คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Oh!boy 16
ร่างเล็กชะเงอคอมองคนตัวสูงที่หายไปกว่า20นาทีแล้ว และดูท่าทางจะไม่มีวี่แววจะกลับมาง่ายๆ ฮยอกแจถอนหายใจพลืดใหญ่ เขาใช้ซ้อมเขี่ยๆสปาเก็ตตี้ในจานไปมาอย่างเหม่อลอย ตั้งแต่ร่างสูงเดินออกไปซักพักฮยอกแจก็เลิกกิน ตากลมโตเหลือบมองสเต็กเนื้ออย่างที่ที่ตั้งอยู่ฝ่างตรงข้าม
ปากบากแม้มเข้าหากันอย่างหงุดหงิดพลางคิดถึงเจ้าของอาหารหน้ากินตรงหน้าที่ไม่ยอมแตะต้องมันแม้แต่น้อย
“ชิล์!...ไม่กินผมกินเองก็ได้ ..”บ่นออกมาเบาๆแล้วหยิบจานสเต็กหน้าตาน่ากินมาไว้ฝั่งตัวเอง และเริ่มกินไปเรื่อยๆพลางคิดว่าถ้าร่างสูงกลับมาจะโดนด่าหรือป่าว และคำตอบที่ได้คือโดนแน่นอน ...
แต่ฮยอกแจก็เลือกที่จะไม่สนใจและกินต่อไป จนในที่สุดสเต็กจานโตก็หมดไปมากกว่าครึ่ง และร่างเล็กก็เริ่มอิ่มมาก(ถึงขั้นจุก)แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าฮันกยองจะกลับมาซักที่ และตอนนี้ความคิดเดียวและดูท่าจะเป็นความคิดที่ถูกที่สุดคือ...เขาโดนทิ้ง- -*
“ขออนุญาตเก็บจานนะครับ...”พนักงานเดินมาบอกเมื่อเห็นว่าฮยอกแจหยุดกินแล้วหันมานั่งนิ่งๆ ร่างเล็กก้มหัวให้น้อยๆก่อนพนักงานจะเอาจานทั้งหมดไป
“รับของหวานเพิ่มใหมครับ?”พนักงานถามซ่ำ ร่างเล็กสายหน้ารั่วพนักงานพยักหน้าแล้วทำท่าจะเดินออกไป ร่างเล็กเหลือบไปเห็นบัตรเครดิตสีทองของร่างสูงที่(ลืม)ทิ้งไว้ให้เขา
“เออ!....คือ ...ผมขอคิดเงินเลยได้ใหมฮ่ะ...”ร่างเล็กเอ่ยออกไป พนักงานก้มหัวให้เขาอีกครั้งแล้วหลังจากนั้นก็มีพนักงานหญิงเดินมาที่โต๊ะ ฮยอกแจหยิบบัตรเครดิตยื่นให้เธออย่างเก้ๆกังๆ และหลังจากที่ได้บัตรคืนร่างเล็กก็ต้องหอบ(?)ถุงทั้งหมดออกจากร้านไป ร่างเล็กมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนที่หายไป แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา...
“พี่อ่า~...หายไปไหนอ่ะ หึย~ทิ้งกันอีกและ....”ร่างเล็กบ่นเบาๆกับตัวเองและเริ่มออกเดินหา
ฮันกยองในที่สุด
ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไม่จริงใจเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาพบกับผู้หญิงคนึ่ง เมื่อเธอสังเกตเห็นร่างสูงที่หมายปองไว้ก็รีบเข้ามาหาทันที่ กลีบปากสีแดงสดยิ้มออกมาอย่างมีจริตแล้วเข้าสวมกอดร่างสูงทันทีเมื่อมาถึง
“ฉันคิดถึงพี่จังเลยค่ะ...”เสียงหวานบอกพลางซุกหน้าไว้กับอกกว่า
“อืม....”ร่างสูงตอบรับแค่นั้น พลางพยายามนึกชื่อคนตรงหน้า(อ่าวแก- -?)
