รักนี้ไม่มีรีเทิรน์(มั้ง)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

"ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อ เป็นชาติเชื้อไทย...ย"

ธงชาติพัดพลิ้วปลิวไสวเหมือนชีวิต เมื่อถึงยอดยิ่งดูมีความหายมากขึ้น อยากมีอิสระจทำไรก็ได้ทำไม่ต้องอยู่ในกรอบเหมือนที่กำลังเป็นอยู่ เบื่อจัง และแล้ววันนี้ก็มาถึง ไม่อยากให้ถึงเร็วขนาดนี้เลย อยากนอนตีพุงอยู่ที่บ้านมากกว่า ไปบอมบ้านผู้อำนวยการโรงเรียนดีมั้ยเนี้ยะ

      ฉันชื่อ รัน ตอนนี้ก็อยู่ ม.1 แล้วจ้า ลักษณะตัวเล็กน่ารัก กระทัดรัดดี ถ้าตรงๆก็เตี้ยอ่ะน๊ะ

"ก่อนอื่นก็สวัสดีนักเรียนและอาจารย์ทุกท่านน่ะครับ วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนเทอมที่ 2 น่ะครับ..บ"

แสบตาจังก็ฉันดันมองไปที่ศีรษะของผู้อำนวยการน่ะสิ แววมากพะยะค่ะ ถ้าลองตบดูคงดังกระวานแน่เลย เปรี้ยะ! อิอิอิ นรกกินหัวแน่เลยตู ที่นี้ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไม่เปลี่ยนเลย อาจารย์เป็นไงก็เป็นงั้นแหละ เรื่องอากาศนี้ทวีคูณมากว่าเดิมอีกน่ะ ร้อนมากมาย โครตๆเลยอ่ะไม่แปลกใจว่าทำไมเด็กโรงเรียนนี้ถึงไม่ขาวกันสักที ไม่เหมือนโรงเรียนข้างๆ คงอยู่ไม่อยู่ในทิศแดดมั้ง เหอะๆ (คิดไปได้) เมื่อไรผู้อำนวยการจะบ่นเสร็จสักที พูดอย่างกับจะปราศัยเลือกตั้ง

"นักเรียนฟังคำสั่งจากทางระดับ"

"เย้!" นักเรียนทุกสายรวมกันส่งเสียงกันโดยมิได้นั้นหมาย

"กว่าจะปล่อย เล่นเอากูดำเลย เหมือนจะบ้า" อยู่ก็ดีอ่ะน่ะทำไมพูดงี้ฟะ ไม่ได้เรื่อง ผู้ชายหล่อๆเค้าเป็นงี้กันทุกคนไหมอ่ะ ถ้าเขามาจีบก็เอาน๊ะ

"รัน รัน รัน...น โว้ย!" ใครเรียกฟะ? อ๋อ นางบ้าฉันอายน่ะเรียกสะดัง

เพื่อนฉันเองแหละ สนิทกันตั้งแต่โรงเรียนเดียวกันแล้ว ประมาณ ป.4 อ่ะน๊ะ ก็เคยอยู่กันตอน ป.1 แต่ไม่ค่อยกล้าคุย ก็เขาพูดไม่ค่อยแต่นิ

"มีไรเรียกเบาๆก็ได้" ลำบากใจจังมีเพื่อนแบบนี้

"ก็มันคิดถึงนิ กอดหน่อยน๊า" แล้วฉันกับมันก็กอดกันกลางสนาม ทุกสายตากำลังเพ่งมา คงคิดว่าอี 2 ตัวนี้บ้าแน่เลย

"คิดถึงแกจังเลย เป็นไงบ้านเรื่องที่บ้านอ่ะ" ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย เหมือนที่เคยเป็น เวลาฉันมีเรื่องทีไรก็เล่านางนี้ก็เพื่อนน่ะแหละ อืมลืมบอกชื่อไปมันชื่อ ปิ่น

