[Fic Naruto] Diary from the woman Who never known What love is?? บันทึกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : Yellow Chrysanthemum

กลิ่นไอดินจากกระถางต้นไม้ในยามเช้าชวนให้คาซึเอะนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา..ภาพความทรงจำของนินจาหนุ่มเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาผู้นั้น..พักนี้เธอเองก็ได้ยินข่าววีรกรรมของเค้าแทบทุกวัน..ในใจของเธอแม้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเค้าจะอาบด้วยเลือดแล้วก็ตาม แต่ยังคงมีความเป็นห่วงอยู่ลึกๆและไม่ได้เคียดแค้นเค้าในคืนนั้นเลยแม้แต่น้อย..

นินจาสาวหลับตาลงพร้อมกับใช้นิ้วมือสัมผัสเปลือกตาอย่างแผ่วเบา..เพื่อเรียกสติกลับมาเล็กน้อยหลังจากที่นั่งเหม่อลอยไปได้สักพัก..

"ฉันไปก่อนนะ..คาซึเอะจัง"ร่างสูงเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังก้มตัวลงไปใส่รองเท้า..คาซึเอะรีบลุกขึ้นเดินไปหาเค้า ทั้งสองจ้องมองกันสักพักใหญ่ๆต่างฝ่ายก็ต่างรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของพวกเค้านั้นไม่ใช่สามีภรรยาหรือคู่รักที่จะต้องมาบอกความรู้กันหรือไม่ก็ตักเตือนก่อนออกจากบ้าน

"เป็นห่วงฉันหรือไง??ทำตัวน่ารักกับเค้าก็เป็นด้วย.."คาคาชิเอื้อมมือไปลูบหัวของเธอเบาๆพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆให้..เค้าเริ่มรู้สึกหวั่นใจกับการกระทำของตัวเองนิดๆที่จะต้องโกหกเธอทุกวันว่าออกไปสอนเด็กๆแต่ในความจริงเค้านั้นถ่ำมองเธออยู่บนดาดฟ้าของตึกข้างๆอยู่แทบทุกวัน..

"ปล่าวซะหน่อย..ตายๆไปซะได้ก็ดี.."มือเรียวปัดมือของอีกฝ่ายออกแล้วหันไปยืนกอดอกหลบสายตา

"ปากแข็งแบบนี้ระวังจะได้ขึ้นคานตลอดชีวิตนะ.."

"พวกเด็กๆรอคุณอยู่นะ..รีบไปเถอะ.."นินจาหนุ่มโน้มตัวลงไปโอบกอดร่างบาง สำหรับเค้าแล้วนี้เป็นการชดใช้เรื่องของคืนนั้น..ถ้าหาว่าเค้าไม่เอาแต่ซ่อนตัวเธอคงไม่ต้องถูกแทงจนอาการสาหัตขนาดนั้น..เค้าจึงได้ตัดสินใจที่เฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลาโดยไม่ให้คลาดสายตา..เธอกอดตอบเค้าเล็กน้อยเพื่อปลอบใจ..เพราะบางทีอีกฝ่ายอาจจะต้องการให้ใครสักคนมาเยียวยาหัวใจที่แสนจะด้านชาของเค้า..

"ดูแลตัวเองด้วยล่ะ..แล้วฉันจะรีบกลับ.."ร่างสูงคลายอ้อมกอดแล้วเดินออกจากประตูไป ร่างเล็กถอนหายก่อนเดินไปหยิบไม้กวาดแล้วเริ่มทำความสะอาดห้อง ในขณะที่เธอทำความสะอาดหัวเตียงของ เธอก็ได้พบกับรูปถ่ายของกลุ่มหน่วยลับของคาคาชิ แต่ในภาพนั้นก็ได้พบกับนินจาหนุ่มผู้ครอบครองเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา..เธอใจเต้นรั่วๆเมื่อภาพในคืนนั้นได้ปรากฎให้เห็นอีกครั้ง..

