[Fic Naruto] Misu&Kori สายธารน้ำชักพารัก

ลำดับตอนที่ #4 : แสงอุษา

เพียงแค่ได้อ่านเนื้อหาภารกิจ ลมก็แทบใส่..ไม่ได้ขี้เกียจทำงานนะ..แค่กำลังหนักใจกับภารกิจ

"นี้อ่านเสร็จช่วยปลุกฉันด้วยก็แล้วกันนะ..."นี้คิดจะกวนประสาทปล่าวเนี่ย!?เดี๋ยวก็ส่งกลับประเทศซะเลย!!

"พิธีดูตัวเนี่ยนะ!?ไหงถึงกลายเป็นภารกิจระดับ  S  ละเนี่ย!?"ฉันทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น..ดูเหมือนเจ้าเตี้ยแพนด้านั้นจะแอบยิ้มนิดหน่อย..เดี๋ยวแม่ก็จับยำซะหรอก!!คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!!

"ฉันว่าเราไปคุยกันที่ห้องรับรองดีกว่านะ"ทรายที่พื้นจำนวนหนึ่งแบกร่างของเค้าลอยขึ้นไปที่ดาดฟ้า..ล..ล..แล้วฉันละ!?นี้ฉันต้องวิ่งขึ้นไปเองใช่ไหมเนี่ย!?อ..อ..ไอ้แพนด้าจีนแดง!!

ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดตามกระโปรงจนปลิ้วเข้ามาในหน้ากาก..เชอะ!!สุภาพบุรุษตายแหละ!!จบภารกิจนี้เมื่อไหร่จะไม่มาเยียบที่นี้เลยคอยดู!!! ฉันรีบเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นไปที่ห้องรับรอง โอ้ย!!เหนื่อยเฟ้ย!!ทำไมผู้หญิงอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย!?

"ช้าจังเลยนะ..."ใครจะไปไวเหมือนนายละ!?ไอ้แพนด้าคาเงะ!!

"ขออภัยด้วยคะ.."เค้ากระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ..ใบหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันอะไรกันฟะ!? อย่าคิดจะทำอะไรแผลงๆนะเฟ้ย!!!

"ถอดหน้ากากออกก่อนได้ไหม??"

"เห็นที่คงจะไม่ได้หรอกนะคะ..เพราะพวกเรามีความจำเป็นต้องปิดบังใบหน้า"จู่ๆทรายส่วนหนึ่งก็พุ่งเข้ามารวบรัดร่างกายของฉันเอาไว้จนแทบจะขยับไม่ได้..อ้ากกกกกกกก!!!จะถูกฆ่าไหมเนี่ย!?ยังไม่ได้เตรียมคำสารภาพรักกับพี่โอบิโตะเลย!!!

เค้าเดินเข้ามาสัมผัสกับหน้ากากแล้วค่อยเลื่อนมันออก..ฉันหลับตาดำปี๋พร้อมทั้งหันใบหน้าหนี

"เกลียดขี้หน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ??"อะไรกัน!?ทำไมเสียงเศร้าเหมือนแพนด้าอดใบไผ่ขนาดนั้นละ??เค้ามีปมอะไรหรือปล่าวเนี่ย..."ไม่ว่าจากหมู่บ้านไหน..ก็รังเกียจฉันไปหมดเลย..ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ..ไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว.."เค้าใส่หน้ากากคืนที่เดิมแล้วคลายทรายออก..รู้สึกสงสารชอบกล..อืมมมมมม...ยังไงก็..ตามใจหมอนี้หน่อยก็แล้วกัน ฉันเอื้อมมือขึ้นไปถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงตาสีแดงชาดคล้ายเม็ดทับทิมกำลังจ้องมองดวงตาสีฟ้าอมเขียวคล้ายกับน้ำทะเล คาเซะคาเงะเริ่มมีท่าทีเขิลอายเพียงแค่สบตา..ใบหน้าที่เปลี่ยนสีเห็นเด่นชัดขึ้นแต่ก็มิอาจละสายตาจากแววตาสีโลหิตนั้นได้

"ฉัน อุซึมากิ นานิกะ ขอฝากตัวด้วยก็แล้วกันนะคะ.."

