คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Oh!boy 4
ทั้ง2เดินไปยังโรงจอดรถที่มีรถราคาหลายล้านจอดเรียงรายอยู่เป็นแถวยาว ร่างเล็กเดินดูรถยี่ห้อดังๆอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่สังเกตว่าร่างสูงหยุดลง เลยทำให้คนที่เดินตามหลังมาชนเข้ากลับแผนหลังกว้างอย่างจัง จนคนตัวเล็กแซไปข้างหลัง
“จะยืนบื่ออยู่ทำไม !ขึ้นรถสิ...แล้วห้ามจับอะไรทั้งสิ้น”ร่างสูงพูดเสียงหน่าย แล้วเดินไปอีกทาง
“ด...เดียวคับ คือ...มันเปิดยังไงครับ ”ฮยอกแจว่าพลางมองไปที่ประตูรถที่มันค่อนข้างจะ หาที่เปิดไปเจอ ฮันกยองสายหน้าเบาๆ
“โง่ จริงๆ...ขึ้นไป”สั่งเสียงดัง จนร่างเล็กแทบปีนเข้าไปไม่ทัน เสียงปิดประตูดังลั่นบ่งบอกถึงอารมณ์คนขับได้เป็นอย่างดี ฮันกยองเดินมาขึ้นรถอีกทางแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
บทสนทนาในรถดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย นอกจากเสียงเพลงภาษาอังกฤษที่ร่างเล็กฟังไม่รู้เรื่องเลย เขาจึงมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูวิวข้างนอกแทนการนั่งอมทุกข์มองคนหน้าหักข้างๆ
“ถึงแล้ว...ตามฉันมา”ร่างเล็กมองรอบๆแล้วพยักหน้าน้อยๆ เขาค่อยๆก้าวลงจากรถ(กลัวจะทำอะไรหัก)แล้วยืนมองรอบๆ เพราะไม่เคยเห็นโรงเรียนที่ไหนใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน ยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่เมืองนอกเพราะมีคนต่างชาติเข้ามาเรียนด้วย
“ตามมาสิ จะยืนอึ่งอีกนานใหม?...ทำตัวงี่เงาอยู่ได้” พูดจบขายาวๆก็เดินออกไปไม่ได้สนใจร่างเล็กที่เดิน(วิ่ง)ตามอยู่ข้างหลัง แล้วก็มาถึงตึกสีขาวขนาดใหญ่ ที่มีรูปปั้นพระแม่มาเรียอยู่ข้างหน้า
ร่างสูดเดินเข้าไปแล้วกดลิฟต์ ฮยอกแจจึงรีบวิ่งตามเข้าไปทันที ร่างสูงกดไปที่ชั้นบนสุดแล้วยืนทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ฮยอกแจเหลือบมองคนข้างๆแล้วถอนหายใจเบา คนอะไร..ดุชะมัด
“ถอนหายใจทำไม...”ร่างสูงถาม คนข้างๆสายหน้าแต่ไม่พูดอะไร
“ฉันถามก็ตอบสิ...!” ร่างสูงสั่งเสียงดัง อย่างขัดใจ
“เว้ยยยย...ตวาดอยู่ได้รำคานนน...น..น....”เสียงค่อยๆเบาลง เมื่อเห็นสายตาอาคาตที่ส่งมาให้
“อ้อ!!รำคานงั้นหรอ กล้าขึ้นเสียงใช่ใหม ยังไม่รู้สึกสิน่ะ...”พูดแล้วก็ย่างสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้ เขยิบหนีจนหลังชนกับพนังลิฟต์ ฮยอกแจดูตื่นตระหนกที่อยู่ดีๆฮันกยองก็เดิมเข้ามาหา
