คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Oh!boy 10
หลังจากขับรถมาพักใหญ่ๆเพราะจากที่ที่พวกเขาประชุมมันออกจะไกลกับโรงเรียนมากไปซักกน่อย เขาตัดสินใจหยุดรถตรงข้างๆโรงเรียนเพื่อจะได้ซื้อกาแฟร้อนกินแก้เซ่งฮันกยองยื่นพิงรถยนต์คันงามพลางจิบกาแกไปด้วย ร่างสูงมองเวลาจึงตัดสินใจโทรไปบอกเพื่อนๆว่าเขาคงจะไปร่วมวงที่คลับไม่ได้แล้ว มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไป
-ว่าไงว่ะ!!!ถึงไหนแล้ว!!!-ยุนโฮรับต้องตะโกนแข่งกับเสียงเพลงดังลั่นของผับนั้นอยู่
“กูคงไม่ไปแล้วว่ะ เนี่ยพึ่งมาถึงโรงเรียน”ฮันกยองบอบเสียงดัง
-ฮ่ะ??อะไรน่ะ?ไม่มาหรอ!!!-ตระโกนถามกลับมา ระหว่างที่ร่างสูงทั้ง2กำลังพยายามเรียบเรียงคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ ทางด้านของฮันกยองเองกลับมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นข้างๆ ร่างสูงหันไปดูก็พบว่ามีเด็กนักเรียน3คนเดินออกมาในสภาพเมานิดๆกำลังคุยกันเรื่องสาวสวยหุ่นดี และหัวเราะกันยกใหญ่จนฮันกยองต้องหันหนีไปคุยอีกทางเพื่อจะได้ช่วยบรรเทาเสียงดังๆไปบ้าง
“เอ่อ...กู-ไม่-ไป พึ่งมาถึงโรงเรียน”ฮันกยองย่ำที่ละคำ และได้ยินเหมือนไอ้ยุนมันหันไปคุยกับใครซักคน แล้วกลับมาคุยกับเขาต่อ
-มาถึงแล้วก็เข้ามาดิ!!!พวกกูอยู่ชั้นบน!-ยุนโฮบอก
“เชี่ยนี่ มึงออกมาจากคลับก่อนดิ!!”ตะคอกกลับไป แล้วซักพักนึงเขาก็ได้ยินแต่เสียงยุนโฮ
-อะ...มึงอยู่ไหน พวกกูอยู่...-
“กูไม่ไปแล้ว”ฮันกยองพูดดักคอยุน
-ไมอ่ะ!!กำลังมันเลยนะเว้ยยยยยยย-ยุนโฮตะโกนกลับทั้งๆที่ไม่จำเป็น
“กูพึ่งถึงโรงเรียน คงไม่ไปแล้ว”ฮันกยองบอก
“มึง...นั้นเด็กโรงเรียนอินเตอร์นิหว่า....”แล้วเสียงแผดของเด็กพวกนั้นก็ดังเข้ามาจนฮันกยองต้องหันไปดู และหันกลับอย่างไม่สนใจ
-อะไรนะ?เด็ก??เด็กไหน โรงเรียนเราหรอ?-ยุนโฮถามออกมา
“ไม่รู้ว่ะ เด็กแถวนี้มันคุยกัน เสียงดังชิบ”ฮันกยองบอกแล้วเดินหนีนิดหน่อย
“ลูกคนรวยนิหว่า...เดินคนเดียวซ่ะด้วยเอาไงดีวะ”เด็กหนุ่มหนึ่งในนั้นพูดขึ้นขำๆ
