คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Oh!boy 11
ฮยอกแจตื่นมาด้วยอาการที่ดูยังมึนๆอยู่เพราะเมื่อคืนเขานอนดึก-*- ร่างเล็กลองขยับขาไปมาเพื่อดูว่าเจ็บอยู่ใหม?แต่ขาเรียวก็ไม่มีอาการเจ็บอม้จะรู้สึกปวดอยู่บ้างแต่ก็แค่นิดเดียว ร่างเล็กนึกถึงภาพเมื่อคืนแล้วก็ต้องหน้าแดงระเรื่อ
“อ่า~ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะเรา> <”บ่นตัวเองเบาๆแล้วเอาหน้าไปฟัดกับหมอนใบโต
“นายทำอะไรนะ - -*”เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อยืนมองปฏิกิริยาของคนบ่นเตียง
“-0-!!! พ...พี่เข้ามาได้ไง”ฮยอกแจก้มหน้านิ่งแล้วใบหน้หวานก็แดงขึ้นกว่าเดิม
“ประตูมันไม่ล๊อกก็เลยเดินเข้ามา...”พอพูดจบร่างสูงก็เดินมานั่งปลายเตียง แล้วจับขาเรียวขึ้นมาดู
“เป็นไง...ยังปวดอยู่หรือปล่าว”ฮันกยองถามแล้วเงยหน้ามองคนตัวเล็ก ที่สายหัวไปมา
“อืม...นายมีเรียนคาบเช้ากี่โมง”ร่างสูงถาม แล้ววางขาเล็กลง
“มีเรียนตอน9โมงครึ่งฮ่ะ”ร่างเล็กตอบ ฮันกยองพยักหน้ารับรู้แล้วเดินออกจากห้องไป
“ไปอาบน้ำซ่ะ จะได้ไปโรงเรียน”ร่างสูงบอก ฮยอกแจจึงรีบไปล๊อกประตูทันที
หลังจากที่ฮยอกแจอาบน้ำเสร็จแล้วเขาก็เดินลงมายังห้องอาหารชั้นล่าง โดยที่มีพี่ฮันกับป้าเกิงกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ เมื่อป้าเกิงเห็นเขาก็รีบทักทันที
“หนูฮยอกแจ มากินข้าวก่อนนะจ้ะ”คุณป้าพูดอย่างใจดี ฮยอกแจก้มหัวนิดๆแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับฮันกยองที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“เรียนเป็นยังไงมั้งจ้ะ...ที่โรงเรียนอยู่สบายดีใหม”คุณป้าเกิงถามอย่างเป็นห่วง
“ก...ก็ดีฮ่ะ แต่ผมฟังมาสเตอร์ไม่ค่อยเข้าใจ^^*”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรหรอกจะ ให้อาเกิงสอนก็ได้...พี่เขาเก่งนะจ้ะ”ป้าเกิงบอก ฮยอกแจเงยหน้ามองคนที่ทำเป็นนั่งไม่รู้เรื่องอยู่ แล้วก็ก้มกินข้าวต่อไป
“อ่าใช่~อาเกิง เดียวแม่ต้องไปธุระที่จีนนิดหน่อยนะลูก แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะ”ป้าเกิงบอกอย่างอารมณ์ดี ร่างสูงเงยหน้ามองผู้เป็นมารดาอย่างไม่ทุกข์ร้อนผิดกับฮยอกแจที่นั่งค้าง