"ก็โอเค ศรีทนได้" แววตาของมันมองฉันเหมือนกับสงสารจับใจ

"อย่าสายตาแบบนี้ได้ไหม ฉันไม่ได้น่าสมเพสขนาดนั้นน๊ะ ไปขึ้นไปคุยที่ห้องดีกว่า" เมื่อไรไปฉันอายน๊ะ แล้วทำไมคนต้องมองกันรอบทิศด้วยเนี้ยะ

"ทำไมอ่ะ" มันไมคิดจะดูสภาพแวดล้อมภายนอกเลยรึไง

"แกก็ดูรอบๆสนามดิ"

"อืมรีบไปกันเถอะ" กว่ามันจะรู้ตัว กรรมไม่น่ามีเพื่อนอย่างนี้เลย

เราสองคนก็รีบวิ่งขึ้นอาคาร เนื่องจากเขาขึ้นกันหมดแล้ว วิ่งจากกลางสนามถึงอาคารแล้ววิ่งขึ้นบนได เมื่อถึงชั้นสอง ว๊าย! มาริโอยืนอยู่ทำไงดี มาริโอคืออาจารย์ประจำระดับมีอำนาจสูง ฉันก็เลยต้องเดินก้มหน้าส่วนไอ้ปิ่นรึมันไปอีกทางหนึ่งแล้ว ไปยอมบอกกันมั้งเลย ไอ้คนทิ้งเพื่อน อย่าให้เจอน๊ะ เดี๋ยวเจอ Teen!!!

เมื่อไรจะถึงห้องสักทีไกลจัง ชักเมื่อยคอแล้วสิ ตุบ ชนใครว่ะ ชั่งเถอะรีบเข้าห้องดีกว่า

"เดินดีๆหน่อยสิครับ" ชายหนุ่มเอ๋ย แต่สายไปรันเดินเข้าห้องไปแล้ว

"เฮ้ย! พีผู้หญิงเมื่อกี้อยู่น่ารักดีว่ะะ รู้จักไหม" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอามือลูบคาง แล้วทำแววตาเจ้าเหล่

"รู้จักอยู่โรงเรียนเดียวกับกูตอนประถม ทำไมจะจีบหรอ" พีตอบ

"ก็คงงั้นมั้ง แต่ทำไมกูถึงไม่เคยเห็นเลยว่ะ" ชายหนุ่มสับสนกับตัวเอง

"มึงเห็นก็แปลกแล้วมันเด็กเรียนจะตาย ไม่ค่อยไปไหนหรอก อย่าเอาเลย" พีพูดประมาณว่าไม่อยากให้ยุ่ง ก็ชายหนุ่มที่บอกว่ารันน่ารัก เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก คิ้วเข้ม ตาคมเรียว สีดำ มีแววกระหร่อนไม่น้อย (เขียนผิดก็บอกันด้วยน่ะ) สูง หุ่นดี อกไหล่นี้ดูรู้เลยว่าเป็นผู้ชายที่แข็งแรง สรุปง่ายๆหุ่นนักเลง

ระหว่างทางเดินชายหนุ่มก็คิดไปเรื่อยถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้แล้วอมยิ้มตลอดทางจนทำให้พีรู้สึกกังวนมากยิ่งขึ้น

"มึงเป็นไรเดินยิ้มตลอดทาง กูไม่อยากเดินข้างๆคนบ้าน่ะเว้ย!"

"ป่าวนิก็แค่คิดไรเพลินๆ" แต่แววตาของเขาไม่บอกแบบนั้นเลย

พีก็เริ่มกังวนใจว่าเพื่อนสาวที่เคยเรียนชั้นประถมกับเค้า จะเจออะไรบ้างต่อไป เขาก็ได้แต่พาวนา (เขียนผิดไหม) ในใจให้เธออย่าตกหลุมพร่างนายนี้เลย