“เฮ้ย!!มีเงินเล่นไพ่ต่อแล้วว่ะ”อีกคนบอกขึ้นแล้วก็เฮ้กันยกใหญ่ แล้วทั้ง3คนก็ข้ามถนนไปอีกฝั่ง
-เฮ้ยไอ้ฮัน มึงไปดูดิว่าเด็กโรงเรียนไหน-ยุนโฮบอกหลังจากเงียบฟังไอ้พวกนั้นคุย
“ทำไมต้องไปดูว่ะกุจะไปเอางานแล้วรีบกลับเนี่ย”ฮันกยองบ่นออกมา
-มึง แล้วถ้านั้นเป็นเด็กผู้หญิงน่าสงสารละว่ะ คำพูดพวกเม้งไม่น่าไว้ใจ...ยังไปแค่ตามไปดูก็ได้ว่าโรงเรียนเราหรือป่าว แล้วไงโทรมาบอกกูด้วย-ยุนโฮสั่งอีกรอบ
“อะไรว่ะ!กูไม่ได้อยู่ฝ่ายปกคลองนะเว้ย”ตะโกนออกไปอย่างลำคาน
-แต่กูอยู่!!ฝากทำแค่นี้ไม่ได้ไงว่ะ ที่ตอนนั้น...-บยุนโฮพยายามทำเสียงน้อยใจ
“เอ่อๆเชี่ยนี่! ไม่ต้องมาทวงบุญคุณ...งั้นกูว่างและ”บอกอย่างรำคาณ
-ขอบใจนะจ้ะฮันนี่...-ยุนโฮบอกแล้วตัดสายทิ้ง ฮันกยองเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดินแล้วเริ่มมองหากลุ่มเด็กนักเรียนที่ไม่น่าไว้ใจพวกนั้น ร่างสูงมองเห็นหลังไว้ๆและเสียงโว้ยวายดังมาทางตรอกหนึ่งตรงฝั่นตรงข้าม เขาเลยข้ามถนนไปดู
“วิ่งไปไหนกันแล้วว่ะ...โว้ยยยกูทำเชี่ยไรอยู่เนี่ย แทนที่จะได้นอน(ช่วยฮยอกจี้อยู่ไงลูก-*-)”สบท
ออกมาแล้วเริ่มเดินหาเด็กพวกนั้นอีกรอบ ขายาวเริ่มวิ่งมาตามเสียงโว้ยวายที่ดังขึ้น เขาเห็นคนนึงกำลังกดเด็กที่เขาคิดว่าเป็นเด็กโรงเรียนเขาแน่ๆลงกับพื่นและอีก2คนกำลังค้นกระเป๋าอยู่แต่รู้สึกว่าจะไม่เจออะไรจึงเดินมาพานกับคนที่โดนจับอยู่ และเด็กที่ถูกจับตัวอยู่ดูเหมื่อนจะขอร้องอะไรซักอย่างแต่เจ้าพวกนั้นกลับไม่สนใจ
“หุบปากดิ!!กูไม่เชื่อมึงหรอก...จับเม้งแก้ผ้าเลยดีกว่า 555+”เด็กพวกตะโกนกลับเสียงดังจนแม้แต่เขายังได้ยิน
“เฮ้!!!!พวกนายนะ คิดจะทำอะไรนะ!!”ร่างสูงรีบเดินเขาไปใกล้และตะโกนออกไป 3คนนั้นหันมามองอย่างหาเรื่อง
“แล้วมึงเสือกเชี่ยไรว่ะ...!!~”หนึ่งในนั้นด่ากลับแล้วเดินเข้ามาใกล้กับฮันกยองที่ดูสูงกว่าอยู่มาก
แต่เด็กอีกคนตาโตขึ้นอย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งว่าคว้าแขนเพื่อนมันไว้
“เชี่ยนี้...มึงไปเหอะ”เด็กคนนึงกระซิบเบาๆแต่เพื่อนเขาก็สะบัดมือออก
“ไม่วะ!!กูไม่กลัวหรอก ป๊อดไร!!!”
