[Fic Naruto] Diary from the woman Who never known What love is?? บันทึกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : Hydrangea

"ว่าไง??จะตอบฉันได้หรือยัง??"ชายหนุ่มนิรนามสวมหน้ากากที่ในชุดผ้าคลุมสีดำลายเมฆสีแดงเริ่มเดินเข้ามาหาเธอ..เธอตั้งสติแล้วแปรจักกระให้เป็นลูกไฟพุ่งไปโจมตีเค้า..แต่มันกลับผ่านร่างกายของเค้าสบายสบาย..ความคิดของเธอคือไม่อยากสร้างความเสียหายให้กับภายในบ้านพักแห่งนี้เพราะเกรงว่าสตรีผู้นั้นจะทำโทษเธอ..ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับการตกนรกทั้งเป็น..

เค้าเดินเข้ามาสัมผัสที่ใบหน้าของเธอแล้วจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา..ราวกับว่ากำลังจะกลืนกินกายทิพย์ของเธอจนหมดสิ้น..

"งั้นเปลี่ยนคำถามนะ..วิชาลับของตระกูลเธอ..มีจริงหรือปล่าว??"ร่างบางถึงกับเบิกตากว้างเมื่อมีคนล่วงรู้วิชาลับของตระกูลเธอ..ขนาดท่านโฮคาเงะรุ่นที่3บอกว่าจะเก็บไว้ให้เป็นความลับสุดยอดแต่ทำไมเค้าถึงรู้ได้ล่ะ!? เธอพยายามหลบสายตาแต่เค้าลูบไล้นิ้วมือมาหยุดที่คางของเธอแล้วเชิดมันขึ้นเล็กน้อย..ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้หมู่บ้านแห่งนี้ก็คงไม่ปลอดภัยสำหรับเธออีกแล้ว..

"นี้คำตอบของเธอเหรอ??"เธอปัดมือของเค้าออกแล้วรีบวิ่งออกมาจากบ้านพัก..คาซึเอะชะงักไปชั่วขณะะเมื่อเบื้องหน้ากลายเป็นป่าทั้งหมด..นินจาสาวได้แต่กรอกตาไปมาด้วยความมึนงง..เมื่อหันหลังกลับไปก็ไม่พบแม้แต่เงาของคลังอาวุธและบ้านพักที่เธอเดินเข้าไปเมื่อครู่นี้..

"เด็กคนนี้น่ะเหรอ??ที่ควบคุมสิบหางได้.."เธอหันไปมองชายนิรนามที่กำลังยืนอยู่ข้างๆสตรีสูงวัยที่กำลังถือถุงเงินขนาดใหญ่ไว้ในมือ..

"อย่างที่บอกนั้นแหละ..รีบๆเอาตัวเธอไปให้พ้นหูพ้นตาฉันเถอะ..อดทนเลี้ยงยัยนี้มานานพอแล้ว "เมื่อสิ้นประโยคสตรีผู้นั้นก็ได้เดินจากไป..ภายในหัวของนินจาสาวมีเพียงความโกรธที่สตรีผู้นั้นได้ทิ้งไว้ให้และความคิดที่จะต้องฆ่าเธอทิ้งซะ..ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเลยว่านั้นคือแม่ที่แท้จริงของเธอเพราะแม่แท้ๆจะต้องไม่จิกหัวใช้ลูกตัวเองแบบนี้!!แบบนี้มันเรียกว่า ทาส ชัดๆ!!!

"ได้ยินแล้วใช่ไหม??แม่ของเธอฝากเธอกับฉันแล้ว.."

"ยัยแก่นั้น..ไม่ใช่แม่ฉัน!!!"นินจาสาวตะโกนพร้อมกับรีดเร้นจักกระออกมาเป็นจำนวนมาก..จนทำให้เกิดลมพัดครั้งใหญ่ราวกับพายุกำลังพัดถล่ม สตรีผู้นั้นถึงกับตะลึงเมื่อเห็นพลังที่มหาศาลแบบนี้..จักกระของเธอกลับแปรเปลี่ยนเป็นเลขศูนย์ให้นินจาสาวได้เห็น..นั้นแสดงให้เห็นว่า..ชะตาของเธอขาดแล้ว..

"อึก!!!"เสียงแหบแห้งที่สตรีสูงวัยเปล่งออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากปาก..เมื่อเธอเหลือบตาลงไปมองที่ท้องก็ได้พบว่ามีดาบคาตะนะแทงทะลุหลังเธออยู่..ความเจ็บปวดค่อยๆแผ่ซ่านเข้าไปจนถึงกระดูก..จนแทบจะขยับไม่ไหวแล้วในที่สุดเธอก็ได้ล้มลงไปนอนกระเสือกกระสนอยู่บนพื้นเพื่อรอความตายที่กำลังจะใกล้เข้ามา..เสียงฝีเท้าที่เธอคุ้นเคยกำลังเดินมาหาเธอด้วยความเร็วปานกลาง..นินจาสาวที่มีแววตาเหมือนเด็กที่ใจสลายกำลังจ้องมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์..

"ฉันไม่รู้หรอกนะ..ว่าคุณไปเก็บฉันมาจากที่ไหน..แต่ก็ขอบคุณมากนะที่เลี้ยงฉันมาจนโตขนาดนี้..โดยที่ไม่ต้องใช้ความรักเลยแม้แต่น้อย..ช่างเป็นแม่ที่ดีอะไรขนาดนี้.."

