คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : My Vampire 25
ตอนนี้ทั้งเขาและเพื่อนๆทั้งหมดกำลังนั่งล้อมวงร้องรำทำเพลงกันอย่างเมามันส์ โดยที่มีคยูและดงเฮมาร่วมวงด้วย มันเลยยิ่งทำให้บรรยากาศนั่นดีมากเข้าไปใหญ่ เพราะคนยิ่งเยอะก็ยิ่งสนุกนะสิ ซึ่งตอนนี้หลายๆคนก็เริ่มเมากันได้ที่ ฮันกยองเองก็กินเบียร์ไปเยอะ แต่ก็ยังไม่เมานักหรอก
เขาชอบดูเพื่อนๆสนุกกันมากกว่า ไม่อยากจะเมามากนัก เดียวเผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้มีคนมีสติช่วยซักคน ตอนนี้เขากำลังพยายามฟังสิ่งที่ลีทึกพูดอย่างเต็มที่ แต่เหมือนจะไม่ค่อยเข้าหัวเท่าไร เพราะเขามัวแต่มองดูฮยอกแจที่นั่งทำหน้าเซงๆอยู่ถัดไปจากเขา แบบนี้ร่างเล็กจะเข้าใจเขาผิดไหมเนี่ย
“คยูครับ!!!!! คยูรู้ตัวไหมว่าน่ารักขนาดไหน!!!!!!”ยุนโฮว่าเสียงดังพลางกุมมือคยูที่ตอนนี้ดูจะหน้าซีดลงไปทุกที
“...”
“พี่ชอบคนแบบน้องคยูมากๆเลย รู้ไหมครับ!”ยุนโฮบอกอีก
“ผมไม่ชอบคุณครับ”คยูบอกเสียงดังฟังชัด ทำให้ฮันกยองขำออกมานิดๆ
“ไม่เป็นไร! เราพึ่งเจอกันน้องคยูอาจจะไม่ชอบพี่ แต่อีกไม่นานหรอก!!”
“ผมชอบเป็นฝายรุกครับ..”คยูพูดอีกด้วยเสียงเครียดๆ แต่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่สนใจเท่าไร
“พี่น่ะ อยากรู้ว่าคยูมีแฟนหรือยังครับ!! หรืออย่างน้อยคนที่ชอบ!!!”ยุนโฮบอกอีกทำให้คยูหันมามอง
“มีแฟนแล้วครับ...”คยูพูดอย่างปัดๆ ก่อนจะเอื่อมมือไปกุมมือดงเฮที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักให้ยุนโฮดู ซึ่งดูเหมือนเพื่อนของเขาจะเมามากจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ก็เลยร้องไห้ออกมาซะอย่างงั้นร้อนถึงเขาที่นั่งอยู่ข้างๆต้องรีบปลอบทันที
“ฮัน....เค๊าอกหักกกกกกกก งืออออออ”
“ใจเย็นนะพี่ พี่ยังมีผมไง”ร่างสูงพยายามพูดทั้งยังพยายามดันยุนโฮออกไปหน่อย เพราะอ้อมแขนรุ่นพี่นั่นทำให้เขาหายใจลำบากสุดๆ
“ฉันยังมีนาย....ฮันกยองของฉานนนน”
“ไม่น่ะพี่!!!!!! ผมกับฮันกยองเราเป็นของกันและกัน!!! พี่จะมาแย้งไม่ได้น่ะ!!”จู่ๆซีวอนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้เขามากอดเขาไว้อีกข้าง กลายเป็นตอนนี้เขาต้องมานั่งปลอบ1เพื่อน1รุ่นพี่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ร้องไห้กันเรื่องอะไรแน่
“พี่อย่าพึ่งท้อใจเลยนะครับ”ร่างสูงบอกอีก “ไหนพี่บอกจะพยายามไปเรื่อยๆ”
“ใช่!!! ฉันต้องพยายามเข้าหาน้องคยูเยอะๆ”
“...” คยูมองดูคนที่เมาหัวราน้ำแล้วถอนหายใจออกมานิดๆ นี่คิดว่าเขาน่ารักจริงๆหรือ?ฟังแล้วขนลุกจริงๆเลย ถ้าคนที่ชื่อยุนโฮคิดว่าเขามีแฟนแล้วคงเลิกเพ้อสิน่ะ แบบนี้จะเรียกว่าแกล้งคนเมาหรือเปล่าเนี่ย
“คยู...กล้าดียังไงมาจับมือฉัน”ดงเฮพูดนิดๆ ทั้งพยายามมดึงมือออกเมื่อน้องชายตัวโตของเขาเอื่อมมือมากุมมือเขาไว้แน่น
