คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : My Vempire 62
“แอนนี่!!!! บ้าจริง แอนนี่!!!!” ลีกรีดร้องออกมา เมื่อเธอมองไปรอบๆแล้วพบว่าเธอไม่เห็นเงาของหญิงสาวเพื่อนของเธอที่น่าจะสู้อยู่ เธอยกมือขึ้นปาดเลือดออกจากหน้าผากที่แตกของตัวเอง ก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆอีกครั้ง ศพแวมไพร์กองอยู่บนพื้น เสียงต่อสู้และเสียงคำรามจากชอนอุนที่สู้อยู่กับแวมไพร์ตัวหนึ่งและกับตัวที่เหมือนจะเป็นหัวหน้า ที่แม้จะเสียแขนไปข้างหนึ่งแต่ก็ยังคงสู้ได้ กับโจอี้ที่อยู่ห่างออกไปกับแวมไพร์ที่พึ่งล้มลง และอีกตัวหนึ่งที่กรี้ดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อมีดทะลุหน้าอกของมัน ก่อนที่โจอี้จะเหวี่ยงร่างนั่นจนลอยไปกระแทกกับผนัง
“แอนนี่...ฮันกยอง...”หญิงสาวร้องออกมาเสียงสั่นพลางเดินเข้าไปใกล้ยังที่ๆสาวสวยเคยสู้อยู่ เป็นเวลาเดียวกับที่แวมไพร์ลูกน้องตัวสุดท้ายล้มลง เหลือเพียงแค่ตัวหัวหน้าที่ร้องออกมาดังลั่นเมื่อชอนอุนตัดแขนของมันอีกข้างหนึ่งทิ้ง จนกระทั้งมันลงไปดิ้นพลานๆบนพื้น
“แอนนี่...แอน...พระเจ้า...”เสียงหวานร้องออกมาพลางทรุดตัวลงข้างหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น ก่อนที่มือเรียวจะเอื่อมออกไปรั้งตัวเพื่อนของเธอขึ้นมาบนตัก
“พวกแกต้องชดใช้..”เสียงขู่อย่างเย็นชาของตัวหัวหน้าดังขึ้นแทบเท้าของชอนอุน แต่มันก็เงียบลงไปเพราะถูกเตะเข้าอย่างจังด้วยเท้าของชายหนุ่ม
“แอนเป็นยังไงบ้าง”เสียงชอนอุนถามขึ้นมาพลางหันไปมองดูหญิงสาวที่อยู่ข้างหลัง ห่างไปจากตัวเอง
“...”หญิงสาวไม่ตอบ เธอยังคงมองใบหน้าหวานสวยของเพื่อนเธอ ก่อนจะค่อยๆเช็ดใบหน้าหวานที่เปื่นเลือดออกอย่างใจเย็น
“ลี...”เสียงโจอี้ดังขึ้นเบาๆ ตามด้วยตัวเขาที่เดินกุมแขนซ้ายที่เลือดโชกเอาไว้
“นายเป็นยังไงบ้างโจอี้..ไหวใช่ไหม”
“ฉันกระดูกแขนซ้ายหัก ซีโครงกับกระดูกขาน่าจะร้าว แต่ยังไหว”ชายหนุ่มบอก ทำให้เธอพยักหน้า
“ลี!!! แอนนี่เป็นย...”เสียงทุ้มของชอนอุนดังขึ้นมาอย่างเคื่องๆแต่ก้ต้องหยุดลงเพราะเสียงของลี
“เอาโซมันเจ้านั่นชอนอุน เราจะพามันกลับไป..ผู้บันชาต้องอยากรู้ว่ารักจริงๆของพวกมันอยู่ไหน” ชอนอุนกำหมัดแน่น เมื่อเสียงหวานไม่ตอบในสิ่งที่เขาถาม แต่เขาก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้ว่าแอนนี่เป็นยังไง สายตาคมยังคงมองดุสาวสวยทั้งสอง พลางหยิบโซเงินออกมาจากกระเป่าตรงเอว ทำให้แวมไพรืตนนั่นมองดูแสงวาววับจากเส้นโซ้อย่างหวาดๆ
“ชอนอุน!!!!”
ชึก !!!!!
