คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Oh!boy 8
“อะไรเล่า....ไม่มีอะไรหรอกฮ่ะ”ร่างเล็กตอบปัดๆเสียงเบาเพราะคยูบอกว่าไม่อยากให้คนในกลุ่มรู้เรื่องนี้
“นั้นไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ!นายกำลังทำให้ฉันโมโห!!”ฮันกยองคว้าแขนบางเขามาบีบแน้นจนฮยอกแจนิ่วหน้า
“ม...ไม่มีอะไรจริงๆฮ่ะ...ผมเจ็บ”พูดแล้วพยายามเยอะมือหน้าที่อยู่ตรงข้อแขนตัวเองออก
“1!!!”ฮยอกแจแม้มปากแน้นเพราะฮันกยองบีบแรงกว่าเดิม
“ก็ผมบอกไปแล้ว> <ปล่อยน่ะ มันเจ็บ...”ฮยอกแจบ่นแต่รู้สึกว่าฮันกยองจะไม่สนใจเลย”
“2!!!ถ้าถึง3 นายตายแน่..”กัดฟันขู่เสียงแข็ง ฮยอกแจมองอย่างหวาดๆแต่ก็พยายามเงียบเอาไว้ ไม่น่าความรับของเพื่อนเขาจะบอกคนอื่นเพื่อเอาตัวรอดไม่ได้(คนดีแท้) ฮันกยองทำท่าจะนับเลขสายขึ้นมามือหนาอีกข้างก็กำหมันขึ้น ฮยอกแจหลับตาแน่น
“อ่าๆบอกแล้วๆ...><”ตะโกนออกไปเพื่อหยุดสิ่งที่(คิดว่า)จะเกิดขึ้น
“บอกมา...”พูดเสียงเย็น ฮยอกแจยู้หน้าเพราะฮันกยองยังไม่ปล่อยมือจากแขนของเขา
“...เรื่องคนที่เขาแอบชอบนะฮ่ะ...”ผมพูดออกไปเบาๆ ฮันกยองปล่อยแข็นเล็กแล้วถอนใจออกมาหน่าย
“ก็บอกว่าเรื่องซองมินก็จบ...หาเรื่องเจ็บตัวอยู่ได้ บื่อเอ้ย..”ด่าออกไปอย่างลำคาน ฮยอกแจจับแขนของตัวเองที่แดงขึ้นเป็นรอยมือ เจ็บอ่า- *- แต่ร่างเล็กก็เงยหน้ามองฮันกยองงงๆ
“พี่รู้ด้วยหรอ...ใหน คยูเขาบอกว่าคนในกลุ่มไม่รู้ไง-*-“ ฮยอกแจถามออกไป ร่างสูงก้มลงมามองเซงๆ
“รู้!!!แต่อาจจะมีแค่ฉันกับคิบอม ไม่แน่ใจว่าคิบอมรู้ใหม...ว่าแต่นายรู้จักกับซองมินหรือไง ไอ้คยูถึงลากออกไปคุยเรื่องนี้”ถามออกไปเสียงแข็ง
“ก็พึ่งรู้จักกันนะฮ่ะ...”พูดก้มหน้าก้มตา ยังคงลูบแขนตัวเองปอยๆ ฮันกยองเหล่ตามองแขนบางที่เขาทำให้มันแดงจนช่ำ
“อะไร...แค่บีบเบาๆทำเป็นเจ็บ สำออยจริงๆเลย...ทีนี้ก็รู้ไว้ซ่ะ ฉันถามอะไรก็ตอบมาจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว เดินเร็วๆดิแล้วจะถึงรถใหม?...” บีบเบาๆงั้นหรอออออออ-*-ร่างเล็กบ่นงุบงิบเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาเดินตามไป
เมื่อมาถึงบ้านแล้วร่างสูงก็เดินเข้าบ้านไปทันที โดยไม่รอฮยอกแจทีกำลังค่อยๆปิดประตูรถ
ฮันกยองหันซ้ายหันขวาอย่าต้องการจะหาใครซักคน ป้าแม่ป้านที่เดินออกมารับก็พูดขึ้น
“คุณท่านไม่อยู่หรอกค่ะคุณหนู ท่านออกไปประชุมตั้งแต่กลางวัน”
“แล้วแม่จะกลับมาเมื่อไหรครับป้ายองจี”ฮันกยองถามออกไป ยองจียิ้มนิดๆ
“ไม่รู้สิค่ะ^^อาจจะดึกๆ เพราะเห็นท่านบ่นๆถึงงานเรียงรุ่นวันนี้อยู่นะค่ะ”ยองจีบ่นเบาๆ
“กลับมาแล้วคร้าบบบบ”เรียงหวานของฮยอกแจร้องทัก ป้ายองจีก็รีบเดินเขาไปหาทันที
