คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : My Vampire 15
ฮันกยองยกมือหนาขึ้นมาปาดเหงื่อ ก่อนจะรวบรวมกำลังอีกครั้งเพื่อยกตู้ใบขนาดย่อมๆออกมาจากห้องพักของเขา ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ซีวอนเดินสวนเข้ามาพอดี ร่างสูงดันตู้ใบโตขึ้นไปบนหลังรถกระบะของเพื่อนเขาแล้วหะนมามองหน้าคิบอมที่ยืนมัดของอยู่
“หมดหรือยัง”คิบอมถาม
“ก็...เหลือกองหนังสือ ที่ซีวอนมันเข้าไปเอา คงหมดแล้วและ”ฮันกยองบอกพลางเช็ดเหงื่อที่เริ่มไหลลงมาเข้าตา
“บ้านใหม่ไกลไหมว่ะ”คิบอมถามอีก พลางช่วยซีวอนที่ยกก้องหนังสืออกมาแล้ว
“ไกลกว่าเดิมหน่อยนึง ขอบใจน่ะเว้ยที่มาช่วย พวกนายใจดีมากเลย”ร่างสูงบอกยิ้มๆ
“เอ่ยยยย คิดมากน๊า เมียจะย้ายบ้านก็ต้องมาช่วยสิ!!”ซีวอนพูดขำๆ
“ใครเมียมึง!! ไอ้ฮันของกู”คิบอมพูดอีก ทำให้ฮันกยองขำออกมา
“เดียวแวะไปซื้อเบียร์แล้วไปเลยและกัน ฉันเลี้ยงเอง”ร่างสูงบอก ทำให้ซีวอนและคิบอมแท๊กมือกันไปทีนึง ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันขึ้นรถ
ทั้งหมดขับรถกันมายังบ้านหลังเล็กๆที่ฮยอกแจแนะนำ และมันก็จะกลายเป็นบ้านพักของเขาเอง จะว่าไปแล้วเขาดันลืมไปซะสนิทเลยนี่สิ ว่าที่บ้านนั่นไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะ
“บ้านมันรกมากๆเลยน่ะ”ร่างสูงพูดขึ้นเครียดๆ เมื่อลงมาจากรถกัน
“ไม่เป็นไรๆ สำรวจบ้านก่อน แล้วค่อยขนของ”คิบอกบอกยิ้มๆแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
“ไอ้เชี่ยบอม เสียมารยาท ให้กูเข้าก่อนสิ!!”ซีวอนรีบบอกแล้ววิ่งตามกันไปอีก ร้อนถึงฮันกยองต้องรีบตามไปทันที เขาลืมซื้อที่ถูพื้นกับอะไรต่อมิอะไรมาด้วย แบบนี้จะทำความสะอาดยังไงละเนี่ย
“หว่า.....สวยว่ะ”เสียงร้องของซีวอนทำให้ร่างสูงเงยหน้ามองอย่างสนอกสนใจ ตาคมมองลอดเข้าไปในบ้านแล้วก็อ้าปากค้างออกมานิดๆ เมื่อพบกับเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่ได้มีแค่โซฟาตัวเดียว บวกกับสภาพบ้านที่ไร้ซึ้งเศษหญ้า เศษดิน แต่กับดูวิ๊งขึ้นมาเหมือนกับจะมีเรืองแสงได้ ทั้ง2คนรีบเข้าไปดูในบ้านอย่างอยากรู้อยากเห็น ผิดกับร่างสูงที่ยืนมองสภาพโดยรอบอย่างงงๆ
“ไหนบอกรกไง นี้น่ะ โคตรสะอาดเลยนะเว้ย!!!”คิบอมบอก ก่อนที่จะรีบวิ่งตึงตังๆขึ้นไปชั้นบน
“เช่าเท่าไรว่ะเนี่ย”ซีวอนบ่นเบาๆก่อนจะเดินตรงไปยังเคาเตอร์ที่ครัว ฮันกยองมองรอบๆอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา หรือฮยอกแจจะเป็นคนทำความสะอาด?? ไม่สิ ไม่มีทาง อย่างร่างเล็กนะ ทำอะไรไม่เป็นหรอก