“ทำไมพี่ดูนิ่งๆละค่ะ...พี่ไม่คิดถึงเจสหรอ”เจสสิก้าเงยหน้าขึ้นมามองฮันกยองอีกครั้งแล้วพองลมเข้าแก้มอย่างน่ารัก(อี๊!เอาฮยอกมาน่ะ><:ไรเตอร์)ฮันกยองยิ้มพลางจูบเบาๆไปที่ขมับของหญิงสาวที่เขาพึ่งนึกชื่อออก
“ช่วงนี้พี่งานยุ่งน่ะ ...แล้วเธอละเป็นยังไงมั่ง”ฮันกยองกอดคอของเจสสิก้าแล้วเดินไปด้วยกัน
“ก็ไม่เท่าไหรหรอกค่ะ...เจสพึ่งกลับมาจากปารีส เนี่ย..โทรหาพี่เป็นคนแรกเลยน่ะค่ะ คุณแม่ยังไม่รู้เลยว่าเจสกลับมาแล้ว”เสียงหวานบอกอย่างออดอ้อนพลางมองจิกผู้หญิงคนอื่นๆที่มองมาทางฮันกยอง ฮันกยองยิ้มออกมา(อย่างไม่จริงใจ)
“งั้นหรอ...เที่ยวสนุกใหมล่ะ”แสร้งถามไปแบบนั้นแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เจสสิก้าถือว่าเป็นสาวสวยคนนึงของโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง เขาพบเธอโดยบังเอิญที่คลับโดยที่สาวเจ้ารู้สึกจะชอบเขามากๆถึงกลับบอกให้เพื่อนๆกลับไปก่อนเพียงเพราะจะมานั่งโต๊ะเดียวกลับเขา เขากะจะทิ้งเธอตั้งแต่คืนวันนั้นแต่กลายเป็นว่าเธอรีบกลับบ้านไปเสียกอนร่างสูงจึงหมดสนุกกับเรือนร่างนี้ โดยที่เขาก็ยังแปลกใจอยู่น้อยๆเพราะไม่รู้ว่าสาวสวยข้างๆเอาเบอร์เขามาจากไหน
“เจสไม่ได้ซื้ออะไรมาฝากพี่เลยอ่ะ~งั้นขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ใหมค่ะ..”เธอเปลี่ยนมาโอบคอ
ร่างสูงแล้วส่งสายตายั่วยวนมาให้ๆ ฮันกยองขำออกมานิดๆแล้วหันไปโอบคนเธอเพื่อเดินต่อ
“ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ...”ฮันกยองบอกเสียงเรียบแล้วพาเธอเข้าไปในร้านอาหารที่ไม่หรูอะไรมาก(เหมือนพวกKFCไรเงี่ยค่ะ ที่ไม่ได้มีกระจกกั้น) แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ว่าอะไร(เพราะกำลังพูดเรื่องน้ำหอมที่ซื้อมาใหม?)
“พี่ค่ะ...พี่รู้ใหม? เพื่อนฉันคนนึงโทรมาหาฉันช่วงที่อยู่ปารีสน่ะค่ะ...เธอพูดถึงเรื่องเสียๆหายๆของพี่ให้ฉันฟังใหญ่เลย...”หญิงสาวปล่ายตามองร่างสูง ที่ดูจะไม่ทุกร้อนอะไรเลย
“ ...เรื่องอะไรมั้งล่ะ...”ฮันกยองถามออกไปอย่างไม่ค่อยสนใจ
“อืม ...เขาเล่าให้ฉันฟังนะค่ะว่าเพื่อนร่วมคณะของเขา ..โดนพี่เขี่ยทิ้ง. .แต่ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะค่ะ ฉันว่ายัยนั้นมันไม่ดีเองต่างหาก มันใจพี่ไม่ได้ก็มาตีโพยตีพาย...จริงใหมค่ะ”เจสสิก้าช้อนตามองร่างสูงที่นั่งนิ่งๆอย่างไม่ค่อยสนใจ
“งั้นหรอครับ...”ฮันกยองก้มลงมองเมนูอาหารต่อเหมื่อนเดิม เจสสิก้างอหน้าลงอย่างงอลๆ
“พี่ค่ะ...พี่ไม่ค่อยสนใจเจสเลยอ่ะ ..หรือพี่เบื่อ?”สาวสวยเอ่ยขึ้นอย่างอ้อนๆ ฮันกยองยิ้มแล้วแส่มองออกไปนอกร้าน
“ป่าวครับ...พี่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เจสอยากกินอะไรละ หืม?”ร่างสูงถามทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองหน้าด้วยซ่ำ เจสสิก้ายิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วมองดูเมนูอาหาร สายตาคมมองไปยังอีกด้านนึงของตัวห้างอย่างเซงๆ แล้วฮันกยองก็ตาโตขึ้นมานิดๆเมื่อเห็นร่างเล็กที่คุ้นตาเดินมองนู่นมองนี้อย่างสำรวจ
