ต้องมนตร์คนกระด้าง

โปรยปราย

            “อุ๊ย!” ร่างบางประทะกับเรือนกายสูงใหญ่เปียกชื้น

            “เอ้า! เดี๋ยวล้ม” แขนแกร่งเกี่ยวเอวบางเอาไว้ก่อนเธอจะได้หงายหลัง แรงกระแทกทำอะไรเขาไม่ได้แต่กับคนตัวเล็กกว่าครึ่งคงไม่ใช่

            “มะ...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” แขนเรียวยันอกแน่นเอาไว้ไม่ให้แนบชิดแต่กระนั้นหยาดน้ำบนผิวสีน้ำตาลคล้ำแดดก็ทำให้เธอตาพร่า

            “แน่นะ”

            ลมปากจากคนตัวใหญ่กว่าประทะหน้าผากมนให้คนฟังสะอึกกาย “นะ...แน่...แน่สิคะ”

            “ไม่สบายเหรอ”

            “พี่เจิด” คนถูกกอดเอาไว้หูดับไม่ตอบคำถามกลับเรียกชื่อเจ้าของวงแขนด้วยเสียงสั่นไม่ต่างจากเรือนกายระริกไหว

            “เป็นอะไร ทำไมตัวสั่น”

            “...”

            “ไหนว่ามาซิ”

            “นัวตื่นเต้น” คนพูดแทบอยากกัดลิ้นกลั้นใจตายที่ดันพูดความจริงออกไป “เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ...คือ” เงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธแต่กลับกลายเป็นเอาจมูกกับปากไปชนกับเขาให้สถานการณ์แย่กว่าเดิม

            “ตื่นเต้นเหมือนกัน”

พี่เจิดอยู่ตรงนี้น้า