"คาซึเอะ.."น้ำเสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้คาซึเอะหลุดจากพะวงแล้วค่อยๆเหลือบตาไปมองเจ้าของเสียงอยู่ข้างหลัง..อิทาจิในชุดเสื้อคลุมแห่งองค์กรแสงอุษากำลังยืนอยู่ภายในห้องพร้อมกับนินจาหนุ่มลูกครึ่งฉลามร่างกายสูงที่สะพานดาบหนังฉลามขนาดใหญ่ไว้ข้างหลัง

"อิทาจิ!!ทำไมถึงต้องฆ่าคนในตระกูลด้วยล่ะ!?"คาซึเอะลุกขึ้นยืนแล้วถามอิทาจิเสียงแข็ง เธอได้แต่คิดวกไปวนมาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่นี้ไม่ใช่ความฝันและไม่ใช่คาถาลวงตาด้วย

"เธอไม่ต้องรู้หรอก..ที่สำคัญคือ..ฉันมารับเธอแล้วนะ.."นินจาหนุ่มคู่หูของเค้าได้ตรงเข้าไปรวบร่าบางมาไว้ในอ้อมกอด..อีกฝ่ายพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่อันตรายนี้สุดชีวิตแต่ด้วยขนาดร่างกายที่เสียเปรียบนั้นทำให้เธอได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆแล้วมองดูท่าทีของทั้งสองต่อไป..

"หน้าตาน่ารักจังเลยนะครับ.."ฉลามหนุ่มได้เอ่ยปากชมนินจาสาวที่ยอมยืนอยู่นิ่งๆในอ้อมกอดของเค้า..ในใจของฉลามหนุ่มเริ่มให้ความสนใจนินจาสาวร่างบางมากขึ้น..เค้าได้ตกหลุมรักเธอแล้ว..นินจาสาวได้รีดเร้นจักกระออกมาเป็นไฟบรรลัยกัลป์ห่อหุ้มร่างกายที่แสนบอบบางของเธอไว้..ร่างสูงรีบคลายอ้อมกอดพร้อมกับถอยออกมาตั้งหลักข้างๆคู่หู..สายตาดุจทองคำได้จ้องมองเข้าไปในเนตรวงแหวนของนินจาหนุ่มราวกับสามารถอ่านใจของเค้าได้..นินจาหนุ่มเบิกเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาออกมาแล้วจ้องมองภายในตาของนินจาสาวเช่นกัน..

"ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!!..นายต้องตอบฉันมาก่อ--!!?"นินจาสาวได้ตกอยู่ในคาถาลวงตาอีกครั้ง..อิทาจิเดินเข้าไปประคองร่างบางแล้วช้อนตัวของเธอขึ้นไปนอนบนเตียง..สายตาของฉลามหนุ่มมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อคู่หูของตัวเองให้ได้..แต่ตอนนี้เค้ายังทำอะไรอิทาจิไม่ได้เพราะเค้าทั้งสองคนมันคนละระดับกัน..

"ยอมไปแต่โดยดีก็ไม่ได้.."มือหนาจัดท่านอนให้นินจาสาวพร้อมกับห่มผ้าให้..สายตาที่อ่อนโยนของเค้าได้กลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปเนินนาน..

"ไปกันเถอะ..คิซาเมะ.."นินจาหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วหายตัวไปในพริบตาพร้อมกับคู่หู คาซึเอะยังพอมีความรู้สึกถึงจักกระที่คุ้นเคยอีกดวงกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้..พร้อมกับหายไปในที่สุด ใจของเธอเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อรู้สึกแบบนี้ คาคาชิกำลังตกอยู่ในอันตราย

"คลาย!!"ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนแล้วก็ได้พบกับนินจาสาวเรือนผมสีดำสนิทแววตาสีแดงมีนามว่า'คุเรไน'กำลังนั่งลงบนเตียงข้างๆตัวเธอ..

"คุณคุเรไน!?"

"รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ..คาคาชิบาดเจ็บน่ะ.."นินจาสาวร่างสูงเดินนำทางนินจาเธอมาที่โรงพยาบาลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักซักเท่าไร..คาซึเอะได้แต่กลั่นน้ำตาแล้วเดินตามคุเรไนไปแบบเงียบๆ..น้ำตาแห่งความเสียใจแทบจะเอ่อล้นออกมาจากเบ้าตาของเธอ..ทั้งๆที่เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวเค้าแต่เธอกลับไม่มีแรงที่จะวิ่งออกไปเตือนเค้าเลยแม้แต่น้อย..เธอปล่อยให้เค้าตกอยู่ในอันตราย..