“เอ้ยยยยยยยยย!!!!!”เสียงโวยวายของคิบอมดังขึ้นมาจากชั้นบน ตามด้วยเสียงโครมครามของอะไรซักอย่าง นั่นทำให้ทั้งซีวอนและฮันกยองรีบวิ่งขึ้นมายังชั้นบนอย่างร้อนรน
“เกิดไรขึ้นคิ....”ฮันกยองอ้าปากค้างเมื่อพบกับคิบอมกำลังถูกล๊อกคอติดกับกำแพงโดยคนตัวเล็กที่ดูจะคุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“ผ.ผ.ผ.ผ.ผมขอโทษ..ผม...ไม่ได้ตั้งใจจะ...”คิบอมพยายามพูดทั้งยังหน้าแดงมองดูคนตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวเดียวปิดลงมาถึงสะโพกกลมมน นั่นทำให้ร่างสูงแทบตาเหลือกออกมากับขาเรียวขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อ
“ไม่ตั้งใจที่จะทำอะไรมิทราบ..”ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบ นั่นยิ่งทำให้คิบอมหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ร่างสูงหันไปมองดูเพื่อนสนิทตนก่อนจะรีบตั้งสติแล้วเข้าไปแยกทั้ง2คนออกจากกัน
“ฮยอกแจทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ..”ฮันกยองเอ่ยถาม พลางเดินหาเสื้อผ้าเพื่อมาให้ร่างเล็กใส่ ซึ่งดูเจ้าตัวจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยซักนิด
“เกิดอะไรขึ้น??”ซีวอนถามออกมา พลางลูบหลังคิบอมที่ตอนนี้ได้แต่สูดอากาศเข้าปอดอยู่ ร่างเล็กมองดูชายหนุ่มทั้ง3คน โดยที่ตอนนี้ฮันกยองยืนกางเกงมาให้เขา ซึ่งเขาก็รับมาใส่อย่างเซงๆโดยที่สายตาก็ไม่ละไปจากใบหน้าคมเลยซักนิด
“ระหวางที่ฉันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง จู่ๆก็มีใครไม่รู้กระโดดลงมาทับตัวฉันไว้น่ะสิ”ร่างเล็กบอกพลางแส่ตาไปมองยังชายหนุ่มที่เขาพึ่งเค้นคอเสร็จ
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ ผมนึกว่ามันเป็นเตียงเปล่า”คิบอมว่านั่นทำให้ฮันกยองมองไปยังเตียงกว้างสีดำ คงจะเดาได้ว่าฮยอกแจต้องนอนคลุมโปงอยู่แน่นอน ซึ่งก็คงเป็นธรรมดาถ้าเทียบกับสภาพของที่ปิดทึบขนาดนี้
“ลงไปขนของกันเถอะ เดียวฉันเครียร์เอง”ฮันกยองว่า ทำให้ทั้งซีวอนและคิบอมเดินออกไปจากห้อง
“นายนอนสภาพนี้หรือ??”ร่างสูงบ่นออกมา
“ใช่ ทำไม?”ฮยอกแจบอกแล้วนั่งลงบนเตียงกว้าง ผิดกับร่างสูงที่ถอนหายใจออกมา
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี้ แล้วยังเฟอร์นิเจอร์พวกนี้อีก”ร่างสูงบอก
“ก็ขนมาจากที่อยู่เก่าฉันไง ก็บอกไปแล้วหรือลืม?ว่าฉันจะมาอยู่กับนายที่นี้”ร่างเล็กว่า แล้วนอนแผ่ลงบนเตียงเหมือนเดิม
“มันก็จริงที่ว่า...”
