คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : My Vampire 47
ฮันกยองปิดประตูบ้านลงอย่างเหนื่อยๆก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาที่อยู่ใกล้ๆ วันนี้เขาซ้อมเหนื่อยเป็นบ้าเลย แต่ยังทีที่อย่างน้อยๆก็เห็นรุ่นพี่ของเขาดีขึ้นบ้าง คงเป็นเพราะกับตันทีมของเขานั่นและที่ชวนพี่ลีทึกคุย ซึ่งนั่นก็ดีแล้วสัมหรับพี่ลีทึก มือหนาเอื่อมขึ้นมาบีบต้นคอเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรดื่ม
“ซองมิน?”เสียงทุ้มทักขึ้นมาเมื่อในที่สุดก็เจอตัวคนที่หายหน้าหายตาไปถึงสองวัน
“อ่ะ หวัดดีครับ”ซองมินหันมายิ้มให้เขาก่อนจะหันไปวุ่นวายกับการตักเส้นสปาเก็ตตี้ใส่จาน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฮันกยองพอใจนัก ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะรั้งตัวซองมินให้หันมาเผชิญหน้า
“นายหายไปไหนมาตั้งสองสามวัน?”ฮันกยองถามเสียงแข็ง ทำให้ซองมินหน้าซีดลงไปด้วยความกลัว
“ผ...ผมไปบ้านดงเฮครับ ขอโทษที่ไม่ได้...”
“ไปบ้านดงเฮแล้วยังไง คราวหลังก็บอกกันก่อนสิ จู่ๆก็หายไปฉันก็นึกว่าหนีกันไปหมดทั้งบ้านแล้ว!”ร่างสูงกึ่งตะคอกนิดๆเมื่อนึกถึงฮยอกแจที่ไปไหนก็ไม่บอกเขา แล้วนี้ซองมินด้วยอีกคน มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ซึ่งซองมินเองก็สะดุ้งด้วยความตกใจทั้งยังพยายามแกะมือของฮันกยองที่เริ่มบีบแขนเขาจนเจ็บออก
“ผ-ผมจะไม่ทำแล้วครับ ผมขอโทษ...ผ-ผมแค่เห็นว่าดงเฮกับคยูฮยอนถูกทำร้ายก็เลยไป...ไปดูแล..”ซองมินตอบออกไปเสียงสั่นก่อนจะหลบตาคมที่มองมาอย่างกล้าๆกลัว นั่นทำให้ฮันกยองสงบลงบ้างก่อนที่เขาจะปล่อยแขนของคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ
“ขอโทษ...”ร่างสูงถอนหายใจออกมาเหนื่อยก่อนจะถอยออกมาจากซองมิน
“เมื่อกี่นายบอกว่าดงเฮกับคยูถูกทำร้ายหรือ?”ฮันกยองขมวดคิ้วแน่น “แล้วทำไมฉันพึ่งรู้เรื่องล่ะ เกิดอะไรขึ้น”ร่างสูงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์
“ก่อนหน้านี้พี่กลับบ้านดึกมากผมก็เลยไม่ได้บอกครับ ตอนกลางวันพี่ก็ไปเรียนแต่เช้าแถมเมื่อวานก็มีฮันเตอร์มาแถวนี้ด้วย ผมก็เลยไม่กล้า...ออกมา”ร่างเล็กบอกเสียงอ่อน นั่นทำให้ร่างสูงหยุดคิด จะว่าไปก็จริง...เมื่อวานเขากลับมาก็เที่ยงคืนกว่า ก่อนหน้านี้ก็กลับดึก แถมไปเรียนก็ตั้งแต่ไก่โห่
“ผมกลับมาทำอาหารให้พี่กินแล้วจะกลับไปบ้านนู่นครับ ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร...”
