คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Oh!boy 3
ฮยอกแจ
ผมถอนหายใจอีกครั้ง แล้วมองตัวเองในกระจก ทำไมผมซีดแบบนี้เนี่ย...ก็แน่ละ ผมเฝ้าแม่ตลอดตั้งแต่ท่านเริ่มป่วยจนกระทั้ง....
ผมนั่นลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่คุณป้าจัดไว้ให้ผม เพื่อเป็นห้องของผมตรงๆเลยนะครับ ห้องเนี้ยใหญ่กว่าบ้านเก่าผมอีก ขนาดห้องน้ำงี้ สุดยอด สวยจนไม่กล้าอาบน้ำเลย คุณป้าบอกให้ผมนอนพักผ่อนแต่ตอนนี้ผมก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี
ผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ชุดนอนที่มันไม่ใช่ของผม...เสื้อแขนยาวตัวใหญ่(ย่ำว่าใหญ่จริงๆ)ที่แทบจะคุมเข่าผมอยู่แล้วกับกางเกงขายาวที่ขนานพอๆกับเสื้อนั่นแหละ ผมเหมือนเด็กเลย
ผมยิ้มบางๆให้ตัวเองในกระจก อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้ แต่พูดถึงเจ้าของเสื้อที่คุณแม่บ้านบอกเขารู้สึกจะอัคติกับผมหรือปล่าว หรือผมคิดไปเองก็ดูสายตาเขาสิถึงแม้จะเฉยเมยแต่ก็แฟงไปด้วยการเหยียดหยาม T T
“ชิล์ เจ้าคนบ้า....ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วย แบร์~”ผมแลบลิ้นใส่ตัวเองในกระจกคิดว่ามันเป็นภาพเจ้าคนๆนั้น ไม่เข้าใจเลยคุณป้าท่านออกจะดีแต่ทำไมลูกชาย -*-
“นายคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่…”เสียงเย็นๆของใครบางคนเอ่ยขึ้นมาจากข้างหลังผมสะดุ้งเฮือกแล้วหันไปตามต้นเสียง ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวสีดำ เขากำลังยืนพิงกำแพงแล้วมองผมอยู่ ผมก้มหน้าเพื่อหลบสายตาเชือดเฉือนนั้น
“ป...ปล่าว”ผมพูดแทบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่เขาก็ยังได้ยินอยู่ดี
“หึ.....นายรู้หรือปล่าวว่านายใส่ชุดใครอยู่”
“.....รู้..ของนายไง”ผมบอก จะทวงคืนหรือไง T Tแล้วผมจะใส่อะไรละ
แล้วก่อนที่ผมจะทำอะไรเขาก็เดินเขามาใกล้ๆ จนผมทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ถอยหนีไปก่อนจนกระทั้งชนปลายเตียง เขาก้มลงมองหน้าผมใกล้ๆด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลย!จนผมได้แต่ก้มหน้างุด มองเท้าตัวเอง อย่างกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน
“จำไว้ให้ดีนะ...ถึงแม่ฉันจะพอในที่จะเลี้ยงดูนาย แต่ฉันไม่!เพราะงั้นอย่าทำตัวให้มีปัญหา ไม่งั้นฉันฆ่านายแน่...แล้วก็ เสื้อนี้นะเหยียบแสนถ้ามันเปื้อนแม้แต่นิดเดียวละก็..”เขาหยุดพูดแค่นั้น
“อ๊ะ!!!O-O”ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อเขาพลักผมลงบนเตียงแล้วกดไหลผมไว้
“...ฉันจะให้นายจ่ายคืน3เท่าและของชิ้นอื่นๆในห้อง หรือในบ้านหลังนี้ด้วยถ้านายทำมันเปื่อน หรือพังละก็ นายจะไม่ได้ต้องจ่ายแค่เงิน....” เขากระซิบขู่ผม -0- อะไร บ้านก็รวยแล้วดู.....(งกว่ะ)ผมพยายามหันหน้าหนี เขาบีบแขนผมแรงๆที่หนึ่งจนผมต้องนิ่วหน้า เขาพลักออกจากตัวผมแล้วเดินออกจากห้องอย่างสบายอารมณ์ ผมพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากและรีบวิ่งไปปิดประตูห้องทันที!
ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง แล้วหยิบเอาล๊อกเก็ตออกมา ผมมองภาพคุณแม่ที่กำลังยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน จนทำให้ผมยิ้มออกมา
ไม่ใช่ไม่เสียใจนะครับ...แต่ผมคิดว่าถ้าผมยังฝืนให้แม่อยู่ต่อ เขาอาจจะทรมานก็ได้ ผมจึงปล่อยท่านไป แต่ท่านก็ยังอยู่ในหัวใจผมตลอดไป.....
