คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Oh!boy 7
หลังจากที่แยกกับซองมิน เขาก็รีบเดินกลับมาที่ตึกชมรมของฮันกยองทันที ฮยอกแจเปิดประตูเขาไปก็พบว่า ทั้งฮันกยองและคิบอมกำลังทำงานกันอยู่ที่เดิม คิบอมเงยหน้ามองฮยอกแจที่เดินเข้ามา ร่างเล็กก้มหัวน้อยๆแล้วเดินมานั่งข้างๆ(โซฟา)ฮันกยอง
“นึกว่าหลงทางแล้วซะอีก”ร่างสูงพูดออกมาลอยๆ
“ผมจำทางได้น่า...เลิกด่าซักทีเถอะ”บ่นงุ้งงิ้งเบาๆ ฮันกยองเงยหน้าขึ้นมาถลึงตามองคนข้างๆ
“เถียงอีก!”ฮยอกแจยู้หน้าแล้วหันไปอีกทาง
คิบอมขำออกมาเบาๆแล้วตัดสินใจทำลายความเงียบอีกครั้ง
“เป็นไงพลาซ่าที่นี้....ได้ซื้ออะไรมั้งหรือปล่าว”คิบอมถาม
“ไม่ได้ซื้อเลยฮ่ะ...ของมันแพงเกินไป ผมเสียดายเงินนะฮ่ะ”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ
“บ้านนอก...”- -* คงไม่ต้องบอกว่าใครพูด
“แล้วมีของถูกใจมั้งใหมละ เดียวฉันซื้อให้ก็ได้”คิบอมถามต่อ
“ไม่หรอกฮ่ะ^^”ฮยอกแจส่งยิ้มให้คิบอมอย่างเป็นมิตร
“จะยิ้มอะไรนักหนา!!บื่อแล้วยังทำตัวปัญญาอ่อนอีก”บ่นออกมาอย่างรำคาณ
“อะไรเล่า...ผมแค่คุยกับคิบอมเฉยๆเองน่ะ”ฮยอกแจเถียงกลับอย่างไม่กลัวตาย จนฮันกยองถลึงตามองอย่างขู่ๆ
“ทุกคนนนนนนนนนนนนสุดหล่อมาแล้ววววววววววววว”แล้วเสียงโว้ยวายก็ดังขึ้นขัดสงครามจิตรวิทยาของทั้ง2คน
“อ่า~เบื่อชะมัดเลยยยยยยยย”อีกเสียงนึงดังขึ้น
“คิบอมไอ้ฮันมันมายัง”เสียงอันคุ้นเคยของหนุ่มๆก็เดินเข้ามากันไม่ขาดสาย
“นี่ใครเนี่ย?”หนุ่มร่างหมีๆถามขึ้นงงๆ
“อ้าว เฮ้ยๆนี่น้องฮยอกแจสุดน่ารักของฉัน”ซีวอนบอกกับเพื่อนๆ
“นายนี่เอง”หนุ่มร่างโปร่งที่ฮยอกแจจำได้ว่าคือคนที่ตามจีบซองมินทักขึ้น
“มึงรู้จักด้วยหรอ”คนที่ท่าทางแก้มเยอะๆถามออกไป
“นี่....คนนี้เขาชื่อ ฮยอกแจ เด็กไอ้ฮันมัน”คิบอมแกล้งพูดออกไป ทำเอาฮันกยองที่นั้งไม่รู้ร้อนรู้หนาวถลึงตาขึ้นมอง มันจึงเรียกเสียงร้องเหย่ของเพื่อนๆเขาได้เป็นอย่างดี จนฮยอกแจได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งๆ *-* ผมอยากกลับบ้านนนนนนนนนน:ฮยอกแจ
“ดีครับๆพี่ชื่อยุนโฮน่ะ”ยุนโฮพูดออกมาแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“แนะนำกูด้วยดิ”ผู้ชายข้างๆศอกเขาไปตรงใหล่ของยุนโฮแรง