“เมื่อไหรครับ?”ฮันกยองถามออกไปเสียงเรียบ
“อาจจะเป็นพรุ่งนี้นะจ้ะ แม่ก็ไม่รู้ว่าจะกลับได้เมื่อไรเหมือนกัน”ป้าเกิงบอก
“ครับ ยังไงคุณแม่ก็รีบกลับนะครับ”ฮันกยองบอกน้ำเสียงอ่อนโยน
“จ้า...นี้มันก็8โมงแล้ว ลูกไปเรียนเถอะนะจ้ะ^^”คุณป้าบอกเมื่อเห็นว่าทั้งฮยอกแจและลูกชายทานอาหารเสร็จแล้ว
หลังจากที่มาถึงโรงเรียนร่างเล็กก็ทำท่าจะแยกออกไป เพราะห้องเล็กเชอร์ของตัวเองกันร่างสูงมันอยู่กันคนละทิศ
“เดียว!”ฮันกยองเรียกร่างเล็กไว้ ฮยอกแจมองหน้าร่างสูงงงๆแต่ก็เดินกลับมาอย่างว่าง่าย
“อะไรฮ่ะ?”ดวงตากลบโตจ่องร่างสูงตาแป๊ว ฮันกยองหยิบTalkingdicยื่นให้ร่างเล็ก
“รักษาดีๆถ้าพังนายตาย!”ขู่เสียงดังแล้วเดินออกไปทันที ฮยอกแจมองของในมือแล้วตะโกนขอบคุณกลับไป ร่างเล็กรีบรุดไปยังตึกเรียนทันทีโดยที่คราวนี้เขามาทันและอาจารย์ก็ยังไม่เริ่มบรรณยาย
การเรียน(จริงๆจังๆ)ครั้งแรกดูจะผ่านไปด้วยดีเพราะว่าถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่มาสเตอร์พูดมากนักแต่เขาก็สามารถอ่านในหนังสือได้เพราะว่าการได้ตัวช่วยมาจากร่างสูงนั้นดูเหมื่อนจะช่วยเขาได้เยอะมากเลยที่เดียว การบรรณยายสุดโหดกว่า3ชั่วโมงก็ได้ผ่านไป
ฮยอกแจเดินออกมาจาตึกคณะด้วยอารมณ์ค่อยข้างจะแจ่มใส(เพราะเรียนรู้เรื่อง)
“ฮยอกแจๆทางนี้ๆ!”เสียงหวานอันคุ้นเคยของซองมินร้องทักร่างเล็กมาจากม้านั่งหินอ่อน ฮยอกแจยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปหาซองมินและเรียววุค
“พวกนายมาอยู่ที่นี้ได้ไง?ฉันนึกว่าอยู่ที่พลาซ่าซะอีก”ร่างเล็กถาม
“ฉันลากซองมินมาเองและ^^เพราะฉันพอจำตารางสอนนายได้บางก็เลยให้มารอนายที่นี้”เรียววุคบอกอย่างชื้นชมในความสามารถตัวเอง
“อ่า~แล้วพวกนายไม่ไปไหนกันหรอ”ฮยอกแจถาม
“อืม...ก็คิดอยู่ แต่ไม่รู้จะไปไหน- -*”เรียววุคบอก
“เอ่อใช่!!เรียวพรุ้งนี้นายไปห้างกับฉันด้วย”ซองมินหันไปบอกเรียววุคอย่างตื่นตะหนก
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป ฉันจะไปดูพี่เย่ซองฉันซ้อมบาส”เรียววุคบอกแล้วยิ้มออกมา
“นี่!นายเห็นพี่เขาดีกว่าฉันหรอ> <”ซองมินถามกลับอย่างงอลๆ
“ใช่...”เรียววุคตอบเสียงเรียบแล้วทำเป็นไม่สนใจ
“เรียวอ่ะ!”
