[Fic Naruto] Diary from the woman Who never known What love is?? บันทึกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : Pink Carnation

นินจาหนุ่มจ้องมองนินจาสาวที่กำลังเบิกตากว้างเมื่อเค้าได้เข้ามาช่วยเธอ..เธอผลักเค้าออกห่างๆตัวแล้วชักดาบที่ถือติดมือมาด้วยจ่อที่คอหอยของเค้า..สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความกลัว...

"วางอาวุธลงก่อนนะ..ฉันมาดี..ไม่ได้พกอาวุธมาด้วย.."เค้าค่อยๆเดินเข้าไปสัมผัสปลายดาบแล้วลดดาบลง..นินจาสาวร่างบางเริ่มตัวสั่นอาจจะมาความกลัวอยู่ในใจ..

ร่างสูงโน้มตัวลงไปโอบกอดร่างบางด้วยความเอ็นดู..เค้าวางมือลงบนศรีษะของเธอแล้วเริ่มลูบไล้เบาๆ..

"นาย..เข้าใจความรู้สึกฉันใช่ไหม??ว่าทำไมฉันถึงต้องฆ่ายัยนั้น??"เธอซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างของเค้าแล้วเริ่มหลั่งน้ำตาแห่งสายเลือดออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง..

ร่างสูงรู้สึกอึ้งไปชั่วขณะที่เห็นน้ำตาของเธอหลั่งออกมาเป็นสีแดงชาดและมีกลิ่นคาวคล้ายเลือด..

"ทำไมเธอถึง!?มีเลือดไหลออกมาจากตาล่ะ??"เค้าคลายอ้อมกอดแล้วใช้นิ้วบาดน้ำตาให้เธอ..เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีแดงชาดพร้อมกับลวดลายของเนตรวงแหวนแห่งตระกูลอุจิวะ..

เค้าคลายเนตรวงแหวนแล้วประคองเธอเดินไปนั่งพักที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ..

"ฉัน โอสึซึกิ คาซึเอะ นายล่ะ??"เธอทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นไม้แล้วใช้นิ้วมือเรียวยาวของเธอสางเรือนผมสีเขียวพร้อมกับดวงตาสีทองอำพันที่จ้องมองใบหน้าของนินจาหนุ่มอย่างไม่ละสายตา..

ในขณะเดียวกันที่นินจาหนุ่มเองก็จ้องมองใบหน้าที่น่าหลงใหลราวกับต้องมนต์สะกดให้มอบหัวใจให้เธอเพียงผู้เดียว..

"อิทาจิ..อุจิวะ อิทาจิ.."เค้ารู้สึกดีใจที่ได้รู้จักเธอแม้ว่าจะได้พบกันวันแรกก็ตาม..และคิดถูกที่ตามเธอมา

"ทำไมถึงช่วยฉันไว้??"

"ไม่รู้สิ..จู่ๆก็อยากจะช่วยน่ะ.."

"ข..ขอบคุณมากนะ..ฉันไปล่ะ.."นินจาสาวลุกขึ้นยืนเตรียมเดินหนีนินจาหนุ่มที่จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ..

"เธอมีที่ไปแล้วเหรอ??"เธอชะงักไปครู่นึงก่อนที่จะหันหน้ามาตอบนินจาหนุ่ม

"ไม่มีหรอก..."

"มาอยู่กับฉันไหม??ที่หมู่บ้านอุจิวะ.."

"อย่าดีกว่านะ..ตอนนี้ฉันเป็นนินจาหลบหนีแล้ว..เดี๋ยวนายจะพลอยซวยไปด้วย.."

"ฉันจะปกป้องเธอเอง..เธอไม่จำเป็นต้องไว้ใจฉันก็ได้..แต่ให้โอกาสฉันได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหม??"ทั้งสองยืนจ้องตากันราวกับกำลังอ่านความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของทั้งสองฝ่าย..

"งั้นนำทางไปสิ..แต่ถ้าเดือดร้อนขึ้นมาฉันไม่รู้เรื่องนะ.."ร่างบางเอ่ยปากพร้อมกับเดินกลับมาหานินจาหนุ่มที่กำลังยืนจ้องหน้าเธอราวกับถูกสาปให้เป็นหิน..

ริมฝีปากบางนั้นชวนให้นินจาหนุ่มแทบหักห้ามใจของตัวเองไว้ไม่อยู่..เพราะต้องการประทับรอยจูบเพื่อเป็นเจ้าของร่างกายร่างบางเสียเหลือเกิน...