"ช..เช่นกัน.."ไอ้ความรู้สึกที่น่าเอ็นดูนี้มันอะไรกัน!?เหมือนกับ..กำลังอยู่กับนารูโตะยังไงอย่างงั้น!!แต่ก็เอาเถอะ..คิดซะว่าได้น้องชายเพิ่มก็แล้วกัน"ห้องพักของเธออยู่ชั้นสามสุดทางเดินนะ..ส่วนพิธีจะเริ่มมะรืนนี้ วันพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านนะ.."มาเป็นรายการเลย..แบบนี้คงปฏิเสธไม่ได้สินะ..ทำยังกับว่าไม่เคยมีแขกมา..เกิดอะไรขึ้นกับที่นี้กันแน่??

"งั้นขอตัวก่อนนะคะ..จะรีบไปพักผ่อน.."

"ช่วยเรียกฉันว่า กาอาระ เฉยๆได้ไหม??"

"ได้สิคะ..กาอาระ.."ฉันรีบเดินออกมาจากห้องด้วยความเร็วแสง..ความจริงก็สงสารเจ้าแพนด้าเหมือนกันแฮะ..สำหรับพลังสถิตร่างแล้วความเกลียดชังถือว่าเป็นสิ่งที่กลัวมากที่สุด..ถ้าเทียบกับนารูโตะแล้วยังไงหมอนี้ก็น่าสงสารกว่าเห็นๆ..อืมมมม..ยังไงก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าที่นี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือปล่าว??..มีเวลาประมาณ 3 ชั่วโมงก่อนอาหารเย็น..เอาไว้ค่อยหลอกถามเจ้าแพนด้านั้นก็แล้วกัน

Itachi's Dairy

ผมนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย..อะไรกันอะ!?ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดที่แสนสงบไม่มีภารกิจ..แต่คิซาเมะก็ดันหายไปไหนก็ไม่รู้..ว่าจะชวนออกไปหาอะไรกินด้วยกันแท้ๆ

อืมมมมม..ถ้าลองเปลี่ยนไปชวนเดอิดาระละ..มีหวังร้านพังแน่ๆ

ถ้าเป็นซาโซริ..ก็คงได้ฟังแต่เรื่องเก่าๆซ้ำๆซากๆแน่ๆ..คนอะไรจะขี้ลืมได้ขนาดนั้น ลืมแม้กระทั่งหมู่บ้านตัวเอง..หายากแฮะคนแบบนี้

คาคุสึนี้ตัดออกไปเลย..เดี๋ยวโดนบ่นเรื่องเงินอีก..ขี้เกียจฟัง

ตุบ!!

เสียงอะไรบางอย่างชนเข้ากับประตูห้องนอนของผม..แก็งปาหินหรือไง!?จะปล้นอะไรกลางวันแสกๆฟะ!?..ผมไม่รอช้าที่จะเปิดประตูออกไปพร้อมกับคำด่า..แต่ผิดคาด..มันคือ..

อ๊อดจัง!!!

ลูกอ๊อดน้อยขนาดเท่าฝ่ามือกำลังชักดิ้นชักงอด้วยความดีใจเมื่อได้เห็นหน้าผม..ประเด็นคือ..มันมาอยู่หน้าห้องของโผมด้ายยางงายยยยย!!!นานิกะคิดอะไรอยู่กันแน่!?ทำไมต้องทำร้ายสัตว์เพศเมียตัวน้อยๆที่อ่อนต่อโลกตัวนี้ด้วย..เจอหน้ากันคราวหน้าพ่อจะสวดให้ยับเลยคอยดู!!!

"โอ้ๆ..เดี๋ยวจะกลับไปดุยัยนั้นให้นะ..เหนื่อยมากไหม??ดื่มน้ำก่อนไหม??"ผมย่อตัวลงไปอุ้มมันขึ้นมา..น่ารักจังเลย..โลกใบนี้ชั่งสวยงามยิ่งนัก..

"เดี๋ยวนี้คุยกับลูกอ๊อดได้แล้วเหรอ??"ฮิดันเดินเข้ามาแย่งอ๊อดจังออกไปจากมือของผม..จะโผล่หัวมาทำไมตอนนี้ฟะ!?

"ถ้าแกทำอะไรลูกอ๊อดตัวนั้นแม้แต่น้อยละก็ฉันจะ--!?"เค้าขว้างอ๊อดจังออกไปจากรังลับสุดแรง..อ..ไอ้บ้าเอ้ย!?