“เชียนิกูเจ็บ!อุ้ยยย....เออ พี่คนนี้ชื่อคังอินนะคับ แล้วคนนั้นชื่อเยซอง ต่อมาก็คยูฮยอน แล้วก็
ซีวอน…”ยุนโฮบอก ฮยอกแจพยักหน้าให้เป็นมารยาท
“ผมฮยอกแจฮ่ะ”ร่างเล็กบอกยิ้มๆ ทั้งหมดแยกย้ายกันไปนั่งตรงโซฟาแต่ละตัว ไม่นานนักทั้งห้องก็เสียงดังขึ้นมาจากตอนแรกมาก โดยที่ยุนโฮและคังอินไปเล่นเกมกันอยู่ที่ทีวีจอยักษ์มุมห้อง
“มะกูมาช่วยงานและ”ซีวอนพูดแล้วนั่งลงข้างๆฮยอกแจ
“พึ่งนึกได้หรอ...เป็นรองประธานซะปล่าว เดียวก็ยกตำแหน่งให้ไอ้ฮันมันซะเลย”คิบอมด่าคนข้างๆ
“ตัวเองงงงง อย่าโกรธเค้าน่า”ซีวอนทำเป็นแอ็บหน้ารัก(?)แล้วเข้าไปเกาะคิบอม
“อีเฮ้นี่!!ไปเอางานมาทำ แอ็บนอมอลอยู่ได้ น่ารักตายละมึง”คิบอมกล่าวสรรเสริญไปหนึ่งจบ ซีวอนทำหน้าหักก่อนจะคว้างานบนโต้ะไปทำบ้าง ฮยอกขำนิดๆกับท่าทางของคนกลุ่มนี้ แล้วคยูฮยอนก็เดินมาสะกิดฮยอกแจเบาๆ
“นาย...เออ ฉันมีเรื่องจะถามหน่อยน่ะ”คยูฮยอกบอกเสียงเรียบต่างจากท่าทางตอนกลางวันที่ฮยอกแจเห็น ร่างเล็กเงยหน้ามองงงๆ
“อะไรหรอฮ่ะ?”เขาถามออกไปเบาๆ คยูมีสีหน้าหนักใจนิดๆ
“เออ...ไปคุยกันที่อื่นได้ใหม?” - -*ความลับองค์การนาซ่าหรอ?ถึงแม้จะงงๆแต่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามคยูฮยอนออกไป
“ม...มีอะไรหรอฮ่ะ”ร่างเล็กถามออกไป คยูฮยอนหันหน้ามามองฮยอกแจในเชิงคอขาดบาดตาย
“นาย...รู้จักซองมินได้ไง” คยูฮยอนถามออกไป
“ก็...เขาช่วยผมตอนจะล้มนะฮ่ะ ก็เลยรู้จักกัน”บอกออกไปตามความจริง
“งั้นนายช่วยฉันหน่อยสิ”
“เอ้??ช่วย?...ช่วยอะไรฮ่ะ”ฮยอกแจถาม
“เฮ้อ...นายไม่รู้หรอกว่าฉันจีบเขามานานแค่ไหน(รู้แล้วฮ่ะ- -*)แต่ซองมินไม่มีท่าทางจะสนใจฉันเลย แล้วเพื่อนเขากับพี่ลีทึกก็ไม่ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากให้เพื่อนในกลุ่มรู้เรื่องนี้ก็เลยลากนายออกมานี้ไง”
“แล้ว....ให้ผมช่วยยังไงละฮ่ะ”ร่างเล็กถามย่ำอีกครั้ง
“ทำอะไรก็ได้!!ฉันไม่รู้หรอก เพื่อบางที่ฉันอยากอยู่กับเขา2คน หรือไม่นายคอยรายงานฉันก็ยังดีว่าเขาไปไหน ทำอะไร กับใคร...แค่นั้นและ น่ะช่วยฉันหน่อย”คยูฮยอนพูดแล้วทำหน้าตาน่าสงสาร
“ก็ได้ฮ่ะ....- -*”ฮยอกแจบอก แล้วคยูฮยอนจึงดึงคนตรงหน้าเข้าไปกอดทันที
“ขอบใจน่ะ...ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนายเลย”พูดพลางทำหน้าซึ้งสุดขีดด - -*