“เป็นยังไงบ้างค่ะคุณหนู โรงเรียนคุณชายใหญ่...ต้ายแล้ว!!แขนนี้ ไปโดนอะไรมาค่ะ”ป้าแม่บ้านร้องโวยวายใหญ่โตแล้วคว้าแขนเล็กไปดู ฮยอกแจเหลือบตามองคนทำที่ตอนนี้เดินลอยหน้าลอยตาไม่ทุกข์ร้อน เดินไปรินน้ำกินอย่างมีความสุข(หรอว่ะ)
“ไม่มีอะไรหรอกฮ่ะ...ผมเล่นกับเพื่อนๆแรงไปหน่อย^ ^*”ฮยอกแจบอกปัดๆ
“โอ้ๆๆน่าสงสารจริงๆเลยคุณหนูของป้า อย่าให้รู้นะว่าใครแกล้งคุณหนู..ป้าจะตืบๆมันให้ตายเลย”
ป้ายองมินบอกแล้วทำท่าประกอบ ทำให้คนที่กำลังเอาน้ำเย็นเข้าปากถึงกับสำลักออกมา
“โอ้กันเหลือเกินนะ...ไอ้เด็กนั้นไม่ใช่คุณหนูบ้านนี้ซักหน่อย”บ่นออกมาเสียดัง
“หมายถึงคุณฮันกยองนะหรอค่ะ^^”ป้ายองมินพูดขำๆ
“ป้า!!!”ร่างสูงตะโกนออกมาอย่างลืมตัว
“โอ้ๆคุณหนูของป้า อย่าโกรธนะค่ะ..มะๆเดียวป้าทำข้าวผัดให้ทาน”ว่าแล้วก็โอบคนตัวสูงกว่าเข้าไปในห้องครัวซึ่งฮันกยองก็เดินตามอย่างว่าง่าย ฮยอกแจยิ้มนิดๆแล้วเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
ร่างเล็กที่พึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังเช็ดหัวตัวเองเบาๆพลาง เลือกเสื้อผ้าไปด้วย...ฮยอกแจมองเสือผ้าของเขา- -*ทำไมสีซีดแบบนี้ ก่อนที่เขาจะหันพบกับเสื้อชุดนึงพี่ฟาดไว้บนเก้าอี้ ป้ายองจีคงจะเอามาว่างไว้ให้ เขาเลยหยิบมันขึ้นมาใส่ทันที ร่างเล็กก้าวลงบันไดลงมาเพื่อและตรงไปยังห้องครัวเพราะเขายังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงพอเข้าไปก็พบกับร่างสูงที่นั่งกินข้าวอยู่ ตาคมมองมาอย่างจิกๆ
“นายใส่ชุดฉันอีกแล้วนะ”พูดออกมาเสียงแข็ง จนฮยอกแจเริ่มหน้าซีด
“อย่าไปว่าคุณหนูเลยนะค่ะ ป้าหยิบให้แกเองและ^^”ฮันกยองมองหน้าป้านิดๆแล้วหันมาพูดต่อ
“อย่าทำเปื่อนละ ชุดนั้นมันแพงกว่าตัวนายอีก”ฮยอกแจยู้หน้าลงแล้วหย่อนก้นลงเก้าอี้ทันที
ป้ายองจี เดินเอาข้าวผัดอีกจานมาว่างไว้ตรงหน้าร่างเล็กเขากล่าวขอบคุณเบาแล้วเริ่มทาน ซักพักนึงฮันกยองก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากบ้าน
“คุณหนูจะไปใหนค่ะ”ป้ายองจีถามออกไป
“ไปหาอะไรแก้เซงก่อนนอนฮ่ะ”ตระโกนตอบกลับมา
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์เครื่องแพงดังขึ้นทำให้ร่างสูงต้องกดรับ
“ครับ ฮันกยองพูดครับ”
-พ...พี่ฮันกยองหรอค่ะ เออ..พี่ได้จดหมายของฉันหรือยังค่ะ-ฮันกยองยิ้มมุมปาก
“พี่จำไม่ได้แล้วสิ น้องชื่ออะไรหรอครับ”แสร้งถามออกไป เขาได้ยินเสียงวี้ดว้ายดังออกมาจากเพื่อนๆของเด็กพวกนี้น้อยๆ
-ฉ...ฉันอีจินค่ะ พี่...-
“อีจินครับ มาหาพี่ที่บ้านหน่อยสิ...พี่เหงาจังเลย”แสร้งทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
-จ...จริงหรอค่ะ....พี่เขาช่วนฉันไปบ้าน ...จริงๆ ...ไม่ให้ไปย่ะ....เออพี่ค่ะ ฉันจะรีบไปนะค่ะ-เสียงเอะอะเลดลอดมาจากโทรศัพท์เป็นระยะๆ ร่างสูงกดปิดแล้วเดินกลับมาที่เดิม ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมอง...ยังไม่ไปอีก
