ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~แวมเพอร์เรีย วิกฤติรักแวมไพร์( SUJU ) HanHyuk~ Yaoi

    ลำดับตอนที่ #70 : My Vampire 70

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 227
      1
      31 พ.ค. 56

     









     

    ดงเฮถอนหายใจอีกครั้งในรอบที่มากกว่าร้อยของวัน ทั้งยังคงเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่างราวกับหมางอยถูกเจ้าของทิ้ง ตั้งแต่วันนั่นเขาก็ไม่ได้คุยกับคิบอมอีกเลย ไม่เจอหน้า ไม่รู้ข่าว ไม่รู้เรื่องอะไรเลย รวมทั้งว่าคิบอมจะรับได้หรือไม่....เห็นอยู่ชัดๆว่ารับไม่ได้ คิดได้ดังนั่นเขาก็ถอนหายใจออกมาอีก อยากเจอใบหน้าหล่อๆนั่นอีกจังเลย อุสาเหมือนจะไปได้ดีแล้วแท้ๆเชียว ที่ฮันกยองยังไม่เห็นมีอาการอะไรแบบนั่นเลย


    คยูเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายของตัวเอง ในขณะที่จงใจหยิบขนมที่ดงเฮซื้อมาเข้าปาก และให้มั่นใจว่าเจ้าตัวจะต้องเห็น แต่กลับไม่มีอาการอะไรเลย นี่ควรจะตัวพองเป็นพังพอนแล้วรีบมากระโดดงับัวเขาถึงจะถูก หลายๆวันมานี้เขาไม่น่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับดงเฮ แต่มั่นใจว่าน่าจะเกิดเรื่องอะไรวักอย่างถึงเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับคิบอม? เรื่องอะไรอีกละ เจ้าบ้านั่นมันทำอะไรอีก


    “จะจ้องหน้าต่างให้มันแตกไปเลยหรือไง”เขาโยนขนมถูงใหย่ลงตรงหน้าของคนอายุมากกว่า แต่ก็ทำให้ดงเฮเพียงแค่หันมามองเท่านั่น


    “นายว่าอะไรน่ะ...”เสียงหวานหันมาถามซ้ำ ทำให้คยูมองสบดวงตากลมดตนิ่งๆ


    “เปล่า! ฉันบอกว่าวันนี้อากาศดี ข้างนอกมีพายุหมุนด้วย”เขาว่าเสียงแข็ง


    “พายุหรือ? นั่นสิ...”ดงเฮถอนหายใจเบาๆพลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้มีแดดอ่อนๆบงบอกว่าอากาสดีสุดๆ


    คยูสบทคำโตก่อนจะจับไหลของดงเฮให้คนตรงหน้าหันมาเขาเพื่อคุยกันให้รุ้เรื่อง ช่วงนี้เขาก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกันนั่นและ เพราะต้องไปคอยดูแลซองมิน ที่พิ่งออกจากโรงพยาบาล แม้จะไม่มีอะไร แต่วองมินก็ยังต้องเข้าเฝือกอ่อนที่ขา และเฝือกแข็งที่แขน ซึงเขาก้ค่อนข้างยินดีที่จะไปดูแลคนตัวเล็กกว่า เลยไม่ต้องการให้มีอะไรมากวนใจเช่นอาการเบื่อโลกของพี่ชายตัวเอง



    “ดงเฮ ฟังฉันน่ะ...”คยุเริ่ม “ฉันก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ที่จะมาคอยสนใจเรื่องของชาวบ้านชาวช่องอย่างเจ้าฮันกยองมัน แต่ตอนนี้อาการของนายมันป่วนประสาทฉันมาก ตอนนี้ที่ฉันต้องการคือ...เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น”เขาแทบจะเค้นเสียงถามออกมาแต่ดงเฮก็ยังคงนิ่ง ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลง



    “นายจำได้ไหมเรื่องที่พี่แดเนียล หรือท่านปู่เคยบอกพวกเราว่า...ถึงพวกมนุษย์จะดูเมือนเรา แต่พวกเราไม่เหมือนกัน และอยู่ร่วมกันไม่ได้ นายว่ามันจริงไหม??”คยูนิ่งเงียบกับคำถามของคนตัวเล็ก


