คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : My Vampire 27
ลีทึกวิ่งออกมาโดยที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง เขารู้แค่ว่าเขาต้องการออกไปให้พ้นจากตรงนั่นที่สุด ไม่อยากเห็นหน้าฮันกยองอีกแล้ว ใช่สิ..ร่างสูงไม่เคยรักเขาเลยนิ ไม่เคยสนใจเขาเลย ไม่คิดจะแคร์ด้วยซ้ำ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งอยากร้องไห้ บ้าที่สุดเลย แง่งๆๆๆ
แต่ถึงแม้แบบนั่น เขาก็ยังพอมีสติไปขึ้นรถบัสเพื่อตรงไปยังหอพักตัวเอง ที่แรกวันนี้เขาว่าจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ แต่ดูแล้วเขาคงจะอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงร้องไห้ กลับหอไปตั้งสติดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วและ คิดได้ดังนั่นเขาก็เลยถอนใจออกมายาวๆแล้วเอนหัวพิงกระจกรถ
เวลาผ่านไปไม่นานเหมือนกับยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ไปใหญ่เมื่อรถบัสที่เขานั่งดันเปิดแต่เพลงเศร้าบีบคั้นอารมณ์จนเขาทำอะไรไม่ถูก นี่กะจะให้ร้องไห้จนตายเลยใช่ไหมเนี่ย ไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!
“ลุง!!! จอด ผมจะลง”
“- - อีกนิดเดียวก็ถึงป้ายแล้ว”
“ผมลืมของไว้ครับ จอด!!!!”เขาบอกเสียงดัง ทำให้คุณลุงยอมจอดข้างทางให้เขาลง เพราะนี้มันก็ดึกแล้ว คงไม่มีปัญหาเท่าไรในการหยวนๆให้เขา ลีทึกมองดูทางที่ทอดยาวไปไม่มีที่สิ้นสุด กับร้านค้าที่ปิดไปหมดแล้ว อีกพักใหญ่ๆเลยกว่าเขาจะถึงหอ ไม่เป็นไร..เดินไปเรื่อยๆก็ได้ ตามอารมณ์คนอกหัก! (ฮี้ววว)
“คนบ้า...คนงี่เง่า...คนซื่อบื่อ”ร่างเล็กบนงึมงำๆถึงคนตัวสูง พลางเดินเด็ดใบไม้ใบหญ้าไปตลอดทาง ก่อนที่เขาจะเลี้ยวเข้าไปในซอยที่เป็นทางลัดไปถนนสายเล็กอีกสายหนึ่ง จริงๆแล้วเดินไปเรื่อยๆก็ได้และ แต่ว่าไปทางลัดมันคงจะปลอดภัยและถึงเร็วกว่า
“....”ลีทึกเหลือบมองดูบรรยากาศรอบๆ แล้วเริ่มหน้าซีดขึ้นมานิดๆ นี่เขากำลังอกหักนะ ทำไมถึงยังมีอารมณ์มากลัวผีอยู่อีกละ มือบางเอื่อมขึ้นมากอดตัวเองนิดๆ ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปอีก
(ซ่า)(ซ่า)
“ใครน่ะ!!!!”เสียงหวานร้องขึ้นมาทันที เมื่อเห็นเงาบางอย่างไหววูบไปทางพุ้มไม้ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับหรือเสียงอะไรเลย นั่นทำให้เขารีบเดินขึ้นไปอีกอย่างกลัวๆ นี่มันวันอะไรเนี่ย TTT___TTT
“อ๊ะ..”
พลัก!!
ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆเมื่อสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างบนพื้น จนทำให้ตัวเขาเองล้มลงบนพื้น แต่ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก มือเรียวเอื่อมขึ้นมาปัดฝุ่นนิดๆ ก่อนจะหันมาดูสิ่งที่เขาสะดุดล้มว่ามันคืออะไร แต่ในใจก็คิดว่าคงเป็นถุงขยะที่ใครมาว่างทิ้งไว้นั่นและ
“แว๊กกก!!! อุ๊บ!!...”เขาลองลั่นออกมาก่อนจะรีบเอื่อมมือมาปิดปากตัวเองทันที ใบหน้าหวานเริ่มซีดทั้งที่น้ำตายังคลออยู่ พลางมองดูกอนสีดำบนพื้นที่พอมองดีๆแล้วกลับเป็นร่างที่ไร้วิญญาณของใครซักคน ที่ตอนนี้ดูแทบไม่รู้แล้วว่าตายเมื่อไร เพราะร่างกายกลับแห้งจนเหลือแต่เนื้อติดกระดูก
ขาเรียวพยายามดันตัวเองให้ออกห่างจากศพนั่นมากที่สุด ใช่แล้ว!! ก่อนหน้านี้ที่มีข่าวนิ...แล้วแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย ต้องหนี้แล้ว เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ เพราะขาแทบจะไม่มีแรงเหลืออยู่เลย ความรู้สึกตอนนี้มีอย่างเดียวคือกลัว...