“ป๊อดเชี่ยไรละ!!นั้นเพื่อนสนิทบอสเลยนะเว้ย เดี่ยวเม้งได้ซวยทั้งระดับอ่ะมึง”คนนึงในนั้นด่ากลับ ไอ้คนที่เดินเข้ามาหาฮันกยองดูจะงงๆนิดหน่อย
“บอสไหนว่ะ”หันไปถามเพื่อนทั้ง2ของตัวเอง
“แล้วใครคุ้มหัวมึงอยู่ทุกวันนี้ว่ะ ไอ้ควาย!”หนึ่งในนั้นตบหัวเพื่อนรักไปแรงๆที่นึง ไอ้คนนั้นตาโตขึ้นด้วยความตกใจ
“พี่คังหรอ!!เชี่ยแล้วไง!!หนีดิ ยื่นบื่อทำเกลือไรวะ”ยังไม่ทันที่ฮันกยองจะได้ลงมืออะไรเจ้า3คนนั้นก็วิ่งหน้าตั้งกลับไปแล้ว ฮันกยองทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็ห่วงคนที่ยังนอนกองอยู่ที่พื่น เขาเข้าไปใกล้แล้วนั่งยองๆมองคนตรงหน้า แต่เพราะมันมืดมากเลยมองได้ไม่ชัดว่าเป็นใคร
“เฮ้!นาย.....เป็นอะไรใหม?.....เฮ้ย!!ฮยอกแจ”ร่างสูงตบแก้มนิ่มเบาๆเพื่อเรียกสติ ร่างเล็กลืมตาขึ้นมามองชัดๆเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือฮันกยองตาคู่สวยก็มีน้ำตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างเล็กโผลเข้าหาอกแกร่งทันที
“พี่....พี่ฮ่ะ....พี่...ฮึก....ผมกลัว...”ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม ยิ่งทำให้ร่างสูงตกใจและทำอะไรไม่ถูก มือหน้ายกขึ้นลูบแผ่นหลังบางอย่างเก่ๆกังๆ รู้สึกถึงความชื่นตรงบริเวณอก
“ห...หยุดร้องได้แล้วน่า!”ด้วยความตกใจฮันกยองจึงตะคอกออกไปอย่างลืมตัว แต่ฮยอกแจก็ยังร้องไห้อยู่เหมือนเดิม(หนักขึ้นด้วย)
“บอกให้หยุดไงเล่า!!...ถ้าไม่หยุดนะฉันจะทิ้งนายไว้นี้และ!!คนอะไรก็ไม่รู้ซื่อบื่อ งี่เง่า ขี้แย..แถมยังเตี้ยอีก!!เงินก็ไม่รู้จักพก ให้มันกระทืบอยู่ได้!!...”ร่างสูงด่ากลับเป็นชุด จนฮยอกแจพลักออกมาจากออกกว้างแต่ก็ยังสะอื่นน้อยๆ ดวงตาหวานที่ยังชุ้มไปด้วยน้ำตาจ่องมองร่างสูงนิ่งจน
ฮันกยองต้องมองไปทางอื่น(เขิลอะดิ อิอิ)
“พ..พี่กำลังพยายามทำให้ผมหยุดร้องไห้หรือปล่าว”ร่างเล็กถามออกไปเบาๆ เพราะถ้าเป็นคนอื่นอาจจะร้องไห้หนักกว่าเดิม(ชินแล้วว่างั้น)
“อาจจะ...”ฮันกยองตอบกลับนิ่งๆ แล้วลุกไปเก็บหนังสือที่กระจายอยู่บนพื้นใส่กระเป๋าใบเล็กแล้วสะพายขึ้นบ่า แล้วหันมามองร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่ทีเดิม
“ลุกสิ!จะได้กลับบ้าน”ร่างสูงตวาดกลับไปแต่ฮยอกแจก็ยังนั่งนิ่งเหมือนเดิม
“ค...คือผมลุกไม่ขึ้นฮ่ะ...เจ็บขา..”ก้มหน้าก้มตาพูดเบาๆเหมือนกับกลัวความผิด ฮันกยองเหลือบตามองขาเรียวที่ดูจะมีเลือดอออกนิดๆแล้วเดินเข้ามาใกล้ ขายาวนั่งยองๆข้างๆแล้วแล้วค่อยๆจับขาเล็กขึ้นมาดู ฮยอกแจร้องท้วงนิดๆเพราะความเจ็บมันแปลบขึ้นมา
“เดียวฉันพยุงนายไปที่รถก็ได้...”พูดออกมาเสียงนิ่งแล้วจ่องมองดวกหน้าหวานที่หลบตาคมอยู่
“ผม....เดินไม่ไหวจริงๆนะฮ่ะ”ร่างเล็กตอบออกไปอ้อมแอ้ม ฮันกยองถอนหายใจเบาๆ