    “ก็ควรจะเป็นแบบนั่น เผ่าพันธุ์เราแข็งแกร่งเกินกว่าเจ้าพวกนั่น อยู่ด้วยกันพวกนั่นก้เสี่ยงตายเปล่าๆ”คยูยักไหลอย่างไม่ใส่ใจ แต่ดงเฮกลับมีท่าทีเหมือนๆจะร้องไห้ ทำให้เขาต้องหยุด


    “เข้าเรื่องสิดงเฮ!”ชายหนุ่มแทบจะเขย่าร่างของคนตรงหน้า


    “อยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆหรือ.....”ดงเฮเบ้ปากนิดๆทำให้คยูกลอกตาก่อนจะรั้งคนตรงหน้าเข้ามากอด



    “ใครทำอะไรนาย ไอ้พี่แดเนียลหรือไง ฉันจะไปซัดหน้ามัน จะกัดทุกคนเลยที่ทำให้นายร้องไห้แล้วฉันต้องมานั่งปวดหัวในการง้อนายเนี่ย!!!!!!!! “ คยูคำรามอย่างโมโหพลางเช่งหักกระดูกคนที่มันทำให้พี่เขาเป็นแบบนี้ ต่างกับดงเฮที่แทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อคิดึงคำพูดคยู



    “ฉันใจดีแท้ๆ ไม่เคยบ้าเลือด...หมายถึงตอนนี้ไม่บ้าเลือดแล้ว น่ารักใจดีกับมนุษย์ทุกคน แล้วทำไมถึงถูกเหยียดเผ่าพันธุ์ด้วยละคยู ขนาดแวมไพร์ฉันยังพยายามมองว่าเป็นมิตรเลยน่ะ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...”ดงเฮบ่นเสียงอู้อี้



    “ดงเฮ ขอทีเถอะน่า....นายจะเพ้อเรื่องแบบนี้ไม่ได้น่ะ”คยูบอกเสียงอ่อนเมื่อเริ่มจับใจความไม่ได้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนทั้งสองคนจะทันทำอะไรต่อ เสียงออดหน้าบ้านก้ดังขึ้นทำให้คยูหันไปมอง




    “รอนี่...มองหน้าต่างต่อไป อาจจะเป็นฮันกยอง”ชายหนุ่มสั่งเสียงแข็งก่อนจะรีบเดินตรงไปยังประตูม้บานโต คาดดทษไอ้บ้าที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา เดียวพ่อจะแยกเขี้ยวงับหัวให้กลับไปแทบไม่ทันเลย คยูกระชากประตูเปิดอย่างแรงพลางมองคนมาใหม่อย่างเอาเรื่อง ทำให้อีกฝ่ายเคาะประตูค้างไว้แบบนั้น



    “ไงไอ้คนไม่มีใครเชิญ มัปัญหาอะไรไม่ทราบ”คยูพูดลอดไรฟันออกมากลัวว่าดงเฮจะได้ยินเมื่อคนที่ยืนอยู่เป้นไอ้มนุษย์หน้าตาบ้านๆโงๆคนหนึ่งที่ดันมาติดพันกับพี่ชายเขาอยู่



    คิบอมกลืนน้ำลายเฮือกกับชายหนุ่มและคำพูดต้อนรับแขกอันดุดันของอีกฝ่าย เขาตัดสินใจอยู่กว่าสองคืนและเมื่อคืนก็ไม่ได้นอน เพื่อที่จะมาเจอกับดงเฮในวันนี้ เขาเฝ้าคิดไม่ตกมาตลอดหลายวันว่าควรจะเอายังไงดี แถมภาพในคืนนั่นมันก็ดูจะชัดเจนขึ้นทุกวัน ก็ในเมื่อมันเป้นครั้งแรกที่เขาเห็นคนกลายร่างเป็นหมาป่าให้ดูต่อหน้านิ แถมยังในระยะสัมผัสยิ่งกว่าระบบสี่มิติ เขาไม่เป็นลมก็เก่งแล้ว