“ไม่หรอกซองมิน นายรอฉันอาบน้ำกินข้าวก่อนค่อยไปด้วยกัน นายก็ต้องกินพร้อมฉัน”ฮันกยองบอกเสียงอ่อน ทำให้ซองมินรีบพยักหน้าทันที
“ให้ผมช่วยไหมครับ พี่จะได้สบายตัวขึ้น..”ซองมินถามออกไปอย่างกระตือรือร้น ทำให้ฮันกยองหันมามองใบหน้าหวานทันที
“จ-จริงๆแล้วผมว่าพี่อาบน้ำโดยไม่มีผมคงจะสบายกว่า”ใบหน้าหวานขึ้นสีขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายตาคมที่มองมายังตน ก่อนที่คนตัวเล็กจะหลบตาอย่างช่วยไม่ได้ นั่นทำให้ฮันกยองยิ้มออกมาทันที
“จะเข้ามาก็ได้ นานๆทีได้อาบน้ำด้วยกันก็เปลื่ยนบรรยากาศดีนิ” ฮันกยองบอก ก่อนจะเดินไปหยิบเป้ที่วางอยู่บนโซฟา
...........................................................................................................................................................................................
“มาแล้วๆ...”เสียงตอบรับของดงเฮดังขึ้นอย่างมีความสุข เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้านของตน ก่อนที่เขาจะรีบตรงมายังประตูไม้บานโตทันที
“อ่ะ...คุณฮันกยอง สวัสดีครับ”ดงเฮทักออกไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับคนตัวสูงที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เขานึกว่าเป็นซองมินซะอีก
“ซองมินเล่าให้ฉันฟังแล้ว ว่านายถูกทำร้าย คยูก็ด้วย”ฮันกยองว่า นั่นทำให้ดงเฮถอยหลังเพื่อให้ฮันกยองเข้ามา แล้วก็ตามด้วยซองมิที่ถือสปาเก็ตตี้ชามโตมาด้วย
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณนะครับ”ดงเฮบอกพลางรับชามจากซองมินมาถือเอง ก่อนจะปิดประตูบ้าน ฮันกยองมองดูรอบๆแต่ก็เหมือนกับไม่มีอะไรเปลื่ยนแปลง คยูก็ยังนั่งดูทีวีไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรือแม้แต่จะหันมาทักทายเขาซักคำ นั่นทำให้ฮันกยองเดินไปนั่งยังโซฟาอีกตัวที่อยู่ใกล้ๆ
“เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิคยู”เสียงทุ้มเอ่ยออกไป ทำให้คยูหันมามองเซงๆ
“มันไม่เกี่ยวกับนายหรอก ขอบใจ”ชายหนุ่มว่า
“คยู...”
“ฉันว่า มันเป็นเรื่องของเราเหล่าแวร์วูฟกับพวกแวมไพร์ ไม่ใช่เรื่องของมนุษย์...แล้วนายรู้ไปจะทำอะไรได้”คยูบอกเสียงแข็ง ทำให้ฮันกยองเริ่มอ่อนใจ
“คยู...เพื่อนมาเยี่ยม ถามอาการมันเป็นเรื่องปกติน่ะ นายจะต้องหัดเรียนรู้ที่จะทำตัวให้เป็นมิตรกว่านี้”เสียงดงเฮดังขึ้นเหมือนระฆังพักยก นั่นทำให้คยูที่เริ่มจะแยกเขี้ยวใส่ฮันกยอง ต้องหยุดแล้วหันไปดูทีวีต่อ ไม่นานนักซองมินก็เดินมาที่ทั้งคู่พร้อมด้วยถ้วยชาแบบญี่ปุ่นสำหรับสี่คน ตามมาด้วยซองมิน
