คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Oh!boy 12
ร่างสูงที่ตั้งแต่ร่างเล็กเดินออกไปสายตาคมก็เอาแต่จ้องประตูบานใหญ่ที่คนตัวเล็กพึ่งก้าวออกไปโดยไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือเลยแม้แต่น้อย ในใจก็นั่งสบทด่าตัวเองที่ตะคอกออกไปเกินเหตุ แล้วก็ด่าร่างเล็กที่ไม่ยอมนั่งฟังเขาด่า(?) แล้วสุดท้ายก็นั่งด่ามาสเตอร์ที่ปล่อยเร็ว(พาลนี่หว่า) คังอินที่เลิกเล่นเกมแล้วสกิดเย่ซองให้ดูปฏิกิริยาของเพื่อนรักที่มีต่อประตู(?)
“เห้ยยย เบื่อพวกที่ดีแต่ปากว่ะ เนอะบี1”เย่ซองแกล้งบ่นออกมาแต่สายตาก็ยังไม่ละไปจากฮันกยอง ร่างสูงจึงรีบกางหนังสือออกมาอ่านเหมือนเดิม
“นั่นสิบี2 ด่าเขาเป็นอย่างเดียว...แล้วก็มานั่งมองประตู ว้ะฮ่ะฮ้าๆๆๆ”คังอินบอกเป็นลูกคู่แล้วก็ขำออกมากัน ร่างสูงเลยจัดการส่งหวนอิงใบโตขว้างไปยังทั้ง2คน
“อุ้ย!แพ้แล้วพาลละบี1”เย่ซองหลบหมอนอิงใบโตแล้วพูดขึ้น(ทำเสียงหวาน)
“นั้นสิบี2...อย่างเงียโดนชิงตัดหน้าแน่เลยๆ ว้ะฮ่ะฮ้า๐๐ๆ”เสียงหัวเราะอันหน้ากลัวดังขึ้นอีกรอบ
“ไอ้เชี่ยนี่!พวกมึงบ่นเชี่ยไร ใครแพ้แล้วพาล!”ฮันกยองตะคอกกลับ
“ร้อนตัวด้วยเว้ยยยยย ฮี้วววววววว”คังอินพูดอย่างระริกระรี้ แล้วขำออกมากับเย่ซอง
“ไอ้เชี่ยนี้วอนตาย!”ร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้น แต่เสียงประตูที่เปิดออกก็ทำให้ร่างสูงหันไปดู ฮยอกแจเดินเข้ามาในห้องโดยที่พยายามหลบตาร่างสูงที่จ้องมา
“จะเข้ามาทำไมละ!!อยู่ข้างนอกก็ดีอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องเห็นหน้านาย!”ร่างสูงตะคอกกลับไปอย่างปากดี แต่ในใจก็โล้งอกอย่างบอกไม่ถูก คิบอมที่เดินตามเข้ามาที่หลังมองฮันกยองยิ้มๆแล้วเอามือกอดคอของฮยอกแจ
“! ! !~”ฮันกยองดูจะตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่มองงอย่างอึ้งๆ
“ฮยอกแจ~เดียวเราไปนั่งกันพวกคังอินตรงนั้นดีกว่า หมามันจะได้ไม่กัดนาย^^”คิบอมว่าพลางมองดูร่างสูงนิ่ง ฮยอกแจยิ้มรับเจือนๆแล้วเดินไปนั่งกับพวกคังอินที่กวักมือเรียกอยู่
“เอ่อ!!!!~ดี ไม่สนใจกูกันเลยใช่มะ! งั้นก็ได้...กูไม่ไปเที่ยวกับพวกมึงแล้ว!”ฮันกยองตะโกนออกไปทางน้อยใจหน่อย(- -*)ทั้งหมดยิ้มออกมานิดๆอย่างรู้งาน คังอินลุกขึ้นแล้วเดินมาใกล้ร่างสูง
“ฮันนี่~”คังอินเรียกเสียงหวานแล้วสะกิดไหลฮันกยอง
“เชี่ยไรมึง!อย่ามาเรียกฮันนี่ ขนลุก”ร่างสูงมองหน้าหมีๆของคังอินอย่างพะอืดพะอม
“อ่า~ฮันนี่อย่างอลพวกเค้าน่ะ”คังอินพูดเสียงน่ารัก(?)แล้วเกาะแขนของฮันกยอง