    แต่ถึงจะเป็นแบบนั่น สิ่งที่ยังชัดอยู่ในหัวเขาคือดวงตากลมๆที่เหลือบมองเขาอย่างหวาดกลัวและขาดความมั่นใจสุดๆ กับดวงตาคยูเดียวกันที่กำลังกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลตอนที่เดินเลี่ยงเขาออกไป หลายๆสิ่งบอกเขาว่าเขาไม่แคร์...ช่างหัวทุกอย่างในโลกไปเลย เขายังคงคิดถึงดงเฮอยู่เหมือนเดิม อยากจะวิ่งตามไปในตอนนั้น แต่ขาเจ้ากำดันไม่มีแรงแม้แต่จะยืน ก็เลยเป็นอย่างตอนนี้



    วันนี้เขาจะมาบอกดงเฮ อยากจะเจอกันอีกซักครั้งหนึ่ง บอกว่าวันนั่นเขาเสียใจที่ทำตัวแบบนั่นและ...เขาค่อนข้างจะเปิดกว้างในเรื่องลักษณะส่วนตัว คิบอมเงยหน้ามองใบหน้าของคยุที่ตอนนี้บอกได้ชัดมากๆว่าไม่เป็นมิตรอย่างสุดๆ แบบว่าถ้าเขาเกิดพูดเรื่องอะไรไม่เข้าหูน่าจะโดนเด้งออกไปแน่ๆ



    “ไส้หัวไปจากหน้าบ้านฉันซะ ถ้าจะยืนจ้องหน้าแล้วไม่พูด”คยูพูดอีกทำให้เขารีบยั้งประตูไว้ทัน


    “มาหาดงเฮ”


    “ไม่อยู่กลับไปได้และ..”คยูพูดอีกและพยายามจะปิดประตู แต่คิบอมก็ยังคงยั้งไว้ทัน


    “ฉันมีเรื่องสำคัญนะคยู”เขาพูดอีกก่อนจะเงียบ เดี่ยว...ถ้าคยูเป็นน้องชายของดงเฮ คยูจะกลายร่างได้เมือนกันนะสิ คิดได้ดังนั่นคิบอมก้กลืนน้ำลายเฮือก แน่นอนว่าถ้าทำได้คยูคงไม่แปลงมานั่งให้เขาดูสวยๆแบบดงเฮแน่


    “มีอะไรติดหน้าฉันหรือไง จ้องอยู่ได้..”คยูขมวดคิ้วเมื่อเห้นว่าท่าทางของคิบอมแปลกไป เป็นเวลาเดียวกับที่ดงเฮเดินมาพอดีทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนหันไปมอง และคิบอมใช้โอกาสนั่นแทรกตัวเข้ามาในบ้านมองใบหน้าหวานที่ดูจะแปลกใจอย่างถึงที่สุด



    “ไง...”คิบอมทักแห้งๆในขณะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง


    “ไง...”ดงเฮทักลอยๆในขณะเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะตื่นจากพวังเมื่อคยูปิดประตูดังปัง


    “โอ้....เอ่อ....น...นั่งก่อนไหมคิบอม...เอ่อ..ชาใช่ไหม...รอแปปน่ะ...ฉัน...”


    “ไม่เป็นไรดงเฮ”คิบอมรีบพูดขึ้นมาเมื่อดูทาดงเฮจะเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก


    “แค่มาขอโทษนาย...”ชายหนุ่มว่า ในขณะเดินเข้าไปใกล้ดงเฮ


    “ขอโทษที่ขัดจังหวะน่ะ แต่มันเรื่องบ้าอะไรไม่ทราบ!”เสียงคยูทำให้ทั้งสองคนหันไปมองตามต้นเสียง


    “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย”ดงเฮบอกทำให้คยูขำออกมาแห้งๆ