ชายหนุ่มดวงตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจตามมาด้วยความเจ็บปวดจนเขาอื้อไปหมด ดวงตาคมก้มลงมองดูยังหน้าอกตัวเอง ที่ตอนนี้แดงฉานไปด้วยเลือด และเล็บยาวสีดำที่โผล่พ้นออกมาจากตัว ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองดูสิหน้าตกใจของหญิงสาว ก่อนจะตามมาด้วยมือนุ่มกับเล็บสีดำยาวที่วางเบาๆลงบนไหล่ของเขา
“สวัสดียามเย็น...คืนนี้พระจันทร์สวยน่ะ”เสียงหวานนุ่นพูดขึ้นมาข้างใบหูของเขา ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงมือเรียวที่ดึงออกไปจากตัวของเขา ทำให้ความเจ็บปวดมากกว่าเดิมเล่นขึ้นมาจนจุกที่อก ก่อนที่เขาจะไม่รับรู้อะไรอีกเลยและล้มลงบนพื้นพร้อมกับเสียงร้องเรียกชื่อเขาที่ดังมาจากปากของลี
ฮันกยองหอบหายใจถี่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ด้วยความตกใจปนหวาดกลัวจนมือเขาสั่นไปหมด ตอนนี้เขาไม่อาจจะขยับไปไหนได้ในเมื่อเขาพึ่งเห็นคนสองคนที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทียังคุยเล่นกับเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้ทั้งสองคนกลับล้มลงต่อหน้าเขา เสียงร้องของพี่สาวเขายังคงดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะลุกขึ้นหันมีดเข้าหาแวมไพร์ตนนั่น ไม่ต่างจากโจอี้ที่ชี้กระบอกปืนไปทางเดียวกับพี่ลี
ดวงตาคมมองดูแวมไพร์ที่ค่อยเดินอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร จนกระทั้งแสงจันทร์สาดลงมาให้เขาเห็นชัดๆ เป็นแวมไพร์สาวที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา สวยจนเขาเองก็อดปฏิเสธไม่ได้ ผมเธอเป็นสีขาวแทบจะเป็นสีเดียวกับดวงจันทร์ ขาวนวนเหมือนแสงจันทร์ ถูกรวบไว้สูง กับสายตากลมโตน่าหลงใหล สีแดงสดแผ่งไปด้วยแววเย็นชาจนน่าขนลุก ในชุดสีขาวสวยแต่กลับมีลอยเลือดเป็นทางที่แดงสดที่ไหลข้างหนึ่งของเธอ สาวสวยยกมือที่เธอใช้ผ่านร่างกายของชอนอุนขึ้นมา ก่อนจะเช็ดกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เธอหยิบออกมาจากกระเป๋า
“สวัสดี...รู้สึกว่าพวกเจ้าจะอาลวาดซะจนเละเลยสิน่ะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยใส่ใจ ก่อนจะเหวียงผ้าเช็ดหน้าทิ้งไป ก่อนจะก้าวขึ้นมาเพื่อเตะโซเงินจากมือของชอนอุนจนกระทั้งมันกระเดนไปไกล
“ท่านอริสซ่า...ท่านช่างงดงามและสูงส่งเหลือเกิน ท่านมาช่วย..”แวมไพร์คนนั่นพยายามพูดด้วยน้ำเสียงบ่งบอกความหวังเต็มที แต่ก่อนที่มันจะพูดจบ เธอก็เอื่อมมือออกมาคว้าคอของแวมไพร์ตนนั่นขึ้น ก่อนจะยกขึ้นสูงจนมันเริ่มดิ้นอยู่ในข้อมือเรียว
“อย่ากล้ามาเอ่ยชื่อข้า...ข้าไม่ได้มาช่วยเศษดินเศษโคลนอย่างเจ้า แต่ข้ามาเพื่อฆ่าเจ้าให้ตายด้วยมือข้าเอง เจ้ารู้หรือไม่ว่าคืนนี้ข้ายุ่งมากแค่ไหน แต่ทำไมข้าถึงต้องถูกเบื่องบนสั่งให้มาทีนี้ ทั้งที่คืนนี้ควรเป็นวันที่ข้าจะได้พบกับคนสำคัญ...ร้อยกว่าปีที่ข้ารอวันนี้ บอกข้าสิว่าทำไมข้าต้องมาอยู่ที่นี้!!!!!!!!!!!”หญิงสาวคำรามลั่นอย่างน่ากลัว ทั้งดวงตาที่วาวโรดด้วยโทษะ ก่อนที่เธอจะเพิ่มแรงบีบจนแม้ว่าร่างสูงจะอยู่ห่างไปมาก แต่ก็ได้ยินเสียงกระดูกหักชัดเจน
