คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Oh!boy 14
ฮยอกแจที่ดูเหมือนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพราะว่าแขนเล็กกำลังโดนดึงให้เดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ โดยที่ร่างสูงไม่ได้บอกอะไรเขาเลยแม้แต่น้อย จนใบหน้าหวานหงิกลงน้อยๆ ร่างเล็กตัดสินใจหยุดเดินทันที จนคนข้างหน้าหันมามองอย่างขัดใจแล้วลากให้เดินต่ออย่างไม่สนใจ
“พี่อ่ะ!...จะลากผมไปไหนเลา ผมเจ็บแขนแล้วน่ะ”ฮยอกแจบ่นงุบงิบ พลางแกะมือหนาที่กุมแขนเขาอยู่
“ตามมาเงียบๆได้ม่ะ!พูดมากจริง..”เสียงทุ้มตวาดออกมาจนคนข้างหลังต้องเงียบกริบ แต่ร่างเล็กก็เงียบได้เพียงไม่นานก็เริ่มขัดขืน(?)
“แต่พี่อ่า~ผมเบื่อแล้วนะ จะลากไปไหนผมไปไหน?พี่ตอบผมก่อนสิ”ฮยอกแจเริ่มดึงแขนกลับอีกครั้ง
“อ้อ!อยู่กับฉันมันน่าเบื่อนักหรือไง!!ทีอยู่กับเพื่อนนายไม่เห็นจะอิดออด!แล้วยัง...”ร่างสูงหันมาด่าเป็นชุด
“ซองมินไม่ได้ลากผมไปมาโดยไม่บอกอะไรเลยนิน่า!”ฮยอกแจเถียงกลับ จนนึกหวาดๆในสวัสดิภาพของตัวเองนิดๆ ฮันกยองตาโตขึ้นมาอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าร่างเล็กจะขึ้นเสียง
“กล้าเถียงงั้นหรอ!!!!นายอยากตายนักใช่ใหม!!ห๊า!!?”ร่างสูงตวาดลั่นแล้วดึงแขนคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ตัวจนฮยอกแจแทบปลิว
“ป่าวน่า...แค่...แค่อธิบาย”ร่างเล็กบอกงุบงิบแล้วพยายามแกะมือของฮันกยองออก
“นึกว่าแน่...ตามมาเงียบๆ!!” พูดพลางปล่อยแขนเล็กออกแล้วเปลี่ยนเป็นจับข้อมือของฮยอกแจแทน
“แต่...พี่จะพาผม....ไป...ไหน”เสียงเล็กเงียบไปเรื่อยๆเมื่อฮันกยองหันมามองตาขวาง
“จะพาไปซื้อของ”ร่างสูงบอกนิ่งๆแต่ยังคงลากต่อไป
“พี่จะซื้ออะไรหรอฮ่ะ?”ฮยอกแจถามต่อไป ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ
“ซื้อให้นายนะและ”ฮันกยองบอกเสียงเครียดต่างกับความหมายโดยสิ้นเชิง ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“พี่ไม่เห็นต้องลำบากเลย ไม่ต้องซื้อของให้ผมหลอกฮ่ะ>///<”ยิ่งพูดร่างเล็กก็ยิงหน้าแดง
.
.
.
“ใช่!ฉันคงไม่ต้องลำบากหรอก นี่นายคิดจะใส่เสื้อผ้าของฉันไปทั้งชาติงั้นหรอไง!”ฮันกยองบอก
“. . .”
“แล้วยังต้องไปซื้อโทรศัพท์ให้นายอีก โอ้ย!น่าเบื่อจริงๆนี่ฉันต้องใช่เงินฉันอีกนะเนี่ย!!”
“- - ผมว่า...พี่ไม่ต้องซื้อหรอกฮ่ะ”ฮยอกแจดูจะผิดหวังนิดๆเมื่อรู้ความหมายที่แท้จริง(?)