“ถอดกางเกงให้หน่อย”
“ห๊า????????????????????????????” ร่างสูงอ้าปากค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูด
“เร็วสิ ฉันไม่ชอบนอนโดยที่ใส่อะไรเยอะๆ”ร่างเล็กบอกพลางหลับตา นั่นทำให้ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ จะว่าไปแล้วเสื้อที่ร่างเล็กใส่มันดูเหมือนเสื้อของเขาซะด้วย แล้วแทบจะไม่ต้องถามเลย เพราะเขาคิดว่ามันใช่แน่ๆ
“...”ร่างสูงมองดูกางเกงขายาวสีดำทีเขาอุสายื่นให้ร่างเล็ก แต่ตอนนี้กลับต้องถอดมันออกด้วยมือของเขาเอง!! ใครมันจะไปใจแข็งขนาดนั่น
“นายถอดเองสิ..”ร่างสูงบอก นั่นทำให้ฮยอกแจลืมตาขึ้นมามองใบหน้าคมอย่างเซงๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับขึ้นไปนอนดีๆแล้วแทนที่จะขยับตัวมาถอดออกเองกลับกลายเป็นว่าร่างเล็กนอนคว่ำหน้าลงไปอย่างเอาแต่ใจ
“เหนื่อย...ถอดให้หน่อยสิ นี่มันกลางวันน่ะ ฉันไม่มีแรงขนาดนั่นหรอก”ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบาอย่างออดอ้อนพร้อมกับหันมามองร่างสูงด้วยสายตากลมโต ทำเอาฮันกยองแทบจะละลายไปตรงนั่น แล้วไอ้ท่าทางแบบนี้เขาจะทำยังไงล่ะ
ฮันกยองขยับขึ้นไปบนเตียงทั้งสายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานใต้ร่างของตัวเอง ร่างสูงก้มตัวลงมาก่อนที่มือหยาบจะเอือมไปยังสะโพกเล็กมนใต้ตัวเขา มือหนาไล่ไปตามเอวบางนุ่มมือแล้วเลยไปยังกระดุมที่อยู่ใต้ตัวร่างเล็ก นั่นทำให้เขายิ่งประหม่าไปใหญ่ เพราะท่าทางของเขาและร่างเล็กตอนนี้มันช่างดู..อันตรายมาก
“จับตรงไหนน่ะ เจ้าบ้า..”ฮยอกแจแกล้งพูดออกมาเมื่อสังเกตเห็นเหงื่อเม็ดโตอยู่บนหน้าผากของร่างสูง และคำพูดเขานั่นเองมันยิ่งทำให้ฮันกยองหน้าแดงเข้าไปใหญ่
ฮันกยองกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะพยายามดึงกางเกงสีดำลงมา ร่างเล็กยกยิ้มออกมานิดๆก่อนที่จะพลิกตัวกลับมานอนหงาย ดวงตากลมโตจ้องลึกไปยังคนที่ครอมอยู่บนตัวเขา ซึ่งร่างสูงเองก็ได้แต่มองใบหน้าหวาน โดยที่มือหนาก็จัดการกับกางเกง มือแข็งแรงจับมันไว้ก่อนที่จะค่อยๆดึงลงมาจนเผยให้เห็นขาเรียวขาวทั้ง2ข้างอย่างชัดเจน
“มองอะไรอยู่หรือ?”เสียงเล็กๆทำให้ร่างสูงรวบรวมสติเพื่อเงยหน้ามองดูคนข้างใต้
“ป..เปล่า..”ร่างสูงแส่หน้าไปทางอื่นก่อนจะเอากางเกงเจ้าปัญหาวางไว้ข้างๆเตียง ฮันกยองพยายามจะลุกขึ้นแต่มือเรียวเล็กก็คว้าคอเสื้อเขาไว้แล้วรั้งลงมา จนเขาต้องเท้ามือไว้เพื่อไม่ให้น้ำหนักตัวเองกดลงมายังร่างเล็ก
“รู้ไหม...ฉัน.. ไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั่นมานานแล้วน่ะ..”ฮยอกแจบอกเสียงยั่วยวน พลางลากมือเรียวไปบนเสื้อตัวบางของร่างสูง พร้อมกับปลดกระดุมเม็ดเล็กไปด้วย
