คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คืนที่ห้ากับคำขอโทษ [Freddy]
ตอนที่ : 6 คืนที่ห้ากับคำขอโทษ [Freddy]
เกลียดงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อว่านายจะพูดแบบนั้นได้เลยนะไมค์
ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงที่พูดตอนนั้น ทำให้เครียดไงไม่รู้
แปลกที่ผมยังคิดจะมายืนซดกาแฟในห้องทำงานของไมค์ตอนตีหนึ่ง เขาคงเครียดพอดูที่ผมมา
“แล้วนายมาทำไมกันเนี่ย...ไม่ใช่ว่าโกรธชั้นงั้นเหรอ?” ไมค์ถาม
“ก็เปล่านิ...ก็แค่อยากจะมา” ผมตอบด้วยเสียงเรียบๆ
“งะ..งั้นเหรอ” เขาพูดต่อ “งั้นก็อย่าแผ่รังสีอาฆาตออกมาสิเฟรดดี้...”
“คิดมากไปแล้ว” ผมเขม็งตาใส่แล้ววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ
ไม่รู้เพราะอะไรผมกับไมค์ถึงคุยกันไม่ถึงนาทีมาเป็นสิบๆครั้งแล้วตั้งแต่เที่ยงคืน ตอนนี้ก็เงียบเหมือนเดิม
คิดเรื่องเมื่อวานแล้วหงุดหงิดแฮะ แต่แล้วไมค์ก็พูดออกมา “ขอโทษ...”
“ที่ผ่านมาชั้นไม่รู้จริงๆว่านายเตรียมเรื่องพวกนี้กับบอนนี่ ฉันเลยพูดไปเพราะสถานการณ์” เขายังพูดอีก
“ถ้ามันทำให้นายรู้สึกแย่เมื่ออยู่กับชั้นเพราะเรื่องเมื่อคืน ชั้นขอโทษ...”
ถึงไมค์จะไม่ได้สบตาผม แต่แค่สิ่งที่พูดก็ทำให้รู้ว่าเขาใส่ใจผมอยู่ ขอโทษมันยังไม่พอหรอกนะไมค์
“คิดว่าแค่นี้ชั้นจะหายโกรธเหรอ คิดเป็นเด็กๆไปได้...” ผมพูด ไมค์โวยวาย
“เฮ้ย!! คนเขาอุตสาห์ขอโทษ แล้วจะให้ชั้นทำยังไงจะให้นายหายโกรธล่ะ!?”
โอ้....พูดได้ดีนี่ไมค์ หุบยิ้มไว้ไม่ได้แล้วสิ “ถ้าอยากให้ชั้นหายโกรธงั้น...‘จูบชั้น’หน่อยสิ...”
ไมค์ลนลานหน้าแดงฉ่า “จะ...จูบเหรอ!? พูดอะไรของนายออกมาน่ะ อย่ามาล้อเล่นนะ!!”
น่าแกล้งชะมัด ผมจับคางไมค์แล้วดันตัวติดโต๊ะไม่ให้หนี “ล้อเล่นอะไรกัน...” รู้สึกสนุกจริงๆน้า
“ก็เมื่อกี้นายบอกว่า...” ผมโน้มตัวเข้าหาไมค์เล็กน้อย “ทำยังไงให้ผมหายโกรธไม่ใช่เหรอ?”
ตามคาดเป๊ะ ไมค์พยายามดันตัวผมออกทั้งที่หน้าแดง “เฟรดดี้ออกไป...”
“ไม่” ผมสัมผัสแก้มที่แดงฉ่าของไมค์เบาๆ “แล้ว...ทำไมถึงหน้าแดงล่ะ?” อีกฝ่ายสะดุ้ง
“ไม่ใช่อย่างนั้น!?” ไมค์กำแขนเสื้อผมไว้แน่น มืออีกฝ่ายดูอ่อนแรงลงเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ “แน่ใจเหรอ?”
อืม.....กขค.ของแท้เลยบอนนี่ ผมและไมค์มองบอนนี่ที่จ้องมองซื่อๆทั้งที่ยังอยู่ท่านั้น
“บอนนี่...”
“...”