"จะอะไรเหรอ??"ผมจิ้มตาทั้งสองของมันแล้ววิ่งออกไปตามหาอ๊อดจังทันที"อ้ากกกก!!!..ทำอะไรของแกเนี่ย!?อิทจี้!!!"เสียงโอดครวญของไอ้บ้านั้นดังลั่นถ้ำจนสมาชิกบางคนเริ่มเดินออกมาจากห้อง..ไม่ได้การละ..ต้องรีบแล้ว..

"เฮ้ย!!!อิทาจิ..แกเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาฟะ!?จงใจให้เจ้านั้นแหกปากรบกวนชาวบ้านใช่ไหม!?..อืมม์"เดอิดาระพุ่งเข้ามาขวางผมไว้..งานงอกแล้วไง..รอก่อนนะ..อ๊อดจัง

"เจ้านั้นที่ว่านี้หมายถึงฉันใช่ไหม!?"

"ถ้าไม่ใช่แกจะเป็นใครละ!?..อืมม์"

"โทบิไง!!!"

"อย่าเข้ามาแส่นะเฟ้ย!!!!"ทั้งสองประสานเสียงกันใส่โทบิ..เอาละ..จังหวะนี้แหละ

"ใครกินขนมของเก๊าหมดอะ??โคนันกินใช่ไหม??"

"ไม่ใช่ซะหน่อย.."

"ขี้โกหกแบบนี้มาให้จุ๊บซะดีๆ!!!"

"อ้าย!!อย่านะ..ตาบ้า!!!"ความเงียบสงบสยบทุกการเคลื่อนไหว..อะไรกันฟะไอ้ความรู้สึกขนลุกขนพองนี้!!!..ไปหวานกันไกลๆเลยไป

"นี้!!!!พวกแกอย่าจ้องมองโคนันด้วยสายตาแบบนั้นนะ!!!"ไปติดไอ้โรคมโนจัดมาจากใครอีกละเนี่ย!?..น่ารำคาญชะมัด..รีบออกไปหาอ๊อดจังดีกว่า..

"ช้าก่อนอิทาจิ...ค่าดังโงะเมื่อ2วันก่อน.."เสียงของคาคุสึดังขึ้น..ชักนำสายตาของสมาชิกคนอื่นๆให้จ้องมองมาทางผมโดยอัตโนมัติ...จะรั้งตรูไว้ทำไมฟะ!?ตรูจะออกไปหาอ๊อดจางงงงงงงง!!!!!

"เอออ..เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเอานะ..ตอนนี้ยุ่งมากเลย.."

"ปวดท้องหรือไง??ทำไมถึงต้องรีบขนาดนั้น??อืมม์.."อ้ากกกกกกก...นี้ก็ถามมากจริง!!!อิทจี้จะไม่ทนแล้วนะ!!

"ตามนั้น..ขอตัวก่อนก็แล้วนะ..."ผมกับคิซาเมะจำเป็นต้องปิดบังเรื่องของนานิกะไว้..เพราะท่านจิไรยะขอมา ถ้าเกิดความแตกขึ้นมาละก็...ผมคงโดนเสกเป็นรูปปั้นกบแน่ๆเลย

"ไม่ได้ต้องจ่ายตอนนี้เท่านั้น!!!.."

"ก็บอกแล้วไงว่ารีบมาก..."อ้าว..เฮ้ย!! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงฟะ!? แล้วจะรีบเอาเงินไปทำไมเนี่ย!?ถ้าถูกรางวัลที่1เดี๋ยวจ่ายทบต้นทบดอกให้หมดเลย!!

"ฮิดันจัดการ..."งานงอกแล้วไง!?ยิ่งไม่อยากจะมีเรื่องกับพวกบ้านี้อยู่..ฮิดันเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเคียวสีแดงสุดโปรด ผมค่อยๆเดินถอยหลังแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต!!!"อ้าว..เฮ้ย!!?"ใครจะไปอยู่ละ!?ป่านนี้อ๊อดจังจะเป็นยังไงก็ไม่รู้

"อ้ากกกกกกกกกก!!!!"เสียงของซาโซริดังออกมาจากห้อง..อะไรกัน!?ยัยนานิกะต้องแอบลักลอบเข้ามาแน่ๆเลย!!!อย่าคิดจะหนีไปไหนเชียวนะเฟ้ย!!พ่อจะไปสวดเดี๋ยวนี้แหละ!!