“อ..อภัยให้ข้าด้วย..”มันพยายามพูด แต่เหมือนเธอจะไม่ฟัง
“...ข้า มาที่นี้เพื่อมาพบลูกชายข้า...แต่ไอ้สภางี่เง่านั่นก็กล้าออกคำสั่งข้า!!! ข้าไม่ได้มาเพื่อรวมต่อสู้กับสงครามเด็กเล็กๆกับพวกชั้นต่ำพวกนั่น เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้ลูกชายข้าอาจจะกลับมาบ้านของเขา ข้าอาจจะเจอเขา คืนนี้!!! ถ้าเพียงแต่เจ้าไม่เลินเล่อถึงขนาดที่ทำให้เจ้าพวกชั้นต่ำรู้ว่าโกดังอยู่ที่ไหน...ข้าควรจะมีความสุขในตอนนี้!!!”เธอเพิ่มแรงบีบอีกจนแวมไพร์คนนั่นดิ้นมากกว่าเดิม ก่อนที่สาวสวยจะแยกเขี้ยวแล้วกางกรงเล็บตรงไปยังหน้าอกของชายคนนั่น มันตาโตและเริ่มขู่พร้อมกับดิ้นพลานอย่างบ้าคลั่ง
“ชีวิตเจ้า...ก็ไม่พอจะชดใช้ความผิดเจ้าแม้แต่น้อย”เธอแยกเขี้ยวขาวก่อนจะจิกกรงเล็บลงไปจนกระทั้งเลือดไหล่ออกมา ก่อนที่แวมไพร์ตนนั่นจะไม่ขยับอีกเมื่อหัวใจของมันถูกเธอฉีกจนขาด หญิงสาวเหวียงร่างนั่นทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสาวสวยและโจอี้
“ขอโทษที่เสียมารยาท...แต่คืนนี้ ข้าอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย อาจจะหยาบคายไปบ้าง ขออภัย”เธอบอกเสียงหวานอย่างอ่อนโยน ทำให้โจอี้แกล้งขำออกมา
“แล้วไม่ทราบว่าพวกแวมไพร์ตัวหัวหน้ามาทำอะไรที่นี้หรือไง ปกติพวกเจ้าไม่มายุ่งกับพวกที่...อะไรน่ะ พวกชั้นต่ำไม่ใช่หรือ? เพราะงั้นคงเป็นฝั่งพวกเราที่ต้องขอโทษที่เสียมารยาทกับพวกชั้นสูงซะมากกว่า”โจอี้บอกเสียงเหยียด
“เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่รู้ที่ต่ำที่สูง...เจ้ามองไม่ออกหรือว่าเจ้าสองคน สู้ข้าไม่ได้...”เธอบอกเสียงเรียบ ทำให้ดจอี้ยิ้มออกมา
“ได้ไม่ได้เดียวก็รู้ ก็เธอพึ่งจะฆ่านักทาเราไป...คงต้องขอจับเธอไปเป็นนักโทษแทนซะแล้ว”ชายหนุ่มบอกอีก พลางเดินไปรอบๆแต่ยังคงทิ้งระยะห่างจากหญิงสาว ซึ่งเธอก็เพียงแต่ยืนนิ่งๆ
“โจอี้..อย่า”เสียงของลีดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ไม่ทำให้โจอี้สนใจได้
ฮันกยองมองดูเหตุการณ์ที่ดูสภาพแล้วไม่น่าจะเรียกว่าพวกเขาได้เปรียบแต่อย่างใด บรรยากาสต่างจากที่เคยเป็น ต่างจากที่พวกเขาสู้กับแวมไพร์ตัวก่อนหน้านี้ เหมือนกับบรรกากาสหนักขึ้น เพียงเพราะสาวสวยตัวบางทที่ปรากฏตัวขึ้นมา นั่นทำให้ร่างสูงเริ่มสั่นขึ้นมาด้วยความกลัว แต่ก็ยังพยายามตั้งสติไว้ เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอไม่เห็นเขา และไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
“เจ้าช่างปากเก่งเหลือเกิน ฮันเตอร์”เธอว่า
“เจ้าก็ช่างชอบว่างตัวว่าสูงส่งแต่จริงๆก็ต่ำนั่นและ อยากจะรู้จริงๆว่าใครกันที่ทำให้เจ้าบาดเจ็บได้ ข้าไม่ชอบจะทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ แม้จะเป็นปีศาจก็เถอะ”เขาบอก ทำให้หญิงสาวก้มลงมองดูไหล่ของตัวเอง
“ก่อนหน้านี้ถูกลูกหมากัดน่ะ แต่ไม่ต้องห่วง...ข้าหายดีพอให้เจ้าทำร้ายได้ อย่าเกรงใจไปเลย ฮันเตอร์”เธอบอกพลางยิ้มออกมา
“ยอมได้...”