แชะๆๆๆ ชัตเตอร์รัวเลยวุ้ยไอ้บอนนี่
“ลาก่อยนะครับ…” กระต่ายหนุ่มสีม่วงถือโอกาสมาถ่ายรูปแล้วชิ่งไปซะงั้น
“เดี๋ยวก่อนบอนนี่!! มาช่วยชั้นก่อน! อย่าเพิ่งไป!!” ไมค์ร่ำไห้
บอนนี่ก็น้า “ให้ตายสิ...” ผมถอนหายใจเบาๆ
“บอนนี่~~! ไอ้โหดร้าย...คิดว่าจะมาช่วยกันซะอีก...” ไมค์พูดอย่างหมดหวังในตัวบอนนี่
‘เดี๋ยวชั้นจะช่วยนายเอง...’ จู่ๆก็เหมือนเห็นภาพคนคนหนึ่งซ้อนกับภาพไมค์ขึ้นมา
“มีอะไร? หน้าชั้นเป็นอะไรอีกล่ะ จ้องอยู่ได้...”
ไมค์กับผมเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็เริ่มทำงานต่อ
อืม ก็คิดว่าหน้าตาคล้ายๆอยู่นะ...เหมือนเคยเจอกับไมค์มาก่อนเลย...
“ทำงานแปป...” ไมค์ทำเป็นไม่ใส่ใจเรื่องเกิดขึ้นเมื่อกี้แล้วทำงานต่อไป
ถึงท่าทางในตอนนี้กับตอนนั้นอาจจะไม่ค่อยเหมือนกัน แต่ความรู้สึกมันใช่เลย...
ในตอนนั้น...ก่อนที่เราจะตายแล้วกลายเป็นแบบนี้...
ความทรงจำส่วนหนึ่งที่เฟรดดี้นึกออก
“หลงทางเหรอครับ” พี่ชายหน้าใจดียื่นมือมาให้ผม
ตอนนั้นผมหลงทางและกำลังร้องไห้
พี่ชายอาสาจะช่วยผม แต่....ชายในชุดยามสีม่วงก็..........
“ไงพ่อหนุ่มน้อย มากับพี่สิ”
“เอ๋...แต่ผมไม่ไป”
“อย่าดื้อนักสิ”
“ช่วยผมด้วย!!!”
“หนีไม่พ้นหรอก หึๆๆ”
ผมโดนบีบคอทรมาน มีเลือดไหลมากมาย เสียงคร่ำครวญของผมในตอนนั้นดังก้องไปหมด
ไม่เอา ทนไม่ไหวแล้ว “อ้าก~~~!!!” ปวดหัวเหลือเกิน ผมร้องเสียงดังแล้วทรุดลง
“เฟรดดี้!!” ไมค์วิ่งเข้ามาเรียกสติผม “เป็นอะไรไปน่ะเฟรดดี้!! ได้ยินไหม?! เฟรดดี้!”
ผมคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ผมคว้าคอไมค์แล้วกดลงพื้นสุดแรง “โอ๊ย...”
ยามฆ่าผม ผมต้องฆ่ายาม ยามฆ่าผม ผมต้องฆ่ายาม
“ต้องฆ่า...ต้องฆ่ายามเวรดึกให้หมด...ต้องฆ่าคนที่ฆ่าเรา...”
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ดวงตาผมกลายเป็นสีที่มืดมนเหมือนจิตใจตอนนี้
ผมบีบคอไมค์แน่นจนรู้สึกถึงการเต้นของชีพจรในลำคอนั่นอ่อนลง
“ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย...
ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย... ตาย...”
“ฟะ...เฟรด...ดี้..” ไมค์เรียกชื่อผมทำให้สติกลับมา
ลมหายใจของไมค์อ่อนลงและหลับตาไป “ไมค์...”
นี้ผมกำลังทำอะไรเนี่ย......กำลังจะฆ่าไมค์....ด้วยมือคู่นี้งั้นเหรอ
“ไม่นะ...” มือสั่นเทาไปหมด “นี่ชั้น...ทำอะไรลงไป”
น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุด “ชั้นไม่ได้ตั้งใจ...”
ร่างตรงหน้าผมแน่นิ่ง “ไมค์...”
“ได้โปรดเถอะ” ผมยกฝ่ามือของเขาขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วจับไว้ด้วยความหวังพลางร้องไห้
“อย่าทิ้งพวกเราไป”
ร่างตรงหน้าผมลืมตาขึ้นแล้วไอออกมา “แค่กๆ แค่กๆ”
ไมค์ยังไม่ตาย อา......