ผมเดินตรงเข้าไปในห้องของซาโซริ..อ้าว..ไม่ใช่ยัยนั้น..เมื่อหมอนั้นเห็นหน้าผมก็แหกปากขึ้นมายกใหญ่..เป็นอะไรของมันฟะ!?

"แกเป็นใคร!?อิทาจิออกไปจากห้องฉันนะเฟ้ย!!!"อะไรของมันฟะ!?ถามว่าผมเป็นใครแล้วก็หลุดปากชื่อผมออกมา..ท่าจะอาการหนักแล้วนะ..ลีดเดอร์ของเราก็มีแต่ดูแลเมียจนลืมลูก(น้อง)อย่างพวกเรา

"ค่าดังโงะ!!!!"เมื่อสถานการณ์กลับมาเป็นปกติไอ้หน้าเงินนั้นก็พุ่งมาทางผม..หลอนเฟ้ย!!!!..อ๊อดจางงงงงง!!!รอพ่อก่อนนะ!!!

"คุณอิทาจิครับ..ผมเห็นอ๊อ--"

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้วตามมา!!"ตะกี้กำลังจะบอกว่าเห็นอ๊อดจังสินะ..โชคเข้าข้างผมแล้ว..แต่ต้องหนีคาคุสึก่อน!!!

"เอออ..คืออ๊อดจัง.."

"ก็บอกให้หุบปาก!!..ถ้าฉันยังไม่บอกให้พูด"

"..."เฮ้อ...ในที่สุด..ไอ้พวกบ้านั้นก็วิ่งตามมาไม่ทันแล้วววว...สุขใจเหลือหลาย!!!

"ตะกี้จะพูดว่าอะไร??"ผมหันไปถามคู่หูฉลามน้อย..จะว่าไปแล้วมันหายไปไหนมาละเนี่ย!?..ไหงถึงมาโผล่หัวเวลาไม่ต้องการแบบนี้??

"ผมจะบอกว่า...ตอนนั้นผมมองไม่เห็นอ๊อดจังก็เลย..เตะเข้าห้องเซ็ตสึไปแล้วล่ะครับ.."อ..อ..อ้ากกกกกกกกกกกกก!!!!ไอ้ฉลามเวณตะไล!!!แล้วปล่อยให้ตรูวิ่งหนีไอ้พวกบ้านั้นจนเหนื่อยทำไมฟะ!?

"แล้วทามมายม่ายบอก!!!!"

"ก็คุณอิทาจิสั่งให้หุบปากนิครับ.."หมดคำจะพูดละ..สรุป...นก!!!

"ไปห้องเซ็ตสึเดี๋ยวนี้!!!"ผมตะหวาดใส่คิซาเมะ...ได้ออกจากองค์กรนี้เมื่อไหร่จะจับทำหูฉลามเลยคอยดู!!!

"คิซาเมะ...นี้ของนายปล่าว??"อ้ากกกกกก!!!!โผล่มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง..หัวใจวายตายมาใครจะไปสู่ขอเจ้าสาวให้ซาสึเกะกันเล่า!?ไอ้กาบหอยสองสี!!!

"ใช่แล้วครับ.."

"กินได้ไหมอะ??หิวอยู่พอดี.."ร่างกายฝั่งดำของมันพยายามจะยัดอ๊อดจังเข้าปากแต่ผมก็เข้าไปสกาย์คิกส์ใส่ไอ้กาบหอยนั้นจนเป็นลมล้มลงไปแล้วค่อยๆก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา..เท่ใช่ไหมล่ะ!!อ๊อดจางงงง!!!

"เฮ้ย!!ปล่อยข้าซะทีสิฟะ!!อ้ากกก!!!คิซาเมะช่วยด้วย!!"น..น..นี้ไม่ใช่อ๊อดจัง!!แต่เป็นอ๊อดคุงต่างหาก!!!ผมยัดอ๊อดคุงลงไปในปากเซ็ตสึทันที..ฮืออออ..หลอกกันได้นะ ยัยบ้านานิกะ!!

"ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณอิทาจิ...เดี๋ยวอ๊อดคุงก็ตายหรอกครับ.."

"ตายไปเลย!!อ๊อดจังจะได้ออกมาแทน!!"จู่ๆไอ้ลูกอ๊อดนั้นก็กระโจนะเข้ามาฟาดหางใส่ผม..มันเจ็บนะเฟ้ย!!!!

"อย่ามาลามปามถึงแฟนข้าแบบนั้นนะเดี๋ยวพ่อก็ฆ่าทิ้งซะหรอก!!!"

"แล้วมีธุระอะไรหรือปล่าวครับ??"

"ก็นายหญิงให้มาบอกว่า ซื้อของมาฝาก ซ่อนไว้ใต้ตอไม้ก่อนจะเข้าเขตหมู่บ้านซึนะ"

"ยัยนั้นมาที่ซึนะทำไม??"

"ภารกิจลับหน่ะ..ขนาดข้ายังไม่รู้เลย"

"เฮ้อ...หายๆไปได้แล้ว..เดี๋ยวจะรีบไปเอาของก็แล้วกัน"

"นี้..อุตส่าห์มาเหนื่อยๆไม่มีน้ำให้ดื่มหน่อยเหรอ!?"

"หนวกหู!!ถ้าไม่ใช่อ๊อดจังฉันก็ไม่ให้หรอก!!!"

"ไอ้หน้าตีนกาใจร้าย"บ๊อง!! เจ้าลูกอ๊อดนั้นหายไปแล้ว...ตะกี้นายแกก็ฟากมาใช่ไหม!?ได้...เจอกันคราวหน้า..จัดสังคายนาชุดใหญ่ไฟกระพริบไปเลย!!!!

End Itachi's Dairy 

ฮัดชิ้ว!!!

ฉันจามออกมาเสียงก้อง..ใครนินทาฟะ??..ต้องเป็นพี่อิทาจิแน่ๆเลย..คนอุตส่าห์ซื้อของไปฝากยังมานินทากันลับหลังอีก..ใจร้ายที่สุด!!!

ช่างมันเถอะ..อย่าน้อยตอนนี้ฉันก็เก็บของเสร็จแล้ว ออกไปเดินเล่นหน่อยก็ดีเหมือนกันกลับมาจะได้นอนเลย ขณะกำลังคิดตัดสินใจฉันค่อยๆถอดเสื้อคลุมทิ้งไว้บนเตียงแล้วเดินออกจากห้อง

"กำลังจะไปไหนหน่ะ??"กาอาระเอ่ยปากถาม..เดินมาตอนไหนเนี่ย!?

"ว่าจะ..ออกไปเดินเล่นนิดหน่อย..ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีหรอกคะ.."ฉันตอบกลับไปแบบเหนื่อยหน่าย"แล้วท่านคาเซะคาเงะจะไปไหนเหรอคะ??"

"บอกให้เรียกกาอาระไง..."เค้าหรี่ตาใส่ฉันพร้อมแสดงสีหน้าเศร้าหมอง...แพนด้าอดใบไผ่ชัดๆ

"ขออภัยด้วยคะ..."

"เอาเถอะ..ไปดาดฟ้าด้วยกันไหม??"จะหลอกฉันไปโดดตึกหรือไงเจ้าแพนด้า!!!"ถ้ามองจากที่นั้นเธอจะได้เห็นวิวของหมู่บ้านด้วย"ฉันพยักหน้าให้แทนคำตอบ..จะว่าไปแล้วไอ้ความรู้สึกที่ว่าเงียบสงบจนน่าขนลุกนี้มันอะไรฟะ!?

เราทั้งคู่เดินตรงขึ้นไปบนดาดฟ้า..ตอนแรกคิดว่ามันจะเป็นลานโล่งๆที่เอาไว้สำหรับชมวิวอย่างเดียว แต่ผิดคาดแฮะ..มีกระถางต้นแคคตัสหลากหลายสายพันธ์วางเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นเต็มไปหมด บางกระถางก็ออกดอกแล้วบ้าง พึ่งเกิดบ้าง ต้นใหญ่บ้าง

กาอาระย่อตัวลงไปหยิบกระถางที่ขวางทางออกเพื่อเปิดทางให้ฉันเดินเข้าไปชมวิวได้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้นะ..เค้าชอบปลูกกระบองเพชรเหรอ??

