[Fic Naruto] Misu&Kori สายธารน้ำชักพารัก

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Magumi's Dairy 

"นานิกะจัง~"เสียงเรียกขานชื่อของยัยตัวเล็กดังขึ้นท่ามกลางสวนสาธารณะของหมู่บ้านโคโนฮะ..พี่คุชินะพยายามโบกไม้โบกมือเรียกฉันกับเจ้าตัวเล็ก..จะว่าไปแล้ว..พี่ควรเป็นฝ่ายเดินมาหาฉันไม่ใช่เหรอ!? ฉันเองก็ถือของเต็มไม้เต็มมือไหนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กอีก เห็นใจกันบ้างสิ

"รออยู่ตรงนั้นแหละ!!เดี๋ยวพี่เดินไปหา!!.."เฮ้อออ..หลังจากแต่งงานก็คงจะเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ลูกอ่อนชิมิ ในที่สุดพี่คุชินะก็โตเป็--"อ้ากกกก!!!!โอ้ย!!!"เสียงดังสนั่นขึ้นเมื่อภรรยาสาวสุดสวยของประกายแสงสีทองแห่งโคโนฮะอย่าง นามิคาเซะ มินาโตะ หกล้มหน้ากระแทกพื้นต่อหน้าสาธารณะชนซึ่งหนึ่งในนั้นมีน้องสาวแท้ๆของตัวเองด้วย..เอิ่มมมม..ถ้าขืนท้องอยู่ละก็หลานฉันจะครบ32ไหมเนี่ย!?หวังว่าพี่มินาโตะจะหาโจนินดีๆซักโหลนึงมาช่วยกันดูแลพี่หรอกนะ

"ไหนๆ..นานิกะจังตื่นหรือยังเอ่ย??"คุชินะล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจิ้มแก้มยัยตัวเล็กวัย2ขวบที่กำลังจ้องมองเธอตากลมโต..ลูกสาวใครเนี่ย!!น่ารักเหมือนแม่เลย

"คุก..ชิน..น้า.."เสียงทักทายของยัยตัวเล็กดังขึ้น คุชินะตาเป็นประกายพุ่งเข้าไปแย่งนานิกะออกมาจากอ้อมอกของฉัน..ย..ย..ยัยพี่บ้า!!!

"นี้เมงุมิ!!ฉันจะขอนานิกะจังน้าาาา.."ยัยพี่สาวบ้าพลังพร้อมกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังนอนสั่นอยู่ภายในอ้อมกอดได้ขึ้นไปอยู่บนปลายต้นไม้ใหญ่ข้างๆสวนสาธารณะ..อ้ากกกก!!!นั้นลูกน้อยของฉันนะยะ!!!จะขอไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง!?

"พี่คุชินะ!!ฉันว่านานิกะจังคงอยากจะกลับไปกินขนมที่บ้านแล้วละ!!!"

"อย่ามาแก้ตัวเลยน่า~เธอกับท่านจิไรยะเองก็มีน้องอีกคนให้นานิกะจังสิ!!"ทุกสายตาหันมาจ้องมองสองศรีพี่น้องอุซึมากิที่กำลังตะโกนคุยกันข้ามหัวผู้ที่สัญจรไปมา..อะ..อะ..ไอ้พี่บ้า!!อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาคุยต่อหน้าประชาชีสิ!!แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน!!!?

"พี่ต่างหากที่จะต้องบอกพี่มินาโตะ!!"

"ไม่สนอะ...ขอตัวกลับก่อนละน้าาาา~"กรี๊ดดดดดดดด!!!เอาลูกฉันคืนมานะ!!!!ยัยพี่บ้า!! ฉันวิ่งตามพี่คุชินะไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้พบกับมินาโตะและสามีสุดที่รักของดิฉานนนน

"อ้าวๆ..วิ่งตามอะไรอยู่เนี่ย??เมงุมิ.."ก็วิ่งตามภรรยาของพี่นั่นแหละ!!จับเป็นตัวประกันเลยดีไหมเนี่ย!?

"ให้ตายสิ..มีลูกแล้วก็น่าจะสงบเสงี่ยมให้มากกว่าหน่อย.."แง..ว่าเก๊าไมอะ!?ก็เพราะลูกนั่นแหละฉันถึงจะต้องมาวิ่งมาราธอนแบบนี้ไง!!