“..คืนนั่นก็เหมือนปกติครับ ผมกับคยูออกไปซื้อเนื้อเพื่อจะมาทำหม้อไฟกัน เราเดินกลับบ้านกันมาปกติ ถนนไม่ค่อยมีคนมากเท่าไร อันที่จริงไม่มีคนเลยมากกว่าเพราะดึกแล้ว..”ดงเฮเริ่มพลางเสริฟถ้วยชาแล้วนั่งลง
“ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร็วมาก มันมาจากทางด้านขวา ไม่ใช่แค่ของคนๆเดียว...ผมรู้ว่าสิ่งนั่นกำลังจะพุ่งใส่คยูที่อยู่ข้างผม ผมก็เลยกระโจนเข้าใส่มัน แต่มันก็คว้าคอผมไว้ได้ก่อนจะหักแขนขวาผม คยูกระโดดเขาเพื่อช่วยผม เขาเลยโดนทำร้ายเข้าอย่างจังที่แถวๆหน้าอก ผมคิดว่าคงตายแน่ๆ แต่เธอก็พลักออกไปเหมือนกับกำลังหนีอะไรอยู่ซักอย่าง คยูสลบไปเลย ผมก็เลยรีบพาเขากลับมาบ้าน”ดงเฮพูด
“ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลกัน โดนขนาดนั่นพวกนาย..”ฮันกยองพยายามพูด แต่ก็เลิกเถียงเมื่อเห็นเพียงพาสเตอร์แผ่นเล็กๆที่คอของดงเฮกับรอยข่วนเล็กๆที่แขนเท่านั่น
“จริงๆแล้วพวกเราค่อนข้างจะฟื้นตัวได้ดี รักษาตัวเองได้ แม้จะช้ากว่าพวกแวมไพร์หน่อยแต่ก็ไม่เป็นอะไร”ดงเฮว่าต่อ
“ถ้าฉันตั้งตัวได้ ไม่มีทางที่จะเสียทีให้ยัยผู้หญิงนั่นแน่ๆ ถ้าหากเจอมันอีกละก็ ฉันจะกัดคอมันให้ขาดติเขี้ยวมาเลย”คยูบอกเสียงแข็ง
“ผู้หญิงหรือ?”ร่างสูงตาโตขึ้นมานิดๆ
“ไม่ใช่แค่ผู้หญิง...หล่อนเป็นแวมไพร์”คยูว่า “แถมยังมีกลิ่นแปลกๆที่ฉันนึกไม่ออก”
“กลิ่นเหมือนฮยอกแจ...”ดงเฮว่า ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบไป ไม่นานนักคยุก็ตบโต๊ะเสียงดังลั่นจนทำให้ซองมินเองอดสะดุ้งไม่ได้
“พี่อย่ามาโกหก!! แวมไพร์จะกลิ่นเหมือนกันได้ยังไง ผมแยกออกน่ะ!! กลิ่นยัยนั่นไม่...”
“แต่ก็คล้ายกันไม่ใช่หรือไง? นายเองก็บอกว่ามีกลิ่นแปลกๆ หรือนายจะบอกว่าการรับรู้ของนายมันผิดพลาด”ดงเฮว่าก่อนที่คยูจะพูดจบ นั่นทำให้ชายหนุ่มเงียบลงไป
“งั้นพี่จะบอกใช่ไหมว่าฮยอกแจมีส่วนกับเรื่องนี้ ฉันจะได้ไปฆ่ามันตอนนี้เลย!”เขาไม่พูดเปล่าแถมยังยืนขึ้นอีก นั่นทำให้ซองมินมองคยูด้วยแววตาตื่นๆ นี้จะฆ่ากันเลยหรือ!
“พี่หมายความว่า สองคนนั่นอาจจะเกี่ยวข่องกัน”ดงเฮพูดต่อ “มันเหมือนกับกลิ่นของคังอินกับฮยอกแจ ที่ต่างกันแต่ก็มีส่วนหนึ่งที่เหมือนกันไงละ”
“ได้! งั้นผมจะไปถามเจ้าตัวให้รู้เรื่อง ต้องเค้นมาให้ได้ว่ายัยบ้านั่นเป็นใคร”คยูขู่เสียงแข็ง ก่อนจะกระทืบเท้าปึงปังตรงไปที่ประตูบ้าน นั่นทำให้ฮันกยองลุกขึ้นทันที
“ไม่ได้หรอกคยู...”เสียงทุ้มพูดออกไป ทำให้คยูที่กำลังจะไปถึงประตูหันมามองอย่างหาเรื่อง
“ถ้านายจะมาปกป้องฮยอกแจละก็ ฉันขอบอกว่า...”
