คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Vampire 2
หลังจากเลิกเรียนแล้วทั้งเขาและเพื่อนอีก3คนตอนนี้กำลังเดินกอดคอร้องรำทำเพลงกันไป หลังจากวันนี้พี่ๆปี4ที่ไปแข่งบาสระดับเขตนั่นได้รองชนะเลิศระดับเขต เลยทำให้ทั้งชุมนุมตัดสินใจไปกินเลี้ยงยังร้านเนื้อย่างกัน
“รู้ไหม ถ้ากูได้เป็นตัวจริงน่ะ ปานนี้ชนะเลิศไปแล้ว!!”ซีวอนว่าขำๆ
“ถ้ากูได้เป็นเหมือนกันน่ะ กูคงพาทีมชนะระดับภาคไปแล้วเว้ยยย”คิบอมพูดอีก ทำให้ฮันกยองที่ยืนอยู่ตรงกลางขำออกมากับเพื่อนของเขาทั้ง2คนที่กอดคอเขาอยู่ แล้วกำลังพาตัวเขาเองเดินเซไปด้วยนี้สิ
“มึงทำไมได้หรอกไอ้คิบอม!! เพราะกูนี้ จะพาทีมไประดับประเทศ”ซีวอนพูดอีก แล้วตบไหลของฮันกยองไปทีหนึ่งเพื่อให้ร่างสูงพยักหน้าตาม
“ถ้ามึงทำได้น่ะ กูคงพาทีมไประดับจักรวาลแล้ว”คิบอมบอกแล้วขำออกมา
“เอาน่า...พวกนายเก่งอยู่แล้ว”ฮันกยองบอก ทำให้ซีวอนเอื่อมมือออกมาบีบแก้มร่างสูง
“น่ารักมากๆจ้ะที่รัก”ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อแอ้ เพราะตอนนี้เพื่อนทั้ง2ของเขาค่อนข้างเมากันได้ทีทีเดียว
“เอ่ยย ที่รักอะไร!! ไอ้ฮันมันของกูเว้ยย”คิบอมพูดแล้วปัดมือของซีวอนออก ทำให้ทั้งสองพยายามบีบแก้มกันเองไปมาท้ามกลางบรรยากาศหนาวๆในตอนกลางคืน
ตี้ดดด ตี้ดดดด
“ฮันกยองครับ” ร่างสูงรับสาย พลางเดินออกมาจากเสียงแอะอะของเพื่อนทั้ง2ของตัวเอง
-ฮันหรือ?นี้ลีทึกน่ะ พอดีเบียร์กับขนมหมดน่ะ เห็นพวกนายอยู่ข้างนอก แวะซื้อเข้ามาหน่อยสิ-เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นแข่งกับเสียงดนตรีดังลั่นของทางนั่น
“ครับๆ เดียวผมซื้อไปให้”
-โทษทีน่ะ แต่ช่วยหน่อยแล้วกัน-
“ไม่เป็นไรครับ”
“อะไรหรือฮัน”ซีวอนหันมาถามเมื่อพบว่าเพื่อนของตนเดินไปอีกทาง
“อ้อ ที่ลีทึกโทรมาบอกให้ซื้อของมาเพิ่มน่ะ”ฮันกยองบอก
“เห็นเราเป็นรุ่นน้องก็ดีแต่สั่ง แว๊ะ”คิบอมแบ๊ปากบ่นเบาๆ
“จะทำอะไรได้ล่ะ ก็เป็นรุ่นน้องจริงๆ”ซีวอนบอก
“เอาน่าๆ พวกนายล่วงหน้าไปก่อนเลย เดียวฉันจะตามไปที่หลัง”
“เอ้ยได้ไง เดี่ยวช่วย”ซีวอนพูดอีก
“ไม่เป็นไร พวกนายรีบไปเถอะน๊า” ฮันกยองบอกแล้วเดินย้อนกลับไปทางเดิม
.
.
.
