหลับซ่ะ โดนมาสเตอร์ด่าก็สมแล้ว
“นั่นมึงจะไปไหน”ถามออกไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนขึ้นรถไปแล้ว
“กูพึ่งนึกได้ว่าลืมของไว้ที่โรงเรียน”ฮันกยองบอก แล้วสตาสรถ
“มึงนี้มัน2ทุ่มครึ่งแล้วนะ ใหนบอกจะไปเที่ยวกันไงวะ....นัดพวกไอ้เย่มันแล้วนะเว้ย”
“มึงก็ไปแล้วกัน ทันไม่ทันยังไงเดียวโทรไปบอก กุไปนะ”พูดตัดบทแล้วรีบออกรถไปทันที เพราะตัวต้นเหตุอยู่ที่รายชื่อนักเรียนที่ไอ้คิบอมเพื่อนรักมันฝากให้ช่วยทำแต่ดันลืมไว้ที่ห้องชมรมนี่สิ เขาเลยต้องกลับไปเอา
ฮยอกแจสะดุ่งตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เขามองไปรอบๆก็พบว่าทุกคนกลับไปกันหมดแล้วและอาจจะเหลือเขาคนเดียวในโรงเรียนก็ได้ ร่างเล็กลุกพลวดขึ้นอย่างตกใจและเริ่มเดินไปรอบๆอย่างใช่ความคิด แล้วเข้าจะกลับบ้านยังไงละเนี่ย-0-*เพราะปกติเขาก็มากับร่างสูงแต่วันนี้ไม่เจอกกันเลยตั้งแต่เช้า เลยทำให้เขาต้องอยู่คนเดียวและอาจจะได้นอนที่นี้ด้วย!!!~ฮยอกแจตัดสินใจเดินออกไปรอที่หน้าโรงเรียนเพื่อจะหาทางกลับบ้านถูก
เด็กหนุ่มวัยรุ่นประมาน2-3คนกำลังเดินกอดคอกันออกมาจากร้านเกม โดยมือนึงก็คาบเอาบุหรี่ไว้ด้วย เด็กหนุ่น1ในสามนั้นสะกิดเพื่อนที่เหลือแล้วชี้มาทางร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตาเดินออกจากโรงเรียน
“มึง...นั้นเด็กโรงเรียนอินเตอร์นิหว่า....”
“ลูกคนรวยนิหว่า...เดินคนเดียวซ่ะด้วยเอาไงดีวะ”แสร้งถามเพื่อนๆออกไปแต่สายตายังคงมองร่างเล็กนิ่ง
“เฮ้ย!!มีเงินเล่นไพ่ต่อแล้วว่ะ” ว่าแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะกันยกใหญ่ก่อนจะเริ่มเดินตามร่างเล็กที่เดินไม่รู้เรื่องรู้ราว
หลังจากเดินมาซักพักร่างเล็กก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาข้างหลัง เขาจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นและพยายามหักเลี้ยวเพราะคิดว่าอาจจะพ้น
ปึก!!
เสียงตบกำแพงตังขึ้นตรงหน้าร่างเล็ก ชายหนุ่มตัวสูงคนนึงกำลังยืนกันเขาอยู่ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองอย่างหวาดๆ พลางจะถอยหลังหนีก็ปะทะกับตัวของคนที่ยืนกันอยู่ข้างหลัง จนตอนนี้เขาโดนกันอยู่ถึง3คน
“เฮ้...เรานะ เด็กโรงเรียนนี้ใช่มะ”ถามออกไปขำๆ ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆอย่างกล้าๆกลัวๆ เรียกเสียงร้องอย่างดีใจจากเจ้าพวกนั้นได้เป็นอย่างดี
“มีเรื่องให้ช่วยหน่อยนะ...คือพวกฉันเงินหมดไปกับเกมแล้ว ว่าจะเล่นไพ่ต่อแต่เงินมันไม่มีนี่สิ...”พูดพลางเสยะยิ้ม
“ผ...ผมไม่มีเงินหรอกฮ่ะ”พูดออกไปเสียงสั่น พวกนั้นขำกันยกใหญ่
“555+เด็กโรงเรียนนั้นนะหรอจะไม่มีเงิน เอากระเป๋ามา!!ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”ขู่พลางกระชากกระเป๋าของร่างเล็กออก ฮยอกแจขัดขืนเต็มที่เขาออกแรงพลักจนกระทั่งเจ้าพวกนั้นล้มลงคนนึงและเริ่มออกแรงวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
“เม้งเอ้ยย!!!ตามเม้งดิว่ะ...”ตะโกนไล่หลังแล้ววิ่งตามคนตัวเล็กทันทีที่ลุกขึ้น ฮยอกแจวิ่งหลบเข้ามาที่ว่างข้างโรงเรียน แต่มันออกจะลับตาผู้คนไปซักหน่อยมือหน้าของใครคนนึงในกลุ่มของพวกนั้นคว้าเข้าที่ชายเสื้อบางจนทำให้ร่างเล็กล้มลง
“อ่า..!! “ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อขาเรียวเผลอไปกระแทกเขากับก้อนหินแถวนั้น
“มึงค้นกระเป๋าดิ!!เร็วสิว่ะ”คนนึงออกคำสั่งแล้วพยายามกดฮยอกแจให้อยู่กับพื้นเหมือนเดิม ร่างเล็กน้ำตาเล็ดแล้วสั่นอย่างหวาดกลัวเจ็บจนร้องไม่ออก และไม่กล้าร้องด้วย
“กระเป๋าเม้งมีแต่หนังสือ...มึงเอาเงินไว้ไหนวะ!!”ตะคอกถามออกไปแล้วลุกขึ้นมาแตะขาเรียวแต่โชคร้ายหรือเพราะมันจงใจก็ไม่รู้ที่มันแตะโดนขาข้างที่เป็นแผล
“ คนตัวเม้งดิ...เพื่อมันซ้อนไว้ตรงไหน!!”บอกเพื่อนๆแล้วตัวเองก็กดตัวบางลงไปแรงกว่าเดิม
“ป...ปล่อยผมเถอะ..ฮึก...ผมไม่มีเงินจริงๆ..”พยายามแค้นเสียงอ้อนวอนแต่ดูเหมือนทั้ง3คนจะไม่สนใจเลยแม้แต่นิด
“หุบปากดิ!!กูไม่เชื่อมึงหรอก...จับเม้งแก้ผ้าเลยดีกว่า 555+”ร่างเล็กตาโตอย่างตกใจและเริ่มดิ้น
ขัดขืนอีกครั้ง ใครก็ได้ช่วยเขาด้วย
ความคิดเห็น