คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คืนที่สองและความสงสัยของไมค์
ตอนที่ : 3 คืนที่สองและความสงสัยไมค์
เด็กหนุ่มนั่งพาดขาบนโต๊ะพลางกดดูหน้าจอ ขอบตาคล้ำของเขาบ่งการนอนไม่พอ
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนตรงเหมือนเมื่อวาน
ไมค์คิดถึงเรื่องที่บอนนี่พูดแล้วก็ยังสงสัยไม่หาย ทำไมนะ
‘ปากก็ว่าไปนั้น จะรอดไปถึงคืนที่ห้าหรือเปล่าก็ยังไม่รู้...ยิ่งคิดถึงสิ่งบอนนี่พูดมาอีก...ปวดหัวว่ะ’
เด็กหนุ่มรู้สึกเฉยชากับบรรยากาศรอบข้างเพราะมัวแต่คิดเรื่องนี้ซ้ำไปมา
‘ไอ้เราก็อดสงสัยไม่ได้ซะด้วย ว่าทำไมบอนนี่ถึงทำสีหน้าเศร้าๆแบบนั้นด้วย เพราะเฟรดดี้เหรอ?’
แต่แล้วไมค์ก็รับรู้ถึงรังสีประหลาด ราวกับมีคนมาอยู่ข้างหลังนี่เอง
‘ทำไมรู้สึกเสี่ยวสันหลังชอบกลว่ะ?!’ เล่นเอาเผลอกลั้นหายใจจนเหงื่อไหล
แล้วจู่ๆก็มีมือมาปิดตาทั้งสองข้างของไมค์ ‘อีกแล้วเรอะ!! บอนนี่!!’ เด็กหนุ่มคิดอย่างนั้นก่อนจะได้ยินบุคคลปริศนาพูด
เป็นเสียงเด็กผู้หญิงน่ารัก “ว้าว!! ได้เจอคุณไมค์แล้ว~♡ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ♡♡”
“ชิกก้า!?” เด็กสาวคลายมือออก ไมค์เห็นรอยยิ้มที่น่ารักนั้นก่อนจะเอ่ยถาม “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ?”
เด็กสาวยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะพูดตอบที่ดูขอร้องซะมากกว่า
“คุณไมค์หนูอยากกินพิซซ่าค่า! คุณไมค์ช่วยเอาพิซซ่าให้หนูกินหน่อยสิ♡♡”
“แล้วจะไปหามาจากไหน?!”
“หนูเชื่อใจในตัวคุณไมค์ ว่าคุณต้องหาพิซซ่าให้หนูได้แน่นอน!!” ชิกก้าพูดแบบไม่สนใจไมค์
“อีเด็กนี่...” เด็กหนุ่มจำนนต้องยอมไปหาพิซซ่าให้ชิกก้าในท้ายที่สุด
30 นาทีผ่านไป
“ง่ำๆๆ” ชิกก้าเคี้ยวพิซซ่าของโปรดอย่างเพลิดเพลิน ถึงจะได้มาแค่ชิ้นเดียวก็ตาม
ส่วนไมค์ก็หันหน้าเข้าหาผนังด้วยสีหน้าที่รำคาญสุดจะทน ‘สุดท้ายก็ไปหาพิซซ่ามาได้...ให้ตายสิ’
พอนึกถึงเรื่องที่คาใจออกก็หันไปถามชิกก้าที่เริงร่าอยู่ “นี่ชิกก้า...ฉันมีเรื่องจะถามหน่อย...” เด็กสาวยังยิ้มเช่นเดิม “คะ?”
“เฟรดดี้...เป็นอะไรรึเปล่า?! ท่าทางพวกนายแปลกๆไปนะ...”
ชิกก้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำถาม เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “ก็...” ไมค์ยืนมองรอฟังชิกก้าพูด
ตอนแรกคิกว่าเธอต้องร้องไห้ออกมาแหงๆ แต่ไม่ใช่
“ก็ไม่นี่ค่ะ...คิดมากไปรึป่าว?” ชิกก้าหน้าทำกวนๆชวนขำแทน
“โกหก!!” ไมค์ตะโกน
มองยังไงก็โกหกอยู่ชัดๆยัยชิกก้า
“หนูบอกไม่ได้ค่ะ ถ้าหนูบอกล่ะก็คุณไมค์ก็จะเป็นอันตรายนะค่ะ!!”
เด็กสาวก้มหน้าร้องไห้ “โปรดเข้าใจหนูด้วย ทั้งหนูทั้งพี่บอนนี่ ก็ไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป”
น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม เธอพูดเสียงสะอื้นพลางปาดน้ำตาบนหน้าออก
“ขอร้องล่ะค่ะ...”
ไมค์เข้าสวมกอดพลางปลอบชิกก้าอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอกนะ...ชิกก้า” เด็กหนุ่มลูบผมสีเหลืองของเธอเบาๆ
เด็กสาวนิ่งเงียบแม้น้ำตาจะยังไหลอยู่
“ขืนเธอร้องไห้อย่างนี้มันก็เหมือนฉันเป็นคนไม่ดีน่ะสิ...เลิกร้องไห้ได้แล้ว”
ไมค์ขมวดคิ้วและจ้องคนที่แอบยืนมองพวกเขาอยู่นาน
“แล้ว...เลิกแอบถ่ายรูปหลุดได้แล้วบอนนี่...”
“ผมก็แค่ขอภาพถ่ายเป็นที่ระลึกเท่านั้นเอง♡” บอนนี่ยิ้มน่ารักแฝงความนัยและมือก็ยังกดชัตเตอร์รัว
“แต่สีหน้านายมันไม่น่าไว้ใจอย่างแรงเลย...” ไมค์พูดเคืองๆที่มาแอบถ่ายกันแบบนี้
“อย่าหลับสิชิกก้า!!” เด็กหนุ่มขึ้นเสียงใส่ชิกก้าที่หลับคากอดแสนอ่อนโยนไปซะแล้ว ชิกก้ายิ้มเล็กๆ
ไมค์คิดว่าปลุกยังไงก็คงไม่ยอมตื่นเลยปล่อยให้หลับทั้งๆอย่างนั้น
‘เฟรดดี้เป็นอะไรกันแน่นะ...ทำไมทุกคนถึงห่วงแต่เราคนเดียวล่ะ?’
ในหัวของไมค์คิดอยู่เพียงเรื่องเดียวที่หาคำตอบไม่ได้
ขณะเดียวกันในห้องหุ่นที่มืดสนิท มีเพียงเสียงรบกวนจากช่องลมเช่นเดิมและลมหายใจเบาๆของคนคนหนึ่ง
คนคนนั้นกำลังนั่งพิงกำแพงหลับตาสนิท
นาทีถัดมาเขาก็ลืมตาขึ้นมา เป็นดวงตาที่มืดมนพลางพึมพำออกมาเบาๆ “ไมค์...”
เฟรดดี้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว.....
ความคิดเห็น