“เอ้ย!?”ร่างสูงอุทานออกมาเบาๆ เพราะเขาลืมไปสนิทเลยว่าพาฮยอกแจมาด้วย(อ่าวเอ่ง?นิสัย)
“เอ้?..อะไรหรอค่ะ?”เจสสิก้าเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า แล้วมองตามสายตาคมไป
“คนรู้จัหรอค่ะ?”ผญิงสาวยังคงมองหาคนที่ฮันกยองมองอยู่ ร่างสูงรีบหันมา
“ป...ปล่าว เธอสั่งอาหารไปเถอะ สั่งให้พี่ด้วย..” เจสสิก้ายิ้มร่าอย่างมีความสุขและเลิกสนใจคนที่ฮันกยองมองหาอยู่ ตาคมยังคงจ่องร่างเล็กอย่างไม่วางตา
ฮยอกแจเดินดูรอบๆตัวไปเรื่อยๆพลางมองหาร่างสูงของฮันกยองไปด้วย คิดบางขมวดเข้าหากันนิดๆ เพราะไม่ว่าจะหายังไงฮยอกแจก็ไม่เห็นแม้เงา(น่าฉงฉาน) ร่างเล็กยังคงบ่นงุบงิบไปมาถึงคนที่อยู่ดีๆก็หายตัวไปและทิ้งเขาไว้คนเดียว
“หึย...หายไปไหนฟ่ะ ชิล์”ฮยอกแจบ่นงุบงิบ แล้วเดินดุ่ยๆไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
“ฮยอกแจ!!~”เสียงเรียกที่แสนดังลั่นทำให้ร่างเล็กหันไปดู แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ดีๆก็โดนคนเรียกกอดแน่น
“อ่า...ดีจังที่เจอนาย ขอบใจมากๆเลยน่ะเรื่องวันนี้น่ะ”คยูฮยอนพูดแล้วก็กอดฮยอกแจแน่นกว่าเดิม
“เอ้?ค...คยูหรอ...นาย มานี่ได้ไง”ฮยอกแจถามพลางพยายามดันตัวคยูออกเพราะว่าร่างโปร่งกำลังทำให้เขาขาดอากาศ
“หือ??ก็นายบอกให้ฉันมา อ่า..ช่างเถอะๆ ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดีแล้วเนี่ย><เอาบ้านพักตากอากาศซักหลังใหม? โอ้..เทพเจ้าฮยอกแจ(?)”ว่าแล้วคยูก็ดึงร่างเล็กไปฟัดต่อ(?)
“ด...เดียวคยู ฉันหายใจไม่ออก*0* แล้วนายมาที่นี่ทำไมเนี่ย”หลังจากที่คยูปล่อยไก่น้อยของเรา ฮยอกแจก็ถามต่อ คยูมองร่างเล็กงงๆแล้วก็เอามือมาฟาดคอฮยอกแจแล้วดึงเข้าไปใกล้
“คืองี้น่ะ...นายห้ามบอกซองมินน่ะ วันนี้น่ะ ฉันรีบออกจากบ้านเพื่อมาหากระต่ายน้อยของฉันโดยเฉพาะเลย(มินรู้แล้ว--*) แล้วฉันก็กำลังจะแอบไปซื้อของขวัญให้กระต่ายน้อยของฉันด้วย”คยูกระซิบเหมือนเป็นความรับระหว่างชาติ- -*ฮยอกแจฮันไปมองใบหน้าคมงงๆ
“นายเจอซองมินด้วยหรอ??แล้วไหนซองมินล่ะ”ร่างเล็กถาม
“อ่า...กระต่ายของฉันเขาเข้าห้องน้ำอยู่^^”คยูบอกอย่างภูมิใจ
“แล้วไม่ไปเฝ้าหรอ...เดียวมีคนงาบไปกินน่ะ”ฮยอกแจแกล้งแซวจนคยูคิดหนัก
“นั่นสิ...งั้นฉันคงต้องไปแล้ว มาขอกอดอีกที”ไม่รอคำตอบคยูก็ดึงฮยอกแจไปกอดอีกครั้ง
“ไว้ฉันจะซื้อผ้า3สีมาผูกนายน่ะ(?)”คยูตระโกนกลับมา(เห็นฮยอกจี้เป็นตะเคียนหรอลูก- -*)
ร่างเล็กจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆพร้อมโบกมือไปให้
ฮันฮยอกมองคนที่ยื่นอยู่อีกฟากนึงอย่างอึงๆ ตาคมเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจและทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เขาเห็นเพียงแค่คนๆนึงที่วิ่งเขามาหาร่างเล็กและสวมกอดเข้าอย่างจัง ตาคมหรี่มองอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร และก็ต้องตกใจอีกนิดเมื่อเห็นว่าเป็นคยูฮยอนน้องเล็กของกลุ่มเขานั่นเอง