“งอลป้อมึงสิ!ไม่ต้องมาพูด กูไม่ไป”ฮันกยองทำท่าจะเก็บกระเป๋าคังอินจึงเอามือไปกอดคอเพื่อนรักทันที
“เฮ้ย!ฮันนี่อ่ะ เค้ามีข้อเสนอ...คิดดูสิถ้านายไปนะ เดียวฉันออกค่าใช้จ่ายให้”คังอินพยายามหว่านล้อม ร่างสูงนิ่งแต่ก็พยายามปัดแขนคังอินออก แต่ก็ต้องหยุดเพราะคังอินพูดต่อ
“...แต่ฮยอกแจจะไปด้วยนี่สิ(ผมบอกตอนไหน?*ฮยอกแจ)ฉันละห่วงเขาจริงๆ...คิดดูสิ ถ้าพวกเราเมากันหมดแล้วใครจะพาเขากลับบ้าน ถ้าเกิดมีตาแก่(?)บ้ากาม(??)มาพาเขาไปด้วยจะทำยังไง นายคิดว่าตัวแค่นั้นจะขัดขืนใครได้ แล้วถ้าโดนมอมเหล้าละ!อ่า~ฉันไม่อยากจะคิดเลย ฮยอกแจคงจะต้องนั่งร้องไห้แน่ๆเลย...แล้วถ้าเขาโดนลักพาตัวละ แล้วยัง.....”คังอินพูดต่อไปเรื่อยๆโดยที่ฮันกยองก็นึกภาพตามนิ่งๆ ตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่นั่งเล่นเกมกับแย่ซองอยู่ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งร้อนใจ(เป็นห่วงอะสิ อิอิ)
“พอแล้ว!กูไม่สนใจหรอก...ช่างหัวไอ้เตี้ยนั้นสิ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”ตอบกลับอย่างรำคาณ
คังอินปล่อยแขนจากคอของร่างสูง แล้วถอนหายใจอย่างแสแสร้ง
“เฮ้ย!ฮันนี่ไม่ไปว่ะ...สงสัยเราคงต้องให้คนอื่นพาฮยอกแจกลับบ้านซะแล้ว”คังอินบอกเสียงเศร้า
“โอ้~ฮยอกแจ ไม่น่าเลย”เย่ซองแสร้งทำเป็นร้องไห้แล้วเข้ากอดฮยอกแจ
“เอ้?อ...อะไรฮ่ะ???”ร่างเล็กมองเย่ซองงๆๆ
“เว้ยยยยย กูไปก็ได้!!!พอใจแล้วใช่ใหม!!”ฮันกยองแว้ดกลับ เป็นเวลาเดียวกลับที่ยุนโฮและคนอื่นๆเดินเข้ามา
“จะยื่นหน้าหมีอะไรอยู่ตรงนั้น!จะเข้าก็เข้ามา!~”ฮันกยองตระโกนด่ายุนโฮที่พึ่งโผล่หน้าเข้ามา
“- -* อ่าว...สรรเสริญกูเฉยเลยนะมึง กูพึ่งเข้ามาเนี่ย- -“ยุนโฮบ่นงงๆ
“ความสุขกู!หลบดิ ไอ้นี่ก็ยืนหัวฟูอยู่ได้!ถอย!!”ฮันกยองเดินกระแทกเท้าออกไปร้อนถึงเพื่อนๆต้องหลบให้แทบไม่ทัน
“เชี่ยนี่เป็นไรอีกว่ะ? ใครทำมันฟิวขาดว่ะเนี่ย”ซีวอนถามงงๆเพราะอยู่ดีๆก็โดนด่า
“เหอะๆ มันเมนส์ไม่มามั้ง- -*”คังอินพูดขำๆ
พอถึงเวลาประมาณ6โมงกว่าหนุ่มๆทั้งหมดก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปโดยที่ฮันกยองยืนยันว่าจะเอารถตัวเองไป และขู่ร่างเล็กว่าถ้าไม่ไปรถเขาจะให้กลับเอง - -*บรรณญากาศในรถที่ดูจะเงียบและอึมครึมกว่าปกติเพราะฮยอกแจเลือกที่จะนั่งนิ่งๆและหันหน้าไปอีกทาง ไม่คอยถามนู่นถามนี้เหมือนปกติ ตาคมเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะควรพูดอะไรดีและมันก็เป็นครั้งแรกที่เขาอึดอัดขนาดนี้