ผมว่างล๊อกเก็ดไว้ข้างๆเตียง แล้วล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ(แต่มันไม่หลับอ่า-*-)
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นนอนแต่เช้า(เพราะนอนไม่หลับ)เลยเดินลงมาชั้นล่างเพื่อหวังว่าจะหาอะไรทำ ช่วยพวกป้าๆแม่บ้านบ่าง เพราะยังไงผมก็มาอาศัยเขาอยู่ควรหาไรทำจริงใหมครับ^^
“...อ่าว หนูฮยอกแจ...สวัสดีตอนเช้าจ้า ม่ะๆมาท่านข้าวกะม๊า” คุณป้าร้องเรียกผม ผมหันไปทางที่ท่านเรียก โต๊ะอาหารที่ยาวเกือบ5เมตร มันทำผมปวดหัวเลยทีเดียว
“เออ....มีอะไรให้ผมช่วยใหม?ครับ”ผมถามออกไปเบาๆ ทำให้คุณป้าเกิง หันไปขำกับพวกป้าๆแม่บ้าน อย่างมีความสุข ซึ่งก็ทำให้ผมงงๆเหมือนกัน - -* ผมพูดไรผิดอ่า
“เห็นแบบนี้ ผมก็ทำเป็นทุกอย่างเลยนะครับ ผมทำกับข้าวเป็นด้วย ซักผ้าก็...”
“จ้าๆๆ ป้ารู้น่า....แหม่มน่ารักจริงๆ ถ้าอาเกิงของป้าได้ซักครึ่งของหนูก็ดีสิ^^”
“....เขาไม่ ค่อยชอบทำงานบ้านหรือครับ”ผมถาม
“ ยิ่งกว่าไม่ชอบซะอีก ^^….”ป้าเกิงขำออกมาเบาๆ ผมยิ้มนิดๆ หน้าตาเขาก็ฟ้องอยู่ว่าคุนหนู- -*
“ห...หรอครับ”ผมนั่งลงบนเก้าอี้ทางขวามือ คุนป้าแม่บ้านก้ตักข้าวต้มให้ผม
“ไม่กินด้วยกันหรอคับ”ผมถามออกไป เรียกรอยยิ้มให้พวกป้าๆได้เป็นอย่างดี
“ไม่หรอกค่ะคุณหนู พวกป้าท่านกันแล้วค่ะ คุณหนูท่านไปเถอะนะค่ะ”ผมพยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตาทานข้าวไป แล้วหลังจากท่านไปได้ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดมา ผมหันหน้าไปมองแล้วก็ต้องรีบหันหน้ากลับทันที
ร่างสูงเดินลงบันไดมาอย่างไม่รีบร้อนมากนัก เขาเดินเข้าไปในห้องทานข้าวแหล่ตามองร่างเล็กนิดหน่อย ก่อนจะหันไปหาคุณแม่สุดที่รัก
“อ่าเกิงงงง มากินข้าวก่อนไปเรียนนะลูก^^”หญิงสาวบอกลูกชายของเธอ ฮันกยองยิ้มให้แม่ของเขา แล้วเดินไปอ้อนใกล้ๆ ร่างสูงก้มลงกอดคุณนายเกิงแน่น
“วันนี้ผมต้องไปทำเรื่องที่ห้องประธานนักเรียนนะครับ ผมคงต้องรีบ..”คุณป้าลูบหัวลูกชายขี้อ้อนเบาๆ ร่างเล็กมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ เขาคิดว่าคุณชายบ้านนี้เวลาอยู่กับคุณป้าแล้วดูอ่อนโยนมากผิดปกติ- -*
“หรอจ๊ะ...งั้นลูกพาหนูฮยอกแจไปด้วยเลยแล้วกัน”ร่างสูงคลายอ้อมกอดทันทีแล้วมองคุณแม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“อะไรกันจ๊ะ ก็ให้น้องไปเรียนที่เดียวกับเราไง จะได้สะดวกๆ แม่ฝากจัดการเรื่องด้วยนะ เรารอน้องเขากินข้าวแปปนึงน่ะ”ร่างสูงมองมาทางฮยอกแจเขม็ง ร่างเล็กสะดุงน้อยๆเมืองโดนพาดพิงถึง
“ม..ไม่เป็นไรฮ่ะ ผมไปเองก็ได้” เขาตอบปฏิเสธทันที คุณป้าเกิงมองยิ้มๆ
“เอาน่า ให้พี่เขาไปส่งนะและ จะได้จัดการเรื่องได้ง่ายๆ” คุณป้าบอก แล้วขำออกมาเบาๆ
“กินเสร็จแล้วก็ตามมา...”ร่างโปร่งพูดเสียงเรียบ แล้วเดินออกไปทันที ฮยอกแจรีบกินน้ำอึกใหญ่แล้วรีบวิ่งตามออกไปทันที
ความคิดเห็น