"ฉันไม่ฆ่าแกมันก็ดีแค่ไหนแล้ว!!!แกไม่ควรที่จะมาทำกับฉันแบบนี้นะ!!"

"ความผิดของคุณเองนะ..ที่ไม่ฆ่าฉันตั้งแต่ตอนนั้น แล้วก็..นอกจากจะจิกหัวใช้ฉันแล้วยังจะขายฉันให้คนอื่นอีกเหรอ!?"

"หึ..ช่วยตอบแทนฉันหน่อยก็ไม่ได้เหรอ??แล้วนี้ก็เป็นความผิดของไอ้โฮคาเงะเองนะ..ที่ยกเธอมาให้ฉันเลี้ยง!!!"

"บอกเรื่องทั้งหมดที่รู้มา..ก่อนที่ฉันจะส่งคุณไปอีกโลก.."

"แกเป็นคนเดียว..ที่เหลือรอดมาจากตระกูลโอสึซึกิ..หลังจากที่มีสงครามเกิดขึ้น..ทั้งครอบครัวของแกก็ตายไปหมดแล้ว..จนกระทั่งไอ้โฮคาเงะ..ขอให้ฉันเลี้ยงดูแก.."

"พูดออกมาให้หมด!!"นินจาสาวกระชากดาบออกมาจากท้องของสตรีสูงวัยจนเลือดได้ทะลักออกมา..แล้วจรดปลายดาบไปที่คอหอยของเธอ..

"แกมีพลังควบคุมสิบหางได้และยัง..มีความสามารถพิเศษอีก..ฉันรู้แค่นี้แหละ.."

"ขอให้ได้ไปที่ชอบที่ชอบนะ.."นินจาสาวตั้งท่าเตรียมจะเหวี่ยดาบตัดหัวของสตรีผู้นี้..

"ดะ..ดะ..เดี๋ยวสิ!!เธอคงจะไม่ฆ่าฉันจริงๆสินะ..เราเป็นแม่ลูกกันนะ..ครอบครัวไง..คาซึเอะจัง~"

"ไม่เคยคิดว่าฉันเป็นลูก..จะมาพูดอะไร..เอาป่านนี้ล่ะ??..ครอบครัวเหรอ??..มันคืออะไรอะ??"นินจาสาวแสยะยิ้มพร้อมกับตวัดปลายดาบไปปลิดชีพของสตรีสูงวัยที่นอนอยู่บนพื้น..จนศรีษะของเธอกระเด็นออกจากบ่าไปไกลพอสมควร..

นินจาสาวยังคงดื่มด่ำกับสีและกลิ่นคาวของเลือดที่กำลังไหลนองออกมาร่างที่ไร้วิญญาณ..รวมถึงเลือดที่กระเด็นมาโดนมือของเธอด้วย..เธอยกมือขึ้นมาเลียลิ้มรสของมันด้วยความภาคภูมิใจ..นี้เป็นครั้งแรกที่เธอตั้งใจที่จะฆ่าคน..ที่ผ่านมาเธอมีแต่ไว้ชีวิตทุกครั้ง..

"คาซึเอะ!!!"เสียงของนินจาหนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ตามมาอีกจำนวนมาก..เธอไม่ต้องการจะทำให้เรื่องมันใหญ่โตไปมากกว่านี้..จึงรีบสับฝีเท้าวิ่งหนีพวกเค้าอย่างรวดเร็ว..ทั้งจูนินและหน่วยลับกำลังวิ่งไล่ตามเธอยิ่งไปกว่านั่นคือ..เนตรวงแหวนคาคาชิ..ที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี..

เมื่อวิ่งมาจนถึงแม่น้ำเธอได้กระโดดลงไปแล้วซ่อนตัวอยู่ที่โขดหินขนาดใหญ่..ในหัวของเธอตอนนี้คือ..ต้องการที่จะหนีไปจากที่นี้..และอยู่ตัวคนเดียว..เสียงฝีเท้าที่มาหยุดอยู่บนโขดหินที่เธอซ่อนตัวอยู่..

ไม่นะ!!นี้ฉันกำลังจะโดนจับเหรอเนี่ย!?

แต่จู่ๆก็มีมือเอื้อมมาปิดปากของเธอไว้..กลิ่นเสื้อของเค้าทำให้เธอนึกถึงเมื่อตอนสายๆที่เธอเดินไปส่งของในเขตของอุจิวะ..นินจาหนุ่มเบิกเนตรวงแหวนสร้างภาพลวงตาให้กับพวกคนอยู่แถวๆโขดหิน..ร่างบางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของร่างสูงที่กำลังรดต้นคอของเธออยู่เป็นพักๆ..เสียงฝีเท้าเริ่มเดินห่างออกไปสักพัก..เค้าคลายมือออกจากปากของร่างบาง..

นินจาสาวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อคนที่ช่วยเธอไว้นั้นคือลูกชายคนโตของฟุงะกุที่ยืนกวาดพื้นอยู่หน้าบ้านของเค้าเอง..เค้าจ้องมองเธอด้วยความสบายใจถึงแม้ว่าเค้าอาจช่วยเธอช้าไปหน่อยแต่อย่างน้อยก็ได้ช่วยชีวิตเธอไว้จริงๆ..

สวัสดีค่ะ..รีดเดอร์ทุกคน!!!

ไหงจู่ๆกลายเป็นฉากเลือดสาดแบบนี้ล่ะเนี่ย!?

ก็ขอบคุณที่ติดตามนะ..

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะ..

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปจ้า..