คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : My Vampire 16
ฮยอกแจลืมตาขึ้นมาในความมืด พลางมองดูเวลาว่านี้น่าจะเป็นทุ่มกว่าๆ หลังจากที่ฮันกยองย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังเดียวกับเขา นี้ก็ผ่านมาพักหนึ่งแล้วที่เขากับร่างสูงไม่ค่อยได้เจอกัน หรือจะเป็นเพราะว่าฮันกยองตั้งใจจะหลบหน้าเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ นั่นดูจะทำให้ร่างเล็กหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ
ขาเรียวหยุดอยู่หน้าประตูบานโตใกล้ๆห้องของเขา ที่ดูแล้วคนตัวสูงน่าจะอยู่ข้างในแน่นอน เอาไงดี เข้าทางหน้าต่างดีไหม? ไม่ล่ะ ขี้เกียจปีน
“นี่เจ้าบ้า!! เปิดประตูหน่อยสิ”ฮยอกแจสั่งเสียงดัง ทำให้ซักพักหนึ่งประตูก็เปิดออกพร้อมกับคนตัวสูงที่มองมายังเขาอย่างเหว่อๆ
“ว่าไง? มีอะไรหรือ”ร่างสูงถาม
“เปล่า..ไม่มี”
“งั้นฉันขอไปอ่านหนังสือต่อน่ะ”ฮันกยองพูดแล้วทำท่าจะปิดประตู นั่นทำให้ร่างเล็กรีบแทรกตัวเข้ามาทันที ฮยอกแจมองดูห้องของร่างสูงที่เขาพึ่งจะเข้ามาเป็นครั้งแรก ดูๆไปแล้ว มันก็ไม่ต่างจากที่หอพักเลยนะเนี่ย ฮันกยองมองคนตัวเล็กอย่างงงๆแต่ก็ปิดประตูตามหลังแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือต่อ
ฮยอกแจมองดูคนตัวสูงที่ตอนนี้กลับไปนั่งอ่านหนังสือที่เดิม อะไรจะขยันขนาดนั่นร่างเล็กคิดเซงๆแล้วเดินไปนั่งลงที่เตียงกว้างของฮันกยองที่มุมห้อง คิดถึงชีวิตแบบนี้จังเลยน่ะ เป็นมนุษย์เนี่ย...ฮยอกแจมองแผ่นหลังกว้างอย่างเหม่อลอย มันจะเป็นยังไง ถ้าเขายังเป็นมนุษย์อยู่ ถ้าแบบนั่นเขาก็คงตายไปนานแล้วล่ะ คงไม่มีโอกาสได้เจอคนตรงหน้า
จริงสิ...อีกไม่ถึง100ปีฮันกยองก็ต้องตาย เพราะความแก่ชรา ในขณะที่เขาก็ยังเหมือนเดิม ถ้าเป็นแบบนั่นเขาจะทำยังไง ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาเลยด้วยซ้ำ ทั้งเพื่อนของเขา ทั้งคนที่เขารัก ทั้งอะไรหลายๆอย่าง มันก็หายไปตามกาลเวลาต่างจากตัวเขาโดยสิ้นเชิง แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี ไม่อยากจากคนตรงหน้าไปเลย
ยิ่งคิดใจดวงน้อยๆก็กระตุกวูบ อย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง นี้เขาเกิดความรู้สึกดีๆกับมนุษย์งั้นหรือ?? เจ็บไปตั้งกี่ครั้งมันยังไม่พออีกหรือไง ร่างเล็กหลุบตาต่ำเพื่อมองไปทางอื่น กี่ครั้งแล้วที่เขามองดูคนที่เขารักตายไปต่อหน้าต่อตา แต่ครั้งนี้จะไม่ใช่อีกแล้ว...เขาได้ยินว่ายัยนั่นอยู่ที่เกาหลี เขาจึงย้ายมาอยู่ที่นี้
เขาจะต้องกลับไปเป็นมนุษย์เหมือนเดิมให้ได้ นั่นคือคำมั่นสัญญาแน่วแน่ที่เขาพยายามทำมาเกือบๆ200ปีตั้งแต่เขากลายมาเป็นแวมไพร์ ที่เขาไม่เคยคิดอยากจะเป็นเลยด้วยซ้ำ มันมีแต่สิ่งเลวร้าย มีแต่ความทรมาร มีแต่เรื่องแย่ๆ เขาต้องทนทุกข์ ต้องย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ ต้องทนดูคนมากมายตายไปต่อหน้าต่อตา เขาไม่อยากเจออะไรแบบนั่นอีก