"คุณคาคาชิ!!"เมื่อคุเรไนเปิดประตูห้องนินจาสาวร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปหาเค้าที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงพร้อมกับเพื่อนของเค้าอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆเตียง..นินจาหนุ่มเรือนผมสีดำและมีเคราที่ปลายคางมีนามว่า'อาสึมะ'และนินจาหนุ่มเลือดร้อนมีนามว่า'ไก'ละสายตาไปมองคุเรไนที่เดินเข้ามาพร้อมกับนินจาสาวร่างบาง..

"คาคาชิพยายามจะช่วยพวกเราเอาไว้น่ะ...ก็เลยต้องเป็นแบบนี้ อาสึมะเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปจ้องมองคาคาชิอีกครั้ง คาซึเอะค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างๆคาคาชิที่ได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่างกาย เธอชายตามองร่างสูงที่นอนหมดสติจนน้ำตาแทบจะคลอเบ้า คุเรไนเดินเข้ามาตบไหล่เธอเบาๆ พร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ

"ไม่ต้องเศร้าใจไปหรอกนะ.."

"แล้วพวกเราจะมาเยี่ยมใหม่นะ!!!..ร่าเริงเข้าไว้ล่ะ!!"ไกเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่า nice guy post ให้นินจาสาว..ทั้งสามคนเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง...ร่างบางลุกขึ้นเดินไปลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียง..เธอค่อยๆปล่อยให้น้ำไหล่ออกมาจากดวงตาอย่างแผ่วเบา..พร้อมกับโน้มตัวลงไปฟุบลงบนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย..

"ถ้ายอมไปแต่โดยดี..เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด.."นินจาหนุ่มนิรนามได้ปรากฎตัวขึ้นข้างหลังของเธอพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหา..อีกฝ่ายไม่แสดงอาการตอบโต้แม้แต่อย่างใดได้แต่ฟุบลงบนเตียงที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอเอง..เค้าเดินเข้ามาลูบไล้ที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของร่างบางไล่ลงมาจนถึงสะโพกบางๆของเธอ..

"..ต้องการวิชาลับของฉันใช่ไหม??"นินจาสาวเงยหน้าขึ้นมายืนตัวตรงพร้อมกับใช้นิ้วมือปาดคราบน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่..ท่อนแขนทั้งสองข้างค่อยๆสวมกอดเธอจากข้างหลัง..แผ่นอกที่กว้างใหญ่ได้กระทบกับแผ่นหลังของร่างบางอย่างแนบชิด..ทำเอานินจาหนุ่มแทบจะทนไม่ไหวกับเรือนร่างที่ชวนให้จับจ้องเป็นเจ้าของ..แต่สิ่งที่เค้าทำได้มีเพียงแค่สัมผัสกับร่างบางทีละนิดๆเพื่อตอบสนองความอยากของเค้า..

"ในทางกลับกันก็ต้องการตัวเธอด้วย.."ใบหน้าที่ถูกปิดบังด้วยหน้ากากโน้มลงไปวางบนหัวไหล่ของร่างบาง เธอแกะมือของเค้าออกจากเอวพร้อมกับหันมาจ้องมองด้วยสายตาที่คล้ายกับคนหมดหนทางจะต่อต้าน..แววตาที่เศร้าหมองนั้นทำให้นินจาหนุ่มถึงกับหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะเค้าเห็นภาพของตัวเองในอดีตซ้อนกับภาพของนินจาสาว..

"ฉันอยากอยู่ที่นี้..อยู่ดูแลเค้า.."

"หึ..ไอ้คนโกหกหลอกลวงแบบนี้..ยังจะไปดูแลมันอีกเหรอ??"