“...”ฮันกยองกำมือแน่นเมื่อรู้สึกถึงขาเรียวที่ชันขึ้นมาลูบเบาๆบริเวนเอวของเขา นั่นทำให้ร่างสูงตระหนักถึงสภาพตัวเองในนอนนี้เป็นอย่างดีว่าอยู่ในสภาพที่อันตรายมากๆ
“เป็นอะไร? นายไม่ชอบฉันหรือ??”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ นั่นทำให้ร่างสูงมองสบตากลมโต ก่อนที่สายตาเจ้ากรรมจะไล่ลงมาบนแผ่นอกบางที่โผล่พ้นเสื้อออกมา
“น..นายควรจะนอนพักน่ะ”ร่างสูงบอกก่อนที่จะยันตัวเองลุกขึ้นทันที นั่นทำให้ร่างเล็กออกจะแปลกใจนิดๆ ร่างสูงรีบหันหลังให้ภาพตรงหน้าทันทีก่อนจะเดินตรงไปยังประตู บ้าจริง!!! นี้เขากำลังคิดอะไรๆไม่ดีกับร่างเล็กใช่ไหมเนี่ย! แบบนี้มันดูไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย
“ถามร่างกายนายก่อนสิเจ้าซื่อบื่อ!”ฮยอกแจตะโกนไล่หลังไปเมื่อฮันกยองปิดประตูห้อง ก่อนจะกลิ้งไปมาบนเตียงเล่นๆ เดิมทีเขาเองก็คิดว่าแค่จะแกล้งร่างสูงเล่นๆเท่านั่นเองแต่ไอ้ความรู้สึกร้อนวูบตรงสะโพกของเขาที่สัมผัสกับร่างสูง นั่นทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาพยายามทำนั่นค่อนข้างได้ผลดีทีเดียว จนเขาเองก็อดรู้สึกตกใจไม่ได้ที่แม้ร่างสูงจะ”มีความรู้สึก”แต่ก็เลือกที่จะออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ทำอะไรเขา
“เจ้าบ้า...ของดีอยู่ตรงหน้าไม่รู้จักคว้าเอาไว้”ร่างเล็กบ่นงุบงิบพลางเอื่อมมือออกไปคว้าผ้านวมสีดำของตัวเองมาคลุมตัวเอาไว้
ฮันกยองหน้าแดงขึ้นมานิดๆเมื่อได้ยินคำพูดของร่างเล็กที่ตะโกนไล่หลังมา มันช่างน่าอายอะไรแบบนี้ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ถึงเขาจะซื่อ แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย เจออะไรแบบนั่นมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะนิ่งสงบไม่รู้สึกอะไรเลย แถมมันยังหน้าอายตรงที่ว่าฮยอกแจดันรู้ซ่ะด้วย
ร่างสูงถอนหายใจยาวพลางเหลือบมองเป้ากางเกงของตัวเอง ที่ตอนนี้ท่าทางจะสงบลงบ้างแล้ว เสียทีคนตัวเล็กอีกจนได้สิน่า...
“ไง เป็นไงมั่ง”ซีวอนถามขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงเดินลงมาจากชั้น2
“ก็ขอโทษแทนฮยอกแจด้วยน่ะ...”ร่างสูงกระแอมไอเบาๆ
“เอ่อ...เสื้อ”ซีวอนบอก นั่นทำให้ร่างสูงนึกได้ก่อนจะรีบกระวีกระวาดติดกระดุมเสื้อทันที
“ไปขนของกันต่อเถอะ...”ร่างสูงรีบพูดแล้วเดินนำออกไปทันที ทิ้งให้คิบอมและซีวอนยืนมองหน้ากันเหว่อๆ
“...มึงว่า เกิดอะไรขึ้นว่ะ”คิบอมว่า
“..กูก็คิดแบบมึงนั่นและ”ซีวอนบอก
.
