คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Oh!boy 15
ร่างอวบๆของซองมินเดินดูของอย่างสบายใจ ผิดกับร่างโปร่งที่เดินตามมาอย่างระแวง(?)พลางมองจิกสายตาไปยังหนุ่มๆที่มองมายังซองมิน และคอยมองซ้ายมองขวาระวังภัย(?)ยิ่งกว้าบอร์ดี้กาตซ่ะอีก ระหว่างที่ร่างอวบๆของซองมินกำลังดูหมวกสีดำอยู่โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมองเขาอยู่ ร่างโปร่งมองไปยังผู้ชาย2คนที่กำลังมองมาทางซองมินของเขา(?) คยูฮยอนภฃถลึงตาใส่คนพวกนั้นอย่างอาคาต เขาเอามือชี้ไปที่ซองมินแล้วกลับมาชี้ตัวเองในเชิงที่ว่าซองมินเป็นของเขา ร่างอวบๆที่หันมามองปฏิกิริยาของคนที่อาสามาดูของด้วยอย่างงงๆ
“นายกำลังทำอะไรนะโจวคยูฮยอน?”ซองมินถามพลางมองคนที่ทำมือทำไม้
“อ...อ้อ!ไม่มีอะไรหรอก พอดีคนหน้าตาไม่หล่อมันถามทางไปห้องน้ำน่ะ นายดูของต่อเถอะ^^”คยูฮยอนบอกปัดๆแล้วเนี่ยนเขาไปยื่นใกล้อีกฝ่าย ซองมินพยักหน้าแล้วเดินดูของต่อไป ร่างเล็กมาหยุดตรงเน็กไทต์ สีสวยมากมาย เขายื่นดูมันอย่างสนอกสนใจ เพราะว่าพ่อของเขาก็ทำงานบริษัทถึงแม้จะเป็นบริษัทเล็กๆก็เถอะ มือนุ่มหยิบเส้นสีเทาขึ้นมาดูแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นคยูฮยอนที่กำลังมองเขาอยู่ ร่างเล็กขมวดคิ้วนิดๆ
“จะจ้องฉันทำไม...”ซองมินว่า คยูฮยอนยิ้มออกมา
“ก็ซองมินน่ารักนี่ครับ ผมก็ต้องมองสิ^^”หยอดคำหวานไปหนึ่งดอกทำเอากระต่ายน้อยแก้มแดงนิดๆ แต่ก็แกล้งถลึงตาใส่ร่างโปร่งอย่างอายๆ แล้วก็หันไปสนใจกับเน็กไทต์ต่อ
“...คยู มายื่นตรงนี้หน่อยสิ...”เสียงเล็กบอกเบาๆ ทำให้คยูรีบมายื่นแทบไม่ทัน มือขาวๆจับเน็กไทต์ผืนสวยไปเทียบกับปกเสื้อของร่างโปร่งๆ เพราะวันนี้คยูใส่เสื้อเชิตสีขาวซึ้งเป็นสีที่พ่อเขาใส่ประจำ ใบหน้าคมมองคนตรงหน้าอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ขยับไปไหนเลยแม้แต่นิด ใบหน้าหวานที่หมวดคิ้วนิดๆกำการเลือกสีเน็กไทต์ยิ่งทำให้ร่างโปร่งไม่อยากละสายตาไปไหน และนี้ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่เขาได้อยู่ใกล้กับซองมินขนาดนี้ อย่างงี้คงต้องไปของคุณฮยอกแจซ่ะแล้ว> <! ปากหยักยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ทำให้ซองมินเริ่มรู้ตัวว่าโดนจ้อง แก้มใสจึงขึ้นสีระเรื่อก่อนจะรีบหันไปทางอื่น เขาเดินเขาไปหาพนักงานขายโดยมีร่างโปร่งเดินตามมาข้างหลัง พนักงานหญิงมองคยูแล้วรีบก้มหัวทักทายทันที
“สวัสดีค่ะคุณ...? คุณลุกค้า^ ^*”หญิงสาวยิ้มออกมาแห้งเมื่อคยูไม่ให้เธอพูดต่อ เพราะนี้เป็นศูนย์การค้าของคุณพ่อคยู เพราะงั้นเขาเลยเป็นที่รู้จักของพนักงานส่วนใหญ่ ซองมินมองพนักงานหญิงงงๆแล้วหันไปมองคยูที่รีบหันไปทางอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เออ...คือเน็กไทต์เส้นนี้เท่าไหรครับ”ซองมินถามออกไป
