คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คืนสุดท้าย....
ตอนที่ 9 : คืนสุดท้าย....
และแล้วก็ถึงคนทำงานวันสุดท้ายของไมค์ เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน....
เด็กหนุ่มนั่งทำงานตามปกติในห้องยามตั้งแต่เที่ยงคืนจนตอนตีสามชิกก้าโผล่มาหา
เธอดึงแขนเสื้อไมค์ไปตามทางเดินที่มืดมิด “เธอจะพาชั้นไปไหนเนี้ย...ชิกก้า”
“ความลับค่า...ขืนบอกตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ” เธอยิ้มร่า
“สนุก? พวกเธอเล่นกันอีกแล้วเหรอ?!”
“ประมาณนั้นค่ะ อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องDining Areaแล้วล่ะ♡”
ชิกก้าเดินจนไปถึงหน้าห้องแล้วบานประตูออกทั้งสองข้างก็เปิดมาพร้อมกัน “ถึงแล้วล่ะค่ะ!!”
แอ๊ด~!! น่าแปลกที่มีแสงสว่างแยงตาออกมาจากในห้อง
ปัง ปัง ปัง! เสียงกรวยสายรุ้งถูกดึงให้คนที่ก้าวเข้ามา
“สวัสดีครับคุณไมค์” บอนนี่เอ่ยอยู่ข้างๆเฟรดดี้
โกลเด้นก็ยืนอยู่ตรงกลาง ส่วนฟ๊อกซี่กำลังทำสายรุ้งเจ็ดสีตีโค้งข้ามหัวตัวเอง.....WT….
มีป้ายผืนใหญ่แขวนอยู่โดยตรึงไว้กับเสาสองข้าง บนป้ายนั้นเขียนว่า ‘งานอำลาคุณไมค์’
กระดาษสายรุ้งมากมายกระจายลงพื้นดูสดสวย
“พวกนายทำอะไรที่นี้!! มันเสียงดังนะรู้ไหม!?” เด็กหนุ่มพูด
บอนนี่ให้เหตุผล “ก็วันนี้เป็นวันที่คุณไมค์ทำงานเป็นวันสุดท้ายนี่นา...”
“พวกเราก็เลยจัดงานอำลานายขึ้นมาไง...” เฟรดดี้ยิ้ม
“พวกนายทำเพื่อชั้นงั้นเหรอ...” ไมค์เผยยิ้มแบบเขินๆ “ขอบใจมากนะ♡”
วันนี้ดูจะเป็นวันที่น่าจดจำมากกว่าวันที่ผ่าน เอ....หรือเป็นอย่างนี้ทุกวันอยู่แล้วน้า
“งั้นเรามาถ่ายรูปรวมกัน!!” กระต่ายหนุ่มชวน
“แล้วใครจะเป็นคนถ่ายล่ะ?”ชายหนุ่มผมน้ำตาลสงสัย
“งั้นเดี๋ยวชั้นถ่ายให้นะ” หนุ่มน้อยผมสีทองตาสีดำยกมือ
“ขอบใจนะ...” บอนนี่ส่งกล้องให้
เฟรดดี้มอง “แล้วนายไม่ถ่ายด้วยหรอ?”
“ไม่ล่ะ....ชั้นไม่ชอบถ่ายรูปน่ะ...” โกลเด้นยิ้มแบบปฏิเสธ น่ารักจัง....
“เอานะ...หนึ่ง สอง..” หนุ่มน้อยให้สัญญาณก่อนกดชัตเตอร์ แฉะ!
ในรูปใบนั้นทุกคนมอบให้ผมเป็นที่ระลึก
ฟ๊อกซี่ ชิกก้าต่างยิ้มให้กล้อง แต่ผมก็ต้องกันบอนนี่กับเฟรดดี้ไม่ให้แย่งกันกอดผม
จะกัดกันจนนาทีสุดท้ายเลยรึไงน้าสองคนนี้
ถึงเวลาแล้วสินะ...ไม่อยากจากไปเลย
ถ้าลองขอร้องผู้จัดการทำงานต่อจะได้มั้ยนะ
ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรออกในห้องทำงานเงียบๆ “ผู้จัดการครับ...”
“ผมอยากจะขอทำงานที่นี้ต่อนะครับ ให้ผมทำงานต่อเถอะครับ”
ทว่าคำพูดของปลายสายกลับทำให้ผมตกใจ “ขอโทษด้วยนะครับ”
“ทำไมล่ะครับ!?” ใจผมสั่นระรัวไปหมด
“เพราะตอนนี้บริษัทเราล้มละลายไปแล้วล่ะครับ ดังนั้นทางเราจึง...ขอเลิกจ้างคุณแล้วปิดร้านพิซซ่าแห่งนี้เลย...”