“ยังไม่ออกหรอค่ะ...”ยองจีถาม
“ไม่ไปแล้วละครับ พอดีโทรสั่งอาหารเอา...ป้าพาไปส่งที่ห้องหน่อยนะครับ”พูดอ้อนๆแล้วหอมแก้มป้ายองจีไปฟอดใหญ่
“คุณหนูเนี่ยละก็....ค่ะๆเดียวป้าพาไปส่งให้ แล้วคนลากกลับละค่ะ” ร่างเล็กเริ่มงงใหญ่ว่าคุยอะไรกัน
“2คนก็พอครับ ผมไปนะ”ว่าแล้วก็อัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเดินขึ้นห้องไป พอร่างสูงไปแล้วเขาจึงเอ่ยถามขึ้น
“อะไรหรอฮ่ะ พี่เขากินข้าวไปแล้วนิ”ป้ายองจีขำเบาๆแล้วลูบหัวฮยอกแจ?มันคือคำตอบหรอ
“รอดูไปเถอะค่ะ คราวนี้จะน่าตาเป็นยังไง”ป้าแกขำไปขำมาอย่างมีความสุข ซักพักก็มีเสียงออดดังขึ้น ป้าเขาจึงรีบเดินไปรับที่หน้าประตู(เพราะคนเปิดประตูรั่วจะมีเฉพาะ)
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านอย่างเชิดๆปลายตามองป้ายองจีอย่างเหยี่ยด หล่อนใส่ชุดสีแดงสั้นและส้นสูงเกือบห้านิ้วนั้นทำให่ร่างเล็กกลัวว่าจะร่วงลงมาซ่ะก่อน
“พี่ฮันกยองละ...”พูดเสียงออกสั่งๆเหมื่อนคุณนายของบ้านนี้
“คุณหนูรอคุณอยู่ข้างบนแล้วละค่ะ...ท่างนี้ค่ะ”ป้ายองมินบอก ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมา
“งั้นหรอ ขอบใจนะไว้ฉันเป็นนายหญิงแล้วจะขึ้นเงินเดือนให้แล้วกัน...”ว่าแล้วก็เดินตามป้ายองจีไปยังห้องร่างสูง
เวลาผ่านไปไปนานป้ายองจีก็เดินลงมาหาฮยอกแจที่ยืนล้างจานอยู่ ร้อนถึงป้ายองจีต้องรีบหยิบจานออกจากมือบาง แล้วไล่ให้ไปนั่งนิ่งๆ
“ใครหรอฮ่ะ ...แฟนพี่เขาหรอ”ฮยอกแจเอียงคอถาม
“ปล่าวหรอกค่ะ...ก็แค่ของเล่น คุณหนูเคยพูดไว้นะค่ะ...รู้ใหมค่ะคุณหนูนะไม่เคยมีแฟนเลยนะค่ะ”
“เอ้?????????????????????????????หน้าแบบนั้นอะนะ”ร้องออกมาอย่างตกใจ
“ค่ะ..ไม่เคยมีเลย จะมีก็แบบนี้และค่ะ...พาขึ้นห้องแล้วก็ไล่กลับ^^”ป้าบอกยิ้มๆ
“ร...เรื่องจริงหรอเนี่ย-0-***”ฮยอกแจบอกเบาๆ เขาและป้ายองจีนั่งคุยกันเพลินจนเวลาผ่านมาซักพัก(ใหญ่ๆ)
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมพี่พูดแบบนี้ ฉันไม่กลับบบบบบบบบ”
แล้วก็มีเสียงกรี้ดดังลั่นบ้าน จนป้ายองจีต้องลุกขึ้น
“อ่า ได้เวลาส่งแขกแล้ว”ป้าพูดเบาๆแล้วเดินไปรับผู้หญิงคนนั้น พร้อมคนรับใช่อีก2คน
“ไม่ต้อง!!!ฉันเดินเองได้ เชอะ!!!ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่เอาหรอก ห่วย!!!!”ว่าแล้วก็เดินวีดว้ายออกไปฮยอกแจเดินออกมาสมทบที่หลัง ป้ายองจีมองผู้หญิงคนนั้นเศร้าๆ
“ที่ป้าช่วยคุณหนูจัดการกับเรื่องแบบนี้เพราะหวังแค่ว่าคุณหนูจะเจอคนที่ถูกใจซักที...แต่มันนานมากเลยนะค่ะ”ป้าแกบ่นเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอฮ่ะป้า...”ฮยอกแจพูดเบาๆแล้วเกาะแขนป้ายองจีอ้อนๆ