    “เกี่ยวแน่ดงเฮ!! นายแทบจะเหมือนพวกซอมบี้อยู่เป็นอาทิตย์ รู้ไหมว่าฉันต้องดูแลซอมมินแล้วก็รีบกลับมาดูสภาพนายว่าเดินตกบันไดหรือเปล่าตอนอยู่คนเดียว แล้วจู่ๆพอคิบอมมา นายก็ท่าทางดีขึ้น แถมยังกล้ามาบอกว่าไม่เกี่ยวกับฉันอีกหรือ!?”คยุเดินเข้ามาใกล้จนดงเฮก้าวส่วนออกมายืนหน้าคิบอมทำให้คยูหยุด



    “มันไม่มีอะไรจริงๆคยู...”ดงเฮพูดเสียงเบา แต่คยูไม่สนใจแต่ยังคงมองเลยไปยังชายหนุ่มตัวสูงอีกคน



    “นายขอโทษดงเฮเรื่องอะไร”เขาถามเสียงเรียบ


    “คยู!


    “มันไม่มีปัญญาพูดออกมาตรงๆหรือไงว่ะ คราวหลังก็เขียนจดหมายเลยดิ!!”คยูตะคอกเสียงดัง



    “หยุดหยาบคายได้แล้ว เรื่องนี่นาย..”



    “ฉันมาขอโทษดงเฮในเรื่องที่คืนนั่นฉันปล่อยให้เขากลับคนเดียว...”จู่ๆคิบอมก้พูดขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนหยุดแล้วหันมามองชายหนุ่มเป็นตาเดียว



    “...แล้วก็จะมาบอกดงเฮว่าฉันรับได้...แม้ว่าเขาจะแปลงร่างได้ก็ไม่เป็นไร”คิบอมพูดต่อให้จบทำให้ทั้งสองพี่น้องตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ




    ดงเฮยังคงมองใบหน้าคมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขาคิดไว้จริงๆล้านเปอร์เซนว่าคิบอมจะมาบอกเขาในเรื่องอาจจะประมานว่า รับไม่ได้ ขอจบกันด้วยดี บลา บลา บลา และเขาคงจะต้องนอนร้องไห้ไปอีกค่อนข้างนานแต่นี่กลับมาบอกว่า ไม่กลัวเขา !! เห้นได้ชัดว่าวิธีทำตัวเกือบจะเป้นมังสาวิรัดทำให้ค่อนข้างได้ผล อย่าว่าแต่พี่แดเนียลเลย ต่อให้เป้นท่านปู่หรือหัวหน้าสมาพันธุ์หรือเป็นอัลฟ่าหรืออะไรก็แล้วแต่ อย่ามาหวังจะทำให้เขาแยกจากมนุษย์คนนี้ได้เชียว



    “นายพูดเรื่องของเราหรือดงเฮ....”จู่ๆเสียงเรียบๆน่าขนลุกของคยูก็ทำให้เขาตื่นจากฝันหวานกลับมาเจอปัญหาเฉพาะหน้าอย่างจังๆ ตอนนี้มีความเป้นไปได้สูงมากๆว่าเขาอาจจะต้องเลือกชีวิตของคยูน้องชาย หรือคิบอม เพราะฟังจากเสียงแล้วคยูไม่น่าจะยอมให้คิบอมมีชีวิตอยู่นานกว่านี้


    “นายพูด...เรื่องเผ่าของเราที่ควรจะเป็นความลับกับมนุษย์งั้นหรือ???นายบ้าไปแล้วหรือไง!!!!!”คยูคำรามลั่นในขณะจ้องใบหน้าของคิบอมทำให้ ชายหนุ่มถึงกลับถอยหลังไป



    “คยูฟังพี่..”ดงเฮพยายามพูดแต่คยูดูเหมือนจะไม่ฟัง



    “ฉันรู้ว่าความคิดนายมันนอกคอก แต่นี่มันเกินไปดงเฮ ถ้าคนของสมาพันธุ์รู้ พี่คิดว่าเรื่องจะจบแค่หัวพี่คนเดียวหรือไง!!!! อยากให้ท่านแม่มาเดือดร้อนด้วยหรือไง!!!??”คยูเดินเลี่ยงออกมา แต่ดงเฮก็ยังไม่ปล่อยให้คยูคลาดสายตาเพราะสายตาคมยังคงจ้องไปที่คิบอม



    “มันโอเค คยู...พี่จัดการได้ พี่สาบานจะไม่มีปัญหาแน่นอน...”