“โธ่เอ้ย...เฟรดดี้ เมื่อกี้นายเล่นแรงไปแล้วนะ” เขาคิดว่าที่ผมทำไปเป็นเพียงการแกล้ง
“ดีนะที่ชั้นชั้นแค่หมดสติไปเฉยๆ ห้ามเล่นแบบนี้อีกนะ ถ้าชั้นตายไปจริงๆจะทำไงล่ะเนี่ย!?”
ไมค์ไม่เป็นอะไร.....เขายังมีชีวิตอยู่
ผมเข้ากอดอีกฝ่ายไว้แน่น
“ดีใจจริงๆที่ไม่เป็นไร ชั้นขอโทษจริงๆนะไมค์...ขอโทษ...” ผมร้องไห้ไปขอโทษไปเหมือนเด็กเล็กๆ
ในใจของไมค์นั้น ‘ถึงจะมีรูปร่างเหมือนผู้ใหญ่ แต่ก็ยังคงเป็นแค่เด็กล่ะนะ...’
“เลิกร้องไห้ได้แล้วเฟรดดี้...เห็นไหม? ชั้นไม่เป็นอะไรแล้วนะ เห็นไหม?!” ไมค์คลายกอดออก
“โอเคนะ...” แต่ผมเสียใจจริงๆที่ทำแบบนั้นเลยกอดไมค์อีกรอบ
“ไม่ร้องๆ” เขาตบหลังผมเบาๆเพื่อปลอบโยน
นอกห้องยามก็มีคนสามคนซึ่งแอบจับตามองพวกเรามาตั้งแต่ต้น
ไมค์รีบออกจากตัวผมทันทีที่รู้ตัว “ทุกคน!! ทำไมมองชั้นแบบนั้นกันล่ะ ออกมาเลยนะ!!”
ทั้งบอนนี่ ชิกก้า และฟ๊อกซี่ก็แอบดูมาแต่แรกแล้ว
“แหม่...ก็วันนี้คุณไมค์ทำงานที่นี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่ครับ...ก็เลยดูอยู่เฉยๆ” บอนนี่พูด
“พวกนายเห็นตั้งแต่แรกแล้วไม่ช่วยชั้นเลยนะ จะแกล้งกันก็ให้มีขอบเขตกันบ้างสิ”
ผมยืนมองไมค์พูดอย่างนั้นโดยไม่ร้องไห้อีก แต่ว่านะ....
มือถือของไมค์สั่นเพราะมีคนโทรเข้ามา “อ๊ะ...ผู้จัดการโทรมาแน่เลย...พวกนายอยู่เงียบๆแปปนึงนะ”
“ครับ/ค่ะ...” พวกเราอยู่เงียบตอนไมค์รับสาย “ฮัลโหลครับ...”
“อ่า...คุณไมค์สินะครับ ตอนนี้ทางบริษัทกำลังขาดแคลนยามเวรดึกอยู่น่ะครับ...”
เขาไม่พูดอะไรนอกจากฟังที่ผู้จัดการพูด
“หากไม่เป็นการรบกวนมากนัก ช่วยทำงานเพิ่มไปอีกสองวันได้ไหมครับ...โอเคนะครับ...บาย”
แล้วผู้จัดการก็วางสายไปเฉยๆ “...”
หา? ให้ทำงานต่ออีกสองวัน “ว่าไงน้า~!!!”
“ไมค์...” พวกเรามองไมค์แล้วยิ้มกว้าง
“อะไรหรอ...” ไมค์หน้าซีด
ผมเข้าไปกอดไมค์จากด้านหลัง ชิกก้าก็กอดจากด้านหน้า ฟ๊อกซี่ก็ยีผมไมค์เล่น บอนนี่ก็ร่วมวงด้วย
และพวกเราก็เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน “อีกสองวันที่เหลือ...ขอฝากตัวด้วยนะ♡”
ถึงนี้จะไม่ใช่คืนสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน แต่พวกเราก็อยากอยู่กับนายให้ถึงนาทีสุดท้ายนะ
ฉันรักนายนะไมค์....
ความคิดเห็น