“!?!~”ร่างสุงลุกขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นว่าคยูฮยอนก้มลงไปหาใบหน้าหวานนั้น(ตอนที่คยูกระซิบกะฮยอกอะค่ะ) ฮันกยองขมวดคิ้วแน่น แต่ตาคมก็ยังไม่ละสายตาไปจากทั้ง2คนนั้น เจสสิก้าสะดุ่งนิดๆเมื่อเธอกำลังพูดถึงเรื่องเสื้อผ้าแสนแพงที่ซื้อมาอยู่ดีๆฮันกยองก็ลุกขึ้น
“ม..มีอะไรหรอค่ะ?” เจสสิก้าถามงงๆ
“ปล่าว...”ฮันกยองตอบนิ่ง แต่ก็ยังมอง2คนนั้นอยู่ร่างสูงค่อยๆนั่งลง เจสสิก้าขมวดคิ้วแน่น
“พี่อ่า...มีอะไรกันค่ะ อย่าปิดบังฉันสิ”เจสสิก้าเริ่มอ้อน แล้วเอื่อมมือไปจับใบหน้าหล่อให้หันมามองตน เพราะตอนนี้สายตาคมมัวมองไปทางไหนก็ไม่รู้ ฮันกยองปัดมือเรียวออกอย่างไม่เบามือนัก สายตาคมมองมาที่หญิงสาวอย่างเคืองๆ จนเจสสิก้าเริ่มหน้าเสีย
“อย่ามาถูกตัวฉัน...”ฮันกยองเอ่ยนิ่งๆ เพราะตอนนี้แม้แต่บิกรที่เดินมาเสริฟ์ของยังทำให้เขาหงุดหงิดเลย แล้วนับอะไรกับผู้หญิงขี้อ้อนน่ารำคาญ เจสสิก้าอ้าปากค้างอย่างตกใจเพราะเธอไม่คิดว่าฮันกยองจะแสดงปฏิกิริยาเช่นนี้กับเธอ ฮันกยองหันไปจ่องมองคนตัวเล็กอีกรอบแล้วรีบเดินออกจากร้านอาหารไปโดยไม่สนใจหญิงสาวแม้แต่น้อย
“พี่!!!!!! พี่ฮันกยองค่ะ!! นั่นพี่จะไปไหน!!”เสียงหวานแทบจะกลายเป้นเสียงกรีดร้องอย่างขัดใจ เมื่อคนที่เธอหมายตาไม่เดินกลับมาหาเธออย่างที่หวังไว้
ร่างสูงเดินไปหาคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ร่างเล็กกอดกับเพื่อนเขาความโกรธก็ยิ่งทวีคูณ นั่นยังไม่รวมกับเรื่องที่ฮยอกแจจูบกับคยูฮยอนทั้งๆที่ซองมินก็อาจจะอยู่แถววนั่นด้วยซ่ำ!!ตาคมจ่องมองคนตัวเล็กพี่ยังโบกมือลาเพื่อนตัวดีของเขาอย่างมีความสุข มันไม่มีเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงโมโหขนาดนี้และร่างสูงก็ไม่คิดที่จะหาคำตอบให้ตัวเองในเรื่องนี้ด้วย มือหนาคว้าเขาที่ข้อมือเล็กอย่างไม่เบามือนัก ร่างเล็กหันมามองอย่างตกใจแล้วก็ต้องแบ่หน้านิดๆเมื่อพบว่าคือคนที่เขาหาตัวอยู่
“พี่อ่า~หายไปไหนมาอ่ะ ผมหาตัวพี่ตั้งนานแนะ...”ฮยอกแจบอก และพึ่งสังเกตุเห้นว่าหน้าตาร่างสูงดูเหมื่อนกลับเกลียดใครมาเป็นชาติ
“หึ!ตามหาฉัน หรือกำลังอีอ้อกับผู้ชาย!”ร่างสูงพูดกัดฟันแน่น และเริ่มบีบข้อมือเล็กจนเจ็บ
“อ..เอ้?อ..อะไรฮ่ะ..”ฮยอกแจนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดพลางบิดข้อมือตัวเองออก แต่ยิ่งบิดเขาก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น
“อย่ามาทำสำอ่อย!!คิดว่าฉันไม่เห็นงั้นหรอไง!”ร่างสูงตะคอกออกมา ตากลมโตเงยขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจอีกละฮ่ะ!”ฮยอกแจถามเสียงดังจนเกือบจะเป็นตะคอก
“ถามตัวเองดีกว่ามั้ง...”ร่างสูงกัดฟันแน่น ยิ่งคิดถึงเรื่องที่(คิดว่า)ร่างเล็กทำมันก็ยิ่งโมโหจนบีบข้อมือบางแรงขึ้นไปอีก ฮยอกแจมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจพลางแกะมือหนาออก
พลัก!!!!!!