“แล้วจะเอาไง! ให้นายขี้หลังฉันไปหรือไง”ฮันกยองตะคอกเบาๆ แต่ร่างเล็กก็พยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย
“ฝันไปเถอะ!!เสียศักศรีหมด”ฮันกยองบอกขำๆแล้วลุกขึ้น ฮยอกแจก้มหน้านิ่งอย่างไม่รู้จะทำยังไง
ฮันกยองลุกขึ้นแล้วเดินไปอีกฝั่งก่อนวงแขนกว้างช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาแนบอก ฮยอกแจดูจะตกใจไม่น้อยซ้ำยังมองร่างสูงงงๆด้วยซ่ำ ฮันกยองก้มหน้ามองลูกไก่ในกำมือ(?)ที่ทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามอยู่
“หรือจะเดินเอง?”ขู่ออกไปแล้วทำท่าจะว่างร่างเล็กลง ทำให้ร่างเล็กรีบเอามือกอดคอร่างสูงทันที
ฮันกยองขำออกมากับปฏิกิริยานั้นนิดๆ
“หนักก็หนัก...อ้วนจริงๆ”แกล้งบ่นร่างในอ้อมกอดอย่างหาเรื่อง
“ผมไม่ได้อ้วนนะ ผมว่าผมตัวเบากว่าพี่อีก”ฮยอกแจเถียงกลับอย่างไม่กลัวตาย ฮันกยองถลึงตามอง
“เถียงอีก!”ตะคอกกลับแล้วทำท่าจะปล่อยร่างเล็กลงจนฮยอกแจต้องกอดคอแน่นกว่าเดิม
“พี่แกล้งผมอ่ะ...”ฮยอกแจบ่นแต่ก็ยังรัดคอฮันกยองแน่น(กลัวตก)
“ความสุขฉัน...อยู่เงียบๆไป”ร่างสูงบอกนิ่งๆจนฮยอกแจแม้มปากเข้าหากันแล้วก็เอนหัวพิงเข้ากับอกกว้าง ร่างสูงดูจะตกใจหน่อยๆแต่ก็ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาด่าดีก็เลยปล่อยเลยตามเลย(อ่าว?)
จนมาถึงรถคันหรูที่จอดอยู่ ฮันกยองเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับแล้วว่างร่างเล็กไว้บนเบาะนุ่มเบาๆ ฮยอกแจมองหน้าร่างสูงด้วยแววตาที่ชื่นชม แต่ฮันกยองกับถลึงตาใส่ฮยอกแจแทน - -*
“อย่าทำอะไรเปื่อน...อ่ะ!กระเป๋านาย”ร่างสูงบอกพลางถอดกระเป๋าว่างไว้บนตักนุ่มเบาๆแล้วปิดประตูรถ ฮันกยองยืนพิงรถแล้วเริ่มกดโทรศัพท์ติดต่อยุนโฮ
-ว่าไง?-ยุนโฮรับสาย
“กูดูมาแล้ว...เด็กโรงเรียนเราจริงๆด้วย ฮยอกแจนะ”ฮันกยองบอก
-เอ้?ฮยอกแจอ่ะน่ะ!...โรงเรียนไหนเดียวกูไปจัดการให้-ยุนโฮบอก
“เด็กไอ้คังมัน กูจำชื่อโรงเรียนได้มากัน3คนบอกให้มันเช็คก็ได้”
-เด็กไอ้คังอะน่ะ?เม้งนั่งอยู่นี้เดียวกูไปด่ามันก่อน แค่นี้นะ-ยุนโฮตัดสายทิ้งฮันกยองจึงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป แล้วกระจกรถเขาก็เลื่อนลงมาร่างสูงเลยหันไปจ่องหน้าร่างเล็กอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“บอกให้นั่งนิ่งๆไง!”ตวาดกลับไป จนฮยอกแจก้มหน้า
“พี่อ่า~ผมหิวอ่ะ -*-“เสียงหวานตอบกลับไปอ้อมแอ้ม ฮันกยองจ้องมองใบหน้าหวานหน่ายๆ
“แล้วบอกฉันทำไม”ร่างสูงตอกกลับเสียงเรียนบจนฮยอกแจแบ่หน้า แต่เพราะเขายังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงเขาเลยยอมโดนร่างสูงด่า(ถ้าได้อะไรกินนะ)
