คืนนี้...เป็นของเรา

อรุณ(อุล/อุลตราแมน)  x นราวลี(นิ้ง/นิ้งหน่อง)

:

｡◕‿◕｡

:

เคยได้ยินบ่อยๆ ว่าน้ำเมาช่วยให้ลืมความเศร้าได้ ซึ่งก็ต้องยอมรับว่าใช่

ทั้งยังช่วยให้เธอได้นอนกับผู้ชายภายในชั่วข้ามคืน

และที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือผู้ชายที่เธอนอนด้วยคือเพื่อนสนิท

:

｡◕‿◕｡

:

            “จะไปไหนนิ้ง”

            “เฮือก!” ร่างบางสะดุ้งวูบ

            “ทำไมทำหน้างั้นอะ ตกใจอะไร” อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะหายใจรดต้นคอ 

            “ก็...” อึกอักทั้งดวงตาไหววูบ เธอห่อไหล่รีบกระทดกายห่างกำชายผ้าห่มแน่นข่มความรู้สึกประดักประเดิดระคนขัดเขินเอาไว้สุดกำลัง แต่แล้วก็ต้องตีหน้ายุ่งให้กับคนหน้าไม่อายที่ลุกขึ้นนั่งโดยไม่สนใจว่าตรงไหนจะแลบออกมาจากชายผ้าห่มบ้าง แม้จะมองเห็นเพียงหางตาทว่าก็รับรู้ได้ถึงรูปร่างลักษณะและขนาดถนัดชัดเจน ครั้นจะกล่าวเตือนก็กระดากปากและผ้าห่มมีผืนเดียวเกรงจะถูกแย่งไปจึงทำได้เพียงบังคับลูกตาและสมองให้มองในสิ่งที่ควรมอง คิดสิ่งที่ควรคิด แต่ก็ฟุ้งซ่านจนไม่รู้ว่าต้องพูดหรือตอบโต้อีกฝ่ายอย่างไร เธอเงียบอยู่หลายชั่วอึดใจ

            “ก็อะไร...ทำไมหืม” ตาคมหลุบมองกันด้วยสายตากรุ้มกริ่มทำเอาแก้มสาวร้อนวูบ

            “ก็...ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงเล่า!” เธอโผงออกไปอย่างไว้เชิงแล้วโบกมือไล่ “หันหน้าไปทางอื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!” 

            ทว่าเขากลับเลิกคิ้วใส่สีหน้าใสซื่อแต่นัยน์ตาระริกไหวคล้ายกำลังขบขันกึ่งล้อเลียน

            “ทำไมต้องหันอะ”

            “อุล!” คนโดนล้อถลึงตาปั้นหน้าปึ่งแต่อรุณก็ยังไม่หยุด

            “เราเห็นหมดแล้วล่ะ อร่อยด้วย”

            เผียะ! อดทนไม่ไหวจึงพลั้งมือฟาดต้นแขนกำยำไปหนึ่งครั้งทำเอาเขาสะดุ้งวูบ 

            “โอ๊ะ! ซี๊ดดด” คนหน้าเบ้ซูดปากทั้งลูบแขนปอยๆ “มือหนักชะมัด”

            ดวงตากลมหวานไหววูบให้กับรอยประทับฝ่ามือแดงเด่นหราบนต้นแขนกำยำ ความขัดเขินทำให้เธอกระทำการเกินกว่าเหตุ นึกสงสารเขาอยู่เหมือนกันแต่พอเหลือบเห็นแววตาคู่คมพราวระยับไร้สำนึกก็รู้สึกสงสารตัวเองมากกว่า

❤️❤️❤️

:

｡◕‿◕｡

:

คืนนี้…เป็นของเรา มีจำนวนคำประมาณ 140,000+ คำ แบ่งเป็น 36 บท 

ทยอยอัพให้อ่านฟรีถึงบทที่ 22 แล้วจะติดเหรียญตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป

คุณนักอ่านสามารถสนับสนุนผลงานในแบบ E-book ได้ตามลิงค์ด้านล่างนี้ค่ะ

https://dekd.co/w/e/8817