“อย่ามานั่งพิงกระจกรถฉัน!”ประโยคแรกที่พูดออกไปดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลยซ่ำยังดูเหมื่อนจะทำให้ บรรณกาศแย่ลงด้วย ร่างเล็กขะเยิบตัวออกมาทันที่แต่ยังคงหันหน้าออกไปอยู่เหมือนเดิม ฮันกยองสบทด่าตัวเองอยู่ในใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะด่าร่างเล็ก(แต่ปากมันไปเอง)เลยตัดสินใจที่จะเงียบดีกว่า
ในที่สุดก็มาถึงคลับหรูขนาดใหญ่ ร่างสูงจอดรถไว้ข้างๆกับรถยนต์ของยุนโฮและซีวอน ขายาวก้าวลงจากรถตามมาด้วยร่างเล็กที่ตั้งแต่มายังไม่พูดกับเขาซักคำ! ทั้งคู่ตามไปสมทบกับเพื่อนๆแล้วเขาคลับหรูไปด้วยกัน โดยที่มุ่งหน้าไปยังชั้น2ที่ซีวอนโทรมาจองห้องไว้ แล้วเด็กเชียร์แขกก็รีบเขามาบริการกันอย่างมากมาย ร่างเล็กนั่งฟังเสียงเพลงดีดังมากเกินความจำเป็นแล้วมองดูผู้คนกำลังเต้นกันอย่างเมามันส์ผ่านทางหน้ากำแพงกระจกของห้อง ฮันกยองนั่งลงที่โซฟานุ่มอย่างหัวเสียมากๆพลางมองแผ่นหลังบางที่นั่งหันหลังอยู่ ฮันกยองตัดสินใจจะลุกขึ้นไปหาร่างเล็ก แต่จะลุกไปทำไมค่อยคิดอีกที แต่คิบอมกลับเดินไปหาตัดหน้าเขาซ่ะก่อนฮันกยองจึงนั่งอยู่นิ่งๆแต่ตาคมก็ยังคงจ่องร่างเล็กอยู่
“ฮยอกแจ...ไม่กินอะไรหน่อยหรอ?”คิบอมถามออกไปแล้วยิ้มให้ร่างเล็กอย่างอบอุ่น
“คือ...ผมกินเหล้าไม่เป็นฮ่ะ- -*แล้วก็....ผมว่าผมนั่งนิ่งๆดีกว่า^^”ฮยอกแจยิ้มนิดๆ คิบอมขำออกมาเบาๆแล้วสั่งเครื่องดื่มให้กับฮยอกแจ(รู้สึกจะเป็นโซดาอะน่ะ)
“อยากให้ใครมานั่งด้วยใหมล่ะ?เด็กที่นี้น่ารักๆเยอะเลยนะ”คิบอมบอก
แล้วถ้าคนที่อยากให้มานั่งด้วยไม่น่ารักละ- -*
“ไม่ดีกว่าฮ่ะ...ดูแล้วพวกเธอคงไม่ค่อยชอบผม”ฮยอกแจบอกปัดออกไป แล้วก็เป็นเวลาเดียวกับที่น้ำมาเสิร์ฟ ฮยอกแจกล่าวขอบคุณแล้วนั่งมองคนในคลับเต้นต่อไป เวลาผ่านไปไม่นานในห้องก็เริ่มที่จะมีเสียงเอะอะโว้ยวายดังขึ้นเพราะสวนใหญ่ก็เริ่มเมากันแล้ว โดยที่มีคังอินกำเย่ซองเป็นแกนนำ(เนื่องจากตอนนี้ทั้ง2คนขึ้นไปยืนเต้นอยู่บนโตะแล้วะเอาเน็กไทต์ไปพูกหัว)ฮยอกแจมองทั้งคู่แล้วขำออกมาเบาๆ แล้วมองพวกนั้นเล่นกันอย่างเพลินๆ
ร่างสูงที่ดูจะเบาใจไปบ้าง เมื่อเห็นรอยยิ้มบางๆจากใบหน้าหวานๆ วันนี้ร่างสูงแทบจะไม่สนใจร่างอรชรที่นั่งยั่วเขาอยู่ข้างๆเลยแม้แต่นิด จะมีก็แต่เจ้าหล่อนจับหน้าเขาให้มามองหน้าอก
ดูมดูมของเจ้าหล่อน แต่ฮันกยองก็ดูจะไม่ค่อยสนมันซักเท่าไร ใจจริงก็อยากจะให้ร่างเล็กมานั่งข้างๆแต่ก็กลัวจะเสียฟอม(เลยได้แต่นั่งมองใช่มะ) แต่ร่างสูงก็ต้องอารมณ์เสียอีกรอบเมื่อคิบอมเข้าไปคุยกับฮยอกแจอีกแล้ว!ฮันกยองมองภาพนั้นอย่างขัดตา แต่ดูเหมือนจะมีแค่คิบอมที่รู้แต่ก็ยังคงคุยกับฮยอกแจต่อไปอย่างสนิทสนมขึ้นด้วย(บอมมี่!ทำครอบครัวเขาร้าวฉาน= 0=)