"กาอาระ..ชอบปลูกกระบองเพชรเหรอคะ??"เค้าหันมาสบตากับฉัน ก่อนจะลุกขึ้นมา

"ใช่...มันสวยดีนะว่าไหม.."ฉันตรงเข้าไปกวาดสายตารอบๆ จนในที่สุดก็ไปสะดุดตากับกระถางหนึ่งเข้า

รูปร่างของมันคล้ายกับลูกบอลดิสโก้ที่มีหนามอยู่รอบๆ บนยอดของมันมีดอกตูมขนาดเล็ก เท่าที่มองจากภายในแล้วดอกน่าจะเป็นสีแดงสด เหมือนสีผมของแม่เลย คิดถึงแม่จังเลยแฮะ..

"ชอบต้นนั้นเหรอ??"ฉันสะดุ้งขึ้นนิดๆเมื่อกาอาระเดินเข้ามาหา

"นิดๆหน่ะคะ.."เค้าก้มตัวลงไปหยิบกระถางนั้นขึ้นมาแล้วส่งให้ฉัน

"ฉันให้..ดูแลมันดีๆหล่ะ.."

"ไม่เป็นไรหรอกคะ..."

"ตอบแทนด้วยการมาช่วยฉันจัดสวนก็แล้วกันนะ.."เค้าชี้ไปที่ชั้นไม้วางของที่เรียงรายกันอยู่มุมหนึ่งของดาดฟ้า..ไอ้แพนด้า!!!หลอกกันได้นะ!!จบงานนี้เมื่อไหร่แม่จะส่งกลับประเทศเลยคอยดู!!!"ดีใจจังเลยนะ..ที่มีเธอมาช่วยแบบนี้..ทำคนเดียวคงจะเหงาน่าดู"เฮ้ออออออ...ด่าไม่ออกเลยแฮะ..เอาเป็นว่าช่วยๆกันไปก็แล้วกัน

"งั้น...เอาชั้นไม้ไปชิดไว้ที่ขอบทางด้านทิศตะวันตกดีกว่านะคะ เพราะมันร้อนกว่าทิศไหนๆ ส่วนต้นใหญ่ก็วางเรียงไปตามขอบไล่ไปทางทิศใต้ แบบนี้โอเคไหมคะ??"ดีนะที่เคยเป็นทำภารกิจปลูกบ้านกับรุ่นพี่เท็นโซถึงได้หลักการนี้มา

"ตามนั้นก็ได้.."เค้าเดินเข้าไปยกชั้นไม้แต่..ด้วยขนาดที่ใหญ่ทำให้ยกไม่ขึ้น ทำเก๊กไปได้..ขอความช่วยเหลือก็ได้มั้ง?? ฉันวางต้นกระบองเพชรไว้ข้างๆประตูทางขึ้นแล้วเดินเข้าไปช่วยกาอาระยกชั้นไม้

"เดี๋ยวฉันช่วยนะคะ.."ความจริงฉันใช้โหมดเซียนแล้วยกคนเดียวก็ไหวนะ..แต่ไม่โชว์พาวดีกว่าเดี๋ยวได้เห็นแพนด้าโดดตึกตาย

ฉันกับเจ้าแพนด้าค่อยๆยกชั้นไม้ไปตั้งไว้ทางทิศตะวันตกตามที่วางผังไว้..หนักเอาการเลยนะเนี่ย..ดีนะที่ตามมาดาดฟ้าด้วย..ไม่อย่างงั้นได้เข้าพิธีดูตัวกับคาเซะคาเงะคนต่อไปแน่ๆ

"ขอบใจนะ..."เค้าพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอกแล้วก้มตัวลงไปหยิบกระถาง"เธอรู้ไหมว่ากระบองเพชรฆ่าคนได้ด้วย"

"ไม่รู้หรอกคะ..เว้นแต่ว่าจะเอาไปยัดใส่ปากคนอื่นหรือไม่ก็...ฟาดจนเลือดไหลหมดตัว"เค้าคลี่ยิ้มออกมานิดๆ

"แบบนั้นก็ทำได้..แต่มันง่ายกว่านั้น..หนามของมันหน่ะมีพิษนะรู้ไหม.."ฉันสตันไปพักใหญ่..ตะกี้ก็โดนทิ่มไปตั้งหลายรอบ..ว่าแล้วเชียวไอ้หมอนี้มันหลอกฉันมาฆ่าปิดปากเรื่องงานอดิเรกจริงๆด้วย!!!"แต่พันธ์ที่ฉันปลูกไม่มีพิษหรอกนะ..สบายใจได้"เค้าเอ่ยหลังจากที่เห็นฉันมีท่าทีกระวนกระวายสักพัก..

