คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : My Vampire 20
หลังจากวันที่ผ่านมาด้วยความยากลำบาก ทั้ง2คนก็กลับมาถึงบ้านหลังเล็กด้วยอารมณ์แจ่มใส เพราะจะได้พักซักที ซึ่งร่างสูงเองวันนี้ก็เหนื่อยเหมือนกัน ก็ร่างเล็กเล่นบ่นถึงคุณยายคนนั่นมาตลอดทาง จะว่าไปแล้ว ถ้าไม่ติดที่จู่ๆฮยอกแจก็เดินพรวดพลาดออกมาแบบนี้ เขาคงจะถามคุณยายคนนั่นเรื่องแวมไพร์ฮันเตอร์ซักหน่อย ดูจากชื่อแล้ว
คงจะเป็นพวกที่ฮยอกแจท่าจะไม่ชอบเอามากๆแน่ๆ แล้วทำไมร่างเล็กถึงคิดว่าเขาเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั่นด้วยน่ะ เขานะไม่มีวันทำร้ายคนตรงหน้าได้หรอก ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ทำให้ฮยอกแจเจ็บปววดแน่นอน ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นมากับคำพูดตัวเอง นี่ดูท่าเขาจะเป็นเอามากน่ะเนี่ย
“1000วอน ต่อหนึ่งความคิด”จู่ๆฮยอกแจก็พูดขึ้นมา
“หืม?”
“2พันก็ได้เอา!! บอกฉันมาว่านายคิดบ้าอะไรอยู่”ร่างเล็กหันมาบอกเสียงดุ ทำให้ฮันกยองขมวดคิ้วนิดๆ
“นายอ่านความคิดของฉันก็ได้ ไม่เป็นไร ถ้าเป็นาย...ไม่ว่าเมื่อไรก็ได้”ร่างสูงบอก ทำให้ฮยอกแจถลึงตาใส่เขา
“ขอบใจน่ะเจ้างี่เง่า!! แต่บังเอิญเหลือเกินว่าฉันอ่านความคิดนายไม่ได้ ไม่งั้นฉันไม่เสียเวลาแบบนี้หรอกน่า พูดอะไรออกมาไม่คิด ซื่อบื่อจริงๆ”
“เหอะๆ โทษทีๆ แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ..”ฮันกยองบอกยิ้มๆ
“ก็ดูนายสิ!! เดินมองก้นฉันแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ขนลุกสุดๆไปเลย”
“ฉ..ฉันไม่ได้มองก้นนายน่ะ!!”ฮันกยองรีบพูดทันที ทั้งที่ใบหน้าก็แดงขึ้นกว่าเดิม เขาแค่มองเหม่อแล้วบังเอิญสายตาไปอยู่แถวๆเอวของร่างเล็กแค่นั่นเอง
“ก็บอกมาว่านายคิดอะไรอยู่ ห้ามโกหก” ร่างเล็กหันมาสบตาเขานิ่งราวกับอ่านความคิด ซึ่งร่างสูงก็ยินดีเหมือนกันถ้าฮยอกแจจะทำแบบนั่น
“...ดวงตานายมันสวยเหลือเกิน เหมือนกับอัญมณีสีแดงเข้ม มันน่าหลงใหล น่ารัก เหมาะกับใบหน้าของนาย...แล้วยังกลีบปากเล็กๆน่ารักนั่นอีก มันช่างดูนุ่ม น่าสัมผัส แล้วยัง..”ร่างสูงพูดออกมาตามสิ่งที่เขาคิด
“พอแล้ว!!!!”
“ =///= ทำไมอ่ะ..”
“ไอ้คนลามก งี่เง่า ไอ้บ้ากาม นายคิดแต่อะไรที่มัน...”ฮยอกแจพูดเสียงดังอย่างโกรธๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะหน้าแดงขึ้นมาแล้วหันหลังเดินต่อทันที
“ฮยอกแจ...”
“อะไร ไอ้ลามก..”
“อย่าเรียกฉันแบบนั่นสิ นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่”ร่างสูงพยายามพูดเสียงอ่อย
“ไอ้ตาแก่บ้ากาม...”