“โถ่เอ้ยยย นึกว่าพวกแวมไพร์ฮันเตอร์”เสียงพูดอย่างสบายอารมณ์ดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบหันไปมองดูชายหนุ่มตัวสูงที่ดวงตาแดงก่ำกำลังเดินเข้ามาหาตัวเขาเอง
“ไม่ต้องกลัวๆ หนุ่มน้อยน่ารัก...เรามาเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่า...”
“อ.อ.อ.อย่าเข้ามาน่ะ!!!!”ชายหนุ่มร้องขึ้นมาเสียงดังเมื่อคนตรงหน้าแยกเขี้ยวยาวใส่เขาอย่างน่ากลัว ผีหลอก!!!!! หรือไม่ก็ตัวอะไรซักอย่างที่อันตรายแน่ๆ
“อย่าดิ้นเลยน๊า...ฉันไม่กินนายหรอก อิ่มแล้ว แต่นายก็น่ารักใช่ย่อย เรามาเล่นอะไรกันดีกว่า น่ะจ้ะ...”ชายคนนั่นว่าเสียงหวานก่อนที่ดวงตาสีแดงของมันจะเปลี่ยนเป็นแดงขึ้นไปอีก แล้วทันใดนั่นชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนกับขยับตัวไม่ได้ ดวงตากลมโตมองดูคนตรงหน้าแต่ไม่อาจขยับได้ ราวกับจู่ร่างกายก็หนักอึ้งขึ้นมาซะอย่างนั่น
“เด็กดี..”เสียงนั่นเอ่ยอย่างน่ากลัว ก่อนที่มือหนึ่งจะเอื่อมขึ้นมายังผ้าพันของของเขาแล้วปลอดมันออก ตามตัวเสียโค๊ตตัวสีน้ำตาลของเขา ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ก่อนจะกลืนน้ำลายนิดๆ นี่เขาต้องตายแบบนั่นจริงๆหรือ?? ไม่น่ะ...เขายังไม่เจอพ่อกับแม่เลย
“น่ารักแบบนี้ฉันจะเลี้ยงนายอย่างดีเลย...ชอบแส้ไหม? ที่บ้านฉันมีเยอะเลยและ”
“...”อะไรน่ะ?? จะเอาไปทรมานด้วยหรือ??? จะเป็นแบบในหนังใช่ไหม ฆาตกรโลกจิต ทรมานเหยือจนตาย... ไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมขยับตัวไม่ได้ซักที่ TOT
“ขอโทษนะครับ...”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา ก่อนที่เขาจะพบกับชายร่างสูงที่ยืนค้ำหัวไอ้คนบ้ากามที่กำลังแก้ผ้าเขาอยู่ คนดีหรือไม่ดีละเนี่ย... ดวงตากลมโตมองดูใบหน้าคมที่มีดวงตาสีแดงก่ำไม่แพ้คนที่มันลวนลามเขา แต่ติดตรงที่ว่าใบหน้าดูใจดีกว่า
“แกเป็นใคร...”มันพูดเสียงแข็งก่อนจะรีบกระโดดถอยหนีพลางแยกเขี้ยวอย่างน่ากลัว แต่คนตัวสูงดูจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“ผมขอมนุษย์คนนี้ได้ไหมครับ”เขาพูดเสียงเบา มนุษย์ หมายถึงเขานะหรือ?? = =
“...”