"ท่านคาเซะคาเงะใจร้ายที่สุด.."ฉันพึมพำออกมา

เค้ายิ้มอย่างมีชัยแล้วหันไปจัดกระถางต่อ..ตั้งใจแกล้งฉันสินะ..ไอ้แพนด้าจีนแดงงงงงงงง!!!!

ป๊อก!!!

โอ้ย!!!หัวฉัน!!!เห็นไหมมัวแต่ด่านายหน้าผากฉันถึงได้ไปโขกกับชั้นไม้แบบนี้ ไอ้หมอนั้นแอบเหลือบตามามองนิดๆแล้วหันกลับไปกลั้นหัวเราะต่อ

"ไม่ขำเลยนะคะ.."ฉันลูบหน้าผากด้วยความเจ็บปวด...คราวนี้เค้าหันมาหัวเราะให้เห็นต่อหน้า..จะขำอะไรนักหนาเนี่ย!?

"จะไม่ขำได้ยังไง??ทั้งๆที่รู้ว่ามือเปื้อนก็ยังเอาไปลูบหน้าผากตัวเองอีก.."จ..จริงด้วย!!!ชั้นไม้มันเปื้อนอยู่นี้นา...แล้วทำไมไม่ห้ามตรูไว้หล่ะฟร่ะ!?"ขยับเข้ามานี้สิ.."จะว่าไปแล้วมือของเค้าก้เปื้อนนิ..คิดจะทำอะไรกันแน่!!!?

"จะแกล้งอะไรฉันอีกหล่ะคะ??"ฉันบึนปากใส่กาอาระ..

"ใช้เสื้อฉันเช็ดสิ.."

"ไม่ดีมั้งคะ..เดี๋ยวซักไม่ออกแล้วจะเป็นเรื่องนะคะ.."

"ก็แค่ไม่อยากให้เธอสิวขึ้น..สงสารนารูโตะที่จะต้องมานั่งฟังเธอบ่น.."รู้ลึกขนาดนี้มาเป็นม่าม๊าฉันเลยไหม!?"เสื้อนี้ไม่เท่าไรหรอกถ้าเทียบกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น.."นี้สินะความคิดของผู้ที่เป็นคาเงะ..รู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้ทั้งๆที่อายุมากกว่ากลับทำตัวเป็นเด็กไปได้..ขายหน้าจริงๆ

"งั้น..รบกวนด้วยนะคะ.."ฉันเดินเข้าไปซุกใบหน้าลงที่หัวไหลของอีกฝ่ายแล้วรีบโน้มออกมาด้วยความเขิลอาย

"นั้นเรียกว่าเช็ดแล้วเหรอ??"

"ทำไม่ลงหรอกคะ..."

"ถ้ามือฉันไม่เปื้อนก็จะเช็ดให้อยู่หรอก..นี้เป็นคำสั่งก็แล้วกัน.."เฮ้อ...รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้..แต่ก็เอาเถอะ..

ในที่สุด..ก็ยอมซุกใบหน้าลงไปอีกครั้งแล้วถูไปมาจนคราบจางลง..อยากร้องไห้ชิบผาย..ทำไมฉันต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย!?

"เฮ้ย!!!ทำอะไรกันหน่ะ!?"เสียงของชายชุดดำดังขึ้นที่หน้าประตู..ฉันรีบตีตัวออกห่างกาอาระทันที อย่าเข้าใจผิดนะเว้ย!!!รีบอธิบายไปสิกาอาระ!!

"จะเข้ามาขัดจังหว่ะทำไมเนี่ย??คันคุโร่.."ไม่ใช่แบบนั้นเฟ้ย!!!แล้วไหงถึงไปอธิบายให้ชวนคิดแบบนั้นหล่ะ!?