“พี่อ่ะ...เนี่ยร้านค้า พี่หาอะไรให้ผมกินหน่อย...ผมหิวจริงๆนะ ขนมปังก็ได้-****-“ฮยอกแจเริ่มอ้อนเสียงหวาน ฮันกยองถอนใจเบาๆ
“หน้าตาฉันเหมื่อนคนใช้นายหรือไง?”บอกกลับเสียงเรียบ จนฮยอกแจเริ่มนิ่งเพราะไม่รู้จะทำยังไงร่างเล็กจึงปิดกระจกรถไปแล้วนั่งก้มหน้านิ่งๆเหมื่อนเดิม ฮันกยองมองร่างเล็กอย่างชั่งใจแล้วเดินเข้าร้านค้าไป(ในที่สุดก็ยอมเขา อิอิ)
ไม่นานนักฮันกยองก็กลับออกมาพร้อมกับขนมปังและนม เขากระชากประตูรถฝั่งฮยอกแจออกแล้วโยนถุงขนมไปบนตักบางแล้วปิดประตูรถดังโครม ก่อนจะอ้อมไปอีกทางแล้วขับรถออกไปเพื่อกลับบ้าน
“กินหกนายตาย!”ขู่เสียงเย็นเมื่อฮยอกแจเริ่มแกะห่อขนม ร่างเล็กมองหน้าร่างสูงแล้วกินต่อไป
“พี่กลับมาโรงเรียนทำไมหรอฮ่ะ”ฮยอกแจถามแต่ยังคงกินต่อไป ร่างสูงตาโตขึ้นนิดหน่อยด้วยความตกใจแต่ก็กลับเป็นปกติ
“ฉันกลับมาเอางานที่ลืมไว้...แล้วฉันก็ลืมจนได้เพราะมัวยุ่งกับเรื่องของนายเนี่ย!!”ตะคอกกลับอย่างหัวเสีย จนฮยอกแจเริ่มหน้าซีด
“ขอโทษฮ่ะ...”ร่างก้มหน้าก้มตาบอกขอโทษเบาๆ ฮันกยองเหลือบตามองคนข้างๆ
“เฮ้อ...ช่างมันเถอะ ไอ้บอมมันไม่ว่าอะไรหรอก...ว่าแต่นายเถอะ ดึกขนาดนี้ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”ฮันกยองถามกลับด้วยเสียงที่กดดันสุดๆ -____-*
“ผม...ผมกลับไม่เป็นฮ่ะ...ก็พี่ไม่ได้บอกผมนี่ ปกติก็กลับพร้อมพี่จะให้ผมทำไงเล่า ._.”ฮยอกแจพยายามแก้ตัว
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนิ...เอาโทรศัพท์นายมา”ร่างสูงสั่ง
“ผมไม่มีโทรศัพท์ฮ่ะ”ร่างเล็กบอกออกไป
“? ? ไม่มี บ้านนอกจริงๆเลย...”ฮันกยองบ่น
“ก็ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นนี่น่า แพงๆก็แพง”
“ยังจะเถียงอีก!!กินไปเงียบๆ...ยังจะนั่งมองหน้าอีก! เดี่ยๆไม่ต้องกิน”ฮันกยองทำท่าจะคว้าถุงขนมคืน
“อ้า!!ผมไม่พูดแล้ว...”ร่างเล็กรีบความถุงขนมคืนทันทีแล้วก้มหน้ากินไปเงียบๆ
ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ ฮันกยองจอดรถแล้วเดินลงจากรถทันที
“พี่ฮ่ะ!!อย่าพึ่งทั้งผมสิ> <”ฮยอกแจตะโกนตามหลังทำให้ร่างสูงต้องเดินกลับมา
“อะไร?” ฮันกยองถามเสียงห้วน
“ผมเจ็บขาอ่ะ พี่ลืมแล้วหรอ...พาผมเข้าบ้านหน่อยจิ ._.” ฮยอกแจบอก ร่างสูงสายหน้าเบาๆเขาเปิดประตูรถแล้วช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด พรางก้มหน้าลงมองใบหน้าหวาน
“พอใจยัง!เรื่องมาก”ร่างสูงบ่นกลับไปแล้วพาร่างเล็กเข้าบ้าน แล้ววางลงที่โซฟาตัวยาวร่างสูงคุกเข่าลงบนพื้น พับแขนเสื้อขึ้นแล้วจับขาเรียวมาวางไว้บนตักเบาๆ เขาพลิกขาไปมาจนฮยอกแจร้องออกมาเบาๆแล้วเอามือกุมขาตัวเอง
“พี่ทำอะไรอ่ะ..ผมเจ็บน่ะ..”ร่างเล็กบอก ร่างสูงเงยหน้ามองคนบนโซฟานิ่งๆ