ฮันกยองมองตามร่างเล็กที่ดูจะคุยกันอย่างมีความสุขกับเพื่อนของเขาเหลือเกิน ปากหยักกำลังจะเอ่ยถามออกไปว่าไปไหนกันมาแต่ซีวอนก็ชิงถามออกไปก่อน
“ไปคุยกันเล่นๆนิดหน่อยนะ”คยูตอบ
“คุยในห้องก็ได้นี่หว่า....มึงจะตีท้ายครัวเพื่อนหรอว่ะ 555+”เย่ซองตะโกนออกไปดักคอ
“เชี่ย...ปากหรอมึง เดี่ยๆ”คยูขู่ออกไปพลางยกหมัดเข้าขู่ ฮยอกแจขำนิดๆแล้วนั่งลงที่เดิม ทันทีที่ฮยอกแจนั่งลงร่างสูงของฮันกยองก็ว่างเอกสารลงโต๊ะดังโครมจนทั้งห้องเงียบกริบ
“มึงเป็นไรว่ะ...”ซีวอนถามไปอย่างงงๆ
“ปล่าว....”
“แล้วมึงจะไปไหนนะ”คังอินตระโกนถามออกไปเมื่อเห็นว่าฮันกยองทำท่าจะออกไปนอกห้อง
“หาไรแก้เซง..”ตอบไว้แค่นั้นก็เดินออกไปเลย ทำเอาร่างเล็กนั่งอึ่ง-*- อ่าวโดนทิ้งงั้นสิ
“นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลย”ยุนโฮบ่น แล้วทั้งห้องก็กลับมาสู้ปกติอีกครั้ง
“นายรออยู่นี้ก็ได้น่ะ เดียวมันคงกลับมา”คิบอมบอก ฮยอกแจคิดนิดหน่อยแล้วลุกขึ้น
“ผมขอไปเดินเล่นนะฮ่ะ”ว่าแล้วก็เดินออกไป เขาคิดว่าถ้าหากนั่งอยู่อาจจะโดนทิ้งให้กลับบ้านคนเดียว เลยเดินตามออกมา ร่างเล็กมองตามไปยังทางเดินทอดยามของอีกตึงหนึงที่อยู่ใกล้ๆกัน เขาพยายามมองหาแผ่นหลังกว้างแต่ก็ไม่เจอ หรือกลับบ้านไปแล้ว อ๊ากกกกกกกกกงั้นเขาก็ต้องอยู่โรงเรียนคนเดียวนะสิ แล้วถ้าโดนผีหลอกละ>[ ]< ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวนขาเรียวจึงรีบเดินหาใหญ่
(แก่ห่วงแค่นี้อะน่ะ- -*) เขาเดินมาจนไม่รู้ว่าอยู่ตึกใหนแต่คิดว่าคงจะเป็นตึกวิทยาศาสตร์ เพราะระหว่างทางเจอกบแช่อิ่ม(?)และหุ่นร่ากายมนุษย์
“อ่ะ....อ่า...พี่ค่ะ...อ่ะ...ตรงนั้น...อ่า!...”เสียงครางกระเซ้า ดังลอกออกมาจากห้องทดลอง ฮยอกแจขนลุกซู้(เพราะนึกว่าเสียงผี)ก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ร่างเล็กแง้มประตูออกเพื่อความอยากรู้ แล้วเขาก็ต้องรีบปิดประตูทันที พวกแก้มนิ้มขึ้นสีระเรืออย่างช่วนมอง ขาเรียวรีบเดินออกจากตรงนั้นทันทีจนเขาไม่ได้ยินเสียงครางหวานๆของผู้หญิงหน้าตาดีคนนั้นอีก ในที่สุดเขาก็หาฮันกยองเจอ แต่ออกจะเป็บแบบที่นึกไม่ถึงไปซักหน่อย
ฮยอกแจปิดประตูห้องชุมนุมอย่างเบามือ เขาก้มหน้าก้มตามองพื้นเพราะยังช๊อกกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่