"ก็แค่จะน้ำหวานมาให้หน่---!!!"พูดไม่ทันจบประโยคเค้าก็เหยียบกระบองเพชรต้นหนึ่งเข้าจังๆ..อ้ากกกกก!!!!ตกลงเค้าเต็มหรือปล่าวเนี่ย!?ทำอะไรลงไปเนี่ย!?

"ลาก่อนนะ ซึนะงาคุเระ.."แค่กระบองเพชรต้นเดียวทำให้สมองของคาเซะคาเงะเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ!?แล้วทำไมแกจะต้องกระโดดตึกด้วยเนี่ย!?

"ก..ก..กาอาระ!!! พี่จ๋าขอโทษ!!!"ชายผู้มีนามว่าคันคุโร่พุ่งเข้าไปสวมกอดกาอาระก่อนที่เค้าจะโดดลงไป...นี้ให้ตรูมาดูอะไรเนี่ย!?

"พี่จ๋า..ฆ่าบอจังของน้องทำไมอะ??"อะไรกันแววตาแบบนั้น..เฮือกกกก!!!เลือดพุ่ง!!!

"ยกโทษให้พี่เถอะนะ..พี่ผิดไปแล้ว..เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ.."

"จริงนะ..."

"สัญญาสาบานนนนน!!!"นึกว่าจะเท่..ที่แท้ก็แค่พี่เห่อน้องดีๆนี้เอง

"งั้นพี่จ๋าต้องมาช่วยน้องปลูกบอจังนะ..."

"ได้เลยจ้---"ไม่ทันพูดจบเค้าก็เหยียบอีกต้นเสียแล้ว..."เอออ..กาอาระ..น้องคงไม่ได้วางยาอะไรพี่จ๋าใช่ไหม??"เค้าหันมายิ้มทั้งน้ำตาขณะก้มตัวลงไปลูบข้อเท้าข้างขวา

ทั้งฉันและกาอาระต่างทำหน้าหวอไปตามๆกัน...แจ็คพ็อตแตกแล้วไง!!ต้นที่เค้าเหยียบนั้นหนามมีพิษ!! ในที่สุดคันคุโร่ก็สลบลงกับพื้น...ต้องรีบพาไปหาหมอแล้ววววว!!!

"ไปดีมาดีนะ...คันคุโร่..."ไหงถึงสร้างโลงศพให้พี่เอ็งแบบนั้นหล่ะ!?เอาเวลาไปเรียกหมอมาดีกว่าไหม!!?

ใช้เวลาไม่เกิน10นาที นินจาแพทย์ก็มาถึงในที่สุดวันนี้ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี..ถึงแม้ว่าจะต้องทานอาหารเย็นร่วมกันในห้องพยาบาลก็เถอะ..เพราะพี่จ๋าอยากกินข้าวกับน้อง 

คิดถึงพ่อจังเลยแฮะ..ยังไม่ทันจะได้ฟังเค้าโม้ฉันก็ต้องออกมาทำภารกิจเสียแล้ว..เค้าจะคิดถึงฉันไหมน้า??ป่านนี้คงไปนั่งดื่มเหล้ากับป้าซึนาเดะแน่ๆเลย

ฉันนั่งคิดไปพลางจ้องมองต้นกระบองเพชรน้อยที่ริมหน้าต่าง..ที่ครั้งแรกฉันเอาหน้าออกมาเพราะลืมไปว่าเมื่อเช้าทาลิป คราบลิปสติกเลยติดเสื้อท่านคาเซะคาเงะไปด้วย น่าอายชะมัด..หมอนั้นเกิดมาเพื่อฆ่าฉันแน่ๆ 

ถึงวันนี้จะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกัน..ก็ดันด่าเค้าในใจไปตั้งหลายครั้ง ทั้งๆที่เค้าเป็นคนดีมากแท้ๆ โอ้ย!!!คิดอะไรอยู่เนี่ย!? ฉันเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนพลางเอามือก่ายหน้าผาก

พี่โอบิโตะ...จะมีความสุขกับพี่รินอยู่ข้างบนไหมน้า??

สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านคะ!!!!

หายหน้ากันไปนานเหลือเกิน...เกือบจะดองจนเค็มละ

พึ่งสอบเสร็จเลยมึนๆนิดๆอยากจะใช้ภาษาแปลกๆบางช่วงนะคะ..ต้องขออภัย

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะ

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปคะ!!!