"คุณคะ..คือว่าพี่คุชินะเอาตัวนานิกะไปแล้ววววว!!!"จิไรยะถึงกับอ้าปากค้างเหลือบตาไปมองมินาโตะที่กำลังหัวเราะลั่น..อย่าบอกนะว่า..วางแผนกันมาแล้วชิมิ!?

"งั้นขอตัวไปดูแลลูกก่อนนะครับ..อาจารย์"เมื่อจบประโยคมินาโตะก็วาร์ปไปหาคุชินะที่กำลังยืนรออยู่ไม่ไกลนัก..ทางฝ่างนี้หน่ะเหรอ..ใส่4×100วิ่งตามไปสิจ้ะ!!!ใครจะไปยอมยกให้ละ!?

"ไหงยัยนั้นถึงได้นานิกะไปล่ะเนี่ย!?"กล้าถามนะ!!ทั้งๆที่ไม่ค่อยได้มาดูแลฉันกับลูกแท้ๆ!!คุณสามีบังเกิดเกล้า!!

"ใครจะไปรู้ล่ะว่าวางแผนกันไว้!?"

"ตอนนี้แหละคุณโจสะ!!!"มินาโตะหันมาส่งสัญญาณให้โจสะที่หลบซ่อนอยู่ไม่ไกลนัก..คิดจะทำอะไรอีกละเนี่ย!?

"รถถังมนุษย์!!!!"อ้ากกกกก!!!ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าผู้นำตระกูลแบบเค้าจะยอมมาทำอะไรที่บ้าบิ่นแบบนี้!!!

"คาถาอัญเชิญ..อะจึ่ยอะจึ่ย บิ๊กไซด์!!!"อ..ไอ้ของพรรณนั้นจะไปหยุดเค้าได้ยังงายยย!!!???นี้ฝึกจนเพี้ยนไปแล้วเหรอเนี่ย!?

"งั้นขอตัวไปอ่านที่บ้านก่อนนะครับ..."

"อะเคร!!..."ด..ได้ผลด้วย!!หมายความว่าไงฟะเนี่ย!?

"ชิ..ไม่นึกเลยว่าอาจารย์จิไรยะจะงัดมุกนี้ออกมาใช้..รู้งี้แอบจิ๊กออกมาก่อนดีกว่า..คุณอิโนะอิจิเชิญเลยครับ!!"นี้คิดจะทำอะไรอีกละเนี่ย!?คราวนี้เป็นบ้านยามานากะเหรอ??

"คาถาย้ายจิต!!!"จู่ๆท่านจิไรยะก็นิ่งไป..ป..เป็นอะไรไปเนี่ย!?

"อะ..เฮือกกกกกก!!!!"เพียงไม่กี่อึดใจต่อมาคุณอิโนะอิจิก็กระอักเลือดออกมาเป็นแม่น้ำปานามา..น..นี่เค้าไปเจออะไรดีๆเข้างั้นเหรอ!?

"ตระกูลยามานากะส่วนใหญ่มักจะเส้นเลือดบางกันทั้งนั้น.."นี้ไปเอาเวลาไหนไปหาข้อมูลมาละเนี่ย!?มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ!!!

"ต่อไปก็คงต้องเป็นฉันสินะ..."คุณชิคาคุเดินออกมาทั้งๆที่มือยังปิดปากหลังจากหาวนอนไปได้สักครู่..เอาแล้วไง..งานงอกแล้ววววว!!!

"นี้..ชิคาคุ..เมียนายเรียกหาหน่ะ..ดูท่าทางจะโกรธมากด้วย.."

"ค่อยกลับไปเคลียรที่หลังก็ได้มั้งครับ..."

"ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องกองหนังสือ*********ที่นายซ่อนไว้อยู่..ที่..."

"ขอโทษนะมินาโตะ..เห็นที่ฉันคงจะต้องกลับไปซักผ้าแล้วละ..."ง..ง่ายขนาดนั้น!!!ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงแต่ยังเดินออกไป..อย่าบอกนะว่า..เค้าไม่คิดจะเอาตัวมาพัวพันกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว..

"หึ..งั้นด่านต่อไปล่---!?"เงาขนาดใหญ่กำลังพันธนาการร่างกายของฉันกับท่านจิไรยะไว้อยู่..แสดงละครตบตางั้นเหรอ!?