ร่างเล็กเซไปตามแรงที่พลักเขาออกไปอย่างแรงจนเกือบล้ม เขาหันมาดูอย่างตกใจแต่กว่าสมองจะรับรู้อะไรฝ่ามือของใครบางคนก็ประทะเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างจังจนช้าไปหมด มือเรียวยกขึ้นมาจับใบหน้าตนอย่างตกใจแล้วหันไปมองหญิงสาวที่ยื่นกำหมัดแนนอยู่ข้างร่างสูง
“น่าด้าน!!!!แกกล้าดียังไงถึงมาแย่งพี่ฮันกยองของฉัน!พี่เขามากับฉัน!!!”เสียงแหลมปรีดดังขึ้น
หญิงสาวทำท่าจะไปคว้าคอฮยอกแจอีกรอบด้วยความโกรธแค้น แต่มือของร่างสูงก็คว้าขอมือนั้นไว้ทั้น
“เธอคิดจะทำอะไร!”ฮันกยองกระชากแขนเรียวของหญิงสาวจะเธอต้องหันมาสบตากับร่างสูง
“ก็มัน....มันใช่ใหมที่ทำให้พี่เดินหนีฉันออกมา!!ปล่อยฉันนะ ฉันจะสั่งสอนมัน!!”เจสสิก้าทำท่าจะพุ้งเข้าหาฮยอกแจที่ยังยื่นงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ ฮันกยองเหวี่ยงแขนเรียวของหญิงสาวไปอีกทางจนเธอเกือบล้มลง หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างตกใจ
“อย่ามายุ่ง...ถ้าตามมาอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”ขู่เสียงเย็นพลางมองคนที่กำลังทรงตัวอย่างเย็นชา แล้วหันไปคว้าข้อมือเล็กแล้วลากออกไปอย่างไม่เบามือเลยแม้แต่น้อย
“พี่!!!!!!!!!!!!!!”เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังมาจากข้างหลังแต่ก็ไม่ทำให้ร่างสูงหันไปสนใจได้
ร่างสูงฉุดกระชากและดึงคนตัวเล็กให้ตามมาโดยไม่สนว่าอีกคนจะตามทันหรือไม่
ขาเรียวทั้ง2พยายามอย่างหนักที่จะวิ่งตามร่างสูงที่ดูเหมือนจะรีบเกินจำเป็น และแรงบีบที่ข้อมือเล็กก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทุกที ทั้ง2คนมาถึงโรงจอดรถด้วยเวลาที่เร็วพอสมควร ฮยอกแจพยายามขืนตัวไว้บ้างแต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อฮันกยองพลักร่างเล็กไปติดกับรถคันหรู ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาถึงกลางหลัง ร่างเล็กครางออกมาด้วยความเจ็บปวดนิดๆ
“พี่ ผมเจ็บนะ!”ฮยอกแจร้องออกมา แต่ร่างสูงดูจะไม่สนใจเลยซักนิด
“มีความสุขมากนักสิน่ะ..ที่ยุ่งกับของคนอื่นน่ะ!!!”ฮันกยองตระคอกกลับ พลางบีบกรามเล็ก
“พี่พูดอะไรน่ะ!ผมไม่รู้เรื่อง”ร่างเล็กบอก มือเล็กพยายามแกะมือของร่างสูงที่บีบกรามเขาจนเจ็บ
“อย่ามาปฏิเสธหน่อยเลย...หึ!ยอมให้มันทำอะไรมั่งละ ห๊ะ!!”ร่างสูงตะคอกเสียงดัง จนฮยอกแจเริ่มกลัวขึ้นมา ร่างเล็กพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับกุมนั้น
“ปล่อยผมน่ะ....ผมเจ็บ...”ฮยอกแจดันอกกว้างออกไปจนฮันกยองเซไปนิดนึง และดูเหมือนว่ามันจะยอ่งทำให้ร่างสูงหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
.