ประโยคนั้นทำผมมองไม่เห็นทางออกเลย “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ขอโทษนะครับ...”
ผมกดวางสายไปเมื่อเขาพูดจบ
แหมะ... น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มผมปิดหน้าแล้วคร่ำครวญ
ทำไมเราถึงเศร้าขนาดนี้ล่ะ
ไม่จริงใช่ไหม...
นอกประตูด้านขวามีร่างคนคนหนึ่งกำลังร้องไห้เพราะได้ยินการสนทนานั่น
“แม้แต่ที่นี่ก็จะถูกปิดงั้นหรอ...” เฟรดดี้ทรุดลงนั่งก้มหน้าปล่อยโฮออกมา “ไม่จริงใช่ไหม...” เขาสะอื้น
อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้แท้ๆ ถ้าที่นี้ไม่ถูกปิดก็ยังมีโอกาสได้เจอกันอีกแท้ๆ
ทั้งทีไม่อยากจากกันเลย ไม่อยากห่างไปเลย........ไมค์
อีกฝั่งของประตูทางซ้ายมีบอนนี่และชิกก้าแอบยืนฟังอยู่เช่นกัน
“...” บอนนี่ไม่สามารถยิ้มได้อย่างเคย เขากำลังเศร้า “พี่บอนนี่...”
เด็กสาวผมสีเหลืองกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ “แล้วหลังจากนี้คุณไมค์จะมาที่นี้อีกหรือเปล่า?”
บอนนี่ตกใจกับคำถาม หากตอบตามความจริงเธออาจร้องห่มร้องไห้ไม่เลิกเป็นแน่
“นั้นสินะ...ชั้นเองก็อยากรู้เหมือนกัน” กระต่ายหนุ่มฝืนยิ้มแล้วลูบหัวชิกก้าเบาๆ
ไม่อยากจากกัน อยากอยู่ด้วยกัน
อยากเล่นด้วยกัน อยากเจอหน้ากันทุกวัน
ไม่อยากจะเอ่ยคำนี้เลย....
“ลาก่อน”
..................
.........
.....
.
.
.
.
.
“ข่าวใหม่ของร้านFreddy Fazbear’s Pizzaที่เคยปิดตัวลงเมื่อ30ปีที่แล้ว...”
เสียงของผู้ประกาศข่าวสาวกำลังรายงานเรื่องใหม่ในวันนี้
“ได้เปิดตัวในรูปแบบบ้านผีสิง...หากใครสนใจก็ลองไปชมได้นะคะ”
เด็กน้อยผมสีดำที่นั่งดูทีวีพูดหน่ายๆ “หว่า...ข่าวนี้อีกแล้วแฮะ...”
“จริงด้วย ตอนพ่อหนุ่มๆพ่อเคยทำงานเป็นยามที่นั้นนิ..” เขาหันควับไปมองผู้เป็นพ่อ
“ที่นั้นมีผีจริงหรือเปล่า? น่ากลัวหรือเปล่า?” เด็กชายซักถามแบบอยากรู้อยากเห็น
“อืม...” ผู้เป็นพ่อตอบโดยไม่วางตาจากรูปที่มองอยู่เลยแม่แต่น้อย “เป็นที่ๆน่ากลัวมากและก็อบอุ่นมากจริงๆ”
ถึงเวลาในวันนั้นจะผ่านมานานมากแล้ว....แต่สภาพของรูปถ่ายยังถูกรักษาไว้เหมือนใหม่
ไมค์หยิบดูรูปใบนี้ทุกวันหรือแทบทั้งวันเลยก็ว่าได้
เฟรดดี้.....หมีหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ขี้โมโหและขี้น้อยใจ
บอนนี่.....กระต่ายผมม่วงที่ยิ้มอยู่เสมอ
ชิกก้า.....สาวน้อยผมสีเหลืองที่ชอบกินพิซซ่าที่สุด
ฟ๊อกซี่.....หนุ่มจิ้งจอกโจรสลัดผู้อ่อนไหว
โกลเด้นเฟรดดี้.....เด็กหนุ่มพูดน้อยแต่ก็น่ารัก
เจ็ดวันที่อยู่ด้วยกันที่ผ่านมาผมก็คิดว่ามันคุ้มค่าที่สุดแล้ว
ถึงจะชวนปวดหัวชวนโมโหแค่ไหนผมก็เกลียดทุกคนไม่ลง
ฉันจะไม่ลืมพวกนายเลย
ฉันรักพวกนายนะ...
The End
ความคิดเห็น