“เหอะ!...อย่าเรื่องมากนักเลยน่า...อุสายอมเสียเงินให้นายเนี่ยควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำ”ฮันกยองบอกปัดๆเมื่อเห็นว่าฮยอกแจเริ่มนิ่ง ตากลมโตมองฮันกยองนิดๆ
“พี่มีเงินเดือนแล้วหรอฮ่ะ?”ฮยอกแจถามออกไปเบาๆ
“ก็เห็นว่าฉันยังเรียนอยู่จะมีเงินเดือนได้ไงละ!แค่ทำงานพิเศษให้บริษัทต่างชาตินะ”ฮันกยองบอก
“เอ้?เขาให้เงินพี่ด้วยหรอ เอามาซื้อของให้ผมพี่ก็ไม่มีเงินนะสิ”ร่างเล็กเริ่มดักคอ
“มีแล้วกันน่า...”ร่างสูงบอกปัดๆ ฮยอกแจขืนตัวไว้จนฮันกยองต้องหันมาจ่องใบหน้าหวานอีกครั้ง
“พี่กำลังทำให้ผมไม่สบายใจ ถ้ามันทำให้พี่ลำบากผมไม่เอาน่ะ(กรี้ดดๆๆๆ)”ร่างเล็กบอก
ฮันกยองมองร่างเล็กงงๆเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาเพียงเพราะเป็นห่วงว่าเขาจะไม่มีกิน!ฮันกยองขำออกมาน้อยๆกับท่าทางของคนตัวเล็ก
“ฉันได้เดือนละ3หมื่น. . .”ฮันกยองบอกพลางมองใบหน้าหวาน
“เห็นใหม?พี่ได้3หมื่นวอนเอง - -*พี่อย่าเลี้ยงผมเลย”ร่างเล็กบอก
“3หมื่นดอลเฟ้ย!!นายคิดว่าอย่างฉันจะไปทำงานที่ได้เงินเท่าขี้เล็บแบบนั้นหรอ!”ร่างสูงตะคอกออกไป จนฮยอกแจนิ่วหน้า
“ง...งั้นหรอฮ่ะ - - * ...งั้นไปซื้อเสื้อผ้าข้างล่างดีใหมฮ่ะ?มันมีช่วงลดราคาพอดี”ฮยอกแจบอก
“ไม่!!!ของถูกๆฉันไม่เสียเวลาลงไปดูหรอก เลิกถามมากซักที หัดหุบปากซะมั่ง!ตามมา!”เสียงทุ้มบอกอย่างรำคาญแล้วลากข้อมือเล็กต่อไป โดยที่ฮยอกแจก็ทำได้แค่บ่นงุบงิบไปมาข้างหลัง
ทั้ง2คนมาหยุดอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าเบรนหรู ที่แค่ผ้าพันคอก็ราคาปาเข้าไปเกือบพันเหรียญ ฮยอกแจมองดูรอบร้านทีเขาสาบาณได้เลยว่าจะไม่มีวันเข้ามาเหยียบเด็ดขาด ร้านตกแต่งสีขาวสะอาดตาแต่ตู้โชว์กลับเป็นสีดำสนิท พนักงานหญิงยิ้มให้พวกเขาอยากอ่อนโยนและเดินเข้ามาหา ฮยอกแจก้มหัวน้อยๆเป็นมารยาทผิดกับคนตัวสุงที่ดูจะไม่สนใจหล่อนซักเท่าไหร
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าสนใจเสื้อผ้าแบบไหนค่ะ”เธอถามฮันกยอง
“เซ็ตใหม่เข้ามาหรือยัง?”เสียงทุ้มถามเรียบๆ
“เข้ามาแล้วค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”เธอผายมือออก ฮันกยองพยักหน้าแล้วเดินตามไปรวมถึงฮยอกแจที่เดินตามไปห่างๆ
“มีแค่นี้งั้นหรอ”ร่างสูงถามเสียงดูออกจะขัดใจนิดๆ
“ค่ะ ของพึ่งส่งมาจากสาขาใหญ่เมื่อเช้าค่ะ”เธอบอก ฮันกยองหยิบเสื้อผ้าออกมาดู2-3ชุดแล้วโยนให้ฮยอกแจที่ยื่นหน้าเหวอกับราคาที่ป้ายอยู่ ร่างเล็กรับมาอย่างงงๆพลางมองหน้าฮันกยอง
“ไปลอง...”เสียงทุ้มบอกแกมสั่ง ฮยอกแจมุ่ยหน้าลงนิดๆ