มือหนาคว้าต้นคอขาวเข้ามาใกล้ด้วยโทษะ ก่อนจะกดจูบลงไปบนกลีบปากนุ่มสีชมพูอ่อน ทันที ร่างเล็กตาโตขึ้นมาอย่างตกใจและทำอะไรไม่ถูกมือเรียวพยายามดันอกแกร่งออกไปจากตัวจนฮันกยองต้องเอามือเขารวบมือเล็กเขามาไว้ด้วยกันด้วยมือเดียว ลิ้นชื้นลุกล้ำเขาไปในโพลงปากนุ่มอย่างถือวิสาสะโดยที่อาสัยช่วงที่ฮยอกแจเพลอ ฮยอกแจครางอื้อในคอเมื่อลิ้นร้อนลุกล้ำเขามาในโพลงปากของตน และเรี่ยวแรงที่ดูจะหายไปเรื่อยๆจนแทบจะยื่นไม่อยู่ ลิ้นเล็กตอบรับลิ้นหน้าอย่างไม่รู้ภาษา
“อือ!!!!.............”ร่างเล็กครางท้วงออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ทัน และด้วยความที่ตกใจ ปนสับสนร่างเล็กจึงกัดเข้าไปที่ลิ้นหนาที่กำลังต้อนเขาอยู่ ฮันกยองตาโตขึ้นมาแล้วรีบพลักออกจากคนตัวเล็กทั้นทีพลางเอามือจับปากตัวเอง ฮยอกแจแทบทรุดลงพื้นมือเรียวยันตัวเองไว้กับรถคันหรู
พวกแก้มนิ่มขึ้นสีระเรื่อ พลางหอบหายใจถี่ปากสีแดงสดอ้าออกนิดๆเพื่อพยายามหายใจ
“กล้ากัดฉันงันหรอ!”ฮันกยองตวาดเสียงดังลั่น ฮยอกแจเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างตื่นตะหนก
“....พ....พี่จูบผม ผม...ผม...ไม่...”พวงแก้มนิ้มขึ้นสีมากขึ้นกว่าเดิม
“นายกัดคยูด้วยหรือไง!”ฮันกยองบอกกระแทกกระทั้น
“ผมไม่ได้กัดคยูน่ะ...ผมไม่เคยจูบเขา!ผม...ผมไม่เคยจูบใครด้วยซ่ำ..”ร่างเล็กพูดช่วงสุดท้ายเบาหวิวราวลมพัด ร่างสูงมองร่างเล็กอย่างไม่เชื่อสายตา
“โกหก!!คิดว่าฉันโง่นักหรือไง!”ร่างสูงตวาดแล้วกระชากแขนเรียวเข้ามาใกล้
“ผมไม่ได้โกหก!ถ้าผมเคยจูบคนอื่น ผมคงไม่กัดพี่หรอก ๐///๐”ร่างเล็กยิ่งพูดก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่
ฮันกยองมองคนตรงหน้าอย่างหาคำตอบ ใจนึงก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกแต่อีกใจนึงกลับรู้สึก ปั่นป่วนในท้อง ฮันกยองมองคนตรงหน้าอย่างขัดใจแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาสบัดแขนเล็กออกไปอย่างไม่เบามือแล้วรีบเดินไปเปิดประตูรถทันที แล้วขับออกไปทันที่โดยที่ทิ้งฮยอกแจไว้ตรงนั้น
= [ ] = !?! ข้อยผิดอย่างไร!!!
ร่างเล็กยื่นอ้าปากค้างพลางมองรถสีดำขับไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานงอลงอย่างขัดใจ ร่างเล็กเดินไปเก็บของที่ร่างสูงถือให้แล้วนั่งลงริมฟุทบาท คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหยิบเศษเหรียญในกระเป๋าออกมานับ
“...คงพอมั้ง. . . เว้ยยยย!!!!วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย!!!!”ร่างเล็กชักดิ้ชักงออยู่บนพื้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เขาจึงตัดสินใจรวบถุงทั้งหมดขึ้นแล้วเริ่มเดินออกไปจากโรงจอดรถของห้าง
ร่างเล็กเดินเตะฝุ่นไปตลอดทางที่เดิน พลางนึกน้อยใจถึงคนที่ขับรถออกไปแล้วปล่อยให้ตัวเองต้องกลับรถเมย์! แถมเขายังโดนผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาตบซ่ะหน้าชา แล้วยังด่าเขาแว้ดๆจนตั้งตัวไม่ติด นี่สรุปคือที่ร่างสูงหายไปนี่คือไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นสิน่ะ แล้วทิ้งเขาไว้งั้นหรอ?ยิ่งคิดก็ยิ้งน้อยใจเข้าไปใหญ่ ปากบางแม้มเข้าหากันพลางก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป
ปี้นน!!!