หลังจากออกมาจากร้านค้าแล้วร่างสูงก็กดดูเวลาที่โทรศัพท์ เพราะดูเหมือนเขาจะเสียเวลาไปไม่ใช่น้อย เพราะเขาดันไม่รู้ยี่ห่อเบียร์ที่รุ่นพี่เขากินกันนะสิ เลยกลายเป็นว่าต้องเสียเวลาอยู่พักใหญ่ๆ ทำให้พี่ลีทึกสั่งให้เขาเดินตัดสวนมาเลยเพื่อจะได้มาถึงเร็วกว่าเดิม
จริงๆแล้วทางสวนนี้ไม่มีใครเขาอยากจะเดินผ่านนักหรอก เพราะมีคนเล่ากันมาว่า ที่สวนนี้มีสิ่งที่เรียกกันว่า-ผีดูดเลือด-หรือถ้าจะเอาให้เข้าใจง่ายก็คือ”แวมไพร์”นั่นเอง และแน่นอนมันเป็นเรื่องไร้สาระล้านเบอร์เซนอยู่แล้ว สำหรับตัวเขาเอง ไม่มีทางที่จะมีผีดูดเลือดที่เกาหลีแน่นอนอยู่แล้ว
ร่างสูงเดินผ่านแนวพุ่มไม้ต่างๆพลางลันเลาะมาตามแสงไปดวงเล็กๆที่ส่องสว่างอยู่ในยาวราตรี เขานั่นอยากจะบอกเหลือเกินว่า ทำไมทางส่วนกลางถึงได้ทำไฟไว้น้อยขนาดนี้ นี้มันมืดขนาดทีว่าแทบจะไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงถอนหายใจยาวเพราะเป็นครั้งที่2แล้วที่เขาเดินสะดุดรากไม้
ร่างสูงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเปิดที่ตอนนี้มองเห็นดวงดาวค่อนข้างจะชัด ซึ่งเขานั่นชอบเอามากๆ บรรยากาศที่เงียบสงบ ลมเย็นๆและ เสียงแผ่วเบาของใบไม้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาเยอะมากๆ เดิมทีแล้วเขาก็ออกจะเป็นพวกกลุ่มเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติอยู่แล้วด้วย
อาจเป็นเพราะอธิพลจากการที่เขาเป็นพวกเด็กบ้านนอกอยู่ชนบทที่บังเอิญสอนเข้ามหาลัยในกรุงโซลได้ เขาก็เลยต้องย้ายจากบ้านมาอยู่ที่นี้ โดยได้อยู่แบบหอพักราคาถูกๆใกล้ๆกับมหาลัย ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
“อากาศดีจริงๆเลยน่ะ...” ฮันกยองบอกกับตัวเองแล้วสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่
ตุบ!!!!
“เอ้ยยย!!!!!” ร่างสูงแทบจะกระโดดออกไปทันทีเมื่อจู่ๆก็มีก้อนดำๆขนาดใหญ่ร่วงลงมาจากต้นไม้ใกล้ๆกับทีๆเขากำลังจะผ่าน ตาคมเหลือบมองไปยังสิ่งนั่นอย่างระวังตัว บางทีอาจจะเป็นโจรก็ได้ แต่ถึงอย่างนั่นเขาก็คงไม่มีปัญหาอะไรมากเพราะศิลปะการป้องกันตัวของเขาก็อยู่ในระดับสูงเหมือนกัน
“เฮ้!!??”ร่างสูงส่งเสียงเรียกไปเบาๆพลางเดินเข้าไปใกล้เจ้าสิ่งนั่นก่อนจะพบว่านั่นเป็นร่างของคนนั่นเอง แล้วดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บซะด้วย นั่นทำให้ร่างสูงรีบวิ่งไปประคองคนบนพื้นขึ้นมาทันที
“เฮ้คุณ ทำใจดีๆไว้ครับ”ร่างสูงบอก พลางเอื่อมมือไปจับใบหน้าของเด็กหนุ่มนิรนามขึ้นมาดู ทำให้เขามีเวลาพิจรณาคนที่อยู่ในอ้อมกอดเข้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น นั่นเป็นเด็กหนุ่มผิวขาวที่ออกจะดูซีดกว่าปกติ แถมผิวก็ยังเย็นอีกด้วย ฮันกยองจึงให้เหตุผลกับตัวเองว่าเป็นเพราะอากาศที่เย็นเฉียบแน่ๆ
เปลือกตาบางค่อยๆกระพิบอย่างอ่อนแรงนิดๆแต่ยังคงไม่ลืมขึ้น ก่อนที่เสียงครางเบาๆอย่างเจ็บปวดจะทำให้ร่างสูงเหลือบไปเห็นรอยแผลที่ข้อมือเรียวจนร่างสูงเองอดห่วงไม่ได้
“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล..”
“เอามัน...ออก...ให้ที..”เสียงหวานแต่ตอนนี้กลับแหบจนน่าตกใจเอ่ยขึ้น ทำให้ฮันกยองต้องเงี่ยหูฟัง
“เอาอะไรออก? เฮ้นาย??” ร่างสูงว่า แต่เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่เขากลับขยับแขนนิดๆ ทำให้ฮันกยองตัดสินใจกระชากโซ่เล็กๆสีเงินออกจากแขนเรียว นั่นทำให้ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะสลบไปอีกครั้ง
“เฮ้!! โถ่...แบบนี้จะให้ฉันทำไงล่ะ”ฮันกยองมองใบหน้าหวานที่รับกับผมสีแดงส้ม สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวเขาก็คือคนๆนี้ช่างดูน่าหลงใหล จนเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“มนุษย์ต้องช่วยเหลือกัน!!”ร่างสูงบอกกำตัวเองหนักแน่น ก่อนจะตัดสินใจช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดแล้วตัดสินใจพาคนๆนี้ไปที่หอพักของตัวเองก่อน
Love you !!
ความคิดเห็น