    “ปัญหาไม่มีแน่ถ้าฆ่ามันซ่ะ”คยูแยกเขี้ยวที่เริ่มยาวขึ้นมาทุกที



    “อย่า-แม้-แต่-จะ-คิด”ดงเฮขึ้นเสียงแต่ดูเหมือนคยูจะไม่ฟังอะไรทั้งนั่น ในขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้คิบอมมากยิ่งขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าคิบอมอยุ่ข้างหลังเขา การสู้กับคยูตอนโกรธจัดนั่นดูไม่ค่อยดีเท่าไร แม้ว่าเขาจะเอาอยู่แต่อันตรายเกินไปหากคิบอมอยู่ใกล้ๆแบบนี้



    “ฉันขอโทษ..”คิบอมพูดออกมาเมื่อดูจากสถานการณ์แล้วเขาดูเป็นฝ่ายผิดสุดๆ



    “ไม่มีอะไรหรอกคิบอม คยูเขาพูดเล่น..”ดงเฮพยายามบอกแต่ดูแล้วไม่น่าเชื่อถือเท่าไร



    “หลบไปดงเฮ...”คยูคำรามเสียงต่ำ ทำให้ดงเฮก้าวออกมาข้างหน้า เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งกลายเป็นหมาป่าสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ที่ตั้งท่าจู่ดจมอย่างน่ากลัว จนทำให้ดงเฮภาวนาให้คิบอมอย่างเป้นลมตอนนี้เลย ซึ่งคิบอมเองก็ดูจะตกใจอยู่มากพอสมควร ทั้งยังเริ่มรู้สึกว่าดงเฮกลายเป็นลูกหมาน้อยน่ารักน่าทนุทนอมไปเลย เมื่อเทียบกับหมาป่าตัวโตตรงหน้า



    คยูคำรามอย่างน่ากลัวในขณะที่เตรียมตัวเข้าจู่โจมเต็มที แต่กลับยังรออยู่เพราะถึงเขาตั้งใจจะห่าคิบอมแต่ถ้าดงเฮยังอยู่แบบนี้ ก็คงจะลำบากเขาอยู่เหมือนกัน กว่าจะถึงตัวคิบอมอาจจะกระอักเลือดแล้วก็ได้ หมาป่าตัวโตสะบัดขนอย่างโกรธๆในขณะที่ตั้งท่ากระดจนเต็มที่จนทำให้ดงเฮก้าวออกมา



    “ถ้าทำอะไรคิบอม ฉันฆ่านายแน่”ดงเฮเอ่ยเสียงเรียบน่าขนลุกจนคิบอมอดเสียวสันหลังไม่ได้ พอๆกับคยุที่รู้ว่าดงเฮเอาจริงอย่างที่พูดแน่นอนถ้าเขาโจมตี แต่ถ้าเกิดเหตุทำให้คิบอมโดนลูกหลงตายแล้วเขาตายไปด้วยก็ยังดี ถ้าปล่อยไว้พี่แดเนียลรู้ละก็ คนที่เขาห่วงที่สุดจะเป็นอันตราย ไม่ต้องรวมถึงคนอื่นๆที่อยู่รอบๆตัว เขาจะเอาครอบครัวมาเสี่ยงหับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ยังไงถ้าดงเฮทำไม่ได้เขาก็จะฆ่าให้เอง...




    “คยู....”


