คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Oh!boy 6
หลังจากที่ร่างเล็กเดินออกมาจากตึกเรียน เขาก็ยืนงงอยู่ซักพัก เนื่องจากที่นี้ใหญ่มากจนไม่รู้จะเดินไปทางไหน ฮยอกแจมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะตัดสินใจถามทางกับคนที่เดินผ่านไปมา
“ขอโทษนะฮ่ะ...”เสียงหวานเอ่ยถามออกไป
“Yes?(ครับ?)”ผู้ชายคนนั้นตอบกลับมา ทำเอาร่างเล็กงงไปซักพักใหญ่ๆ - -*ลืมไปเลยนี่มันโรงเรียนอินเตอร์ ฮยอกแจก้มหน้าก้มตาอยู่ซักพักเพราะคิดคำพูดไม่ออก
“ขอโทษครับ...คุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือปล่าว”สำเนียงเกาหลีเปล่งออกมาจากคนที่ฮยอกแจกำลังจะถามทาง ร่างเล็กเงยหน้ามาอย่างงงๆ
“ครับ ผมแค่จะถามคุณว่าพลาซ่าไปทางไหน ผมไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ”ฮยอกแจถามออกไปอย่างอายๆ ผู้ชายคนนั้นทำหน้างงนิดๆ
“พลาซ่าหรอ เดินตรงไปทางนั้นแล้วเรียวขวาก็ถึงแล้ว^^...เออ คุณคงเป็นนักเรียนใหม่?ไม่ต้องห่วงนะครับ คนที่นี้น่าจะพูดภาษาเกาหลีได้ทุกคน ผมขอตัวนะครับ...” -0-น่าจะหรอ??? ฉันยังอยู่เกาหลีหรือปล่าวเนี่ย ฮยอกแจคิดพลางเดินไปตามทางที่ผู้ใจดีบอก
หลังจากมาถึงฮยอกแจดูจะงงๆนิดหน่อยเพราะ เหมือนเขาเดินเข้ามาในศูนย์การค้าขนาดใหญ่ ทั้งที่ฮยอกแจคิดว่ามันคือโรงอาหารธรรมดาซะอีก เขาเดินงงไปมาอยู่พักใหญ่ๆโดยที่เดินดูของที่ดูเหมื่อนว่าจะแพงลิบลิ้วสำหรับเขา
“โอ้ย แล้วจะซื้ออะไรกินละเนี่ย...- -***”บ่นเบาๆพลางเดินดูร้านอาหารที่ดูจะแพงเกินไป
“ฮยอกแจ!!”เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง จนทำให้ร่างเล็กต้องหันไปดู ร่างอวบของใครบางคนที่คุ้นตากำลังโบกมือให้เขาอยู่อย่างดีใจ ฮยอกแจยิ้มให้แล้วเดินไปหาทันที
“ซองมินใช่ใหม? ไม่นึกว่าจะเจอกันอีกนะเนี่ย โรงเรียนใหญ่ขนาดนี้”ฮยอกแจพูดยิ้มๆ
“นั้นสิ ฮยอกแจนั่งลงก่อนสิมาๆ><”ซองมินว่าพลางลากเก้าอี้มาให้
“นายชื่อฮยอกแจใช่ม่ะ หวัดดีน่าเราชื่อ เรียววุค”คนที่นั่งข้างๆซองมินบอก
“ฮยอกแจพึ่งย้ายมาเรียนสิน่ะ ใช่มะ”ซองมินถามออกไป ฮยอกแจพยักหน้าหงึกๆ
“แล้วเรียนสายไหนละ”เรียววุคถามกลับ
“ไม่รู้อ่า ยังคิดไม่ออกเลย-*-“คำถามนี้ดูคุ้นๆ และคำตอบก็คุ้นๆ
“ถ้าคิดไม่ออกมาเรียนคณะเดียวกับพวกฉันก็ได้นะ เราเรียนอักษรญี่ปุ่น”ซองมินบอกออกมาอย่างดีใจ ร่างเล็กยิ้มให้อย่างมีความสุข