"..ฉันก็บอกไปแล้วนิ..ว่าฉันจะปกป้องเธอเอง.."อิทาจิจูงมือเธอเดินกลับไปที่หมู่บ้านโดยใช้เส้นทางลับของคนในตระกูลอุจิวะในการพาเธอลักลอบเข้าไป..

ภายในใจของนินจาสาวนั้นก็เริ่มหวั่นๆเล็กน้อย..เพราะเธอพึ่งจะจัดการกับคลังอาวุธที่สำคัญของพวกเค้าไป..หวังว่าพวกเค้าจะไม่โกรธเคืองเธอหรอกนะ..

"วางใจคนง่ายไปแล้วนะ..คาซึเอะจัง.."คาคาชิก็ยังคงทำหน้าที่ของเค้าต่อไป..นั้นก็คือการปกป้องดูแลคาซึเอะ..แม้ว่าเค้ายังคงจะปรากฏตัวให้เธอเห็นตอนนี้ไม่ได้แต่คาดว่าอีกไม่นาน..ก็คงจะได้มีโอกาสให้เค้าได้เข้าถึงตัวเธอมากกว่านี้..

ส่วนเรื่องแม่เลี้ยงของเธอนั้นเค้าพึ่งจะได้รับคำสั่งมาจากท่านโฮคาเงะรุ่นที่3เมื่อไม่นานนี้ให้สังหารเธอซะในฐานะคลังอาวุธของตระกูลอุจิวะที่กำลังจะก่อกบฏในไม่ช้า..แต่มันก็เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงเช่นกันว่าเธอจะลงมือฆ่าแม่เลี้ยงของเธอด้วยตัวเอง..

"อิทาจิ..กลับมาแล้วเหรอ??"ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านที่นินจาสาวพึ่งจะมาส่งของเมื่อช่วงสายๆ..เสียงทักทายของสตรีผู้นึงที่กำลังยืนล้างจานอยู่ภายในห้องครัว..เธอมีเส้นเรือนผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีตาของเธอ..

อิทาจิเดินไปประทับรอยจูบบนแก้มของเธอเบาๆแล้วจูงมือของคาซึเอะให้เดินเข้ามาพบกับแม่ของเค้า..

"แม่ครับ..นี้เพื่อนผมนะครับ..เธอจะมาพักกับเราชั่วคราว.."

"คาซึเอะค่ะ..ฝากตัวด้วยนะคะ.."นินจาสาวโค้งตัวลงเล็กน้อย..เพื่อทักทายแม่ของเค้า..เธอยิ้มให้แล้วใช้ข้อศอกสะกิดร่างสูงเบาๆ..

"แหมๆ..อิทาจินี่ล่ะก็..จะพาแฟนมาบ้านก็ไม่เห็นบอกแม่เลยซักคำ.."ด้วยคำพูดของเธอทำให้นินจาทั้งสองถึงกับหน้าแดงไปตามๆกัน..ต่างก็พากันหลบสายตากันไปชั่วขณะ..ทำให้แม่ของเค้านั้นถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น..จนกระทั่งเริ่มมือฝีเท้าเล็กๆกำลังมุ่งหน้ามาทางห้องครัว..

"ผมกลับมาแล้ว!!!"เจ้าของฝีเท้านั้นเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยที่มีสีผมและตาเช่นเดียวกับแม่และพี่ชายของเค้า..

"ว่าไง..ซาสึเกะ.."นินจาหนุ่มลงตัวลงไปลูบหัวของเค้าด้วยความเอ็นดู..แม้ว่าคาซึเอะจะไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อนแต่เธอก็รู้ได้ว่านี้เป็นความรู้สึกของครอบครัว..

"ใครเหรอครับ??สวยจังเลย.."

"อ้อ..คาซึเอะจังน่ะ..เป็นเพื่อนของพี่เอง..เธอจะมาอยู่กับเราชั่วคราวน่ะ.."

"สวัสดีจ้า..ฝากตัวด้วยนะ.."

"ผมซาสึเกะนะครับ..เป็นน้องชายของพี่อิทาจิ..เห็นสวยๆแบบนี้นึกว่าแฟนพี่ซะอีก.."คำพูดของเด็กหนุ่มตัวน้อยทำให้พวกเค้ากลับมาหน้าแดงอีกครั้ง..

"ด..เดี๋ยวเถอะ!!ซาสึเกะ!!.."และแล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนกระทั่งล่วงเลยมาถึงเวลาพักผ่อน..นินจาหนุ่มเดินนำทางนินจาสาวให้เข้ามาในห้องของตนแล้วส่งผ้าหม่และหมอนให้กับเธอ..