- -
“ถามหน่อยสิ...นายกลัวไม้กางเขนไหม??”ร่างสูงถามขึ้น เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“ไม้กางเขน??? ทำไมฉันต้องกลัวด้วย”ร่างเล็กบอก พลางมองไปยังท้องฟ้าสีดำบนหัว คนข้างๆต้องคิดอะไรแผล่งๆแน่นอนเลย ถึงถามแบบนี้
“ก็...ในหนัง เวลาที่มีแวมไพร์ออกมา แล้วพระก็จะเอาไม้กางเขนออกมาขู่ แล้วแวมไพร์ก็หนีไป”ร่างสูงบอก ทำให้ฮยอกแจขำฟืดๆออกมา
“เพ้อเจ้อ...”
“จริงๆน่ะฮยอกแจ แบบนี้นายก็เข้าโบสถ์ไม่ได้น่ะสิ แล้วยังปัญหาอีกเยอะแยะเลย..”ร่างสูงบอกอย่างเป็นห่วง ซึ่งนั่นทำให้ฮยอกแจถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ฉันได้กลัวไม้กางเขน แค่บังเอิญว่าไม้กางเขนส่วนใหญ่มันทำจากเงินบริสุทธุ์ แถมยังเป็นด้ามยาวอีก ฉันไม่ชอบเงิน นายก็เห็นแล้วนิ..ตอนที่โดนมัดกับต้นไม้น่ะ แค่โซ่เงินเส้นนิดเดียวฉันยังขยับไม่ได้เลย จะไปนับอะไรกับไม้กางเขนอันเท่าข้อนิ้ว”ร่างเล็กบอก
“ฉันเป็นคนไม่ชอบเครื่องเงิน!! เห็นเงินไม่ได้เลย ไม่ชอบมากๆ”ร่างสูงรีบพูดทันที ทำให้ฮยอกแจหันมามองหน้าก่อนจะเดินต่อ
“มีอะไรจะถามอีกไหมล่ะ..” ร่างเล็กว่า “...อย่างว่าฉันกลัวกระเทียมไหม? กลัวลูกประคำไหม? กลัวไม้แหลมๆไหม? กลัวนุ่น นี้ นั่น”
“เอ่อ...นายไม่ชอบกระเทียมหรือ?”ฮันกยองถามออกไปเบาๆ
“อือ..กลืนมันฉุน ไม่ชอบเท่าไร”ฮยอกแจบอก
“ฉันก็ไม่ชอบกระเทียมเหมือนกัน กลิ่นมันฉุน ไม่อร่อยด้วย”ฮันกยองบอก
“เลิกพยายามเอาใจฉันซักทีเถอะน่า..”ร่างเล็กบอกยิ้มๆ แม้จะพูดไปแบบนั่น แต่เขาก็ดีใจเหมือนกันที่ฮันกยองพูดแบบนี้
.
.
.
ทั้ง2คนมาถึงบ้านหลังเล็กหลังจากนั่นไม่นานนัก โดยที่ร่างสูงเองก็นึกแปลกใจที่บ้านเงียบและปิดไฟมืดผิดปกติ จนเขาเองก็เริ่มสงสัย แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าซองมินคงนอนไปแล้ว ต่างกับฮยอกแจที่มองดูรอบๆอย่างระวังต่างกับทุกที ร่างสูงเปิดประตูบ้านเข้าไปก่อนจะอุทานออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพบ้าน ซึ่งมันไม่ได้เละอะไรมากหรอก เพียงแต่โต๊ะบางตัวล้มลง แกว้แตก2ใบ พรมเลื่อน เก้าอี้เปลี่ยนที่เหมือนโดนชน
“นี่อะไรเนี่ย...โจรเข้าบ้านหรือ???”ร่างสูงบอกอย่างตกใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อสำรวจทรัพย์สมบัติ ต่างจากฮยอกแจที่ยื่นนิ่งอยู่แบบนั่น
“เหว่อออออ ห้องฉันเละไปหมดเลย โจรแน่ๆ ต้องแจ้งตำรวจๆๆ”
“เจ้าบื่อฮันกยอง ลงมาข้างล่างเดียวนี่!! ไม่ต้องโทรแจ้งตำรวจ ลงมาๆๆ”ร่างเล็กตะโกนออกไปเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของฮันกยอง ซึ่งไม่นานนักร่างสูงก็วิ่งลงมาอย่างตื่นๆ ส่วนในมือก็ถือโทรศัพท์ไว้
“เรื่องแบบนี้ต้องแจ้งน่ะฮยอกแจ โจรขึ้นบ้าน..”