“หรอออ...อยู่นิ่งๆดิ!เอามือออกด้วย เร็วๆ!ไม่ตายหรอกน่า”ฮันกยองสั่งเสียงแข็งแต่คราวนี้เขาพยายามจับขาเรียวนั้นให้เบากว่าเดิม
“ข้อเท้าพลิกแล้วก็แผลถลอกกับรอยช่ำนิดๆ...แค่เนี่ยร้องจะเป็นจะตาย”ไม่วายที่จะกัดร่างเล็กที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ ร่างสุงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวจนคนตัวเล็กที่ท่าจะลุกตาม
“บอกให้อยู่นิ่งๆ!”ตะคอกกลับมาเมื่อร่างเล็กจะลุกตาม ฮันกยองกลับมาพร้อมกับกล่องยาเขานั่งคุกเขาลงที่เดิมและจับขาเรียวขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมไม่คิดว่าพี่จะทำแผลเป็น^^”ฮยอกแจพูดเบาๆแล้วมองดูมือของร่างสูงทำแผลให้เขาอย่างชำนาน
“ปาก!เงียบไปเลยดีกว่า คนอุสาช่วยขอบคุณซักคำก็ไม่มียังจะพูดมากอีก..”ฮันกยองบ่นยืดยาว
“ขอบคุณฮ่ะ^^”เสียงหวานเอ่อยออกมาเบาๆทำเอาร่างสูงนั่งนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ใครใช้ให้ขอบคุณ!!บอกให้หุบปากไง!”ร่างสูงตะคอกออกไปอย่างลืมตัวเพราะไม่รู้จะทำยังไง เพราะเขาไม่ค่อยได้ยินคำขอบคุณซักเท่าไร
-*****-
“เสร็จแล้ว...ยังเจ็บอยู่ใหม?”ร่างสูงถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมาก จนฮยอกแจเริ่มหน้าขึ้นสี
ร่างเล็กจึงสายหน้าแทนการตอบคำถาม ฮันกยองลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอีกครั้ง
“พ...พี่ฮ่ะ ผมว่าผมคงเดินได้แล้วละ*////*”ฮยอกแจบอกงุบงิบ
“อืม...แล้วไง?”ร่างสูงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ยังคงเดินขึ้นบันไดต่อไปโดยไม่สนใจคนอ้อมกอด
“นายนี่หนักจริงๆเลย ตัวก็เตี้ยแล้วยังอ้วนอีก”ร่างสูงบ่นออกมาเมื่อถึงห้องของร่างเล็ก
“ผมไม่ได้อ้วนซักหน่อย ผมหุ่นดีกว่าพี่อีกนะ....แอ๊กกก*0*”ฮยอกแจยังพูดไม่ทันจบฮันกยองก็
ปล่อยคนในอ้อมกอดลงบนเตียงนุ่มทันที
“พี่อ่า~> <”ฮยอกแจเริ่มโวยวายนิดๆ
“ทำไม?มีปัญหาหรือไง”ร่างสูงถามเสียงเย็นแล้วกอดอก ฮยอกแจบ่นงุบงิบเบาๆ
“ไปอาบน้ำสิ!หรือรอให้ฉันอาบให้”ฮันกยองทำท่าจะเขาไปอุ่มร่างเล็กอีกรอบ จนฮยอกแจต้องถอยหนีมือบางยันหน้าอกกว้างไว้(ช่วยไรได้)
“ผมอาบเองได้ พี่ไปเถอะฮ่ะ 0///0”ฮยอกแจหน้าขึ้นสีระเรื่ออย่างช่วนมอง
“กลัวฉันหน้ามืดทำอะไรหรือไง?ฉันไม่ใฝ่ต่ำขนาดนั้นหรอกน่า”เสียงทุ้มบอกออกไปขำๆแล้วก็เดินออกจากห้องของคนตัวเล็กไป
“!!?” ฮยอกแจเมื่อรู้ตัวว่าโดนด่าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากใบหน้าหวานที่ขึ้นสีมากกว่าเดิม
-------------------------------------------
คือน่าจะมีคบทุกคู่นะค่ะ แต่ตัวละครยังไม่ถึงฉากค่ะก็เลยอุบไว้ก่อน อิอิ
ขอบคุณทุกคอมแม้นนะค่ะ มีกำลังใจขึ้นเยอะมากๆเลย ขอบคุณนะค่ะ^^
ความคิดเห็น