“พูดอะไรของนาย ปกติเวลาเจอเรื่องแบบนี้เราก็ทำแบบนี้นิ”คยูบอกงงๆ แต่ก็ยังกุมมือดงเฮไว้แน่นกว่าเดิม เพราะก่อนหน้านี้เขาและคนข้างๆสัญญากันไว้ตั้งนานแล้วว่า จะทำตัวเหมือนเป็นแฟนกัน เพื่อที่จะได้ไล่คนที่ไม่จำเป็น และอาจจะขัดขวางการฝึกวิชาให้ออกไปให้พ้น
ดงเฮถลึงตาใส่ลูกพี่ลูกน้องของตน ก่อนจะรีบซ้อนมือข้างนั่นไว้ทันที เมื่อคนชื่อคิบอมที่เขากำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติหันกลับมาคุยกับเขาต่อเหมือนเดิม หลังจากที่เขาหันไปเติมน้ำให้ดงเฮ จึงไม่เห็นตอนที่คยูเอื่อมมือมากุมมือเขา
“เมื่อกี่ดงเฮบอกว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนงั้นหรือครับ? เก่งจังเลย ทำไมเลือกมาเรียนที่นี้ละ”
“คือผมชอบภาษาเกาหลีนะครับ ก็เลยเลือกมาเรียนที่นี้”ร่างเล็กบอกยิ้มๆ อ่า...ทำไมคิบอมถึงเท่ห์แบบนี้น่ะ
หมับ
O_O
ดงเฮเซนิดๆเมื่อจู่ๆแขนแกร่งของบางคนก็โอบรอบไหล่ของเขา ดงเฮหันไปดูนิดๆก่อนจะพบว่าเป็นคยูนั่นเอง ซึ่งร่างสูงก็กำลังนั่งดื่มเบียร์อย่างไม่รู้สึกอะไร แต่สายตากับเหลือบมองไปทางยุนโฮนิดๆ เพราะเพื่อนตัวใหญ่ของฮันกยองกำลังนั่งจ้องน้องชายเขาด้วยดวงตาที่น่าสงสารสุดๆ แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาหรอก!! ปัญหาอยู่ที่คนที่นั่งมองเขาด้วยสายที่อ่านไม่ออกอยู่ข้างๆมากกว่า
“ปล่อยฉันน่ะคยู..”ดงเฮพูดเบาๆแต่ก็ยังยิ้มเจื่อนๆให้คิบอมอยู่
“ได้ไงล่ะ เรารักกันขนาดนี้!”คยูแสร้งพูดเสียงดังให้ยุนโฮได้ยิน ซึ่งนั่นดูเหมือนจะได้ผลดี...ดีมากจนลามมาถึงคิบอมเลยล่ะ
“แต่ว่าตอนนี้มันไม่เห็นจำเป็นนิ เพราะงั้นปล่อยเถอะคยู”ร่างเล็กว่า
“ได้ยังไง...ฉันไม่อยากให้คนอื่นๆเข้าใจผิดว่าเราไม่ได้รักกัน”คยูบอกพลางมองดูยุนโฮที่มองหน้าเขาอยู่
“เอาแบบนี้ไหมคยู นายเดินไปช่วยซองมินในครัวสิ จะได้ไม่ว่าง(มาวุ่นวายกับฉัน!)”ดงเฮบอก นั่นทำให้คยูนิ่งไปแปปหนึ่ง นั่นสิ ถ้าเขาไม่อยู่ตรงนี้เจ้าบ้ายุนโฮคงจะไม่เพ้อเจ้อกับเขามากนัก ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปทันที
คยูมองหาคนตัวเล็กที่ดงเฮบอกว่าอยู่ในครัว ก่อนที่เขาจะพบเข้ากับ คนๆหนึ่งที่กำลังพยายามยกลังเบียร์ขึ้นมาจากพื้น เดิมทีแล้วเขาก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรซองมินนักหรอก แค่ท่านปู่สอนมาว่าให้ฆ่าแฟรี่ทุกตัวทีเจอ ซึ่งเขาก็ไม่คิดสงสัยอะไรและก็ทำตามอย่างว่าง่าย
แต่สำหรับซฮงมินแล้วดูเหมือนเป็นข้อยกเว้น เขาชื่นชมคนตัวเล็กตรงหน้า แม้จะสู้ไม่ได้ดังเขา แต่ก็มีความเป็นนักรบ สามารถหนีเอาตัวรอดได้ในครั้งแรกที่เจอกัน ซึ่งถือว่าเป็นแฟรี่ตัวน้อยตัวแรกที่ทำแบบนั่นได้ เขาจะไม่ทำร้ายซองมินอีก ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นเพราะเขาอยากทำ หรือว่าดงเฮยื่นคำขาดว่าห้ามทำอะไรซองมินเป็นอันขาด ก็แน่ละ คนตัวเล็กเป็นเพื่อนคุยถูกคอเรื่องอาหารนิ
