กลิ่นลาเวนเดอร์ในตรอกเก่า

แสงแดดยามเช้าทอดตัวอ่อนโยนลงบนถนนหินกรวดในตรอกเล็กๆ ที่เงียบสงบ แสงสีทองสาดส่องกระทบใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอบ่าระบ่าไหล่พลิ้วไหวตามลม ชุดเดรสแขนพองสีขาวสะอาดตาตัดกับกระโปรงยาวสีม่วงอ่อนที่พลิ้วไหวราวกับกลีบดอกไม้ เธอถือช่อดอกลาเวนเดอร์ช่อใหญ่ไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันอบอวลไปทั่วบริเวณ

เธอมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร? ไม่มีใครในตรอกเก่าแก่แห่งนี้เคยเห็นเธอมาก่อน ดวงตาเรียวเล็กของเธอทอประกายบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้ ราวกับว่าเธอไม่ได้มาจากโลกนี้... หรืออย่างน้อยก็ไม่ใช่จากตรอกแห่งนี้

"ใครกันนะ?" ลุงพึมพำกับตัวเอง "ไม่เคยเห็นหน้าเลยในตรอกแห่งนี้"

ลุงโจเซฟเป็นเหมือนสารานุกรมเคลื่อนที่ของตรอกนี้ เขารู้จักผู้คนทุกคน เรื่องราวทุกซอกมุม แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับเป็นปริศนาที่ลุงไม่สามารถไขได้ทันที

กลิ่นลาเวนเดอร์จากช่อดอกไม้ในมือของเธอเริ่มเข้มข้นขึ้น ราวกับกำลังส่งสารบางอย่าง เสียงกระซิบเบาๆ คล้ายเสียงลมพัดผ่านกลีบดอกไม้ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของบางคน

"ความทรงจำ... ความทรงจำ..." เสียงนั้นพึมพำ

ไม่มีใครรู้ว่านั่นเป็นเสียงที่เกิดขึ้นจริง หรือเป็นเพียงจินตนาการที่เกิดขึ้นจากความหอมของลาเวนเดอร์