“แต่ผมไม่ชอบสีดำ”ร่างเล็กมองดูเสื้อแขนยาวสีดำที่ฮันกยองเลือกมาให้
“แต่ฉันชอบ ไปลอง...ยังยื่นบื่ออยู่อีก!ไปดิ!”ร่างสูงหันมาถลึงตาใส่
“ผมอยากได้สีขาวอ่ะ สีดำมันน่ากลัว”ฮยอกแจยังคงยื่นยังคำเดิม จนฮันกยองต้องหันมาเท้าเอว
“ไม่!บอกให้ไปลองก็ไปสิ..”ร่างสูงตะคอกกลับ ฮยอกแจแม้มปากแน่น
“พี่อ่ะ~ผมเป็นคนใส่นะ”ร่างเล็กเถียงกลับเบาๆ
“ฉันจ่ายตัง!ไป!!!”ร่างสูงเริ่มตะคอกเสียงดังขึ้น ร่างเล็กก้มหน้างุดแล้วมองเสื้อในมือเครียดๆ พลางเงยหน้ามองฮันกยอง แล้วก็ก้มหน้าอีกครั้งโดยที่ยังไม่เดินไปไหน ร่างสูงถอนหายใจหน่ายๆพลางมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“มีพวกสีอ่อนๆใช่ใหม? พาไปหน่อย...”ฮันกยองหันไปสั่งพนักงานเธอก้มหัวนิดๆแล้วพาเดินไปอีกทาง ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วก็ต้องหุบลงแทบไม่ทันเมื่อเจอสายตาอาคาตแค้นของร่างสูง
“ยังไงไอ้2ตัวนั้นนายก็ต้องใส่!เดินไปเด้!”ร่างสูงสั่งแล้วเดินนำไป ร่างเล็กมองแผ่นหลังกว้างแล้วยิ้มออกมา พวกเขามาหยุดที่เสื้อผ้าทีมีสีขาว และสีโทนอ่อนมากมาย ฮันกยองเลื่อนเสื้อผ้าดูอย่างกระแทกนิดหน่อย เขาถอนหายใจยาวแล้วหันไปหาพนักงาน
“ช่วยเจ้านี้ดูแล้วกัน เอามาซัก10ตัว...ฉันจะไปนั่งและ”เสียงทุ้มบอกเซงๆแล้วเดินไปทรุดตัวอยู่ตรงโซฟาสีครีม
ฮยอกแจยื่นมองเสื้อผ้ามากมายเรียงอยู่ตรงหน้าอย่างเลือกไม่ถูก จนพนักงานเอ่ยถาม
“ชอบแบบไหนหรอค่ะ?ดิฉันจะช่วยเลือก”เธอถามพลางยิ้มให้ ร่างเล็กหันมามองเก่อๆ
“เออ...ผมชอบแบบที่ใส่สบายๆนะฮ่ะ แขนยาวก็ได้ฮ่ะ...”ดูเป็นคำตอบทีแปลกแต่พนักงานก็เลือกออกมา3-4ชุดแล้วชูให้ร่างเล็กดู
“ประมาณนี้หรอค่ะ?”เธอถาม ฮยอกแจชี้เสื้อตัวลายขาวเทาแขนยาวให้เธอดู
“ผมชอบแบบนี้ฮ่ะ ดูใส่สบายดี”ร่างเล็กตอบยิ้มๆ พนักงานพยักหน้ารับแล้วหยิบเสื้อแนวแบบนั้นออกมาอีก5-6ตัวให้กับฮยอกแจ
“พี่ชายคุณนี้ดุจังเลยนะค่ะ”พนักงานพูดออกมาเบาๆ ร่างเล็กดูหน้าเหวอนิดแต่ก็พยักหน้าแล้วยิ้มรับอายๆ
“ฮ่ะ...แต่ลึก(มาก)ๆพี่เขาเป็นคนที่อ่อนโยนมากเลยนะฮ่ะ”ฮยอกแจบรรณยายสรรพคุณของร่างสุง
“แหม่ม..ดูคุณ2คนนี้สนิทกันมากเลยนะค่ะ^^”คำถามง่ายๆที่ทำเอาฮยอกแจหน้าแดงหนักเขาไปใหญ่ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
“เน้!!!!!!!เสร็จแล้วก็ไปลองดิ!จะไปจ่ายตังแล้วไปที่อื่นต่อ”เสียงตะโกนคามฟากของร่างสูงทำให้ทั้งคู่หยุดคุยทันที เพราะฮันกยองที่นั่งดูร่างเล็กเลือกเสื้อผ้าอยู่เริ่มรำคาณเมื่อรู้สึกว่าทั้ง2คนจะคุยกันนานเกินจำเป็น แล้วยังอาการที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังเขิลของคนตัวเล็กมันยิ่งทำให้ร่างสูงฉุนขึ้นมานิดๆก่อนจะตะโกนออกไป
