[Fic Naruto] Diary from the woman Who never known What love is?? บันทึกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : Forget me not

"ด้วยพันธสัญญาแห่งลม..วิชาลับสลับที่.."คาซึเอะประสานอินเพื่อใช้วิชาลับที่ส่งทอดกันมาในเฉพาะครอบครัวของเธอส่งคาคาชิกลับไปที่โคโนฮะชั่วพริบตา..ภายในช่วงเวลานั้นคาคาชิได้หายตัวไป..โคนันถึงกับกำหมัดแน่นเมื่อเห็นมารหัวใจของเธอมีวิชาที่เก่งกาจขนาดนี้ ภายใต้หน้ากากของโอบิโตะนั่นแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มและความปราบปลื้มที่ได้เห็นเธอใช้วิชากับพวกเดียวกันเอง

นี้คงจะแสดงให้เห็นสินะ..ว่าได้ตัดขาดกับโคโนฮะแล้ว

"แหมๆ..ถึงจะแสดงความรักที่มีให้กันมากแค่ไหน..มันก็ไม่ได้ทำให้พวกฉันใจอ่อนหรอกนะ.."โอบิโตะค่อยๆเดินเข้าไปหาคาซึเอะ..ตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่จะต้องห่วงอีกแล้วแม้แต่ชีวิตของเธอในตอนนี้..หากไม่มีวิชาลับก็มิอาจจะควบคุมสิบหางได้นั้นคือสิ่งที่เธอรู้เป็นอย่างดี..หากทำลายมันก็มิอาจจะควบคุมได้อยู่ดี..

"ไอ้วิชาลับนี่...ฉันเป็นเดียวที่สามารถใช้ได้..ถ้าจะเอาไปก็ต้องเอาฉันไปด้วย.."คาซึเอะพูดออกมาอย่างแผ่วเบา.."สาบานกับฉันก่อนสิ...ว่าจะไม่ทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับโคโนฮะเป็นอันขาด.."คราวนี้เธอหันมาขึ้นเสียงใส่โอบิโตะที่ยืนอยู่ข้างๆ..โอบิโตะกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดที่คล้ายกับของอิทาจิ..

"หึ..ใจตรงกันกับอิทาจิไม่มีผิด..งั้นเป็นอันตกลง.."

"จำไว้ด้วยล่ะ..ว่าฉันไม่ใช่พวกเดียวกับแก.."

"พล่ามมากน่ารำคาณ..เราควรจะออกเดินทางได้แล้วนะ..อิทาจิรออยู่.."โอบิโตะเดินเข้าไปโอบไหล่ของคาซึเอะ..แต่ก็ถูกเจ้าตัวปัดมือออกอย่างรุนแรง..สายตาที่เธอจ้องมองโอบิโตะนั้นไม่ต่างอะไรจากจ้องมองเศษขยะที่ตกอยู่บนพื้น

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันกับแกไม่ใช่พวกเดียวกัน!!"

"ถ้ายังไม่หุบปากอีก..ฉันจะลบรอยจูบของคาคาชิออกจากปากเธอซะ..แล้วเติมของฉันเข้าไปแทน.."โอบิโตะแตะไหล่ของคาซึเอะแล้วเบิกเนตรกระจกเงาหมื่นบุปผาเพื่อพาเธอกลับไปที่รังลับของแสงอุษา..

"...ทุเรศสิ้นดี.."คาซึเอะสบทออกมาก่อนที่จะถูกดูดเข้าไปในคามุย..ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็เดินทางมาถึงรังลับได้อย่างปลอดภัย..นินจาหนุ่มเรือนผมสีแดงนาม'ซาโซริ'ที่กำลังนั่งรอการกลับมาของโอบิโตะถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นคาซึเอะที่ถูกพาออกมาจากคามุย..

ซาโซริใจเต้นรั่วเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยของเธอ..กลไกในร่างกายของเค้าแทบจะทำงานไม่เป็นระบบแม้กระทั้งแรงกระเพื่อมของยาพิษที่อยู่ตามจุดต่างๆยังผิดปกติ..

"จะว่าอะไรไหม??ถ้าฉันจะขอคุมตัวเธอไว้ที่ห้องใต้ดิน.."ซาโซริดึงสติของตัวเองให้กลับมาแล้วเดินไปรับช่วงต่อจากโอบิโตะที่พึ่งเดินออกไป..

"กำลังจะบอกว่าขังสินะ.."

"อะไรทำนองนั้น..ตามมาทางนี้.."ซาโซริเดินนำคาซึเอะลงไปที่คุกชั้นใต้ดินของรังลับ..ภายในคุกนั้นส่งกลิ่นคาวของเลือดออกมาอย่างไม่ขาดสาย..จนทำให้คาซึเอะถึงกับเอามือปิดจมูก

รู้งี้ทำความสะอาดให้เธอก่อนดีกว่า..