"ก็ต้อง...ดูแลสิ.."เธอนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบนินจาหนุ่มไป..ร่างสูงเดินเข้ามาเชิดปลายคางของนินจาสาวขึ้น..แววตาสีทองอำพันที่น่าหลงไหลของนินจาสาวทำให้เค้าแทบจะเพิ่มระดับความคลั่งเข้าไปอีก..

"สาวสวยอย่างเธอมีใจให้คาคาชิ..แล้วอิทาจิเค้าจะว่ายังไงน้า??"

"กลับไปเถอะ..ฉันอยากอยู่คนเดียว"เธอปัดมือของเค้าออก..นินจาหนุ่มเริ่มเกิดความรู้สึกอื่นกับเธอ..นั่นก็คือความรู้สึกที่อยากจะครอบครองร่างกายที่แสนบอบบางนี้

"ก็ได้ฉันจะกลับมาอีกครั้ง..หลังจากที่หมอนี้มันหายดีแล้ว.."นินจาหนุ่มเบิกเนตรกระจกเงาหมื่นบุปผาพร้อมกับเปิดประตูอีกมิติหนึ่ง..เธอจ้องมองเค้าที่กำลังหายไปทีละนิด..ด้วยแววตาแห่งความเหน็ดเหนื่อย..

"อ่อ..ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพราะตัวเธอเองนะ..คิดดูดีๆล่ะ.."นินจาหนุ่มทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะหายตัวไปในอีกมิติหนึ่ง..ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้งพร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนักเกี่ยวกับคำพูดของนินจาหนุ่มนิรนาม..แล้วในที่สุดมันก็เป็นไปตามที่พูดไว้..อิทาจิมาหาเธอแล้วต้องมาปะมือกับคาคาชิทำให้เค้าต้องได้รับบาดเจ็บขนาดนี้..ทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอ!!..มือเรียวกำหมัดแน่นพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง..

จนในที่สุดเธอก็ได้ตัดสินใจที่จะออกไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียว..คาซึเอะเดินกลับไปที่หอพักพร้อมกับเก็บข้าวของที่จำเป็นลงกระเป๋าและจัดเตรียมเสื้อผ้าไปให้คาคาชิด้วย..

แสงจันทร์สลัวส่องผ่านร่างบางกำลังยืนเหม่อมองหมู่บ้านอยู่นอกหน้าต่างภายในห้องพักผู้ป่วย..ร่างบางเดินเข้ามาหาคาคาชิที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพร้อมกับคว้ามีดคุไนขึ้นมาตัดสายให้น้ำเกลือและสายให้เลือดแล้วตวัดปลายมาที่คอหอยของเค้า..จู่ๆนินจาสาวร่างสูงพร้อมกับนินจาหนุ่มอีกสองคนก็พุ่งเข้ามาในห้อง..

"คาซึเอะ!!ทำอะไรน่ะ!?"เสียงของคุเรไนทำให้นินจาสาววางมีดคุไนแล้วกระโจนออกนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว เธอรีบเร่งฝีเท้าวิ่งออกนอกหมู่บ้านออกไป..แล้วได้แต่คิดว่าไม่อยากจะต้องทำให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออีก..เพราะเธอทุกคนถึงต้องมาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้..ถ้าเธอไม่อยู่ทั้งคน..ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น..

นินจาหนุ่มนิรนามที่ยืนมองเธอกำลังวิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน..เพราะเค้าเองก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เค้าทำจะให้ผลลัพธ์ตรงกันข้ามแบบนี้..มันผิดจากที่เค้าคิดไว้มาก..หรือว่าเธอไม่คิดที่จะฝักใฝ่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเหรอ?? ไม่น่าจะเป็นไปได้..เธอต้องมีเหตุผลอื่นที่จะต้องทำแบบนี้แน่ๆ..

แสงแดดในยามเช้าส่องกระทบกับร่างบางที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำลายเมฆสีแดง..เธอค่อยๆเอื้อมมือขึ้นมาขยี้ตาพร้อมกับพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

"ตื่นแล้วเหรอ??"

คัททททททท!!!!

สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนคะ!!!

ใครจะโผล่มานั้นต้องมาลุ้นกันในตอนหน้าจ้า!!!

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ...

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะ..

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปคะ!!!