เสียงแตรรถดังขึ้นข้างๆจนคนตัวเล็กต้องหันไปมอง เจ้าของรถสีดำที่แสนคุ้นเคยเลือนกระจกรถลง เพื่อให้เห็นใบหน้าคมได้ชัดๆ ฮยอกแจดูจะตกใจนิดๆและคนตัวเล็กก็ยังยื่นอึงอยู่ตรงนั้น
“ขึ้นมา...”ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบแกมสั่ง ทำเอาร่างเล็กดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่อาการน้อยใจก็มากกว่าอยู่ดี
“. . .พี่คุยกับผมหรอฮ่ะ. . .”ร่างเล็กถามออกไปเบาๆ
“บอกให้ขึ้นมา!อยากเดินกลับบ้านเองหรือไง!”ฮันกยองตวาดลั่น จนปางบางแม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ แล้วก็ก้มกน้าก้มตาเดินไปเปิดประตูเบาะหลังแล้วนั่งนิ่งๆ
“มานั่งข้างหน้า..”ร่างสูงสั่งเสียงเรียบ แต่ฮยอกแจก็ไม่ได้ลุกไปไหน
“ถ้าฉันนับถึง3นายยังไม่มานั่งข้างหน้า ฉันจะทำแบบเมื่อกี่อีก! 1!”ร่างสูงขู่เสียงเย็นแล้วเริ่มนับ ฮยอกแจหน้าแดงขึ้นมาทันที่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่ร่างสูงทำ งั้นก็จูบเขาอ่ะสิ!? ขาเรียวรีบลงจากรถแล้วไปนั่งเบาะหน้าทันที ฮันกยองสายหัวอย่างหงุดหงิดแล้วออกรถไปอย่างไว
บรรณยากาศที่เงียบและอึมครึมอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างเล็กเองที่เป็นฝ่ายอึดอัดมากกว่า เพราะดูจากการขับรถแล้วดูก็รู้ว่าร่างสูงอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ
“. .พี่ฮ่ะ..พี่กำลังขับรถไปไหน”ฮยอกแจถาม เมื่อคิดว่าบรรยากาศรอบตัวดูไม่คุ้นตาเลยแม้แต่น้อย
“ไม่รู้...”คำตอบสั่นๆที่ได้ใจความดังออกมาจากปากหยักได้รู้ ร่างเล็กยู่หน้าน้อยๆ
“แล้วพี่จะไปไหนอ่า...= =”ร่างเล็กถามเบาๆ
“ก็บอกว่าไม่รู้ไง!ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน..”ร่างสูงตะคอก
“งั้นไปสวนสาธรณะใหมฮ่ะ”ร่างเล็กเสนอ ฮันกยองขมวดคิ้วน้อยๆอย่างสงสัย
“ไปทำไม...จะไปหาหญ้ากินหรือไง?”ร่างสูงกัดคนข้างๆแต่ฮยอกแจก็ไม่สนใจ
“ป่าวซะหน่อย-*- ก็พี่บอกว่าไม่อยากกลับบ้าน งั้นไปนั่งเล่นที่สวนก็ได้นี่น่า^^”
“ปัญญาอ่อน ฉันไปนั่งในคลับมีความสุขกว่าเยอะเลย”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างรำคาญ
“พี่อ่า~เปลี่ยนบรรณยากาศไง น่ะฮ่ะเนี่ยๆเลี้ยวตรงเนี่ย”ฮยอกแจชี้ออกไปนอกกระจกรถ ฮันกยองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็จริง...เขาเบื่อจนไม่อยากเข้าคลับด้วยซ่ำ ฮันกยองเลี้ยวรถเขาไปจอดใกล้ๆกับร้านเบเกอร์รี่ เพราะคนข้างๆบอกว่าให้เดินไปเพราะไม่มีที่จอด - -*
ทั้ง2คนเดินลงจากรถคันหรู โดยมี่ฮยอกแจเดินนำอย่างดี้ด้า ร่างสูงมองไปรอบๆตัวครั้งสุดท้ายที่เขามาเที่ยวสวนคือตอนเกือบ6ขวบที่เขากับแม่มานั่งเล่นที่นี้ด้วยกัน อากาศเย็นๆกับเสียงใบไม้ไหวทำให้เขาผ่อนคลายลงไม่น้อย เพราะปกติเขาคงจะฟังแต่เสียงเพลงดังลั่น
“พี่ฮ่ะ!!ทางนี้ๆๆๆๆ”ฮันกยองมองไปตามต้นเสียงของร่างเล็ก ฮยอกแจยิ้มร่าแล้วตบที่นั่งข้างตัวดังปุปุ ร่างสูงหรี่ตามองแต่ก็เดินเข้ามาหา