.
.
หลังจากที่ทั้งหมดจัดบ้านกันเสร็จแล้วก็เป็นเวลากลางคืนพอดี ตอนนี้หนุ่มๆเลยนั่งดื่มเบียร์กันอย่างมีความสุขอยู่ที่หน้าบ้าน โดยที่มีซีวอนดีดกีตาร์ร้องเพลงสร้างบรรยากาศไปด้วย ฮันกยองมองดูเพื่อๆแล้วก็ขำออกมานิดๆก่อนที่เจ้าตัวละล้มลงนอนแผ่บ่นเสื่อที่เอาออกมาปูกัน
“ที่นี่เย็นดีว่ะ...”คิบอมบอก
“ว่างๆพวกนายก็มานอนที่นี้ก็ได้”ฮันกยองบอก
“แล้วไมฮยอกแจมาอยู่ที่นี้ล่ะ?”ซีวอนถามอีก
“เช่าบ้านอยู่กันคนละครึ่งกับเขาน่ะ”ร่างสูงบอก
“หรือ?...คิดดูแล้ว ทำไมฮยอกแจไม่ลงมาซักที นอนกลางวันนานไปหรือเปล่า”คิบอมบอก
“นั่นสิ..”ซีวอนว่า
“คงดูทีวีอยู่ในห้องนั่นและ พวกนายอย่าคิดมากเลย มาดื่มต่อๆ”ร่างสูงพยายามเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อทั้งคิบอมและซีวอนหันมาร้องรำทำเพลงกันต่อ
.
.
.
หลังจากเวลาผ่านไปพักหนึ่งแล้ว เพื่อนทั้ง2คนของเขาก็เมากันในชนิดที่ว่านอนแผ่กันอยู่บนพื้น โดยมีเพียงร่างสูงที่ดูจะไม่เมาเท่าที่ควร เพราะกินไปโดยรวมๆก็3กระป๋องเท่านั่น ฮันกยองยืนมองเพื่อนทั้ง2แล้วก็ขำออกมานิกๆ ก่อนที่คนตัวสูงจะก้มลงไปลากซีวอนเข้าไปในบ้าน
“ให้ผมช่วยไหมครับ?”เสียงเล็กของซองมินดังขึ้น นั่นทำให้ร่างสูงมองอย่างงงๆ
“อยู่ด้วยหรือ?”ฮันกยองถาม พลางดึงซีวอนขึ้นมานอนบนโซฟา โดยที่มีซองมินช่วยอีกแรง
“ก็ครับ ผมอยู่ทำความสะอาดบ้าน จัดเฟอร์นิเจอร์ที่คุณฮยอกแจเอามา ชอบไหมครับ”ซองมินบอกอายๆ
“ขอบใจมาก แล้วก่อนหน้านี้นายอยู่ที่ไหนละเนี่ย”ฮันกยองบอกแล้วเดินกลับไปกึ่งอุ้มกึ่งลากคิบอมเข้ามาไว้บนโซฟาอีกตัวหนึ่ง
“ก็อยู่ที่ห้องผมใต้ดินและครับ เห็นคุณพาเพื่อนมาเยอะ ผมไม่กล้า”
“หลังจากวันนี้ไปฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี้แล้วน่ะ ฝากตัวด้วย”ร่างสูงบอกยิ้มๆ
********************************************************************
ทำไมแต่งเรื่องนี้แล้วมันออกมาติดเรทตลอดเลย = = เกิดอะไรขึ้นเนี่ย 555
ชอบกันไหมค่ะ หรืออยากให้ซอฟลงกว่านี้ ?
ความคิดเห็น