    เสียงเรียกเล็กๆอย่างไม่แน่ใจที่ชายตัวสูงคุ้นเคยดี ตอนนี้กำลังเรียกชื่อเขาในขณะที่เปิดประตูเข้ามาอย่างแผ่วเบา ทำให้ทั้งสามคนหันมามองผู้มาใหม่เกือบจะพร้อมๆกัน นั่นทำให้ซองมินจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงงๆ



    หมาป่าตัวใหญ่สีน้ำตาลที่รู้กันดีว่าใคร กับดงเฮที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามและคิบอม....คิบอม???? ซองมินมองทั้งสามคนและคิดว่าน่าจะมีเรื่องอะไรแน่ๆ และดูแล้วเขาน่าจะมาขัดจังหวะแน่นอน เขาหันไปมองคยูที่มองมาทางเขาอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปทางดงเฮที่ดูจะตกใจไม่แพ้กัน แต่เหมือนจะตั้งสติได้ไวกว่า



    “อ...เอ่อ...ขอโทษครับ...”ซองมินร้องเสียงเบาพลางก้มหน้า ทำให้คยูหันมาสนใจคนมาใหม่อย่างเต็มตัว



    “มาทำอะไรที่นี้ ขานายหายแล้วหรือไง!”แม้จะเป็นเสียงตะคอก แต่ก็ไม่มีแววอาฆาตเหมือนตอนแรก ทำให้ดงฮันไปหาซองมินพยายามทำปากพะงาบๆในเชิงว่าให้พาคยูออกไปให้ได้


    “ผมเห็นคยูไม่มา....ก็เลยกลัวว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุ เลยเดินมาดู”ซองมินพยายามอ่านปากของดงเฮอย่างงงๆแต่น่าจะประมานให้ทำให้คยูออกไปก่อน ซึ่งเขาก็พอเข้าใจว่าเพราะอะไร แต่จะทำยังไงนี่สิ ยิ่งกึ่งๆพิการอยู่ด้วย



    “ไอ้ฮันไปไหน ทำไมไม่มาดูแลนายก่อน”น้ำเสียงของคยูอ่อนลงจนแทบจะไร้แววก่อนหน้านี้ ในขณะที่บอกได้เกือบร้อยเปอร์เซนว่าลืมคิบอมไปแล้ว



    ซองมินก้มหน้าพยายามใช้ความคิดว่าจะทำยังไงให้คยูออกไปจากที่นี่ ก็ในเมื่อกติเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะทำให้คนตัวสูงสนใจได้หรือเปล่า แม้ว่าช่วงที่เขาบาดเจ็บจะมีคยูคอยดูแลอยู่ตลอดแบบว่า พอบอกหิวน้ำก็แทบจะเอามาให้ทั้งเหยือก หนักกว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาลซะอีก



    ซองมินหลับตาเพื่อรวบรวมความกล้าใช้ขาข้างที่ใส่เผือกแตะไปที่ประตูไม้จังๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากคยู แต่ดูเหมือนมันจะได้ผลมากเกินไปเพราะความเจ็บแล่นขึ้นมาจนทำเอาขาอีกข้างหนึ่งอ่อนยวบก่อนเขาจะล้มลงไปบนพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่



    ชายตัวสูงตาโตขึ้นมาเมื่อเห็นเหมือนกับว่าคนตัวเล็กสะดุดและล้มไปตรงนั่น ทำให้เขากลายร่างกลับเป็นคนแล้วรีบเข้าไปหาคนบนพื้นทันที ใบหนาวานที่แดงและยู้นิดๆเพราะความเจ็บกับน้ำใส่ๆที่คลอรอบดวงตากลมโตมันยิ่งทำให้อะไรบางอย่างบีบหัวใจเขาจนรู้สึกทรมาน จนเขาไม่คิดจะแคร์คิบอมและดงเฮแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาต้องพาซองมินออกไปพักก่อน


    “เจ้าโง่ เดินยังไม่ได้แล้วก็เป็นแบบนี้!”คยูตะคอกเสียงดังในขณะที่ค่อยๆอุ้มซองมินขึ้นมาแนบอกโดยที่ระวังมืออีกข้างที่มีเฝือกเหมือนกัน หน่อย....ถือว่าคิบอมมันรอดตัวไปครั้งนี้ แต่ไม่มีครั้งหน้าแน่...

     







    +++++++



    สอบค่ะ สอบเทอมสองและต่อด้วยซัมเมอร์ พึ่งจะว่าง

    ขอโทษมากๆค่ะ - -





     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×