“เส้นนี้เป็นของใหม่พึ่งนำเข้ามาเมื่อวานเลยนะค่ะ ราคา3แสน5หมื่นวอนค่ะ”หญิงสาวพูด
“ ! ! ? ”ซองมินดูจะอึ้งๆกำราคาที่ดูจะแพงมากถึงมากที่สุด ใบหน้าหวานดูจะหมองลงนิดร้อนถึงลูกชายเจ้าของห้างต้องรีบจัดการ
“แล้วไม่มีส่วนลดหรอครับ คุณพนักงาน^^”คยูบอก พนักงานหญิงหน้าเหวอนิดๆแล้วรีบพูดต่อ
“อ...อ้อ ค่ะ มีแน่นอนค่ะ...สำหรับลูกค้าคนพิเศษเลยนะค่ะเพราะเป็นช่วงโปรโมชั่น มันจึงเหลือ2แสน5ค่ะ
^ ^*”หญิงสาวพูดๆไป ซองมินดูมีความหวังขึ้นมานิดนึงแต่เขาก็ยังซื้อไม่ได้อยู่ดี เพราะมันยังแพงเกินไป ร่างโปร่งเห็นใบหน้าหวานเริ่มซีดลงก็ยิ่งร้อนใจ จริงๆเขาอยากจะให้ซองมินเดินเลืทอกเลยก็ได้ว่าอยากได้อะไรในห้างนี้เขาจะประเคนให้ทุกอย่างเลย แต่เพราะร็ว่าคนตัวเล็กไม่ชอบพึ่งคนอื่นเขาเลยทำได้แค่ขู่พนักงาน(?)อยู่ไกลๆ
“มันยังแพงอยู่เลย...ลดอีก....นะครับ^ ^”คยูบอก(แกมบังคับ)พนักงานหญิงดูจะเริ่มกล้าๆกลัวเพราะมันอาจจะมีผลต่องานของเธอ หญิงสาวมองคยูพลางคิดหาคำพูด
“ค่ะ!~ยินดีด้วยนะค่ะ!!~คุณคือลูกค้าคนที่13พอดีเลยค่ะ เพราะฉะนั้นคุณเลยได้สิตธิพิเศษเลือกสินค้าฟรีค่ะ!!!!”หญิงสาวบอกแล้วหันไปมองคยูน้อยๆ ซองมินตาโตขึ้นอย่างตกใจแล้วก็ยิ้มออกมา
“จ...จริงหรอฮ่ะ . .ขอบคุณนะฮ่ะ”ซองมินยื่นเน็กไทต์ให้พนักงานก่อนที่เธอจะหยิบมันใส่กล่องให้อย่างดี แล้วยื่นกลับไปคยูยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าซองมินมีความสุขแค่ไหน
“นายออกไปรอหน้าร้านแปปนึงได้ใหม?ฉันขอดูหมวกแปป...”คยูบอกร่างอวบที่ยื่นอยู่ข้าง
ซองมินพยักหน้ารับทันทีแล้วเดินออกไปอย่างมีความสุข เขาหันมาหาพนักงานสาวอีกครั้งแล้วยื่นบัตรเครดิตให้
“ค่าเน็กไทต์เส้นนั้น...”เธอรับบัตรมาทันที แล้วส่งคืนให้ร่างโปร่ง คยูหยิบกระเป๋าตังออกมา
“อ่ะ..โบนัสเธอ วันนี้เธอช่วยแฟน(?)ฉันได้เยอะเลย เดียวจะบอกหัวหน้าให้ขึ้นเงินเดือนให้น่ะ”ร่างโปร่งบอกแล้วหยิบเงินสดขึ้นมาตามราคาเน็กไทต์
“ขอบคุณนะค่ะคุณชาย.!> <”เธอรับเงินไปแล้วกระโดดโลดเต้นนิดๆ
ร่างโปร่งเดินออกมาหาคนที่ยื่นรอเขาอยู่ ตากลมโตมองเขาอย่างสงสัยนิดๆว่าเขาเข้าไปทำอะไรตั้งนาน
“นายไปทำอะไรน่ะ?”ซองมินถาม
“หืม?...ปล่าวหรอก ฉันก็เดินไปดูของเรื่อยๆน่ะ แต่ไม่มีของที่ถูกใจ”คยูว่า
“นายมีปัญญาซื้อด้วยหรอ?ฉันยังไม่มีเลย “ซองมินถามตาแป๊ว คยูมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มให้
“เอาน่า...ไปเดินต่อเถอะ นายได้ของคุณพอแล้วนิ ไม่อยากได้ของตัวเองบ้างหรอ”คยูเปลี่ยนเรื่อง
“อืม...ไม่รู้สิ ฉันไม่ค่อยมีเงินนักหรอก”ซองมินว่า
“เดียวฉันซื้อให้ก็ได้”คยูอาสา ร่างอวบนิ้วหน้าน้อยๆแล้วฟาดไปที่แขนคยูเบาๆ
“บ้า!เปลื่องเงินนายปล่าวๆ”ร่างเล็กบอก
