จากหนี้..สู่รัก

ชื่อตอนที่ 1: “ลูกหนี้ที่ถูกส่งมา” 

ในเช้าวันหนึ่งของต้นฤดูฝน ฟ้าครึ้มตลอดสาย ท่ามกลางเสียงฝนโปรยปรายเบาๆ รถกระบะคันหนึ่งวิ่งเข้ามาในบริเวณบ้านไม้สไตล์รีสอร์ตของ “คุณธันวา” ชายหนุ่มวัยสามสิบเจ็ด เจ้าของกิจการหลายอย่างในอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่ง — ทั้งรีสอร์ตเล็กๆ ปล่อยเงินกู้ให้ชาวบ้าน ไปจนถึงรับเหมาขนาดย่อม 

เขาไม่ใช่คนหยิ่ง แต่ก็ไม่ใช่คนที่เปิดใจให้ใครง่ายๆ 

วันนี้ เขาได้รับโทรศัพท์จาก “ลุงเปี๊ยก” คนงานเก่าแก่ที่ยืมเงินไปหลายแสนแล้วส่งดอกไม่ไหว 

> “ธันวา...พ่อขอร้อง...ให้ลูกพ่อไปช่วยงานที่รีสอร์ทได้มั้ย แทนเงินดอก...นังพิมมันโตแล้ว ขยันนะลูกพ่อ...”



ธันวานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบแผ่วเบา “ส่งมาก็ได้” 

และวันนี้ “พิม” — หญิงสาววัย 20 ต้นๆ ลูกสาวของลุงเปี๊ยก — เดินลงจากรถมากับกระเป๋าผ้าใบเดียว เสื้อผ้าธรรมดา ผมยาวรวบเรียบ ไม่มีแม้แต่นิดของเครื่องสำอาง แต่เธอกลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ธันวาเผลอมองอยู่นาน 

> “สวัสดีค่ะ หนูชื่อพิม...พ่อให้หนูมาทำงานใช้หนี้ค่ะ”



“อืม...” เขาพยักหน้า “เธอทำกับข้าวเป็นไหม” 

> “พอได้ค่ะ ล้างจาน ถูพื้น ปัดฝุ่น ทำหมดเลยค่ะ”



ธันวาพยักหน้าอีกครั้ง “งั้นเริ่มวันนี้เลย พักอยู่ห้องแม่บ้านด้านหลัง ไปได้” 

— 

วันแรก พิมเริ่มงานโดยไม่มีคำบ่น เธอขยัน เงียบ และไม่ช่างซักช่างถาม บางครั้งธันวาก็แอบมองเธอจากกระจกในห้องทำงาน เวลาที่เธอก้มหน้าก้มตาถูพื้น หรือเก็บผ้าปูเตียงห้องลูกค้า 

เขาไม่เข้าใจตัวเอง...ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ เวลาเห็นเธอยิ้มบางๆ หรือได้ยินเสียงพูดสุภาพของเธอ 

เธอเป็นแค่ลูกสาวลูกหนี้...เขาเตือนตัวเองซ้ำๆ 

แต่หัวใจ...กลับไม่เคยฟังคำเตือนนั้นเลย


---