“พี่อ่ะ~ดื่มหน่อยสิค่ะ ฉันเห็นพี่นั่นเหม่ออย่างเดียวเลย”หญิงสาวข้างๆออดอ้อนร่างสูงพรางขยับเข้าใกล้จนแทบจะนั่งตักฮันกยองอยู่รอมร่อ ตาคมหันมามองทั่นทีแล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“หืม~ป้อนฉันสิอยากให้กินอะไรละ”กระซิบเบาๆแล้วไซร์คอขาวไปพราง หญิงสาวหัวเราะอย่างชอบใจ ทั่ง2คนนัวเนี่ยกันไปมาอยู่พักใหญ่ๆเพราะฮันกยองก็กินเหล้าไปไม่น้อยแต่ก็มีสติอยู่เยอะพอควร
ฮยอกแจมองการกระทำของร่างสูงแล้วก็ต้องหันหน้าหนีทันทีอาจเป็นเพราะความเขิลอายหรือว่าไม่อยากดูภาพบาดตาก็ไม่รู้แน่ คิบอมมองการกระทำนั่นแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“นายคงยังไม่ชินสินะ...”คิบอมพูดแล้วมองการกระทำของเพื่อนรักเขา
“แบบนี้ใครจะชินลงละฮ่ะ”บอกกลับแต่ก็ยังหันหน้าไปทางอื่นอยู่
“แต่รู้ใหม?ตั้งแต่มันรู้จักกับนาย พฤติกรรมมันดีขึ้นน่ะ^^”คิบอมกระซิบที่ใบหูนิ่มเบาๆทำให้ฮยอกแจหน้าแดงขึ้นมาทันที ฮยอกแจมองคิบอมตาโตเหมื่อนจะพูดอะไรซักอย่าง
ปึก!!!
ร่างสูงตบโต๊ะดังลั่นแล้วลุกขึ้นยืน ร้อนถึงสาวเจ้าข้างๆต้องลุกตามอย่างเสียไม่ได้ดวงตาคมมองมาที่ฮยอกแจและคิบอมอย่างเคืองๆ คิบอมเอนตัวพิงโซฟาแล้วยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข
“ฉันจะกลับ!ถ้าจะกลับบ้านก็ตามมา...”ร่างสูงบอกเสียงเรียบ ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เขาก้มหัวบอกลาคนอื่นๆ(ที่ไม่ค่อยมีสติแล้ว)ก่อนจะเดินตามคนตัวสูงที่โอบเอวบางๆของผู้หญิงคนนึงออกมาด้วย ฮยอกแจเงยหน้ามองแผ่นกลังกว้างอย่างชั่งใจแล้วก็ต้องหันหน้าหนี(เพราะร่างสูงหันไปไซร์คอผู้หญิงคนนั้น)
“นายนั่งข้างหลัง...”ฮันกยองบอกเสียงเย็นอย่างไม่แคร์ซักเท่าไหร ผู้หญิงคนนั้นมองฮยอกแจอย่างเหยียด
“. . .”ฮยอกแจไม่ได้ตอบกลับเขาเพียงแค่เปิดประตูรถและเข้าไปนั่งนิ่งๆ ฮันกยองมองปฏิกิริยานั้นอย่างขัดใจเขาเดินอ้อมไปอีกทางทันทีโดยทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้จนเธอต้องรีบขึ้นรถมาก่อนร่างสูงจะออกรถ
ในรถที่ดูเหมื่อนจะมีแค่เสียงออดอ้อนของหญิงสาวที่ถามนู้นถามนี้เกี่ยวกับร่างสูง เช่นพวกว่าที่บ้านฮันกยองทำงานอะไร รวยใหมหรือไม่ก็คุยเรื่องแหวนเพชรที่เจ้าหล่อนอยากได้ ฮันกยองเพียงแค่ตอบรับนานๆครั้งแค่คำว่า’อืม’ เพราะตาคมกำลังจ้องไปยังคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง ร่างเล็กที่ดูจะไม่สนใจ2คนข้างหน้าเลย หรือเพราไม่อยากมองกันแน่?ดวงตากลมโตจ้องออกไปนอกรถ ภาวนาให้ถึงบ้านเร็วๆ จนในที่สุดร่างสูงก็หยุดรถอย่างกระทันหันจนฮยอกแจและหญิงสาวงงไปตามๆกัน