“ฮันกยอง...”เสียงเล็กเรียกเบาๆ ทำให้คนตัวสูงหันมาทันที ดวงตากลมโตที่ตอนนี้คลอไปด้วยหยดน้ำตา แม้ว่าตอนนี้ในห้องจะมีเพียงแสงไฟจากโต๊ะอ่านหนังสือแต่ฮันกยองก็เห็นมันได้อย่างชัดเจน ดวงตากลมโตที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นสีแดงเข้มอย่างลืมตัวของฮยอกแจ
“...”ร่างสูงไม่ตอบอะไร ได้แต่มองดูเซี้ยวหน้าหวานที่ตอนนี้ดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมนายถึงไม่ปฏิเสธตัวฉัน ทั้งๆที่ฉันเป็นตัวดูดเลือด?”ร่างเล็กถามออกมาเบาๆ
“ทำไมถึงถามแบบนี้..”ฮันกยองบอก
“อีกหน่อยนายก็จะแก่ ก็ต้องแต่งงาน มีลูก มีหลาน แล้วก็ตาย...แต่ฉันก็ยังเหมือนเดิม อายุเท่าเดิม หน้าตาเหมือนเดิม..”ฮยอกแจบอก “นายไม่กลัวฉันบ้างหรือไง? สิ่งมีชีวิตอะไรซักอย่างที่ไม่มีวันแก่ ดูดเลือดคนเป็นๆ ตาสีแดง ผิวซีดๆ นายไม่กลัวหรือ ฮันกยอง”
“ฟังน่ะ...ฉันไม่กลัวนาย นายไม่ได้ต่างไปจากฉันมากนักหรอกฮยอกแจ กับแค่เรื่องรสนิยมการกินที่ต่างกัน มันไม่ได้หมายความว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้นิ จริงไหม?”ร่างสูงบอก
“วันหนึ่งฉันอาจจะฆ่านายตายก็ได้..”ร่างเล็กบอกอีก ใช่แล้ว...มันอาจจะเป็นแบบนั่นก็ได้ เหมือนอย่างที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำให้เพื่อนของเขาต้องตา
“...” ฮันกยองไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นแล้วเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างสูงนั่งลงข้างๆฮยอกแจโดยที่ยังคงมองใบหน้าหวานที่หลุบตาต่ำ
“ทำไมนายจะต้องฆ่าฉันด้วยล่ะ? ในเมื่อฉันเป็นมิตรกับนายน่ะ จริงอยู่ที่ว่าฉันอาจจะตายง่ายกว่านาย แต่ฉันไม่ได้อ่อนแอซักหน่อย ฉันมีเลือดเนื้อ อย่างน้อยๆก็พอให้นายกิน นายไม่จำเป็นต้องฆ่าฉันหรอก”
“...”ร่างเล็กไม่ตอบ นั่นทำให้ฮันกยองเอื่อมมือออกไปกุมมือเรียวเล็กนั่นไว้
“ฉันยินดีจะช่วยนายมันพอจะมีวิธีที่จะทำให้นายกลายเป็นมนุษย์ไหม? เพื่อนายจะเบื่อการเป็นแวมไพร์”ร่างสูงถาม ซึ่งนั่นทำให้ดวงตากลมโตไหววูบขึ้นมา ก่อนที่ร่างเล็กจะดึงมือเรียวของตัวเองออกจากการจับกุมของฮันกยอง
“นายไม่ควรจะยุ่งกับเรื่องแบบนี้”ฮยอกแจบอก ก่อนจะถอนหายใจยาว
“บางทีนายก็ควรจะระวังตัวไว้บ้าง แวมไพร์เกือบทุกตัว จะมองว่ามนุษย์เป็นอาหาร...รอบตัวของฉันมันอันตราย ถึงนายไม่ตายเพราะฉัน ก็อาจจะตายเพราะนายรู้เรื่องของพวกเรามากเกินไป แล้วไหนจะพวกแวร์วูฟ พวกแวมไพร์ฮันเตอร์อีก..”ฮยอกแจบอก
“ฉันจะอยู่ข้างนาย..”ร่างสูงบอกอย่างจริงจัง
“นายไม่เข้าใจหรือไง..”
“ยังไงซ่ะ พวกคนอื่นๆก็รู้แล้วนิว่าฉันเป็นสัตว์เลี้ยงของนาย นายบอกเองนิว่าจะไม่มีใครยุ่งกับฉัน ฉันจะอยู่กับนายเอง..”ร่างสูงบอกพลางมองสบตากลมอย่างมีความหมาย
“ทำไม?”