ทั้ง2คนหันไปมองร่างสูงแล้วรีบไปห้องลองเสื้อโดยเร็ว ในที่สุดฮยอกแจก็ได้เสื้อและกางเกงกลับมาเกือบ10กว่าชุด โดยหมดเงินไปจำนวนมาก(และมันคือเงินของป๋า อิอิ)ฮยอกแจหอบถุงเสื้อขนาดใหญ่เดินตามฮันกยองที่เดินลิ่วๆไม่รอคนตัวเล็กข้างหลังเลยแม้แต่นิด และไม่คิดที่จะช่วยถือของเลย
ร่างสูงหยุดที่หน้าศุนย์ขายมือถือใหญของห้างทำเอาฮยอกแจที่เดินตามหลังมาเกือบเดินชนกับแผ่นหลังกว้าง ฮยอกแจมองฮันกยองงงๆร่างสูงเดินเข้าไปหาพนักงาน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โดยฮยอกแจเดินตามมาข้างหลัง
“เอารุ่นนี้...”ร่างสุงบอกแกมสั่ง พนักงานหยิบมือถือเขาขึ้นไปดูแล้วว่างลง
“ขอโทษค่ะ...คือรุ่นนี้ทางเรายังไม่ได้นำเข้ามานะค่ะ..”เธอพูดยิ้มๆ
“ว่าไงนะ!!ยังไม่ได้นำเขาหรอ!ค้าขายยังไงเนี่ย ฉันจะเอารุ่นนี้!”ฮันกยองตวาดลั่นทำเอาพนักงาน ตกใจขึ้นมา แต่เธอก็ยังยิ้มให้ร่างสูงอยู่
“ต้องประธานโทษจริงๆค่ะ แต่ทางเราไม่มีรุ่นนี้จริงๆค่ะ ถ้ายังไงคุณลูกค้าดูรุ่นอื่น...”เธอพยายามพูด
“ฉันไม่สน!เอาผู้จัดการมาคุยสิ!”ร่างสูงเริ่มโวยวายหนักขึ้นจนพนักงานหญิงเริ่มหน้าซีด
“พ...พี่ฮ่ะ...เอารุ่นอื่นก็ได้ฮ่ะ ถ้าเอาของแพงแบบของพี่...ผม...อ่า~ใช่ ผมต้องทำมันพังแน่ๆเลยฮ่ะ พี่ก็รู้ว่าผมซุ้มซ้ามแค่ไหน”ฮยอกแจพยายามบอกฮันกยองโดยพยายามใส่ความผิดให้ตัวเอง ร่างสูงหันมามองหน้าร่างเล็กเขาคิดอยู่ซักพักแล้วหันไปพูดกับพนักงาน
“งั้นเอารุ่นที่ดีที่สุดในร้านมาให้ฉันดู...เร็วสิ!”ฮันกยองบอก แล้วไม่นานโทรศัพท์ราคาแพง3เครื่องก็มาว่างอยู่ตรงหน้าร่างสูงโดยไว ตาคมมอง3สามเครื่องแล้วเขาก็หยิบเครื่องนึงขึ้นมา
“เอารุ่นนี้ สีดำ”ฮันกยองบอกแล้วพลิกไปพลิกมา
“แต่ตัวนั้น...”พนักงานพยายามอธิบายสรรพคุณของโทรศัพท์ตามหน้าที
“บอกว่าเอาสีดำ!!”ฮันกยองตะคอกเสียงดัง จนฮยอกแตที่ยืนอยู่ใกล้ๆสะดุ่งไปด้วย
“ค...ค่ะ สีดำค่ะ..”เธอรีบตอบรับแล้วเดินไปหยิบกล่องโทรศัพท์มาโดยไว ร่างสูงบอกให้เธอเปิดเบอร์ใหม่มาให้ด้วยเบอร์นึง ก่อนเขาจะจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต แล้วก็เดินจากไปทันที
“เออ..ขอโทษด้วยนะฮ่ะ...ขอบคุณฮ่ะ”ร่างเล็กก้มหัวให้หนักงานสาวๆอย่างขอโทษขอโพย แล้วรีบเดินตามร่างสูงไป ดูฮันกยองจะหงุดหงิดนิดๆ
“...ฉันไม่เคยซื้อโทรศัพท์ถูกขนาดนี้เลยนะเนี่ย ลดราคาหรือไง!”ร่างสูงบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
-0-!