“ลงไป...”ฮันกยองพูดออกมาอย่างหน่ายๆจนไม่รู้ว่าพูดกับใคร
“เอ้? ค..ใครจะลงหรอค่ะ”หญิงสาวพูดแล้วหันไปมองฮยอกแจในเชิงต่อว่า ฮยอกแจแม้มปากแน่นแล้วทำท่าจะเปิดประตูรถออกไป
“เธอนั่นและลงไป!”ร่างสูงหันมาแว้ดใส่หญิงสาวที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ
“อ...อะไรกันค่ะ?ไหนคุณบอกว่าเราจะไปสนุกกันไง”หญิงสาวท้วงออกมา
“อย่าให้พูดซ้ำ...เอ้าเงินเธอ”ฮันกยองบอกเสียงเรียบ เขาควักกระเป๋าตังออกมาแล้วโยนลงไปบนตักของหล่อน หญิงสาวแม้มปากแน่นอย่างขัดใจ เธอหยิบเงินแล้วก้าวลงจากรถทันที เจ้าหล่อนสะบัดผมอย่างไว้เชิงแล้วรีบเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก แล้วทั้งรถก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
“มานั่งข้างหน้า...”ร่างสูงสั่งเสียงเย็น ฮยอกแจแส่มองไปทางอื่น
“ผมลงไปเองก็ได้นะฮ่ะ พี่ไม่ควรไล่เธอไปแบบนั้น”ร่างเล็กบอก
“บอกให้มานั่งข้างหน้า!”ฮันกยองตวาดดังกว่าเดิม แต่ฮยอกแจก็นั่งอยู่ที่เดิม ฮันกยองเปิดประตูออกไปอย่างไม่เบามือนัก เขาอ้อมรถมาแล้วกระชากประตูทางเบาะหลังออก มือหยาบคว้าเข้าที่แขนเรียวแล้วดึงออกจากรถ ฮยอกแจนิ่วหน้านิดๆเพราะเจ็บแขนแต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร
“ต้องเจ็บตัวก่อนใช่ใหม!!ขึ้นไป!!”บีบแขนเรียวไปทีนึงแล้วพลักร่างเล็กไปยังที่นั่งข้างคนขับ แล้วเดินกลับไปยังที่นั่งคนขับเพื่อออกรถ ร่างเล็กจับแขนตัวเองเบาๆแต่ก็ไม่ยอมปริปากออกมา พรางกลั้นน้ำตาเอาไว้
(แว๊กกกกกกๆๆๆป๋าทำอะไร)
“เห็นหน้านายแล้วมันไม่มีอารมณ์รู้ไว้ซ่ะ!!”ฮันกยองระเบิดออกมาเมื่อ ความรู้สึกเขาคือหมดอารมณ์จริงๆเมื่อเห็นใบหน้าซีดๆของคนข้างๆ
“แล้วทำไมพี่ไม่ปล่อยผมลงไปแทนที่จะเป็นเธอล่ะ!!”ร่างเล็กเถียงกลับไปอย่างเหลืออด
“อย่ามาทำเป็นสั่งสอนฉันนะ!!ฉันพานายกลับบ้านมาด้วยก็บุญแล้ว!!หันจำใส่หัวไว้บ้างเถอะ”ร่างสูงตวาดกลับดังไม่แพ้กัน ฮยอกแจมองหน้าคนข้างๆนิ่งแล้วเริ่มเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่
“แล้วทำไม....ทำไม...ต้องพาผมกลับมาละ!พี่ทิ้งผมไว้ที่นั้นก็ได้!”ฮยอกแจพยายามกันเสียงสะอื่น