“ไม่ใช่โจรเจ้าบ้า พวกแวร์วูฟ..”
“ห๊า......อะไรน่ะ แวร์...แวร์วูฟ??????”
“ไม่รู้จักหรือไง มนุษย์หมาป่า ครึ่งคนครึ่งหมา พวกแปลงร่างได้ ..”
“ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั่น รู้จักอยู่หรอก” ร่างสูงบอก “..แล้วซองมินอ่ะ”
“ตายไปแล้วมั้ง...”
-0-
ร่างสูงอ้าปากค้างอย่างเหว่อๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบไฟฉายแล้วพุ้งออกนอกบ้านทันที โดยที่ไม่ลืมดึงฮยอกแจให้ตามออกมาด้วย หลังบ้านของเขาเป็นป่าแบบเล็กๆ เหมือนเป็นส่วนที่มีต้นไม้เยอะๆมากกว่า
“นายช่วยหาซองมินหน่อยสิ บางทีเขาอาจจะไม่ตาย...ไม่สิๆๆ ต้องยังไม่ตาย อย่าพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั่นน่ะฮยอกแจ”ร่างสูงบอกเสียงตื่นๆ ทำให้ฮยอกแจถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ฉันไม่ใช่หมาน่ะ..”ร่างเล็กบ่นเบาๆแต่ก็ยอมช่วยแต่โดยดี
“ซองมินนนน อยู่ไหนนนนนน”
หลังจากนั่นประมานครึ่งชั่วโมง ทั้ง2คนก็พบซองมิน ซึ่งจากปากฮยอกแจแล้วใช่แน่นอน ฮันกยองค่อยๆเอื่อมมือไปอุ้มกระต่ายตัวเล็กที่ตอนนี้มอมแม่มสุดๆมาไว้ในอ้อมแขน เพราะเขาคิดว่าถ้าให้ฮยอกแจอุ้มอาจจะเป็นอันตราย แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อก็เถอะว่านี้เป็นซองมิน แต่ถ้าฮยอกแจบอกก็โอเค
“เอาไงต่อดีล่ะ...พาไปโรงพยาบาลสัตว์ไหม? ไม่สิ...ไปโรงพยาบาลคน แต่ว่า...”
“ไม่ต้องไปไหน อยู่เนี่ยและ!!นายวางเจ้านั่นลงซักทีได้ไหม ทำยังกับยืนอุ้มไว้จะหายเร็วขึ้นงั้นและ”ฮยอกแจบอกเสียงแข็ง ทำให้ร่างสูงรีบว่างกระต่ายตัวเล็กลงบนตระกร้าใบเล็กๆทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงบนเก้าอี้รอบๆโต๊ะกินข้าว พลางมองกระต่ายตัวเล็กที่อยู่กลางโต๊ะ
“เดียวก็หายและ นายควรจะห่วงตัวเองมากกว่าน่ะ เจ้าบื่อ”ร่างเล็กบอก
“ทำไม..อย่าบอกน่ะว่าเจ้าพวกนั่นมันจ้องจะฆ่าฉัน”
“คิดดูสิ จู่ๆทำไมพวกแวร์วูฟถึงบุคเข้ามาในบ้านแบบนี้ ต้องมาฆ่านายแน่ๆ”ฮยอกแจบอกปัดๆ
“ฆ่าฉันทำไมอ่ะ...” ร่างสูงบอกเสียงหลง “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ไม่ได้ไปวุ่นวายกับพวกนั่น”
“ถ้าไม่มาฆ่านาย...”ร่างเล็กพูดเสียงเรียบ ก่อนจะโน้มตัวมาข้างหน้า “...ก็มาฆ่าฉัน”
“...”
“เรื่องปกติระหวางแวร์วูฟกับแวมไพร์..”ฮยอกแจบอกเอื่อยๆ แล้วพิงพนักพิงตามเดิม
“ฉันไม่ยอมให้ใครทำอะไรนายหรอก...” ร่างสูงพูด ก่อนจะลุกขึ้น “ฉันจะปกป้องนาย...”
“นายไม่มีทาง...”
ก๊อกๆๆ
***************************************
เม้น ให้ เค้า หน่อย น๊าา
ความคิดเห็น