“แฟนคนเดียวผมเลี้ยงได้อยู่แล้ว...”คยูปล่อยมุขให้คนตรงหน้าได้อายอีกรอบ
“คยู!!!~”ซองมินตบปาปไปที่แผ่นหลังร่างโปร่งแล้วเดินลิ่วๆไปทันที ร้อนถึงคยูต้องรีบวิ่งตามร่างเล็กไป
ทางด้านฮันกยองและฮยอกแจที่กำลังเดินห้างกันอยากมีความสุข โดยที่ร่างเล็กเดินไปดูเสื้อผ้าและรองเท้าที่ลดราคาและมีฮันกยองคอย ด่า ตะคอก กัด(?)อยู่ข้างหลังเป็นระย่ะๆ
ตาคมมองร่างเล็กที่ดูเหมื่อนจะมีความสุขอยู่กับการเลือกดูเสื้อผ้าราคาถูก(?)เนื้อผ้าไม่ดี(??)ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ
“เมื่อไหรนายจะเลิกเดินเข้าไปใกล้ของพวกนี้ซักที!”ฮันกยองตวาดอีกรอบ ฮยอกแจหน้ามุ่ยลงนิดหน่อยแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงที่ยืนอยู่ไกลๆ
“พี่อ่า~ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมแค่เข้าไปดูรองเท้าเองน่ะ”ฮยอกแจบ่นเบาๆ ร่างสูงแหล่ตามองอย่างหงุดหงิด
“ก็นั่นและ!คู่แค่3หมื่นกว่า จะดีได้ยังไง!หัดใช้หัวมั้งได้ใหม?บื่อจริงๆ”ฮันกยองบ่นกลับแล้ววเดินไปอีกทางที่ไกลกับของที่เอาออกมาเซล
“พี่...”ร่างเล็กเรียกเบาๆ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
“พี่ฮ่ะ.. .”ร่างเล็กเรียกอีกรอบ แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ
“พ...”
“อะไรเล่า!!!!!ก็พูดมาดิ เรียกอยู่ได้!!!~”ร่างสูงหันมาตวาดใส่จนร่างเล็กต้องมุ่ยหน้า
“ผมหิว...”ฮยอกแจบอก ฮันกยองขบกรามอย่างขัดใจ
“หิว!!!แล้วไง !?!~”ฮันกยองมองร่างเล็กแบบดุๆ
“นี้มันจะบ่าย2แล้วนะฮ่ะ ข้าวกลางวันผมยังไม่ได้กินเลย-*-“ฮยอกแจกระตุกแขนเสื้อร่างสูงเบาๆ ฮันกยองมองคนตรงหน้านิ่งแล้วสะบัดแขนออกจากมือเล็ก
“นายนี้มันเรื่องมากจริงๆ!!~”ฮันกยองแวดกลับแล้วเริ่มเดินอีกรอบ ฮยอกแจก็ได้แต่เดินตามไปเพราะไม่รู้ว่าจะได้กินหรือปล่าว- -*
ฮันกยองพาร้างเล็กมาหยุดอยู่ที่ภัทตราคารหรูของโรงแรมที่อยู่ชั้นบนสุดของห้าง พนักงานก้มหัวต้อนรับทั้งคู่แล้วผายมือออกเป็นการเชิญให้เข้าไปข้างใน ร่างเล็กมองบรรณยากาศที่ตกแต่งแบบยุโรปยุกกลางเสียงไวโอลีนดังคลอเป็นจังหวะช้าๆเข้ากับบรรญยากาศได้เป็นอย่างดี ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอีกไม้สีเบจตรงข้ามกับร่างเล็ก บริกรก้มหัวน้อยๆแล้วยื่นเมนูอาหารให้ทั้งคู่
“ !?!~”ฮยอกแจดูจะงงแตกกับเมนูอาหารที่เขียนเป็นภาษาอิตาลีไม่น้อย ซ้ำยังราคาที่เขียนกำกับไว้ก็ทำเขาอิ่มเลยที่เดียว ฮันกยองหันไปสั่งอาหารและสั่งเครื่องดื่ม แล้วพนักงานก็หันมาหาฮยอกแจ
“จะกินอะไรก็สั่งสิ!หิวไม่ใช่หรือไง”ฮันกยองเริ่มกัดร่างเล็กอีกรอบ ฮยอกแจมองเมนูเครียดๆก่อนที่เขาจะจิ้มๆไปซักอันนึงให้ฮันกยองดู ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ
“นายกินเนื้อจระเข้ด้วยหรอ?”