“ไม่ โจอี้”เสียงของพี่ลีพยายามร้องห้าม แต่ก้ไม่ทันการเมื่อชายหนุ่มยิงปืนไปยังสาวสวยตรงหน้า ทำให้เจ้าหลนกระโดดถอยหลังเพื่อหลบ ก่อนจะพุ้งตัวเข้าหาชายหนุ่ม ในขณะที่เขาพยายามเล่งปืนไปที่เธออีก แต่ก็ไม่มีลูกกระสุนไหนโดนเลยแม้แต่น้อย จนกระทั้งสาวสวยถึงตัวชายหนุ่ม
“เจ้าแพ้ซะแล้ว”
ตูม!!!!
ชัวขณะที่สาวสวยกระแทกมือลงไปยังคอของชายหนุ่ม หมายให้คอหักตายไปเลย แต่โจอี้ก็ยกมือขึ้นมาแล้วเอี้ยวตัวหลบในเซี้ยววิสุดท้าย ทำให้ความเจ้บที่แขนเร่นขึ้นมาเป้นเวลาดียวกับที่ตัวเขาลอยไปจนกระแทกกับกำแพง สาวสวยมองดูคนที่ตอนนี้ลงไปทรดอยู่กับพื้น ก่อนจะหันมาทางสาวสวยที่ยืนอยู่
“ใช้ได้ที่เพื่อนเจ้าหลบข้าพ้น แต่หลังจากที่ข้าฆ่าเจ้าเสร็จข้าจะไปหักคอมันที่หลัง”เธอบอกเสียงเอื่อยๆพลางเดินเข้ามาใกล้ลีที่ยืนอยู่
ฮันกยองกลืนน้ำลายเฮือกเมื่อมองดูสถานการณ์ที่เรียกได้ว่า เลวร้ายมาก ตอนนี้เพื่อนพี่เขาก็แทบจะลุกไม่ขึ้น แถมพี่สาวเขาก็กำลังจะถูกฆ่า โดยแวมไพร์ที่อันตรายสุดๆ ทำให้เขาคิดไม่ออกเลยว่าคนแบบนี้จะเป็นเผ่าเดียวกับฮยอกแจได้ยังไง ไม่มีทางที่จะเหมือนกันแน่นอน
ร่างสูงขยับตัวอีกครั้งเมื่อสายตาคมเหลือบไปเห็นปืนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ตอนนี้ยัยนั่นไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ ยัยนั่นไม่รู้...และเขาน่าจะมีโอกาสยิงแค่ครั้งเดียว ถ้ายิงถูกเขาจะพอมีเวลาช่วยพี่ลีและเพื่อนของพี่ลี ถ้าพลาดละก็...สาวสวยคนนั่นก็จะรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั่น แล้วก็แน่นอนล้านเปอร์เซน ว่าเธอจะต้องโกรธจนควันออกหู แล้วเขาก็จะคอหักตายด้วยมือเรียวๆนั่นก่อนจะได้กระพิบตาด้วยซ้ำ
“...คนของฉันจะตามล่าเธอ”เสียงหวานๆของลีดังขึ้น ทำให้สาวสวยเลิกคิ้วขึ้นมา
“ช่างน่ายินดีอะไรเช่นนี้ ข้าชอบฮันเตอร์...พวกเจ้าหอมหวานและน่าฆ่าให้ตาย”เธอบอกอีกด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ในขณะที่มายืนอยู่ตรงหน้าของสาวสวย
“แกมันโรคจิต”เสียงหวานเอ่ยมาพลางขบฟันแน่น ก่อนจะพุ้งตัวเข้าหาแวมไพร์สาว ทำให้ฮันกยองอาศัยจังหวะนั่นขยับไปใกล้ปืนมากยิ่งขึ้น แต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากทั้งสองสาวที่สูกันอย่างดุเดือด ไม่นานนักร่างเล็กๆของหญิงสาวผมดำก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนพื้น ทำให้เธอไอ้ออกมาเพราะความจุก ก่อนที่แวมไพร์สาวจะเดินเข้ามาใกล้
“บ้าเอ่ย....”เสียงทุ้มสบทออกมา เมื่อเห็นว่าเขาจะต้องลงมือยิงแล้ว เขาเอื่อมมือออกไปคว้าปืนขึ้นมาทันที ก่อนจะเลงไปที่สาวสวยที่เคลือนตัวไปใกล้พี่สาวเขาบนพื้น เขาเล่ง...หายใจเข้าลึกๆ และขอยอมรับเต็มทีว่าเขาไม่เคยยิงปืนมาก่อนเลยชั่วชีวิต และตอนนี้สิ่งที่เขาเล่งเป็นเป้าในการยิงปืนครั้งแรกของชีวิต คือผู้หญิงสวยมากๆคนหนึ่งที่ซาดิสและกำลังพยายามฆ่าลูกพี่ลูกน้องเขา ที่สำคัญ....เขาพลาดไม่ได้ ไม่งั้นเขาต้องตายก่อนคนอื่นๆในทีนี้แน่นอน
ปัง!!!!!!!