"ใครจะยอมให้ผ่านไปง่ายๆละครับ...ตอนนี้แหละ!!มินาโตะ!!"ไอ้การแย่งเด็กคนเดียวมันทำให้เซลล์สมองของโจนินระดับสูงเสื่อมไปได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!?ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย!?

"ย..หย่า..น้า..."เพียงแค่เสียงพึมพำของนานิกะก็ทำให้ทุกอย่างสงบลงได้ในชั่วพริบตา..ล..ลูกฟังที่ทุกคนพูดรู้เรื่องเหรอ!? ยัยตัวเล็กพยายามผลักท่อนแขนของคุชินะออกจนเจ้าตัวจำต้องปล่อยเธอลงกับพื้น..เมื่ออุ้งเท้าน้อยๆสัมผัสถึงพื้น..เธอก็คลานออกไปอย่ารวดเร็ว..ป..ไปไหน??ลูกสาวสุดที่รักของฉันหนีไปไหน!?

"อ...อ...เอ้!!!!!!"ทุกคนที่ยืนอยู่ ณ จุดนั้นประสานเสียงกันออกมา..เพราะพี่คนเดียวเลยที่ทำให้หลานต้องคลานหนีไปแบบนี้!!!คอยดูฉันจะไม่คุยด้วยเป็นอาทิตย์เลย!!!ยัยตัวเล็กก็เหมือนกัน!!หายไปไหนละเนี่ย!?

"เออออ...อาจารย์มินาโตะครับ.."ทุกสายตาหันไปจ้องมอง คาคาชิ ริน โอบิโตะและนานิกะ!!?หาาาาาา!!!!ที่แท้ก็คลานไปหาพวกนี้นี่เอง!!!แล้วทำไมต้องเกาะโอบิโตะแถมทำตาขวางใส่อีก..ไอ้ลูกคนนี้มันเหมือนใครฟะเนี่ย!?

"นานิกะ...กลับบ้านได้แล้วนะ.."จิไรยะเดินเข้าไปดึงนานิกะที่กำลังเกาะเสื้อของโอบิโตะไว้แน่น..นี้หนูลูกคิดจะจ้องลูกเขยไว้ให้แม่เลยเหรอ??

"นี้...นานิกะกลับไปกินขนมที่บ้านดีกว่านะ..พี่เองก็อยากจะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน.."ดูเหมือนว่าโอบิโตะเองก็พยายามจะช่วยเกลี้ยกล่อมอยู่..นี้มือหรือกาวตราช้างเนี่ย!?ติดหนึบซะขนาดนี้!!!

"นั่นสิ...เดี๋ยวคุณแม่กินขนมหมดก่อนนะ.."คาคาชิเดินเข้ามาลูบหัวยัยตัวเล็กแต่ก็ถูกเจ้าตัวทำตาขวางใส่..นี้มันรักสี่เศร้าชัด!? เท่าทีสังเกตมานะ..นานิกะน่าจะชอบโอบิโตะ แต่โอบิโตะชอบหนูริน แต่หนูรินชอบคาคาชิ แล้วคาคาชิจะชอบใครละ??ถ้าไม่ใช่นานิกะจัง!!!?

"งั้นเกาะพี่แทนดีกว่านะ..."คราวนี้แผ่รังสีอำมหิตใส่ริน..ไปได้มาจากใครละเนี่ยนิสัยแบบนี้!?

ท้ายที่สุดแล้วเย็นวันนี้พวกเราก็ได้ไปทำหม้อไฟกินกัน..ส่วนเจ้าตัวเล็กก็หลับไปในอ้อมกอดของโอบิโตะก่อนที่ฉันจะไปแย่งตัวเธอออกมา..อยากรู้เหมือนกันนะ..ว่านานิกะโตมาเธอจะยังสวยมัดใจคาคาชิอยู่ไหม??บางทีฉันเองก็อยากจะเห็นหน้าหลานเหมือนกันนะ..หน้าจะเหมือนพี่คุชินะหรือพี่มินาโตะน้าาา..ก็ได้นั่งลุ้นไปอีกแบบ..กว่ายัยตัวเล็กจะโตฉันคงกลายเป็นยัยแก่ไปแล้วละมั้ง??