หลังจากที่เปิดประตูให้เธอเข้าไปอยู่ในห้องแล้ว..เค้าได้ลากเก้าอี้ที่วางไว้อยู่หน้าห้องมานั่งขวางประตูไว้..คาซึเอะพยายามสบตาของซาโซริอยู่เป็นพักๆ..ตอนนี้เวลาก็ได้ล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันแล้ว..ก็ยังคงไม่มีอะไรตกถึงท้องของคาซึเอะเลยแม้แต่น้อย..

"กินอะไรหน่อยไหม??"ซาโซริเดินเข้ามายื่นแอปเปิลให้คาซึเอะ..

"ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรอกนะ..ไม่ต้องประเคนมาให้ขนาดนี้ก็ได้"

"ก็แค่กลัวเธอหิว..หวังว่าจะไม่รังเกียจฉันหรอกนะ.."ซาโซริคลี่รอยยิ้มให้คาซึเอะ...เธอตัดสินใจรับแอปเปิลลูกนั้นมาจากเค้าแล้วลิ้มรสของมันจนเหลือแค่แกน..

"ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะ..."คาซึเอะเริ่มรู้สึกไว้วางใจซาโซรินิดๆ..หลังจากที่เค้าแสดงความจริงใจให้เธอได้เห็น..

"ฉันซาโซริ..มากจากซึนะงาคุเระ.."

"ดูเหมือนว่านายจะอ่อนโยนกว่าที่คิดนะ..ฉันคาซึเอะ.."

"อืม..อยากกินอะไรเพิ่มอีกไหม??"

"ไม่ล่ะ..นายไปเถอะ..เดี๋ยวนายจะโดนดุนะ.."

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนั้นหรอกนะ..บางทีเธอน่าจะต้องการเวลาส่วนตัวนะ.."ซาโซริเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูแล้วล็อกกร...คาซึเอะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่ตั้งอยู่ใกล้กับประตู..

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนั้นหรอกนะ..ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนิ..ไม่ว่ายังไงฉันก็จะปกป้องดูแลเธอตลอดชีวิต..แล้วนี้ก็เป็นความผิดของฉันเองที่ประหม่าดศัตรูมากเกินไป"

"คาคาชิ.."คาซึเอะพึมพำออกมาเบาๆ พลางนึกถึงใบหน้าหล่อที่เธอพึ่งจะส่งตัวเค้ากลับโคโนฮะไป ภายในดวงตาสีทองอำพันที่สดใสกลับเต็มไปด้วยความขุนมัวในหัวใจ ตั้งแต่วันนี้เธอคงจะกลับมาร่าเริงไม่ได้อีกแล้วล่ะ

"ยังคิดถึงหมอนั้นอีกเหรอ??...การที่เธอยอมมากับฉันแต่โดยดีนั้นแสดงว่าเธอยอมเป็นของฉันแล้วไม่ใช่เหรอ??"โอบิโตะเดินทะลุประตูเข้ามา..เค้าชายตามองร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงโดยที่ไม่คิดจะหันไม่สบตาเลยแม้แต่น้อย..การกระทำของเธอทำให้โอบิโตะหักห้ามใจไม่ไหวจนต้องเดินเข้าไปล็อกข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้..แต่เธอก็ยังไม่คิดจะสบตาหรือขัดขืนเค้าเลย..

โอบิโตะถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นริมฝีปากหนาที่โหยหิว..คาซึเอะค่อยๆปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ..เค้าคลี่ยิ้มนิดๆแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองจนเปียกชุ่ม..เสื้อของเธอถูกถลกลงเล็กน้อยเผยให้เห็นร่องอกสีขาวเนียน

"ถ้าไม่ตอบ..ฉันจะเริ่มหาคำตอบแล้วนะ.."เค้าโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูคาซึเอะแล้วเริ่มซุกไซ้ซอกคอพร้อมกับลูบไล้ไปตามทรวดทรงของเธอ ปลายจมูกกำลังเลื่อนไปตามไหปลาร้าพลางต่ำลงเรื่อยๆจนมาถึงร่องอก..ต่อมน้ำตาของเธอเริ่มทำงานหนักขึ้นจนปลดปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย..

เสียงปลดล็อกกรประตูดังขึ้นพร้อมเผยให้เห็นอิทาจิที่กำลังยืนจ้องมองการกระทำของโอบิโตะอยู่...

"คิดจะผิดคำพูดกับฉันงั้นเหรอ??"โอบิโตะคลายมือข้างที่ล็อกแขนของคาซึเอะออก..เจ้าของเนตรวงแหวนทั้งสองจ้องหน้ากันราวกับกำลังจะกินเลือดกินเนื้อกัน..คาซึเอะเบิกตากว้างเมื่อเห็นอิทาจิเดินเข้ามาเธอ..แต่สายตาของเค้าก็ยังคงจับจ้องที่โอบิโตะอยู่ดี..

"อิทาจิ??"

สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนค่ะ!!!

กว่าจะกลับมาอัพได้..ใช้เวลานานพอสมควรเลย(แอบไปอู้มามิใช่เหรอ!!!//อิทจี้)

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะ

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปค่ะ!!!