“เออ...ไม่รู้เหมื่อนกัน แค่มันอยากอยู่ใกล้ๆนาย อยากดูแลแค่นั่น...”ฮันกยองพูดอายๆ
“...”ร่างเล็กหลบตาลงตำเพราะความรู้สึกที่มันล้นอยู่ข้างใน นี้มันนานแค่ไหนแล้วน่ะที่ความรู้สึกแบบนี้มันหายไป ราวกับว่าเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน
ฮันกยองมองดูใบหน้าหวานที่ขึ้นสีอย่างน่ารัก แล้วยิ้มออกมานิดๆ ตอนนี้หัวใจเขาเต้นจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เพราะความตื่นเต้น หรือเพราะอะไรซักอย่าง แต่ที่เขาพูดออกมามันคือเรื่องจริง เขาอยากดูแลคนตรงหน้าให้ดีที่สุด ทำให้ดีเท่าที่จะทำได้ และเขาก็ไม่เคยสนใจด้วยว่ามันจะเป็นยังไงถ้าเขายังคงต้องการอยู่กับร่างเล็ก บางทีวันหนึ่งเขาอาจจะตายโดยไม่รู้ตัวก็ได้...อ่า แบบนั่นเขาก็ไม่ได้อยู่กับฮยอกแจนะสิ เพราะฉะนั่น เขาต้องเก่งขึ้น!(?)
“นายมันงี่เง่าสิ้นดี”ฮยอกแจบอก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบสายตาคมที่มองมายังตนอย่างมีความหมาย เจ้ามนุษย์บ้านี่!!
“อย่าพูดแบบนั่นสิ”ร่างสูงบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าฮยอกแจกลับมามองเขาตาขวางเหมือนเดิมแล้ว ร่างเล็กมองดูลำคอแข็งแรงก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือก
“หิวแล้ว..”ร่างเล็กบอก นั่นทำให้ร่างสูงดูจะตาโตขึ้นมานิดๆ
“เอ่อ....กินแบบปกติได้ไหม?”ร่างสูงบอกแล้วหันหน้าไปอีกทางอย่างอายๆ
“ยังไง?ปกติแล้วที่ฉันดูดเลือดนายมันไม่ปกติหรือ”ฮยอกแจบอกอย่างเซงๆ มันยิ่งทำให้ร่างสูงเครียดหนักกว่าเดิม หรือจะเป็นเขาเองที่คิดอักกุศล?
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั่น..”ร่างสูงบอก นั่นทำให้ฮยอกแจถอนหายใจอย่างๆเซงๆแล้วเอื่อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงช้าๆ มือเรียวลูบเบาๆไปยังแผงอกกว้างของฮันกยองก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ลำคอหนา ลิ้นเล็กๆเลียผิวหนังนุ่มเบาๆก่อนจะกดเขี้ยวลงไป
ฮันกยองมองดูคนที่แทบจะขึ้นมานั่งบนตักเขา..อีกแล้ว แล้วก็แส่มองไปทางอื่น เพราะเดียวนี้ไม่รู้เขาเป็นอะไรไป ภาพในหัวบางครั้งมันแทบจะเป็นเรื่องที่เขาไม่สมควรคิดเลย แม้ว่าเขาจะชอบที่ให้ร่างเล็กอยู่กับเขาแบบนี้ก็ตาม แต่ว่ามันก็ทำให้เขาคิดอะไรๆไม่ซื่อน่ะสิ
มือหนาเอื่อมออกมาคว้าเอวเล็กไว้เพราะร่างเล็กขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมตัวเขา นี่เขาละอยากรู้จริงๆว่าฮยอกแจไม่คิดว่าตัวเขาอันตรายมั่งเลยหรือไง? เล็บเรียวจิกลงไปบนไหล่กว้างดวงตากลมโตมองดูเส้นเลือดที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจถอนปากออกมาแล้วกดลงไปอีกครั้งที่ใกล้ๆกัน
.
.
.