“เขาไปแล้ว...ฮยอกแจกับคังอิน สองคนนั่นไปตั้งนานแล้ว”ร่างสูงพูดต่อด้วยอารมณ์หดหู่นิดๆ หลังจากนั่งฟังเรื่องราวอยู่ตั้งนานสองนาน สุดท้ายก็ดันเกี่ยวกับฮยอกแจเข้าอย่างจัง นี้ฟ้าตั้งใจจะแกล้งเขาอะไรกันนักหนา
“ว่าไงน่ะ?”คยูถามออกมาเสียงต่ำ ก่อนจะเดินกลับมาที่โซฟาตัวยาว
“ฉันก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน รู้แค่ว่าคงจะไม่กลับมาแล้ว”ฮันกยองบอก
“ผมว่าอาจจะเป็นเพราะฮันเตอร์ที่มาที่บ้านเมื่อวานก็ได้...ที่คุณฮยอกแจหนีไปอาจเป็นเพราะฮันเตอร์”ซองมินพูดขึ้นมาเพื่อปกป้องฮยอกแจ แต่ก็ทำให้ฮันกยองขมวดคิ้วแทน
“ไม่มีฮันเตอร์หรืออะไรมาทั้งนั้น” ร่างสูงบอกอย่างมั่นใจ
“มีสิครับ! ก็ผมมองอยู่ตลอด ตั้งแต่ที่เธอกับพวกอีกคนแอบเข้ามา จนกระทั้งเธอออกไป พี่รู้ไหมว่าผมกลัวแทบตาย...ถึงจะอยู่หางไปขนาดนั่นแต่ฮันเตอร์ก็ประสาทไว”ซฮงมินว่า นั่นทำให้ฮันกยองเงียบลงไป
“มีจริงๆน่ะฮัน ฉันเองก็ได้กลิ่น เลยให้ซองมินอยู่บ้านนี้ทั้งคืนเพื่อความปลอดภัย ถึงฮันเตอร์จะไม่สู้กับแวร์วูฟ แต่เราก็เสี่ยงไม่ได้ เจ้าพวกนั่นต่อสู้กับพวกแวมไพร์ ก็เลือดเย็นพอกันนั่นและ”ดงเฮพูดเสริม
“ไม่มีใครมาที่บ้านทั้งนั่น ฉันอยุ่ที่นั่นทั้งคืนน่ะ ไม่มีใครเลยที่...”ร่างสูงพูดต่อก่อนจะเงียบลงไปเหมือนเดิม เมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว ไม่ใช่ว่าไม่มีใครมาที่บ้านซักหน่อย...มีอยู่ไม่ใช่หรือ ลูกพี่ลูกน้องเขาที่จู่ๆก็อยู่ในบ้านเขาทั้งๆที่ควรจะอยู่ที่จีน กับคำพูดแปลกๆต่างๆนาๆ กับสีหน้าตกใจเวลาที่เขาทำท่าไม่เข้าใจในสิ่งที่พูด
“ไม่น่ะ....”ร่างสูงอุทานออกมา ก่อนจะเซลงไปนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม ลูกพี่ลูกน้องของเขา คนที่เหมือนจะเป็นหนึ่งในพี่สาวของเขา หล่อยเป็นฮันเตอร์งั้นหรือ??
“เราต้องตามหาฮยอกแจ...ต้องหาสองคนนั่นให้เจอ”ฮันกยองบอกเสียงอ่อน
*****************************************************************************************************************************
love u *hug*
ความคิดเห็น