“ปกติผมจะทานแต่พวกเดียวกันเอง...ถ้าคุณไม่ให้มนุษย์คนนี้ ผมยินดีไปกับคุณแทนนะครับ”เขาพูดอีก ทำให้เจ้าบ้ากามนั่นหน้าซีดเข้าไปอีก
“แกมันพวกชั้นต่ำ...ทำไมถึงกล้าทำเผ่าพันธุ์ที่สูงส่งของตัวเองด้วย”
“ผม...ไม่ใช่พวกเดียวกับคุณ” ลีทึกมองดูชายทั้ง2คุยกันอย่างดุเดือด แต่ดูแล้วคนตัวสูงที่คงจะเก่งกว่าเจ้านั่นอยู่มาก เพราะดูคนที่มันจะทำร้ายเขาตอนแรก ตอนนี้ดูจะกลัวมากๆ มันแยกเขี้ยวใส่คนตัวสูงตรงหน้าเขาก่อนจะรีบหนีไปทันที
“หว๋า.....!!!”ชายหนุ่มร้อนออกมาทันทีเมื่อจู่ๆเขาก็ขยับร่างกายได้ ทันที่สมองคิดได้เขาก็รีบถอยหนีคนตรงหน้าทันที เดียวแดะ...ไม่ใช่สีเสือเข้าปากจระเข้หรอกน่ะ ไอ้คนตรงหน้าก็ตัวใหญ่ซะด้วย เขาเหลือบมองดูคนตัวสูงในชุดเสื้อโค๊ตตัวยาวสีดำที่ดูแพงเอามากๆ ก่อนจะถอยหนีกว่าเดิมเมื่อสายตาคมมองมาทีตน
“อ.อ.อ.อ.อย่าเข้ามาน่ะ!! ฉ.ฉ.ฉันสู้...น่ะ”เสียงหวานเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก พลางรวบเสื้อของตัวเองไว้ด้วยกัน ชายหนุ่มมองดูคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อโค๊ตสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาจากพื้น ปัดฝุ่นแล้วก้มลงคลุมให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นอะไรนะครับ...”ชายหนุ่มร่างสูงว่า “ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ ไม่ต้องกลัว”
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก!!! นายเป็นพวกเดียวกับเจ้านั่นแน่ๆ ฉันเห็นน่ะ ตานายมันสี..”ลีทึกว่าแล้วก็เงียบไปทันทีเมื่อพบว่าดวงตาคมตรงหน้าเป็นสีดำไม่ใช่สีแดงเกือบเรื่องแสงแบบตอนแรก
“ผมบังเอิญผ่านมานะครับ...เห็นคุณกำลังลำบาก เลยเข้ามาช่วย”เขาพูดอีก ก่อนจะเอื่อมมือขึ้นมาเช็ดหยดน้ำใส่ที่ติดอยู่บนแก้มนิ่มออกไป ทำให้ชายหนุ่มแทบจะหยุดหายใจ ก่อนที่เขาจะรีบเบียงตัวหลบทันที
“...”
“ให้ผมไปส่งไหมครับ? ไปคนเดียวมันอันตราย”
“ฉันไม่ไว้ใจนายหรอกน่ะ...”ลีทึกพูดขึ้นมาอีก ก่อนจะรีบเขยิบถอยออกมา แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นร่างคนตายนอนอยู่ไม่ไกลนัก
“ต.ต.ต.แต่ถ้าเป็นเพื่อนเดินไปที่ถนนก็พอได้”
“นายรู้จักเจ้าบ้านั่นไหม?”ลีทึกพูดออกมาเมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากที่เจอกันครั้งแรก และนั่นก็ทำให้เขารู้ว่าคนข้างๆตัวโตแค่ไหน
“ไม่รู้จักครับ”ชายหนุ่มว่า “บางทีเขาอาจจะคิดว่าผมเป็นตำรวจก็ได้ ก็เลยหนีไป”
“ฉันว่าไอ้หมอนั่นต้องเป็นคนฆ่าผู้ชายคนนั่นแน่ๆ จริงสิ เราต้องแจ้งตำรวจ..”
“ผมแจ้งแล้วครับ”ชายหนุ่มตัวสูงบอกยิ้มๆ ทำให้ลีทึกหยุดเดินทันที
“นายเป็นใครกันแน่...”
“....”ชายหนุ่มมองดูคนตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมา “ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนชาวญี่ปุ่นครับ ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหากับมหาลัยที่มาแลกเปลี่ยน ก็เลยออกมาเดินสูดอากาศข้างนอกครับ”
“ญี่ปุ่น??”
“ครับ...ผมได้ทุนมาเรียนที่เกาหลี แต่กลายเป็นว่าทางมหาลัยมีปัญหา ผมอาจจะถูกส่งตัวกลับ แต่ผมไม่อยากไปครับ ผมอยากอยู่ที่นี้”ชายหนุ่มว่า พลางมองสบตากลมโตของลีทึกจนเจ้าตัวต้องหลบตา
“ก็ไปสอบใหม่สิ ลองไปที่ม.ฉันไหมละ พวกต่างชาติเข้ากลางเทอมได้อยู่แล้วละ”ลีทึกว่า ทำให้ชายหนุ่มตัวสูงยิ้มออกมา
“งั้นผมจะได้เจอคุณอีกใช่ไหมครับ”
“ไม่!!”
“ผมชื่อคังอินครับ...คุณละ”ชายหนุ่มพูดต่ออย่างไม่สนใจเสียงเล็กๆที่ปฏิเสธกลับมา
“ลีทึก..”
“นี่ก็ถึงถนนใหญ่แล้ว...ฉัน...ไปน่ะ อ้อ!! นี่นามบัตร..”ลีทึกว่าก่อนจะยืนให้คนตัวสูง ซึงคังอินก้รับมาอย่างว่าง่าย ลีทึกเหลือบมองคนตรงหน้า ก่อนจะรีบเดินหนีไปทันที ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆน่ะ นี่มันไม้เหมือนกับที่เขารู้สึกกับฮันกยองซักนิด..
*******************************
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ 555+
ความคิดเห็น