“เออ...ฉันไปเป็นเพื่อนใหม?”ร่างเล็กถามออกไป ซองมินหันมามองหน้าฮยอกแจอย่างดีใจ
“จริงหรอ?นายว่างจริงๆหรอ”ซองมินถามอย่างไม่เชื่อหู
“อืมว่างสิ^^”ฮยอกแจบอก
“เห็นใหม?ฉันบอกแล้วให้ชวนฮยอกแจก่อน”เรียววุคหันไปตีซองมินเบาๆ
“ว่าแต่....เรียววุคนายรู้จักพี่เย่ซองด้วยหรอ”ฮยอกแจถาม ทำเอาเรียววุคหน้าแดงนิดๆ
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก...เจ้านี้นะตามสืบประวัติ แอบถามรูปแล้วยัง อุ๊ป!”เรียววุคเอามือตะปบเข้ากับปากกระต่ายน้อยทันที
“บ้า...ไม่ถึงขนาดนั้นซักหน่อย ซองมินอ่ะ”
“หรือไม่จริงเล่า...ฉันพูดผิดตรงไหน”ซองมินแกะมือนุ่มๆของเพื่อนตัวเองออก
“ทำไมไม่ลองเข้าไปคุยกับเขาละ?”ฮยอกแจถาม เรียววุคถอนหายใจยาว
“พี่เขาไม่สนใจฉันหรอก-***-อีกอย่างนะ...กลุ่มพี่เขานะดังจะตาย ฉันเข้าไม่ถึงหรอก”
“อ่าว-*- พี่ลีทึกก็รู้จักกับพี่คังอินนิ ส่วนซองมินก็...”ฮยอกแจมองซองมินในเชิงถาม
“2คนนี้ไม่ช่วยฉันหรอก-__-*”เรียววุคบอกปลงๆ
“งั้นเดียวฉันช่วยนายก็ได้^^”ฮยอกแจบอก เรียววุคทำตาโตอย่างตกใจ
“จริงหรอ!!”เรียววุคอุทานออกมา ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆทำให้เรียววุคกะโดดกอดคอฮยอกแจจนเกือบตกเกาอี้
ทั้ง3คนนั่งคุยกันอยู่ข้างตึกเรียนของฮยอกแจพักใหญ่ๆโดยหัวข้อหลักคือพี่ลีทึกที่ไม่ได้มานั่งด้วยนั่นเองเพราะเจ้าตัวติดงานที่ฝ่ายบุคลากรจึงมาไม่ได้ เวลาผ่านไปซักพักฮยอกแจก็ขอตัวไปเรียนก่อนเพราะว่าเขามีเรียนคาบบ่าย โดยซองมินบอกให้มาเจอกันที่โรงเรียนพรุ้งนี้ตอนประมาณ8โมงเช้าเพื่อที่จะได้ไปซื้อของให้คุณพ่อของซองมินกัน
หลังจากเรียนเสร็จก็เป็นเวลากว่า4โมงเย็น ฮยอกแจจึงตัดสินใจที่จะไปรอร่างสูงอยู่ที่ตึกชมรมของพวกพี่ๆเขาและคนแรกที่เจอเมื่อไปถึงคือคยูฮยอน และมีคุงอินกับเย่ซองที่นั่งเล่นเกมอยู่ เมื่อเจอกับฮยอกแจทุกคนก็เดินมาหาทันที
“ฮยอกแจ!นายเป็นอะไรใหม?หายดีหรือยัง?”เสียงคังอินถามอย่างเป็นห่วง
“โอ้ยย พวกเราเป็นห่วงนายแทบแย่ตั้งแต่ไอ้ยุนมันมาโวยวายเรื่องเด็กของไอ้คังนะ...แต่ละคนนั่งไม่ติด”เย่ซองบอกเสียงเครียด(มากเกินไป)
“ผมไม่เป็นไรหรอกฮ่ะ แค่แผลถลอก”ฮยอกแจบอก
“ไม่ต้องห่วงนะฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว”คังอินตบบ่าเล็กปุๆ
“จัดการ?ยังไงฮ่ะ พี่ฆ่าพวกนั้นหรอ=[ ]=(ฮยอกจี้นู๋คิดอะไรลูก- -*)”ฮยอกแจอ่าปากค้าง
“บ้า ฉันทำโทษไปทั้งระดับชั้นแค่นั้นเอง เว้นพวกเด็กเรียนกะสาวๆไว้พวกนั้นไปเครียกันเองว่าใครทำ^^”คังอินบอกอย่างภูมิใจ
“ห...หรอฮ่ะ- -*”ฮยอกแจบอกแล้วหัวเราะแห้งๆกลับไป
“ฮยอกแจ....เออ...เรื่องนั่นอ่ะ”คยูเดินเข้ามาสะกิดไหล่บาง จนฮยอกแจต้องหันไปมอง
“ฮ่ะ?”