“เป็นอะไรหรอฮยอกแจ” ยุนโฮถามขึ้นทำเอาฮยอกแจสะดุ่งเฮือก
“ป...ปล่าวฮ่ะ . /// .”บอกงุ้งงิ้งแล้วกลับไปนั่งนิ่งๆตามเดิม เวลาผ่านไปซักพักร่างสูงของฮันกยองก็เดินเข้ามาในห้อง ฮยอกแจมองหน้าฮันกยองอย่างอึ่งๆ สายตาคมก้มมองร่างเล็กเคืองๆ
“มีอะไร!!”ไม่ลืมขู่เสียงแข็ง แล้วภาพในตอนนั้นก็วิ่งพรวดเข้ามาในหัว ฮยอกแจหน้าแดงกว่าเดิมเขาสายหน้าจนคอแทบหลุด ฮันกยองจึงเลิกสนใจร่างเล็ก
“ไง!!กี่คนละคราวนี้”เย่ซองแกล้งถามออกไปอย่างรู้ทัน ฮันกยองทรุดตัวลงนั้งลงบนโซฟาตัวแพง
“คนเดียว...แม้งรู้สึกเหมื่อนมีคนมองเลยหมดอารมณ์...”สบทออกมาอย่างหัวเสียหน่อยๆ ทำเอาฮยอกแจนั่งก้มหน้ามองเท้าตัวเองเหมื่อนไม่เคยเห็นมันมาก่อน
“คราวนี้เราจะมาดูเวลากันนะครับ...คุณคังอินครับ”เสียงซีวอนพูดขึ้นแล้วเอาปากกามาทำเป็นไมค์
“อ่า~คราวนี้น่าทึงมากๆครับ เรามาดูกันดีกว่าว่าจะทำลายสถิติที่คุณยุนโฮที่ทำไว้ที่30นาทีหรือ
ปล่าวแตน แต้น แต๊นนนนนนนนนนนนนนน เวลาที่ได้ก็คือ28.5นาทีครับ โอ้โหทำลายสถิติไปแล้วนะครับ คุณซีวอน”คังอินเอามือถือขึ้นมาพูดบ้าง
“โอ้ววว ช่างหน้าตื่นเต้นจริงๆเลยนะครับ ขอแสดงความยิน แอ๊ก!!!!”ยังไม่ทันที่ซีวอนจะพูดจบหมอนอิงใบใหญ่ก็ลอยไปประทะหน้าหล่อๆอย่างจังด้วยแรงของฮันกยอง
“พูดมาก....เหมือนมึงไม่เคย”ฮันกยองบอกเสียงเรียบ ซีวอนปาหมอนกลับไปแล้วบ่น
“โด่!!ที่ไอ้คังไม่ด่ามันมั่งละ ฮันนี่รำเอียงอ่ะ..”ซีวอนเริ่มพยายามทำเสียงหน้ารัก(?)อีกครั้ง - -*
“อ่าวๆโยนขี้นะมึงเนี่ย”คังอินบ่น ฮันกยองยืนขึ้นอีกครั้งแล้วทำท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง
“ไปไหนว่ะ...ต่ออีกยกไง?”ยุนโฮแซวออกไป
“กลับบ้าน...เบื่อ จะไปนอน”บอกเสียงเรียบ แล้วเดินต่อ ร้อนถึงฮยอกแจต้องรีบวิ่งตามไปเพราะเขาอาจจะตกรถ แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกลาเพื่อนของฮันกยองในห้อง
ระหว่างการเดินไปที่รถช่างเงียบสงัดโดยที่ฮยอกแจก็ไม่กล้าที่จะกวนอะไรมากนัก
“คุยอะไรกับคยู”เอ่ยออกมาเหมือนพูดคนเดียวมากกว่า
“เอ้?”
“ถามก็ตอบสิ!!!”หันมาตวาดเสียงแข็ง จนร่างเล็กสะดุ่ง - -*
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ต่อๆๆๆ
ความคิดเห็น