ซองมินกำลังยืนตากผ้าอย่างมีความสุขในเช้าวันต่อมา ตอนนี้เขาทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลบ้านอย่างเต็มตัวแล้ว และนั่นก็เป็นเรื่องดีที่อย่างน้อยๆเขาก็มีอะไรทำบ้าง แถมยังมีที่อยู่โดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆซะด้วย ปัญหาก็เหลืออย่างเดียวคือฮยอกแจยังดูเหมือนจะอยากบีบคอเขาตลอดเวลา แม้ว่ามันจะน้อยลงกว่าตอนแรกก็ตามทีเถอะ
จะว่าไปแล้ว มันก็มีไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาจะออกมาตอนกลางวันแถมยังเดินเทิงๆโดยไม่ต้องกลัวอะไร ร่างเล็กจึงมองดูรอบๆอย่างสำรวจ เขาเคยออกมาดูรอบๆก็จริง แต่มาในร่างกระต่ายมากกว่า คิดได้ดังนั่นซองมินจึงรีบตากผ้าให้เสร็จแล้วเดินสำรวจรอบๆทันที
เขามองดูรั่วไม้ที่กั้นระหว่างบ้านของเขากับบ้านข้างๆอย่างสงสัย นี่ปกติแล้วบ้านหลังนี้มันไม่มีคนอยู่ไม่ใช่หรือ? หรือจะไปแนะนำตัวดี?? ไม่เอาดีกว่าเดียวโดนคุณฮยอกแจกับคุณฮันกยองว่าเอา - -* คิดได้ดังนั่นร่างเล็กจึงหันหลังเดินออกมาจากรั่วไม้ทันที
“มีธุระอะไรหรือเปล่า...”เสียงเรียบเอ่ยขึ้นมาทำให้ซองมินสะดุ้งโหย่งแล้วรีบวิ่งหนีทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะตั้งสติได้แล้วหันมามอง ร่างเล็กมองดูชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและตัวสูง กำลังจ้องกลับมาที่ตัวเขาเอง นั่นยิ่งทำให้ซองมินกลัวเข้าไปใหญ่
“ส.ส.ส.สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เพื่อนบ้าน”ร่างเล็กบอกออกไปอย่างกลัวๆ
“...”
“คุณย้ายมานานหรือยังครับ ผมคิดว่าบ้านนี้ไม่มีคนซ่ะอีก”ซองมินพยายามชวนคุย แต่ดูท่าแล้วเจ้าของดวงตาสีดำสนิทนั่นจะไม่ต้องการคุยกับเขาเลย ร่างเล็กพยายามยิ้มสู้ แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี ทำยังไงดี...TT ^ TT
“คยู!! เรียกตั้งนาน นึกว่าหายไปไหนซะอีก”แล้วเสียงเรียกเล็กๆก็ดังขึ้นที่ข้างหลังชายหนุ่มร่างสูง พร้อมกับหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักวิ่งออกมาจากบ้าน แฟนหรอกหรือ?
“ส..สวัสดีครับ”ซองมินทักเหว่อๆ ทำให้ชายหนุ่มผู้มาใหม่ยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับ แย่จริงๆที่ไม่ได้ไปแนะนำตัวที่บ้านของคุณทั้งทีพึ่งย้ายมาใหม่”ชายหนุ่มบอก
“ไม่ครับๆ ผมก็พึ่งย้ายมาเหมือนกัน”ซองมินบอกอย่างอายๆ คนอะไรน่ารักขนาดนี้ จะเหมาะสมกันเกินไปแล้วน่ะ เหมือนกับคุณฮันกยองกับคุณฮยอกแจไม่มีผิดเลย
“ผมชื่อดงเฮครับ ส่วนนี้คยูฮยอน แล้วคุณละครับ”ชายหนุ่มหน้าหวานบอกยิ้มๆ
“ผมซองมินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”ซองมินบอกอย่างกระตือรือร้นเพราะเขากำลังจะมีเพื่อนเป็นมนุษย์ นอกจากพวกสัตว์ตัวเล็กๆ นั่นทำให้เขายืนมืออกไปเพื่อจับมือกับดงเฮ แต่ในขณะที่ดงเฮเอื่อมมือออกมานั่น ชายหนุ่มคนที่ชื่อคยูฮยอนก็คว้าเอวบางของดงเฮออกมา
“พวกเราขอตัวก่อน”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากดงเฮเข้าไปในบ้านเหมือนเดิม นั่นทำให้ซองมินมองตามอย่างเสียงดายก่อนที่เจ้าตัวจะเดินคอตกกลับเข้ามาในบ้าน