“ทุกคนนนนนน มาแล้วๆๆๆๆ เอ้?นี่ใครอ่ะ”เสียงเอะอะของผู้มาใหม่ตรงมายังโต้ะของทุกคนพร้อมถุงอาหารมากมายในมือ เขามองฮยอกแจในเชิงถาม
“พี่ลีทึก นี่เพื่อนใหม่ผมฮ่ะ....ชื่อฮยอกแจ”ซองมินแนะนำตัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลยละ...อยู่สาขาไหนหรอ”ลีทึกถามอย่างสนอกสนใจ
“พี่อ่า~เขาเป็นนักเรียนใหม่น่ะ ยังไม่ได้ลงเรียนเลย”เรียววุดบอกรุ่นพี่เขาเชิงหน่ายๆ
“หรอ...อ้อ พี่ชื่อลีทึกนะ^^เป็นกรรมการนักเรียน มีอะไรก็ปรีกษาพี่ได้น่ะ...มาๆอาหารเย็นหมดแล้วกินกันๆ”ลีทึกบอกแล้วรีบแกะถุงออกอย่างว่องไว
“กินด้วยกันนะฮยอกแจ พี่เขาซื้อมาเยอะ”เรียววุคบอก ฮยอกแจพยักหน้ารับเบาๆ
ก่อนที่ทั้งหมดจะได้ลงมือทานอะไรก็มีเสียงโว้ยวายนึ่งตรงมาที่โต้ะอีกรอบ
“555+ซองมิน มาอีกแล้วละ...”ลีทึกพูดยิ้มๆพลางซะกิดไหล่น้องรักเบาๆซองมินมองหน้ารุ่นพี่เขาเป็นเชิงถามก่อนจะหันไปมองตามสายตาของลีทึก ใบหน้าหวานๆของซองมินงอลงอย่างเซ่งๆจน
ฮยอกแจต้องหันไปมองบ้าง
ชายหนุ่มคนนึงที่จัดว่าหน้าตาดีมากกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่โต้ะของพวกเขา
“ซองมินครับบบบบ เมื่อไหรคุณจะคืนหัวใจผมมาซักที่ละคราบบบบ”เสียงทุ้มเอ่ยเสียงหวานแล้ววางดอกไม้สีชมพูช้อโตไว้บนโต้ะ ทั้งลีทึกและเรียววุกก็ต่างทำเป็นไม่เห็นแต่ใบหน้าก็ยังติดยิ้มขำอยู่ ฮยอกแจมองหน้าซองมินที่ดูจะเบื่อโลกอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันก้องไว้บนขยะแถวบ้านแล้ว”เอยออกมาเซงๆ ใบหน้าหล่องอปากอย่างหน้ารัก(?)
“ทำไมพูดกับสุดที่รักแบบนี้ละครับบบบ”ร่างสูงบอกอย่างอ้อนๆ
“ใครที่รักนายยยย!!ฉันจะกินข้าวเลิกกวนได้ใหม?”ซองมินเอดเบาๆแล้วหยิกแขนหนาไปแรงๆทีนึง
“อ่า~ที่รักอ่ะ ที่รักอยากกินอะไรบอกผมได้น่ะ เดียวจะไปหามาให้ถึงที่เลย หรืออยากกินผม...อ้าปากสิ เดียวป้อนให้ถึงปากเลย จุ๊บบบบบบบบบบบ”ซองมินพลักใบหน้าหล่อๆนั้นออกไปอย่างเต็มแรง ทำให้ลีทึกอดขำออกมาไม่ได้
“คยู!!!!!!หยุดเลยน่ะ! หึยยยยย ถ้านายไม่เลิกกวนฉันกลางวันนี้ ฉันจะไม่พูดกับนายอีกเลย!”ดูเหมื่อนเป็นคำขู่ที่ออกจะแปลกประหลาดแต่ก็ทำให้บุกคนที่ชื่อคยูหยุดพฤตีกรรมทั้งหมดได้เป็นอย่างดี
“อ่า อย่างอลน่า เค้าไม่กวนแล้วก็ได้...รักนะจุ๊บๆ”พูดจบก็รีบวิ่งหนีไป ก่อนที่ซองมินจะใช้มือตะปบเข้าที่หน้าหล่อๆของเขา