คยูคิดขำๆพลางขมวดคิ้วมองดูคนตรงหน้า ที่ป่านนี้ยังไม่สังเกตเลยว่าเขายืนอยู่ตรงนี้...เพราะแบบนี้และน่ะ ไม่ระวังตัว ถึงได้โดนทำร้ายง่ายๆ แต่ร่างสูงก้ต้องสลัดความคิดไปทันที เมื่อซองมินเริ่มแซนิดๆกับลังใส่เบียร์ มือหนาเอื่อมไปคว้าลังมาถือซะเอง โดยที่ซองมินไม่ทันได้ทักท้วงอะไร
“ค.ค.ค.ค.ค.ค.คุณคยู ส.ส.สวัสดีครับ ห.ห.หมายถึงขอบคุณครับ”ร่างเล็กรีบพูดตะกุกตะกัก เมื่อนี้เป็นครั้งที่2ที่เขาได้อยู่กับคยู2ต่อ2 ถ้าไม่นับครั้งแรกที่ร่างสูงเข้ามาไล่ฆ่าเขาถึงในบ้าก็น่ะ
“ถือไม่ไหวแล้วยังจะพยายาม”คยูบอกเสียงเรียบ ทำให้ซองมินก้มหน้างุด
“ขอโทษครับ...”
“ฉันจะช่วยนายเอง มีอะไรก็บอกฉัน”คยูบอกเสียงแข็ง “ไอ้นี้ยกไปไหน..”
ซองมินเงยหน้ามองคนตัวสูงก่อนจะชี้อย่างกล้าๆกลัวๆไปยังเก้าอี้ที่ตั้งลังเปล่าวไว้ ร่างสูงยกมันไปวางก่อนจะเดินกลับมายังซองมินตามเดิม สายตาคมมองดูคนที่ตอนนี้ต้องบอกว่าแสดงอาการว่ากลัวออกมาได้ชัดสุดๆ นี้เจ้าตัวรู้หรือเปล่าละเนี่ย
“กลัวฉันหรือ?”ร่างสูงถามเอื่อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ซองมินมากยิ่งขึ้น ทำให้ร่างเล็กถอยหนีทันที
“...”
“แฟรี่ก็แบบนี้ ขี้กลัว ขี้ระแวง ขี้ขลาด...”
“ผมไม่ได้ขี้ขลาดน่ะ”ร่างเล็กว่า ทำให้คยูยกยิ้มขึ้นมา
“พูดได้ดี!”ร่างสูงว่า แล้วเดินเข้าไปใกล้ซองมินมากขึ้นไปอีก จนคนตัวเล็กหลังติดกำแพง ร่างสูงเอื่อมมือขึ้นไปจับแก้มเนี่ยนของซองมิน ก่อนจะลูบมันเบาๆแล้วเปลี่ยนเป็นยกใบหน้าหวานขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว
“...”ซองมินตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจทันทีเมื่อจู่ๆคยูฮยอนก็ล้มลงมา นั่นทำให้เขาพยายามแทรกตัวหนี แต่มืออีกข้างของคยูก็ยกขึ้นมากันไว้ จนเขาขยับไม่ได้ ทำไงดี...ร่างเล็กกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เมื่อลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าของเขา
คยูมองดูริมฝีปากบางสีชมพูที่ตอนนี้สั่นนิดๆด้วยความกลัว ทำไมกันน่ะ เขาเริ่มไม่อยากให้คนๆนี้กลัวเขาแล้วสิ อยากให้ยิ้มให้เขา เหมือนที่ยิ้มให้ดงเฮ เหมือนที่ยิ้มให้ฮันกยองหรือฮยอกแจ คยูก้มลงมาใกล้ยิ่งขึ้นจนกระทั้งริมฝีปากเขาสัมผัสกับความเนียนนุ่มของกลีบปากบาง ก่อนที่เขาจะกดปากหยักลงไปให้มากกว่าเดิม
“ทำอะไรนะครับคุณคยู!!”เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้คยูหยุดแล้วหันมามองด้วยหางตา นั่นทำให้ซองมินแทบจะร่วงลงไปเพราะเข่าของเขาแทบรับน้ำหนักไม่ไหว คยูยันตัวขึ้นมองดูคนมาใหม่ ใช่แล้ว...นั่นคือคนที่นั่งคุยกันอยู่ข้างๆพี่ชายของเขานั่นเอง
“มีอะไร?” คยูว่าเสียงเรียบ
“แฟนนายนั่งอยู่ถัดไปแค่นี้เองน่ะ ทำไมถึงมาทำอะไรแบบนี้ ไม่กลัวดงเฮเสียใจหรือไง”คิบอมพูดขึ้นมาอย่างโกรธๆ
“ทำไม..ดงเฮไม่เห็นจะว่าอะไร แล้วนายจะเดือดร้อนอะไรด้วย?”