“อย่ามาประชดฉันนะ!!นายมันน่ารำคาญ!กวนอารมณ์ฉันที่สุด!”ร่างสูงเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ และฮยอกแจก็เก็บเสียงสะอื่นไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“ผมไม่ได้ประชดอะไรทั้งนั้น....ฮึก...งั้น..พ...พี่ก็จอดรถเลยสิ...ฮึก..ให้ผมลงไป...จะได้ไม่กวนพี่อีกไง!!”ฮยอกแจตะโกนออกไปอย่างเหลืออด มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาแต่ยิ่งเช็ดก็เหมือนมันจะยิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ ฮันกยองตัดสินใจจอดรถข้างๆทางเพื่อที่เขาจะได้ควบคุมสติตัวเองก่อนที่เขาจะผ่าไฟแดง หรือขับปาดหน้าใคร รถยนต์คันหรูเงียบลงอีกครั้งโดยมีแค่เสียงสะอื้นน้อยๆของฮยอกแจลอดออกมา ร่างสูงกัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์เพราะเสียงสะอื้นไห้ของคนข้างๆมันยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่
.
.
“ขอโทษ....”ท้ามกลางความเงียบอันหน้าอึดอัด เสียงขอโทษทีแสนเบาหวิวลอยออกมาจากปากได้รูปเบาๆจนแม้แต่ฮันกยองเองก็ไม่แน่ใจเหมื่อนกันว่าพูดออกไปหรือปล่าว ร่างเล็กเงยหน้ามองคนข้างๆอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“อะไรนะฮ่ะ ?”ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเบาๆแล้วปาดน้ำตาออกลวกๆ ตากลมโตมองใบหน้าที่นั่งเครียดอยู๋ข้างๆ
“ฉันขอโทษ!!!!!!ถ้าให้พูดซ่ำอีกนายโดนดีแน่!”ร่างสูงหันมากัดคนข้างๆเสียงดังแล้วนั่งนิ่งเหมือนเดิม
“ร..เรื่องอะไรฮ่ะ?”ฮยอกแจถามซ่ำอีกเพราะไม่อยากคิดไปเองว่าร่างสูงขอโทษเขาเรื่องอะไร
“เลือกถามเซ้าซี้ได้ไหม!เรื่องวันนี้ ทั้งหมด...รวมถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วย”ฮันกยองบอกเสียงเบาลงกว่าตอนแรก แล้วแกล้งแส่หันหน้าไปทางอื่น ฮยอกแจมองร่างสูงอย่างไม่เชื่อสายตาแล้วก้มหน้างุด
“ฉันไม่ชอบให้นายร้องไห้...มันทำให้ฉันรู้สึกแย่”ฮันกยองพูดนิ่งๆทำเอาฮยอกแจหน้าแดงเถือก
“ม...ไม่หรอกฮ่ะ...ผม ๐////๐”ฮยอกแจบอกปัดเบาๆ ฮันกยองถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเริ่มออกรถไปอีกครั้ง
“อย่านั่งเงียบอีกเข้าใจใหม?นายคิดอะไรก็บอกฉัน...”ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนฮยอกแจหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ฮันกยองแสร้งทำเป็นมองถนนแต่จริงๆก็แอบเหลือบตามองคนข้างๆอยู่ตลอด แล้วรถยนต์คันงามก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิมอีกครั้ง..แต่คราวนี้บรรณยากาศกลับดีขึ้นกว่าเดิมมากนัก
*******************************
อัพแล้วจะค่ะ นั่งเขียนทั้งวันเร้ยยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
ความคิดเห็น