End Magumi's Dairy

"อ่า...ก็คงจะเป็นยัยแก่จริงๆนั้นแหละ.."ฉันพึมพำกับตัวเองหลังจากที่อ่านไดอารี่หน้าสุดท้ายของแม่ ส่วนหน้าหลังจากนั้นสงสัยพ่อคงจะฉีกออกไปละมั้ง..มีเรื่องที่ไม่อยากให้ฉันรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ??ตอนนี้ฉันก็อายุ18แล้วนะโตพอที่จะรับรู้อะไรได้แล้ว

"พี่รินกับพี่โอบิโตะเค้าคงจะไปอยู่ด้วยกันบนสวรรค์แล้วละ.."ฉันกำมือแน่นทั้งพยายามกลั่นน้ำตา"ส่วนพี่คาคาชิเองก็ฮ็อตคงไม่ชายตามองคนอย่างฉันหรอก.."ฉันเดินตรงเข้าไปวางไดอารี่แล้วหยิบผ้าคาดหน้าผากมามัดไว้ที่สายเข็มขัด มือทั้งสองข้างเอื้อมขึ้นไปรวบผมขึ้นหลังจากที่กระซัดกระเซิงอยู่ตั้งแต่เช้า..เพราะบ่ายวันนี้พ่อกับนารูโตะคุงจะกลับมาฉันก็เลยต้องให้การต้อนรับนิดหน่อย..แถมป้าซึนาเดะเองก็ดันมาเรียกตัวอีก..เอาไว้ค่อยไปหาพร้อมพ่อก็แล้วกัน

บรรยากาศชั้นสองของบ้านทำให้จิตใจของฉันโปร่งใสขึ้น..สายลมพัดพาความคิดชวนให้ปวดหัวออกไปจนหมด..ฉันไม่ลืมที่จะเดินเข้าไปปิดหน้าต่างและผ้าม่านก่อนที่จะเดินตรงไปที่หน้ากระจกอีกครั้งพลางเอื้อมมือไปหยิบหวีขึ้นมาจัดทรงหน้าม้าที่แตกกระจายให้เข้าที่ต่อด้วยหยิบลิปสติกสีแดงสดขึ้นมาละเลงบนริมฝีปาก..ทั้งๆที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้เครื่องสำอางของแม่แต่ทำไมวันนี้ถึงได้หยิบมันขึ้นมาละเนี่ย??มือว่างหยิบแป้งพัฟขึ้นมาตบเบาๆบนใบหน้า

เมื่อจัดแจงใบหน้าเสร็จแล้วฉันเดินลงไปหากระจกบานใหญ่ที่ชั้นล่างเพื่อกระชับเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำยาวจนหัวเข่าติดกระดุมแค่3เม็ดแรกข้างบนจากทั้งหมด8เม็ดข้างในมีเสื้อสีกรมท่าสวมไว้อยู่เพื่อปกปิดส่วนสะดือและจัดกระโปรงสีกรมท่าสั้นเหนือหัวเข่าประมาณ 10 เซนติเมตรให้ปิดกางเกงซ้อนจนมิดชิด

"แม่คะ..วันนี้พ่อเค้ากลับมาแล้วนะแต่ฉันคงจะไม่มีเวลาไปฟังที่เค้าพล่ามระหว่างไปฝึกหรอกนะ..เพราะป้าซึนาเดะเรียกไปหาคงต้องมีภารกิจลับอีกแน่ๆเลย..ฉันละปวดตับ..อวยพรให้ฉันด้วยนะ..แม่..แล้วฉันจะรีบกลับมา.."ฉันยกมือไหว้รูปของแม่ที่ตั้งอยู่มิ่งเหนือกระจกบานนั้นก่อนที่จะเดินไปสวมรองเท้ามีส้นสีดำแล้วออกจากบ้านไป

แม่ของฉัน อุซึมากิ เมงุมิ ตายไปตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่นี้จะเป็นเรื่องราวทั้งหมดของฉัน..

สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านคะヽ(´▽｀)/

บทนำยาวอีกละ(ตีมือตัวเองแปป(#｀-_ゝ-))

การกลับมาของไรท์คนเดิมเพิ่มเติมคือ...(จงเติมคำในช่องว่าง*^O^*)

ก็ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ติดตามนะคะ(^_^)

ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะคะ(*^ω^*)

ไม่คอมเมนต์ไม่ลงตอนต่อไปคะ!!!(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))