“อะไร?”ถามเสียงห้วนแต่ก็ยังไม่นั่งลง ร่างเล็กยู๋หน้าแล้วพยายามคว้าแขนฮันกยองให้นั่ง แต่ร่างสูงก็เอาแขนออกให้พ้นมือเล็ก
“พี่อ่า~นั่งลงจิ-*-“ฮยอกแจบอก ร่างสูงถลึงตาให้แต่ก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ พลางมองไปยังทะเลสาบขนาดใหญ่ข้างหน้า
“มีอะไร”ร่างสูงถามเสียงห่วนแล้วมองไปทางอื่น
“นี่ไงๆนั่งดูน้ำ สบายตาดีน่ะฮ่ะ”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ
“ดูมันทำไม ยังไงมันก็แค่ทะเลสาบ”ร่างสูงดักคอ ทำให้ใบหน้าหวานงอขึ้นมานิดๆแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม
“ดูนั่นสิฮ่ะ มีเป็ดด้วย”ฮยอกแจชี้ไปที่เป็ดน้อย2ตัวกำลังว่ายน้ำอยู่กลางสระ
“หึ!เดียวมันคงโดนอะไรซักอย่างงาบไปกินเองและ” ความคิดโคตรแง่ลบของร่างสูงทำให้ฮยอกแจเริ่มนิ่ง พลางหรี่ตามองร่างสูง
“อะไร!ก็พูดจริงนิน่า...เดียวมันก็ตาย”ฮันกยองบอกพลางมองไปทางอื่น
“พี่อ่ะ!งั้นไปให้อาหารปลากัน”ร่างเล็กยืนขึ้นแล้วคว้าแขนของฮันกยองให้ลุกตามตัวเอง ร่างสูงดึงแขนกลับจนฮยอกแจต้องลงมานั่งเหมือนเดิม
“จะให้มันทำไม ถ้าไม่มีปัญญาหาอาหารกินก็ตายไปนะและ...”ร่างสูงพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปอีกทาง
ฮันกยองยืนพิงตนไม้พลางมองไปยังวิวข้างหน้า
“งี้ด~งี้ด~”เสียงร้องออดอ้อนเล็กๆดังขึ้น ร่างสูงก้มลงไปมองอย่างรำคาณเขาก็พบกับลูกหมาตัวน้อยยืนมองเขาตาแป๋วพลางกระดิกหางอย่างดีใจ ฮันกยองมองมันนิ่งอย่างไม่คิดจะทำอะไร แต่ขายาวกับง้างขึ้นมานิ้ดๆและทำท่าจะแตะเขาที่ลูกหมาตัวน้อยอย่างน่าสงสาร
!!!
“แว๊กกกกกกกก พี่!!!!อย่าๆๆๆ!!”เดือดร้องร่างเล็กต้องรีบมาฉวยเจ้าหมาผู้โชคร้าย(?)ขึ้นมาอุ้มทันที ฮันกยองมองลูกหมาอย่างไม่สนใจแล้วก็กลับไปยื่นนิ่งเหมือนเดิม
“= =!!!พี่...เมื่อกี่พี่จะเตะมันหรอ?”ฮยอกแจกอดลูกหมาไว้แน่น ฮันกยองถอนหายใจยาวแล้วพยักหน้านิดๆ
“น่ารำคาญ...”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆ
“พี่อ่า~มันน่ารักขนาดนี้พี่จะเตะมันลงหรอ มันเป็นแค่ลูกหมาเองน่ะ”ฮยอกบอกพลางเอานิ้วให้ลูกหมาแทะ- -*
“แล้วไง?เดียวมันก็โต”ร่างสูงบอก ฮยอกแจยู้หน้านิดๆแล้วก้มลงมองลูกหมาในอ้อมกอด
“งั้นผมเลี้ยงมันน่ะ...”เสี่ยงถามออกไปอย่างไม่กลัวตาย
“หึ!เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย จะเลี้ยงหมา”ฮันกยองบอก
“สรุปคือได้ใช่ใหมฮ่ะ^^...หลงหลง”ฮยอกแจเรียกเสียงหวานจนฮันกยองหันมาถลึงตาใส่
“!?นายเรียกมันว่าอะไรน่ะ!”ฮันกยองหันมาตะคอกถาม จนฮยอกแจตกใจ
“หลงหลงไงฮ่ะ...ผมเรียนมาที่โรงเรียน มันความหมายดี^^”ฮยอกแจบอก ฮันกยองยื่นนิ่งไม่พูดอะไรแล้วเดินกลับทันที จนฮยอกแจต้องรีบวิ้งตามไปโดยมีหลงหลงอยู่ในอ้อมกอด
---------------------------------------
ในที่สุดก็เสร็จ ไรเตอร์เวล50แล้วน่ะ= =
จะพยายามเล่นให้น้อยลงเพื่อฟิคของเรา(?)
ขอโทษค่า แง่งๆ
ความคิดเห็น