5 ล้านวอนเนี่ยนะถูก?? ร่างเล็กหรี่ตามองคนข้างๆ แล้วก็รีบมองไปทางอื่นเมื่อฮันกยองหันมา
ร่างสูงเดินทอดน้องอย่างสบายใจจนเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนตัวเล็กที่เดินตามอยู่ข้างหลัง ฮยอกแจบ่นงุบงิบถึงฮันกยองที่ดูจะไม่ช่วยเขาถือของเลยแม้แต่นิด ฮยอกแจว่างของไว้แล้วนั่งลงมือเรียวเริ่มนวดแขนเล็กของตัวเองเบาๆ ร่างสูงหยุดแล้วหันมามองคนที่นั่งยองๆอย่างหมดอาลัยตายอยาก พลางส่งสายตาคาดโทษมาให้ ฮันกยองมองใบหน้าหวานที่งอลงนิดๆ
“อะไร??ทำไมต้องมองแบบนั้น ...เดินต่อสิ!”ฮันกยองบอกแล้วทำท่าจะเดินต่อ
“พี่ฮ่ะ!ผม...ผมปวดแขนไปหมดแล้ว -*- พี่ช่วยผมถือหน่อยสิ”ร่างเล็กบอกงุบงิบ ร่างสูงท้าวเอวอย่างหน่ายๆพลางมองคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่
“แล้วไง!ของนายไม่ใช่หรอ ซื้อให้แล้วยังต้องถือให้อีกหรอ?”เสียงทุ้มบอกออกไป ปากบางแม้มเขาหากัน โดยไม่สามาถาเถียงอะไรได้เลย ขาเรียวจึงต้องยืนขึ้นอีกครั้งแล้วหยิบถุงมากมายขึ้นมา
ตาคมมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมือหนาก็เอื่อมไปคว้าถุงทั้งหมดมาถือเอง ฮยอกแจเงยหน้ามองคนตัวสูงงๆแต่ก็อมยิ้มออกมาในที่สุด ฮันกยองก้มมองใบหน้าหวานที่ยิ้มให้ตนแล้วรีบหันหน้าหนีทันที
“ฉันคงไม่ต้องอุ้มนายอีกคนหรอกนะ...กับอีแค่ของแค่นี้ทำเป็นถือไม่ไหว สำออย!”เสียงทุ้มพูดจาแดกดันนิดๆแต่ก็ยังถือต่อไป ร่างเล็กยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า
“ขอบคุณนะฮ่ะ...”เสียงเล็กบอกอย่างอายๆ ทำเอาฮันกยองตาโตขึ้นมานิดๆ(ป๋าเขิลๆฮีวววว)
“บ...บอกให้หุบปากไง!เดินมาเงียบๆ!เดียวก็ตายหรอก!?”ตะหวาดออกมาดังลั่น
กลบเกลื่อนความอายของตัวเอง
---------------------------------
อ่า~ทุกโคนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอโทษT Tนานมากกว่าจะอัพ ยอมรับผิด
ช่วงนี้ไรเตอร์ติดเกมมากเลยอะค่ะ(เพราะเริ่มเวลตัวใหม่)
เลยมิค่อยจะเขียน อย่าพึ่งทิ้งกัลน่า เนี่ยกะลังปันตอนต่อไปอยู่
สู้ๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-*- จุ๊บบุๆ(?)
ความคิดเห็น