คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Vampire 3
ร่างสูงนั่งมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว หลังจากที่เขามาถึงที่นี้เขาก็โทรไปบอกเพื่อนๆและรุ่นพี่ว่าคงไปงานเลี้ยงไม่ได้แล้ว แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ตาคมยังคงมองดูใบหน้าที่ขาวราวกับหิมะกำลังนอนหลับตาพลิ้มอยู่บนที่นอนของเขาอย่างจริงจัง
ถ้าหากเป็นขโมยจะทำไงดี? เห้อ....ไงเขาก็ไม่มีอะไรให้ขโมยอยู่แล้วนิ อีกอย่างตัวแค่นี้ ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว ร่างสูงถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินเอากะละมังใส่น้ำไปเปลี่ยนน้ำแล้วเดินออกมาเพื่อจะเช็ดใบหน้าหวานๆของคนที่หลับอยู่อีกครั้ง
จะว่าไปแล้ว คนตรงหน้าเขาช่างดู ซีดเซียว เหมือนพวกไม่โดนแดดมานาน ส่วนผิวเนียนก็ยังเย็นเฉียบ จนเขาเองก็อดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรหรือเปล่า
“นายไม่เป็นไรจริงๆน่ะ? ถ้ายังไม่ฟื้นฉันจะพาไปโรงพยาบาลจริงๆด้วย”ร่างสูงบอก ก่อนจะนึกได้ถึงแผลน่ากลัวบนข้อมือบาง นั่นทำให้เขารีบลุกขึ้นไปหยิบกล่องยามาที่เตียงทันที
แต่ร่างสูงก็ต้องตกใจขึ้นมาเมื่อพบว่าข้อมือเรียวที่ควรจะเป็นแผลอย่างน่ากลัวกลับกลายเป็นเพียงแค่ข้อมือขาวนุ่มที่มีรอยแดงจางๆเท่านั่น นั่นทำให้เขารีบพลิกดูข้อมือทั้ง2ข้าง แล้วกลับมานั่งตาโตค้างอย่างตกใจ หรือเขาจะตาฟาด??
พรวด!!!
“เอ้ยยยยยย!!!!!!”ฮันกยองสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆคนที่สลบอยู่กลับเด้งตัวลุกขึ้นนั่งขึ้นมาเฉยๆ ทำให้ขาเรียวถึงกับดีดตัวเองออกมาจากเตียงแทบไม่ทัน ร่างสูงหอบถี่อย่างตกใจ นี้มันเป็นรอบที่2แล้วนะที่เขาสะดุ่งขนาดนี้ หัวใจจะวายตาย!!
“น..นาย...”ร่างสูงส่งเสียงเรียกทำให้คนที่นั่งอยู่ชายตามามองเขา ทำให้นี้เป็นครั้งแรกที่ตาคมได้สบกับดวงตาสีดำสนิท ไม่สิ...ไม่ใช่สิดำ เป็นสีแดงเข้มจนเกือบเป็นสีดำต่างหาก
“นายโอเคแล้วใช่ไหม? รู้สึกยังไงมั่ง..”
".."คนตรงหน้าไม่ตอบแต่ยังคงจ้องมองมาที่เขา จนร่างสูงต้องหันหน้าหนีอย่างอึดอัด
"ต้องการอะไรไหม? หรืออยากไปโรงพยาบาล? "
“หิว..”เสียงหวานออกมาจากปากเรียวเล็กสีชมพู นั่นทำให้ฮันกยองใจชื้นขึ้นมาบ้างล่ะ ว่าอย่างน้อยคนตรงหน้าเขาก็ไม่ใช่ผี
"หิวหรือ? งั้นรอแปปน่ะ "ร่างสูงบอกแล้วลุกขึ้น
“ฉันพอมีข้าวผัดเหลืออยู่ รอแปปนึงน่ะ”ร่างสูงบอกอย่างกระตือรือร้นแล้วเดินไปยังเคาเตอร์ทำอาหาร เดิมทีแล้วห้องนี้มันก็เหมือนกับหอพักธรรมดาทั่วไปที่สามารถอยู่ได้2คน แต่ว่าเพราะนี้นี้มันค่อนข้างเก่า แถมยังมีหอพักใหม่ๆเกิดขึ้นมามากมายราวกับดอกเห็ด เขาก็เลยไม่มีรูมเมต
หรือง่ายๆก็คือไม่มีใครจะมาแชร์ห้องพักเก่าๆกับเขานะสิ ฮันกยองถอนหายใจออกมานิดๆ นี่ถ้าคนอื่นๆรู้ว่าเขาพาคนแปลกหน้าเข้าบ้าน อย่างน้อยๆก็คงโดนด่า
“...ทำไมนายไปสลบอยู่ตรงนั่นละ”ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาพลางเอาข้าวผัดที่เขาทำไว้เมื่อเช้าเขาตู้อบ
"เกิดอะไรขึ้นหรือ? หรือว่าโดนปล้น "
พลึบ!!