“ไงซองมิน เป็นอะไรหรือ?”เสียงร่างสูงทักขึ้นมาทำให้เขาเงยหน้ามองอย่างเซงๆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณฮันกยอง”ร่างเล็กว่า นั่นทำให้ฮันกยองมองดูคนตรงหน้าอย่างสงสัยแต่ก็นั่งลงทานอาหารเช้าตามปกติ
“มีอะไรก็บอกฉันก็ได้น่ะ ไหนๆก็อยู่บ้านเดียวกัน”ร่างสูงบอก”อีกอย่างเรียกฉันว่าพี่เถอะ ฮยอกแจเองก็ด้วย เรียกคุณมันดูแปลกๆ”ร่างสูงว่า นั่นทำให้ซองมินเดินไปหยิบเหยือกกาแหมารินให้ร่างสูง
“ก็เมื่อเช้าผมไปตากผ้า แล้วก็เจอคนข้างบ้านด้วยครับ”ซองมินบอก”แต่ดูแล้วเขาไม่เป็นมิตรซะเลย”
“เอาน่า...เขาอาจจะยังไม่คุ้น กินด้วยกันสิ”ฮันกยองบอก นั่นทำให้ซองมินส่ายหน้านิดๆ
“ผมกินแล้วครับ พี่กินไปเถอะ”ซองมินบอก นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่ฮยอกแจลงมาจากชั้นบน ร่างเล็กมองดูซองมินแล้วก็ร่างสูง ก่อนที่จะเดินลงมานั่งด้วย
“วันนี้ฉันไปด้วย จะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องๆหนึ่ง”ร่างเล็กบอก
“เรื่องอะไร? ฉันช่วยไหม”
“ไม่ต้องยุ่งหน่า!!! รีบๆกินเข้าสิ เดียวก็สายกันพอดีพาฉันเดินเที่ยวที่ม.ด้วยแล้วกัน เจ้าบื่อ!!”ฮยอกแจบอกเสียงแข็ง
“ซองมิน!!! อยู่บ้านก็เฝ้าดีๆล่ะ พักนี้ฉันได้กลิ่นอะไรแปลกๆอยู่ด้วย”ร่างเล็กพูดขึ้นมา นั่นทำให้ซองมินรีบพยักหน้าทันที
“ฉันนะเบื่ออะไรแบบนี้จริงๆ เจอแต่พวกแปลกๆอยู่เต็มไปหมด”ร่างเล็กว่าอีก
“นายนั่นและแปลกที่สุดแล้ว”ฮันกยองแกล้งพูด นั่นทำให้ฮยอกแจถลึงตาใส่ทันที
.
.
.
หลังจากทั้งคู่ทานอาหารเสร็จแล้วก็พากันออกมาจากบ้านทันที ทิ้งให้ซองมินอยู่ดูแลบ้านเพียงคนเดียวเท่านั่น ร่างเล็กเก็บจานมาล้าง พลางคิดถึงเรื่องที่เขาเจอก่อนหน้านี้ คิดถึงใบหน้าคมนิ่งเรียบของชายหนุ่มผมดำบ้านข้างๆ ทำไมกันน๊า...ถึงต้องมองเขาในสายตาแบบนั่นด้วย
คิดแล้วซองมินก็ถอนหายใจออกมาอีก นี่พวกมนุษย์นี้ช่างเข้าใจยากซะเหลือเกิน เป็นพวกที่จิตใจซับซ้อนสุดๆ แบบนี้แล้วกว่าเขาจะกลายเป็นมนุษย์แท้ๆก็คงจะอีกยาวไกล หลังจากนี้ไปจัดห้องของพี่ฮันกยองกับพี่ฮยอกแจดีกว่า ซองมินเช็ดมือ แล้วก็เดินขึ้นไปยังชั้น2 เริ่มจากห้องของชายหนุ่มร่างสูงก่อนอันดับแรก มือเรียวเอื่อมออกไปคว้าผ้าปูที่นอนก่อนจะหอบมันขึ้นมาเต็มอ่อมแขน
ตากลมโตมองสำรวจไปรอบๆก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่หยดเลือดเล็กๆที่ผ้าปูที่นอน นี่รสนิยมของพวกพี่ๆเขาช่างดู....ซองมินคิดไปหน้าซีดไป ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบสายหน้าไล่ความคิดทั้งหมดไปทันที
“ไม่ได้ จะไปวุ่นวายกับเรื่องของพี่ๆเขาไม่ได้!”ร่างเล็กบอกตัวเองเบาๆแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“แฟรี่...” เสียงเรียกอย่างเย็นชาทำให้ซองมินรีบหันมามองทันที ก่อที่เขาจะพบกับร่างสูงของผู้ชายข้างบ้านเขาที่ชื่อคยู สายตาคมเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างเย็นชา ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ๆ นั่นทำให้ซองมินรีบถอยหนีทันที
“คุณ...เข้ามาได้ไงครับ...”
********************************************************************************
เม้นให้เค้ามั่งน๊าาาาา ขอบคุณที่ติดตามค่ะ งุงิ
ความคิดเห็น