“ผมขอโต้ดดดดด..ด.”มือบางพยายามดันอกแกร่งออกไปแล้วหลับตาแน่น
“อวดเก่งนักน่ะ คิดว่าสู้แรงฉันได้หรอ ฮ่ะ!!!”มือหนากำลังจะเอื้อมมือไป บีบกรามเล็กแต่เสียงลิฟต์ที่บ่งปอกว่าถึงแล้วดังขึ้น จึงทำให้ฮันกยองพลักออกมาจากคนตัวเล็กทันที
“นายโดนดีแน่..”ไม่ลืมขู่เสียงเย็น ก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ไป ฮยอกแจถอนใจเฮือกใหญ่ (โอ้ยยยยยยยชีวิตตต:ฮยอกแจ)พลางเดินตามร่างสูงออกมา ก็มันลืมตัวนี่น่า...เขาไม่ได้ตั้งใจจะตวาดซักหน่อย ดุหนาดนี้ใครจะกล้า- -* ดวงตากลมสีนิลมองแผ่นหลังกว้างอย่างหน่ายๆ หน้าตาก็ดี เก่งก็เก่ง รวยก็รวย แต่ทำไมนิสัยหน้ากลัวแบบนี้หว่า-0-
“ไงไอ้ฮัน วันนี้เสร็จมาแต่เช้านะมึง เป็นไงเมื่อคืน.....อ่าวสวัสดีครับ ผมซีวอนรองประธานนักเรียนครับ คุณน่ารักจังเลย...เด็กมึงหรอว่ะ”ซีวอนพูดอย่างระริกระรี้ แล้วรีบแถมายืนข้างฮยอกแจอย่างไว
ร่างเล็กยิ้มเจือนๆไปให้ แล้วพยายามเขยิบตัวหนี ฮันกยองมองนิ่งแล้วลากแขนซีวอนออกมา
“นั้นลูกเพื่อนแม่กู อย่า...”เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะปล่อยมือเพื่อนรัก(?)แล้วยื่นซองเอกสารให้
“เออ...ก็เด็กมึงนะและ น่ารักดีว่ะ...น่าอิจฉานะเนี่ยยยยย อะเฮ้มม!!ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรอะคับ”ซีวอนหันไปถามเสียงหล่ออีกรอบ จนฮยอกแจต้องถอยหนี
“เออ...คือ...ฮ..ฮยอกแจครับ”
“ไปจัดการเอกสารให้ฉันด้วย...”ฮันกยองสั่งเสียงเรียบ แต่ก็ไม่มีทีท่าวะซีวอนจะสนใจแม้แต่น้อย
“แหม่มมม ชื่อเพราะจังเลยยย กลางวันนี้ไปกินข้าวกับผมใหม..^^” ฮยอกแจรีบถอยหนีมากกว่าเดิม
“ไอ้วอน!!กูบอกว่าอย่า...ไอ้เชี่ยนี่ ไปจัดการเอกสารให้กูก่อน”ฮันกยองเริ่มส่งเสียงดัง
“โอ้ๆๆที่รักอย่าพึ่งงอลเค้าน่า มาจุ๊บทีนึง”ซีวอนบอกแล้วทำปากจู๊ ฮันกยองดันหน้าหล่อๆออกไปอย่างรำคาน
“ถ้ามึงไม่ไปกูกระทืบมึงแน่ เร็วๆกูรีบ”ฮํนกยองเริ่มขู่เสียงเย็น
“ก็ได้ๆเล่นนิดเล่นหน่อยทำเป็นมีน้ำโห คิบอมมันรอมึงอยู่ห้องชมรมนะ ไปหามันเลยก็ได้ ส่วนเอกสารการขอเข้าเรียนนะ คงต้องรอให้อนุมัติแปปนึง เดียวกูบอกให้พ่อไอ้บอมเซนต์ให้เลยแล้วกัน” ซีวอนบอกก่อนจะเดินไป แต่ก็มิวายโบกมือให้ฮยอกแจ