จู่ๆไฟในห้องก็ดับลงทำเอาเขาเองอดจะงงไม่ได้ นี้มันอะไรกันเนี่ย ไฟมาดับอะไรตอนนี้ว่ะ ร่างสูงคิดอย่างเซงๆ แล้วก้มลงหยิบไฟฉายในลิ้นชักออกมา แล้วส่องไปยังรอบๆห้องเพื่อมองหาคนที่เขาช่วยชีวิตมา แต่ก็ทั้งห้องดูเหมือนจะว่างเปล่าแบบไม่มีใครอยู่เลย นั่นทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“...ขอบใจที่ช่วย มนุษย์”แล้วเสียงหวานที่เขาเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นใกล้ๆทำให้ฮันกยองหันกลับมามองทันทีแต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร ดูเหมือนสติทั้งหมดของเขาจะดับไปซะแล้ว
.
.
.
“...ฮันเว้ยยยยยยยย!!!!” เสียงตะโกนดังลั่นบวกกับแรงเคาะประตูที่รั่วจนเขาเองก็อดคิดไม่ได้ว่านี้มันแผ่นดินไหวหรือเปล่า
ตาคมกระพิบถี่ๆแล้วค่อยๆลืมขึ้นพลางปรับสภาพรอบๆเพื่อประมวลผลว่าตัวเขาเองอยู่ที่ไหน แล้วก็พบว่านี้เป็นหน้าเคาเตอร์ที่เขาอยู่เมื่อวาน...เมื่อวาน? ใช่แล้ว!!! คนๆนั่นละ
คิดได้ดังนั่นร่างสูงก็เด๋งตัวลุกขึ้นทันทีแล้วเดินสำรวจไปรอบ ทั้งในห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้า เครื่องซักผ้า ก็ไม่มีวีแววของชายหนุ่มผมแดงเมื่อวานเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเขาจะฝันไป? อาจจะเป็นไปได้ เพราะเมื่อวานเขาก็ดื่มเบียร์ไปเยอะซะด้วย
“ไอ้ฮันนนนน เป็นอะไรเปล่าว่ะ เปิดประตูหน่อย!!”เสียงของซีวอนดังขึ้นอีกทำให้ร่างสูงเอามือลูบหน้าอย่างตั้งสติ แล้วเดินไปที่ประตู
“ไง...”
“ทำไมเปิดช้านักว่ะ เกิดไรขึ้นป่าว”ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงแล้วเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามหลังมา
“เมื่อคืนเป็นไรว่ะ จู่ๆก็รีบกลับ”ซีวอนพูดอีกแล้วนั่งลงบนเตียงของชายหนุ่ม
“ก็...ปวดหัว ก็เลยหลับมาก่อน”ฮันกยองว่าแล้วนั่งลงบนโต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง
“รู้ไหม เมื่อคืนมันส์มากกกกก กลับเช้ากันเกือบหมดเลย “ซีวอนบอกแล้วลุกขึ้นยืน พลางเดินตรงไปหาร่างสูง
"พี่ลีทึกบ่นใหญ่เลยที่จู่ๆนายก็ไปไม่ได้ "
"โทษทีๆ "ร่างสูงถอนหายใจยาว
“ช่างเถอะ มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ปวดหัวใช่ไหมละ นอนพักซ่ะๆ”ซีวอนบอกพลางตบไหลฮันกยองเบาๆ ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมา สงสัยเขาเองคงจะเมาจริงๆด้วย แต่ทำไมกันนะสายตาคู่นั่นถึงได้ชัดเจนอยู่ในความคิดของเขานัก
"ขอยืมหนังสือด้วยแล้วกัน.."ซีวอนบอก
"ตามสบายอยากได้เล่มไหนก็.."
“...นี่รอยอะไร”เสียงเพื่อนของเขากับนิ้วยาวบนต้นคอทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ
“อะไร?”
“ไปดูกระจกสิ มันเป็นรอยเล็กๆ”ซีวอนบอก ทำให้ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินไปในห้องน้ำ เพื่อส่องกระจกทำให้เห็นรอยสีแดงเล็กๆเหมือนโดนมดกัดเพียงแต่ใหญ่กว่าแล้วก็เป็นเนวเรียงกันแค่2รอย
“เอ่อ...ยุงมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน”ฮันกยองบอก
"ห้องนายไม่มียุงนิ? "ซีวอนบอกอีก ซึ้งเขาก็พยายามนึกแต่ก็จำอะไรไม่ได้
“โอเคๆ นายนอนพักไปแล้วกัน อย่าลืมล็อกห้องด้วยละ”ซีวอนบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจ ก่อนจะร้องรำทำเพลงเดินออกไปจากห้องพักของเขา
**************
-*-
ความคิดเห็น