“แต่ถ้าคุณหญิงของบ้านนี้เป็นคุณหนูฮยอกแจก็ดีนะค่ะ...ป้าไปนอนก่อนดีกว่า”ทำพูดที่แสนกำกวมทำเอาร่างเล็กยืนหน้าแดงไปถึงใหนต่อใหน .*/////*
ร่างเล็กค่อยๆกระพริบตาน้อยๆเพราะแสงแดดที่มันแยงตาจนต้องตื่นขึ้นมา ร่างที่งั่วเงียคยีหัวตัวเองเบาๆก่อนจะมองไปรอบๆ
“อ่ะ...ตื่นแล้วหรอค่ะคุณหนู”เสียงอันอบอุ่นของป้ายองจีทักขึ้น ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆพลางมองป้ายองจีหอบกระก้าผ้าในข้องของเขา
“ป้าตื่นเช้าจังเลย -v- “ฮยอกแจบอก ป้ายองจีขำนิดๆ
“อยู่แล้วละค่ะ...คนที่ตื่นสายที่สุดคงจะเป็นคุณชายนี่และค่ะ”ป้าพูดไปยิ้มไป
“เขายังไม่ตื่นหรอฮ่ะ”ร่างเล็กถามออกไป ป้ายองจีพยักหน้าน้อยๆ
“ลองไปปลุกดูสิค่ะ^^เพื่อคุณหนูปลุกแล้วจะตื่น...ระวังตัวนิดนึงนะค่ะ(?)”แล้วป้ายองจีก็เดินออกไป - -*เอะยังไง?
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ฮยอกแจก็ตัดสินใจที่จะเดินไปยังห้องข้างๆเพื่อปลุกคนตัวสูง เพราะป้ายองจีแกขอร้อง(แกมบังคับ) ร่างเล็กเคาะประตูไป2-3ทีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมา เขาจึงลองหมุนลูกบิดประตูก็พบว่ามันไม่ได้ล๊อกไว้ ห้องหรูที่ปิดไฟไว้และม้านสีเทาขนาดใหญ่ก็ยังคงปิดทึบกันแสงลอดเข้ามา ฮยอกแจเดินตรงไปยังร่างที่นอนคว่ำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่ ร่างกายท่อนบนที่เปลื่อยอยู่ทำเอาฮยอกแจเริ่มคิดมาก แล้วข่างล่างละว่ะ- -*
“พี่ฮ่ะ...ตื่นเถอะ”เริ่มจากเรียกเบาๆ(?)ตรงประตู และเมื่อไม่มีเสียงตอบรับและมีแค่เสียงลมหายใจเบาๆเท่านั้น ฮยอกแจจึงเดินเข้าไปหยุดข้างเตียง
“พี่ฮ่ะ...พี่ ตื่นเถอะฮ่ะ...”มือนุ่มเริ่มออกแรงเขย่าไปบ่นใหล่หนาเบาๆ และมันก็เริ่มมีเสียงครางอย่างขัดใจดังขึ้นเบาๆ จะตายใหมเนี่ยตู:ฮยอกแจ
“พี่ฮันกยองฮ่ะ...พี่ แอ๊กกก!!!!”ยังไม่ทันที่จะทำอะไรมากมาย คงแขนแกล่งก็จัดการล๊อกคอขาวๆลงมานอนข้างๆ
“หุบปากดิ!!!!คนจะนอน...”เสียงตวาดดังลั่น ร่างเล็กพยายามแกะมือที่พาดคอเขาออกเพราะมันกำลังจะทำให้เขาขาดอากาศ เดียวตายย@[ ]@
แล้วคนที่กระชากเขาลงมาเมื่อกี่ก็นิ่งเหมื่อนเดิม หลับไปแล้วหรอว่ะ
“พี่อ่าตื่นสิฮ่ะ แล้วปล่อยผมด้วย...”พูดพลางดันแขนที่มีกล้ามพอประมาณออกไป แต่วงขนแกร่งกลับยิ่งลัดแน่นขึ้นจนฮยอกแจต้องมานอนนิ่งๆในวงแขนกว้าง ลมหายใจอุ่นๆเป่าลดกลุ่มผมนุ่มอย่างสม่ำเสมอจนฮยอกแจแน่ใจแล้วว่าร่างสูงหลับแน่ๆ และเขาก็ทำได้แค่เพียงนอนหน้าแดงไปมาอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้ >/////< เอาผมออกปายยยยยยยยยยยยยย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ไม่นานเสียงโทรศัพท์เครื่องแพงของฮันกยองก็ดังขึ้น ร่างสูงลุกขึ้นนั่งแล้วกดลับโทรศัพท์โดยไม่สนคนที่นอนนิ่งแข็งอยู่ข่างๆ
“กุตื่นแล้ว...”