“หึ...เจอผู้ชายก็อ่อยเลยนะ ไม่มีใครสนใจหรือไงถึงได้มายุ่งกับเพื่อนฉัน”ร่างสูงบ่นออกมาแล้วมองร่างเล็กด้วยหางตา
-0-อะไรน่ะ!!!นี่เขาผิดหรอเนี่ยยยยยก็เห็นอยู่ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลย
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ-0-*”ฮยอกแจพูดออกไป ฮํนกยองหันมามองจิกๆ
“อย่าเถียง!!”ฮันกยองออกคำสั่ง
-****-
“ฉันจะไปชมรม นายต้องมากับฉัน”ร่างสูงว่า แล้วเริ่มออกเดินอีกครั้ง
“?”ร่างเล็กส่งสายตาเป็นเชิงถามออกไป
“แล้วนายจะไปไหน เรื่องเรียนยังทำไมเสร็จก็ต้องหาที่ไปก่อน บื่อจริงๆ”พูดแล้วสายหัว
“ก็ผมไม่รู้นี่น่า ยังกะคุณพูดเยอะนักนิ ไม่บอกอะไรผมเลย ดีแต่ด่าเอาๆ”บ่นงุงิ้งเสียงเบา พลางก้มหน้าก้มตา
“แล้วมีปัญหาหรือไง!!มันความสุขฉัน ก็นายมันบื่อเองนิ”ร่างสูงก้มลงมองร่างตรงหน้า
“ผมไม่ได้บื่อน่ะ...”เถียงหลับอย่างลืมตัว ร่างสูงถลึงตามองแล้วกำหมัดขึ้นทำท่าจะต่ยคนตรงหน้า
“อย่าน่ะ><ผมขอโทดดด”ร่าเล็กหลับตาแน่น
“ชิล์ ยังไม่ทันทำอะไรเลย โวยวายไปได้...ตามมาซักที น่ารำคาน”ร่างสูงลดมือลงแล้วเดินนำออกไป
หลังจากที่เดินลงมาจากตึกของฝ่ายวิชาการก็มุ่งหน้าไปยังตึกชมรมของฮันกยองทันที
หญิงสาวมากมายที่เมื่อพบฮันกยองเดินอยู่ก็ต่างพยายามเบียดเสียดยัดเยียดกันเข้ามาเดินรอบๆ จนฮยอกแจโดนเบียดออกมาเดินรอบนอกของกลุ่มคนแต่เหมือนร่างสูงจะไม่ค่ยใส่ใจซักเท่าไหรนัก
“หลบไปสิย่ะ!!ยืนตัวเตี้ยอยู่ได้ หล่อก็ไม่หล่อแล้วยังเกะกะ”หญิงสาวนางนึงพูดพร้อมกะแทกไหลฮยอกแจ ทำให้ร่างเพียวเกือบล้มไปกองกับพื่อน ร่างเล็กมองยัยผู้หญิงคนนั้นเซ่งๆ- -*
“เป็นอะไรใหม?”เสียงใส่ๆถามฮยอกแจแล้วพยุงคนตัวเล็กที่กำลังจะล้ม
“ม...ไม่เป็นไร ขอบคุญน่ะ”ร่างเล็กกล่าวขอบคุณเบาๆแล้วมองหน้าคนที่ช่วยเขาไว้กันล้ม
“อืมม ดีแล้วละ^^นายพึ่งมาเรียนที่นี้หรอ ไม่คุ้นหน้าเลย”เสียงหวานถามออกไป
“ใช่ นาย...”ร่างเล็กเอ่ยเพื่อเป็นการถามชื่อ คนตรงหน้ายิ้มหน้าบานนน
“ฉันชื่อ ลีซองมิน เรียกว่าซองมินก็ได้น่ะ นายละ”ซองมินตอบ
“ฉันฮยอกแจ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ”ร่างเล็กบอก
“นี่!!เดินเร็วๆดิ เสียเวลา”เสียงทุ้มตะโกนมาดังลั่นจนฮยอกแจต้องรีบลาเพื่อนใหม่ของเขา
“อ่า...ฉันต้องไปแล้วละ”ฮยอกแจบอกพลางวิ่งไปหาร่างสูง
“แล้วเจอกันใหม่น่ะ!!”ซองมินว่า
ความคิดเห็น