"เธอนอนตรงนั้นนะ..ฉันจะนอนมุมนี้.."เค้าชี้นิ้วไปบนเตียงของเค้า..

"นอนข้างๆกันก็ได้นิ..หรือว่านายนอนละเมอเหรอ??"

"ปล่าว..แค่กลัวว่าเธอจะนอนไม่ถนัด.."เมื่อพูดจบประโยดคาซึเอะก็ลากอิทาจิขึ้นไปนอนลงบนเตียง 

"นายนอนข้างบน..ฉันนอนข้างล่าง..รีบนอนเถอะมันดึกมากแล้ว.."นินจาสาวลงตัวนอนลงข้างๆเตียงของเค้า..

ภายในใจของนินจาหนุ่มเค้าอยากที่จะนอนร่วมเตียงกับนินจาสาวมากกว่า..แต่เกรงว่าถ้ามีคนในครอบครัวเปิดมาเจอเข้าจะเกิดการเข้าใจผิดขึ้น..

ร่างบางที่กำลังนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าหม่ผืนใหญ่..ทำให้เค้าอยากจะลงไปอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด..หรือถ้าเป็นไปได้ก็อยากที่จะสลับที่ระหว่างเค้ากับผ้าหม่ของเธอเสียเหลือเกิน..

"..คงจะไม่มีอะไรล่ะมั้ง..พรุ่งนี้ต้องไปทักทายบ้างแล้วล่ะ.."แสงจันทร์ส่องผ่านร่างของนินจาหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวราวและปกปิดใบหน้าของตนเองไว้จนเหลือแค่ส่วนบนของใบหน้า..เนตรวงแหวนของเค้านั้นกำลังจ้องมองผ่านเข้าไปในหน้าต่างของบ้านนินจาหนุ่มที่อยู่ภายในหน่วยลับเช่นเดียวกับเค้า..

อีกด้านหนึ่งของบ้านหลังนี้ก็ยังคงมีนินจาหนุ่มนิรนามสองคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำลายเมฆสีแดงกำลังยืนจ้องมอง..ร่างบางที่กำลังขดตัวอยู่ภายในผ้าหม่..

"เป็นไปตามที่คาดไว้..อยู่ในกำมือของอิทาจิแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก.."นินจาหนุ่มที่ปิดบังใบหน้าตัวเองด้วยหน้ากากสีส้มลวดลายคล้ายพายุหมุนเอ่ยขึ้น..เมื่อนินจาหนุ่มอีกคนที่ร่างกายถูกปกคลุมด้วยกาบหอยขนาดยักษ์กำลังมีท่าทีสนใจคาซึเอะที่เค้าหมายตาไว้เช่นกัน..

"เธอมีวิชาที่ใช้ควบคุมสิบหางเชียวนะ..แถมยังสวยด้วย..แบบนี้ฉันคงปล่อยไว้ไม่ได้หรอก.."

"แต่เธอจะเลือกใครล่ะ??ระหว่างฉัน นาย และก็หมอนั้น.."นินจาที่สวมหน้ากากชี้นิ้วไปที่นินจาหนุ่มเรือนผมสีขาวที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน..ถึงแม้ว่าพวกเค้าทั้งสองจะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนแต่ด้วยสาเหตุบางอย่างทำให้พวกเค้าต้องตัดขาดกัน..

"หึ..กลัวเหรอ??"

"ปล่าวซะหน่อย..ก็แค่คิดว่าทำยังไงถึงจะใกล้ชิดกับเธอได้.."

"นั่นน่ะซิ..ทำยังไงดีน้า??"

ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างกำลังกลับกายเป็นความมืดมนไปชั่วขณะเมื่อดวงอาทิตย์กำลังทอแสงขึ้นมาแทนที่นั่นบ่งบอกว่าวันใหม่ได้มาถึงแล้ว..และนั้นอาจจะเป็นวันสุดท้ายของตระกูลอุจิวะ..

สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนค่ะ!!!

ในที่สุด..ก็ได้กลับมาอัพซะที!!!

อากาศร้อนสุดๆ..อยากจะเอาน้ำแข็งมาพันรอบตัวแล้วกระโดดลงแม่น้ำปานามา..(//โดนกระทืบโทษฐานอู้งานT_T)

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะ..

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปนะ..ขอบคุณที่ติดตามค่ะ..