“เออ...ตอนนี้รู้ใหมว่า....เขาอยู่ที่ไหน”คยูฮยอนถามออกไปเสียงเบา
“อ้อ....เห็นบอกว่าจะไปห้องสมุดนะฮ่ะ”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ
“ห้องสมุดใช่มะ...งั้นฉันไปน่ะ”คยูฮยอนทำท่าจะวิ่งออกไปแต่ฮยอกแจเรียกไว้
“ผมแค่จะบอกว่า...เขาพูดถึงนายด้วยและ”ฮยอกแจพูดยิ้มๆ ทำเอาคยูตาโตแล้วรีบใส่เกียร์หมา(ป่า)วิ่งออกไปทันที
“จะมายืนขวางกลางห้องทำไม...หลบดิ!”เสียงทุ้มอันคุ้นเคยของฮันกยองดังขึ้นข้างหลังร่างเล็ก ฮันกยองมองใบหน้าหวานจิกๆแล้วเดินกระแทกใหล่บางไปทรุดตัวลงบนโซฟา ฮยอกแจมองการกระทำนั้นงงๆแล้วเดินไปนั่งด้วย
“ไมวันนี้มึงเลิกเร็วว่ะ”เย่ซองตะโกนถามแล้วหันไปเล่นเกมต่อ
“กูทำมาสเตอร์เสียเซล แกเลยเลิกสอน...”ฮันกยองหลับตาลงเหนื่อยๆ
“เรื่องไรวะ?”คังอินถามมั่งเพราะอยากรู้
“กูก็แค่บอกว่าวิธีคิดโจทย์ที่แกสอนมันผิด แล้วกูก็ออกไปเขียนวิธีคิดใหม่...แกเลยปล่อยให้เลิกเร็ว”ฮันกยองพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร เทพไปม้างงงงง=0=*ฮยอกแจคิดแล้วมองคนข้างๆอย่างไม่เชื่อสายตา
“เฮ้ย!งั้นวันนี้ไอ้ฮันมันเลิกเร็ว ไปต่อจากเมื่อวานกัน”เย่ซองบอกโยยมีคังอินเป็นลูกคู่
“เดียวกูกระจายข่าวก่อนมึงโทรหาไอ้บอมกะยุน เดียวกุโทรหาไอ้วอนเอง แล้วไอ้คยูละ?”คังอินบอก (แท๊กมือกันเย่ซองไป1ที)แล้วเริ่มมองหาเพื่อนตัวเองที่พึ่งนึกได้ว่าหายไป
“คยูเขาคงไม่ไปหรอกฮ่ะ^^”ฮยอกแจบอกเสียงหวานคังอินมองหน้าฮยอกแจงๆแต่ก็พยักหน้าแล้วเริ่มโทรศัพท์ต่อ ร่างสูงลืมตามองคนข้างๆทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของฮยอกแจ
“ทำเป็นรู้ดี!!ยุ่งเรื่องชาวบ้าน!~”ฮันกยองพูดเสียงเย็น แต่ร่างเล็กก็ทำเป็นไม่สนใจ(ในสายตาแกอะสิ)มันยิงทำให้เขาโมโหมากขึ้น ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นร่างเล็กกระซิบกระซาบคุยกับคยูฮยอน แถมยังมีกการรั้งแขนกันไว้อีก!!!
“อย่ามาทำเป็นไม่ได้ยินที่ฉันพูดนะ!”ตะคอกคนข้างๆกลับไป จนฮยอกแจนิ่วหน้า
“อะไรละฮ่ะ...ผมได้ยินน่า ก็นั่งอยู่แค่เนี่ยไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว พี่เสียงดังจะตาย..”บ่นงุ้งงิ้งแล้วหยิบหนังสือบนโต้ะขึ้นมาอ่านต่อ
“ยังจะเถียงอีก!!อยากตายนักหรือไง!!”ตะคอบกลับเสียงดังจนคังอินต้องหันมาด่า
“เชี่ยนี่!!เบาๆดิ เมนส์ไม่มาหรอมึง!แหกปากอยู่ได้...”คังอินแวดกลับมาแล้วหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ ทำให้ร่างสูงหันมาจ่องคนข้างๆอย่างกินเลือดกินเนื้อ ผมผิดอะรายยยยย:ฮยอกแจ
ร่างเล็กจึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้มุมห้องซึ่งไกลกับฮันกยองเยอะอยู่ ร่างสูงมองตามอย่างงงๆแล้วก็ตะโกนถาม
“จะไปไหนนะ!”ร่างสูงถามออกไป ฮยอกแจเงยหน้ามองฮันกยองนิดๆแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ
“ผมจะได้ไม่กวนพี่ไงฮ่ะ”ร่างเล็กตอบอย่างน้อยใจ
“เออ!ดี!นั่งตรงนั้นและ!!จะได้ไปแกะกะลูกตา!รู้ใหมฉันรำคาณนายแค่ไหน!ไม่ต้องเดินกลับมานะ!ไปนอกห้องเลยยิ่งดี!”ฮันกยองด่ากลับเป็นชุด จนร่างเล็กน้ำตาคลอเบา(เป็นเหตุให้ฮันกยองหุบปากทันที) ร่างเล็กลุกขึ้นทันทีแล้วเดินออกจากห้องไปเลย
“นี่!~จะไปไหน!กลับเข้ามาเดียวนี้นะ!ไอ้เตี้ย!ฉันจะนับถึง3ถ้านายยัง...!”ร่างสูงตะโกนไล่หลังแต่ฮยอกแจก็ปิดประตูไปซะแล้ว
ร่างเล็กเดินหน้าแบ้ออกมาอย่างน้อยใจ แล้วหย่อนก้นลงบนหญ้าสีเขียวข้างตึกชมรม ตากลมโตมองไปยังบ่นน้ำขนาดใหญ่ด้านหน้า และรูปปั่นหงค์2ตัวอยู่กลางน้ำ
“หึย!ไล่กันอยู่ได้...”ฮยอกแจหยิบหินแถวนั้นขว้างลงสระไป พรางคิดถึงคำพูดที่ร่างสูงด่าก็ยิ่งเจ็บใจ นี่พี่ฮันกยองไม่เคยเห็นเขาดีเลยหรือไง คิดแล้วก็ปาหินลงไปอีกก้อน แล้วก็นั่งกอดเขานิ่งอยู่แบบนั้น สายตาก็มองไปยังผิวน้ำที่พลิ้วไหวไปมาเพราะแรงลม ลมเย็นๆที่ประทะเข้าหน้าทำให้ฮยอกแจรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เสียงหญ้าที่ดังขึ้นบ่งบอกให้ร่างเล็กรู้ว่ามีคนเดินมา แต่เขาก็ไม่ได้หันไปมอง
“ฮยอกแจ?ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ละ”น้ำเสียงอันอ่อนโยนของคิบอมดังขึ้น ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับฮยอกแจ
“...”ร่างเล็กไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงมากกว่าเดิม
“อ่า~โดนไอ้ฮันมันด่ามาใช่มะ...ไม่ต้องสนใจมันหรอก มันก็ปากห-าอย่างนี้และ แต่ก็นะ...”คิบอมพูดยิ้มๆแล้วเอามือไปคยี่ผมนุ่มเบาๆ
“.....”
“เอาน่าๆ งั้นเอางี้ใหม?เดียวฉันไปต่อยมันให้ นายจะได้อารมณ์ดี^^”คิบอมทำท่าจะลุกขึ้น ร่างเล็กตาโตอย่างตกใจแล้วรีบคว้าแขนคิบอมไว้
“ม...ไม่ต้องหรอกฮ่ะ ผม...ผมไม่ได้...”ฮยอกแจบอกเสียงเบา คิบอมขำนิดๆแล้วนั่งลงเหมือนเดิม
“ไอ้ฮันนี้ดีจังน่า~ที่มีคนดีๆแบบนายเป็นห่วงมันเนี่ย”คิบอมพูดแล้วนอนลงกับพื้นหญ้า ทำเอาร่างเล็กหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“ป..ปล่าวซักหน่อย แล้วพี่ไม่เข้าไปในตึกหรอฮ่ะ”ฮยอกแจถามออกไปเบาๆ
“ไม่ละ...ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายก่อน เดียวนายเกิดโดดน้ำตายขึ้นมาฉันก็ซวยสิ”คิบอมบอกติดตลก
“บ้า!ผมไม่ทำหรอก - -*”ฮยอกแจตีแขนคิบอมไปทีนึง
“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มะ?”คิบอมถามออกไปแต่สายตาก็ยังจ่องมองท้องฟ้าอยู่
“ฮ่ะ...ผมว่าพี่เขาไปข้างในเถอะ”ร่างเล็กบอกอีกรอบ
“อืม...งั้นนายต้องเขาไปด้วย”คิบอมลุกขึ้นแล้วดึงมือร่างเล็กเพื่อช่วยให้ยืนขึ้น
--------------------------------------------------
ขอบคุนทุกคอมเม้นนะค่ะ^^
ความคิดเห็น