“ก็เพราะดงเฮเขาไม่รู้มากกว่ามั้ง”คิบอมพูดออกมา เมื่อเขาบอกดงเฮว่าจะมาเอาขนมมาเพิ่ม แต่กลับเจอภาพที่แฟนของดงเฮกำลังทำแบบนี้กับคนอื่น เขาละไม่เข้าใจจริงๆว่าคยูกล้านอกใจดงเฮได้ยังไง ทั้งที่อยู่ห้างกันไปไม่มากนัก
“อ้อ...ที่แท้ก็พยายามให้ดงเฮกับฉันทะเลาะกันแล้วจะได้เข้ามาแทรงกลาง”คยูบอกเหยียดๆ
“ผมไม่ได้คิดแบบนั่น”คิบอมบอก
“...” ซองมินมองดูชายหนุ่มทั้ง2ที่ตอนนี้ดูท่าจะทะเลาะกันใหญ่โต เอายังไงดีละทีนี่ เข้าไปห้ามดีไหม...ไม่สิ เดียวเขาจะโดนไปด้วย ก็เล่นเป็นตัวต้นเหตุเลยนิ
“งั้นลองดูไหมละ ว่าดงเฮจะว่ายังไง”คยูว่าอย่างท้าทาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวแล้วลากดงเฮที่กำลังนั่งร้องเพลงอยู่กับพวกฮันกยองให้ลุกขึ้นมาด้วย ก่อนที่ทั้ง2คนจะกลับมายืนในห้องครัวกันอีกรอบ
“มีอะไรคยู??”ร่างเล็กถามงงๆ ทั้งยังมองดูคิบอมที่ที่แสดงสีหน้าเครียดๆออกมาอย่างชัดเจน
“ดงเฮ มีคนบางคนมันไม่เข้าใจความรักของเรานะสิ”คยูแกล้งพูดเสียงหวาน
“ใครหรือ?”ร่างเล็กถามงงๆ พลางคิดถึงซองมินที่ยืนเงียบอยู่ใกล้ๆ หรือว่าซองมินจะชอบคยู??เอ๋ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขากันล่ะ = = ร่างเล็กหันไปมองซองมินก่อนจะยิ้มให้ นี่ถ้าซองมินคบกับคยูก็ดีนะสิ เขาจะได้อยู่กับซองมินบ่อยขึ้น ร่างเล็กจะได้สอนเขาทำอาหารเกาหลีด้วย แหม่ม...ความคิดดีจริงๆ
“คุณคยู..”คิบอมเรียกเสียงแข็งทำให้คยูพูดต่อ
“ดูนี่หน่อยสิ...คนนอกมันจะได้รู้”คยูบอกยิ้มๆ ก่อนจะเอื่อมมือไปคว้าซองมินที่ยืนนิ่งไม่กล้ากระดิกมาแล้วกดจูบลงไปบนกลีบปากบางจนซองมินเองก็อดตกใจไม่ได้ ซึ่งมันก็ไม่ต่างกับคิบอมนักที่มองภาพนั่นอย่างตกใจไม่แพ้กัน เวลาผ่านไปไม่นานนักโดยที่ดงเฮก็มองดูภาพนั่นเฉยๆ 2คนนี้นี่แอบไปดี๊ด๊ากันเมื่อไรน่ะ ร่างเล็กคิดขำๆ ก็ดี..แบบนี้คิบอมจะได้รู้ว่าเขากับคยูไม่ได้เป็นอะไรกัน
“...”คยูมองดูใบหน้าของซองมิน เจ้าของรสจูบหวานๆน่าหลงใหล ถ้าไม่ติดที่ว่าเขากำลังพยายามจะเอาชนะคิบอมอยู่ละก็ เขาคงไม่ปล่อยคนตัวเล็กไปง่ายๆแน่
“คิดว่ายังไงบ้างครับ ที่รัก..”คยูถามยิ้มๆแต่สายตาก็ยังมองอยู่ที่คิบอม
“ต้องคิดอะไร?”ดงเฮถามอีกงงๆ ทำให้คยูหันมามองใบหน้าหวานของพี่ชายแล้วยิ้มออกมาอย่างมีชัย ดวงตาคมหันไปมองคิบอมที่ตอนนี้ต้องบอกว่าใบหน้าแดงขึ้นมาเพราะความโกรธสุดๆ ก่อนที่เขาจะก้มลงไปยังซอกคอขาวของดงเฮแล้วจูบเบาๆ
“คืนนี้ได้ไหม..”ร่างสูงบอกพลางเอื่อมมือไปจับเอวของพี่ชาย