-ยังไม่ทันพูดเลย แต่ก็รีบมาแล้วกัน-
“อืม...ซีวอนยังไม่มาละสิ ตามกูไปช่วยงานว่างัน”ฮันกยองกลอกเสียงออกไปตามสาย
-เออ...โทรไปแล้วแต่แม่มันรับ บอกว่าลูกวอนยังไม่ตื่น- -*-
“เออๆเดียวกูรีบไป”ว่าแล้วก็ตัดสาย พลางหันมามองคนที่ค่อยๆลุกขึ้นอยู่บนเตียงของเขา
“เข้ามาทำไม...”เหมือนจะเป็นประโยคคำถามธรรมดาแต่ก็ทำให้ฮยอกแจสะดุ่งนิดๆ
“ป....ป...ป้ายองจี ให้เข้ามาปลุกพี่ฮ่ะ *///*”พูดไปหน้าแดงไปจนต้องรีบก้มหน้า ร่างสูงมองฮยอกแจตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หึ...แสดงว่าไม่กลัวตายนะเนี่ยกล้าเข้ามาปลุกฉันน่ะ...”พูดพลางเอื้อมมือไปหาร่างเล็ก จนฮยอกแจต้องถอยหนี
“อยู่นิ่งๆ!!”สั่งแล้วถึงแขนบางเข้ามาใกล้ๆแล้วเลิกแขนเสื้อขึ้น ตาคมมองรอยแดงที่จางไปมากแล้วอย่างวิเคราะห์
“ยังเจ็บอยู่หรือปล่าว...”ถามออกมาเสียงปกติ จนฮยอกแจออกจะงงนิดๆร่างเล็กสายหน้าเบาๆ
ฮันกยองจึงปล่อยแขนบาง พลางมองใบหน้าที่ขึ้นสีนิดๆ ฮันกยองหันหน้าหนีทันทีเมื่อรู้ตัวว่ามองร่างเล็กอยู่
“จะออกไปได้ยัง!!!นั่งบื่ออยู่ได้...วันนี้ฉันรีบ ยังๆไม่ลุกอีก!!อยากนอนกับฉันหรือไง”ร่างเล็กรีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที เมื่อมีหนาทำท่าจะคว้าคอเขาอีก
“ป...ไปแล้วววววววว”รีบวิ่งออกนอกห้องแทบไม่ทัน ฮันกยองมองตามแผ่นหลังบางอย่างปลงๆแล้วนึกถึงสัมพัสเมื่อเช้า
“ให้ตายเถอะ... ทำไมต้องเป็นไอ้เตี้ยนี้ด้วย เซง!!!”ฮันกยองสายหัวไปมา เพราะเมื่อเช้าเขาฝันดีมากถึงมากที่สุด แต่พอตื่นมากลับพบว่าคนที่เขากอดอยู่คือคนที่เขาไม่ชอบหน้าซักเท่าไหรควรขอบคุณไอ้คิบอมที่โทรมาปลุกหรือด่ามันดีว่ะ บ่นในใจเบาๆแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ
-------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่า คิดยังไงก็เม้นได้น่า > <
ความคิดเห็น