อริสซ่ายกมือค้างไว้ในอากาศเมื่อได้ยินเสียงปืนดังลั่น ตามด้วยความเจ็บที่เล่นขึ้นมาจนเธอต้องขมวดคิ้ว ดวงตากลมโตก้มลงมองดูหน้าท้องของตัวเองที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมา และที่สำคัญ...ความเจ็บปวดทรมานและปวดแสบปวดร้อนเหมือนกับถูกไฟไหม้ ทำให้หญิงสาวหันไปมองยังทางของกระสุนทันที เธอเห็นชายหนุ่มผมดำ และดวงตาสีดำน่าหลงใหล...กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่มากด้วยความรู้สึก
“เจ้ายิ่งข้า?? ด้วยกระสุนเงิน ?????”หญิงสาวร้องออกมาพลางยกมือขึ้นจับแผลตัวเองพยายามให้ความเจ็บลดลง
“ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่...”
ฮัยกยองสบทออกมาด้วยความแตกตื่น เมื่อด้วยตากลมโตสีแดงนั่นหันมามองเขา โดนยิงไปขนาดนั่นยังยืนได้อีก ผู้หญิงนี้น่ากลัวแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า แต่นี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดไร้สาระน่ะ ในเมื่อเธอหันมาทางเขาและแน่นอนว่า กำลังมาหักคอเขาแน่นอน...หรืออย่างน้อยก็หักคอ เพราะแววตาที่วาวโรดด้วยความโกรธนั่นบอกอยู่โต้งๆว่าถ้าเธอจับเขาได้ คนโชคดีที่สุดหากยังพอมีคนหาเศษชินส่วนเขาไปทำศพเจอ
ปัง!!!!!!
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”เสียงร้องของสาวสวยดังออกมาเมื่อเขาตัดสินใจยิงไปอีกนัดที่ขาของเธอ ทำให้สาวสวยทรุดตัวลงไปนั่งด้วยความเจ็บปวด ทั้งยังมองเขาด้วยสายตาอาคาตแค้นและน้ำตาใสๆที่คลอเบ้า ร่างสูงกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งไปยังพี่สาวเขา
“โซ่!! มัดมันไว้!!”เสียงของพี่ลีดังขึ้นมา ทำให้ร่างสูงหยุด ก่อนจะหันไปหยิบโซเงินที่ตกอยู่ตรงพื้น ก่อนจะพยายามรวบรวมความกล้าเข้าใกล้หญิงสาว ที่พอเขาเข้ามาใกล้ปุ้ปเธอก็กระโจนใส่เข้าทันที แต่ฮันกยองก็อาศัยจังหวะนั่นคล้องโซ่ไว้รอบตัวของสาวสวย ทำให้เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อผิดหนังเริ่มไหม้เพราะโซ่เงิน
“ข้าจะฆ่าเจ้า!!!!! จะฆ่าเจ้า!!!!!!”
ร่างสูงพยายามไม่สนใจเสียงร้องอย่างเดือดดานของแวมไพร์สาว แต่เขากลับวิ่งไปช่วยโจอี้ให้ลุกขึ้นยืน ตามด้วยพี่สาวของเขาที่รีบมาสมทบแม้ว่าจะบาดเจ็บเต็มที เขาจะต้องพาทั้งสองคนออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่แวมไพร์สาวจะหลุดจากโซ่แล้วมาลากคนเขา ต้งพาทั้งสองคนออกไปโดยที่ยังมีชีวิตให้ได้
******************************************************
thank for come everyone
ความคิดเห็น