“ !?? -[ ]-“ ฮยอกแจรีบส่ายหน้าทันทีแล้วปิดเมนูลง แล้วก็นั่งนิ่งด่าตัวเองในใจว่าไม่น่าหิวเลย(?) ฮันกยองมองคนตรงหน้าขำๆแล้วหันไปสั่งอาหารสำหรับฮยอกแจ
“นายอ่านภาษาอิตาลีไม่ออกหรอ”ฮันกยองถามพลางจิบไวท์
“- - ผมจะอ่านออกได้ไงเล่า...”ฮยอกแจเถียงออกไป
“บานนอก...” - -* * * ด่าแบบนี้กระทบหลายคนนะเนี่ย
“แล้วพี่สั่งอะไรให้ผมอ่ะ.”ร่างเล็กถาม พลางคิดไปถึงเนื้อจระเข้ที่เข้าชี้ไป หวังว่าคนตรงหน้าคงไม่สั่งมันให้เขาหรอกนะ
“สปาเก็ตตี้ไก่...คงรู้จักน่ะ”ร่างสูงยิ้มให้(โดยที่ดูยังไงก็รู้ว่าเยอะเย้ย - -*)ฮยอกแจเบ้ปากนิดๆก่อนจะนั่งนิ่งๆมองดูรอบๆตัว
“พี่...ร้านนี้มันแพงมากเลยไม่ใช่หรอ พี่มากินบ่อยหรือป่าวอ่ะ”ในที่สุดฮยอกแจก็ถาม(เงียบไม่ได้นาน)
“อืม...ก็2-3ครั้ง ทำไม!กลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายหรือไง?”ฮันกยองพูดแดกดันอีกรอบ
“ป่าวซักหน่อย-*-แค่สงสัย...”ฮยอกแจบอก ฮันกยองหัวเราะออกมาอย่างรำคาณแล้วโดนบัตรเครดิตให้ร่างเล็ก
“เอาไปถือไว้...จะได้เลิกคิดว่าไม่มีเงินซักที” ร่างสูงว่า ทั่งคู่นั่งรออาหารประมาน10นาที ก็มีบริกรนำอาหารมาเสริฟ์ ของฮันกยองเป็นสเต็กเนื่อลูกวัวและของฮยอกแจก็คือสปาเก็ตตี้ไก่ซอสครีม ฮยอกแจลงมือท่านทันทีที่อาหารมาถึง โดยที่มีฮันกยองนั่งมองโดยใช้สายตา(สมเพช)ดูถูกมองร่างเล็กอย่างเปิดเผย ฮยอกแจเงยหน้ามองร่างสูงอยากไม่ค่อยพอใจ(แต่ต้องเก็บไว้)
“พี่อ่า~ทำไมไม่กินเล่า...นั่งจ้องอยู่ได้ หรือจะกินกับผม?”ฮยอกแจทำท่าจะตักสปาเก็ตตี้ในจานมาให้
“หยุด!!!!!!!กินไปเงียบๆถ้าไม่อยากตาย . .ไม่ต้องมายุ่งเดียวจะกินก็กินเองและ!”ฮันกยองดุเสียงดัง ทำให้ใบหน้าหวานงอลงเล็กน้อย
Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของฮันกยองดังขึ้น ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเหลือบตามองร่างเล็กที่นั่งกินไม่รู้เรื่องรู้ราว ร่างสูงกดรับโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นจากที่นั่งตรงนั้นทันทีแล้วทำท่าจะเดินออกไป ฮยอกแจมองตามร่างสูงแล้วกำลังจะลุกขึ้นเหมือนกัน
“กินไป!!”หันมาถลึงตาใสแล้วเดินออกจากร้านไป ทำให้ฮยอกแจต้องนั่งลงเหมือนเดิมแต่สายตาก็ยังมองฮันกยองนิ่ง
.
.
.
“ครับ...”ฮันกยองรับเสียงเรียบ
-พี่ฮันกยอง...จำฉันได้ใหมค่ะ คนที่พี่บอกว่าอยากเจออีกนะค่ะ- เสียงหวานอย่างออดอ้อนดังขึ้นมาตามสาย ร่างสูงยิ้มมุมปากอยากมีเลส์ใน
“ครับ จำได้สิ...ผมอยู่ห้างXYZคุณจะ...”
-ค่ะ!!!เดียวฉันไปหานะค่ะ-
********************************
อัพแล้วค่ะ เที่ยงคืนครึ่ง *0*!!!!!!!!!!
ปล... ไรเตอร์กำลังปั่นอยู่นะค่ะ
ปล2...ไรเตอร์เล่นเกมน้อยลงแล้วนะ- -(นิดเดียว)
ปล3....เดียวด๊องก็ออกค่ะ แต่มาในแบบที่ - -
ปล4...คนที่สงสัยในปล3.ไม่ต้องถามนะค่ะ เพราะไรเตอร์ก็ยังงงๆอยู่
ปล5...ไรเตอร์จะไปนอนแล้วค่ะ-0- สู้ๆ!
ความคิดเห็น