“อึดจริงๆเลยน่ะ เจ้าหนุ่มคนนี้”ลีทึกพูดออกมา เบาๆซองมินหันควับไปมองทันที
“อะไร...ก็พี่พูดจริงนี่”ลีทึกบอกขำ
“ใครหรอคับ”ฮยอกแจถามออกไปเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“ก็ว่าทีสา....เอ้ยย คนที่มาจีบซองมินนะสิ รู้ใหมว่าหมอนั้นตามจีบซองมินมาตั้งแต่ประถม ถึงขนาดที่ขอย้ายมหาลัยตามมาเรียนที่เดียวกันเลยน่ะ”เรียววุครีบเปลี่ยนสัพนามทันที่เมื่อซองมินแบ่ปาก
“แต่ฉันไม่ชอบเขานี่สิ...ตื้ออยู่ได้ น่ารำคาน”บ่นงุ้งงิ้งไปมาเบา
“มาๆกินกันต่อเถอะๆ^^เดียวนายก็ชินน่าฮยอกแจ เจ้านั้นนะมาทุกวัน อิอิ”ลีทึกว่า
“พี่!!!”ซองมินตวาดเบาๆ แล้วพวกแก้มนิ้มดูจะขึ้นสีนิดๆ
“อะไรเล่า...”ลีทึกยังคงยิ้มอยู่อย่างมีเลศใน
“ผมไม่คุยด้วยแล้ววววทั้งคู่เลย ฮยอกแจเราไปเดินเล่นกันเถอะ!!”บอกแกมออกคำสั่ง พลางคว้าข้อมือของเพื่อนตัวเองแล้วเดินออกไปเลย
ทั้งคู่ออกมาเดินอยู่รอบนอกของศูนย์อาหาร และเปลี่ยนเป็นมาเดินดูหนังสือแทน
“ซองมิน นายมาเรียนที่นี้ได้ยังไงหรอ?”ฮยอกแจถามออกไป ซองมินเงยหน้ามองเขาก่อนจะก้มลงไปดูหนังสือต่อ
“สอบเอาน่ะ...บ้านฉันไม่ค่อยรวยก็เลยต้องชิงทุนเอาเอง”ซองมินว่า
“แล้วพี่ลีทึกกันเรียววุคละ”ฮยอกแจถามต่อ
“โอ้ยยย 2คนนั้นนะหรอ รวยจะตาย...ไม่ต้องสอบเหมือนพวกฉันหรอก นายก็สอบเข้ามาใช่มะ”
“ปล่าวหรอก...พอดีคุณป้าเขาส่งฉันเข้ามาเรียนที่เดียวกับลูกเขาน่ะ”ซองมินพยักหน้าเข้าใจ
“นายอ่านออกด้วยหรอ”ฮยอกแจชี้ไปที่หนังสือเล่มหน้าที่มีแต่ภาษาอังกฤษล้วนๆ ซองมินเงยหน้ามองร่างเล็กงง
“ออกสิ หนังสือเรียนที่นี้ก็มีแต่ภาษาอังกฤษทั้งนั้น...นายยังไม่รู้เรื่องพวกนี้สินะ ไม่เป็นไรๆเดียวก็ชินเองและ ไม่ยากหรอกแต่นายอาจจะมีปัญหาตอนที่คุยกับมาสเตอร์นั้นและ”ซองมินบอกยิ้มๆ
-0-!!! ชีวิตของข้อยยย:ฮยอกแจ
“อ่ะ!!ซองมิน ฉันต้องไปแล้วละนี่ก็ออกมานานแล้ว”ฮยอกแจบอกพลางดูเวลา
“เอ้?อ...อืม ไว้เจอกันนะ ให้ฉันไปส่งใหม?”ซองมินบอกทำท่าจะลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรๆนาอยู่ที่นี้และ ฉันไปน่ะ...”ฮยอกแจบอกแล้วรีบเดินออกมา โดยมีซองมินโบกมืออยู่ไกลๆ
*-*-*-*-
ไม่นึกว่าจะมีคนอ่านนะเนี่ย ซึ้งใจจจจ
ขอบคุณน่ะทุกคนนนนนนน เขาจะพยายามแต่งต่อไปน่า
ปล.แม้นทุกหน้าก็ได้ค่ะ ไม่ว่าๆ อิอิ
ความคิดเห็น