“พูดเรื่องอะไรแบบนี้ข้างนอกล่ะ คยู!!”ดงเฮเอ็ดเบาๆ ก่อนจะนึกได้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่เขาไม่อยากให้เข้าใจผิดที่สุด หลวมตัวไปจนได้ ...เพราะความเคยชินแท้ๆเชียว!!
“เอ่อ..”
“...”
คิบอมมองดูคู่รักสุดแปลกตรงหน้า ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคยูถึงทำแบบนี้ แล้วทำไมดงเฮถึงไม่รู้สึกอะไรเลย ทั้งที่เห็นต่อหน้าต่อตาเนี่ยน่ะ ใช่..เขาโกรธมาก โกรธสุดๆ เขาคิดว่าร่างเล็กเองเป็นคนดี แล้วถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะคุยมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ หรือมันเป็นวัฒนธรรมของพวกต่างชาติ
ซองมินที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงกำอยู่ข้างหลังคยู กำลังประมวลผลอย่างหนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อกี่คยูจูบเขา...คยูจูบเขา!!!!!!! ยิ่งคิดซองมินก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ไม่น่ะๆ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แบบนี้คุณดงเฮต้องโกรธเขาแน่ๆ แต่ทำไมคุณดงเฮไม่พูดอะไรเลยละ หรือว่าเขาจะไม่เห็น..ต้องเห็นสิ!!
“นายทำบ้าอะไรนะคยู!! แบบนี้คิบอมก็เข้าใจฉันกับนายผิดนะสิ”ดงเฮร้องออกมา
“ก็เข้าใจผิดไปสิ มันจะมาจีบนายนิ”
“จีบฉัน???? โอ้ยยย แบบนี่ฉันยิ่งสมควรโกรธนายเลยนะคยู”ร่างเล็กบอก
“ทำไมนายพูดแบบนี้ล่ะ ปกติก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนิ เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่สูงส่ง มนุษย์บ้านๆแบบนั่นไม่ต้องไปสนใจหรอก”คยูบอก
“ไม่มีคำว่าเรา ฉันไม่สน ฉันจะเป็นมิตรกับทุกคน”ดงเฮพูดอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะเดินออกไปทันที
“เชิญเลย!อย่าให้ปู่รู้ข่าวแล้วกันว่าพี่แอบชอบมนุษย์!”คยูตะโกนไล่หลังดงเฮไปอย่างเซงๆ นี่พี่ชายเขาทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้เนี่ย คยูถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเอื่อมมือขึ้นมาเท้าเอว
“...”ร่างสูงหันมาเจอสายตากลมโตของซองมินที่ตอนนี้มองเขาอยู่ ลืมไปเลยว่าซองมินก็อยู่ตรงนี้ด้วย ร่างสูงมองดูใบหน้าหวานที่จู่ๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่คนตัวเล็กจะก้มหน้าหลบตาเขาทันที แต่กว่าจะได้พูดอะไร ข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้นมา ทำให้ร่างสูงเดินออกไปทันที
***********************************
ปวดคอ ปวดไหล ปวดเอว 555
ความคิดเห็น