คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท มหาศึกสองแผ่นดิน
ปลายุลศัรา ๗๔๐ มเสศ (พ.ศ.1921) มหาศึสอแผ่นินที่ยืเยื้อมานานใล้ถึุแหั เพลิาฬโหมไหม้ใลาเมือโบราแห่นี้มาสามทิวารารีแล้วโยยัมิมีทีท่าะับ มันเผาสิ้นทุสิ่ มันผลาสิ้นทุอย่า ประูเมือนาให่ลายเป็นาปรัหัพั บ้านเมือพินาศย่อยยับ เมือาัราวินแนแห่วามสบสุ มาบันี้ถึาลล่มสลาย ทหารหลายพันศพนอนายเลื่อนลา ลิ่นไหม้อาศพละลุ้ไปทั่ว พวมันทั้หมนอนายาเบิโพล ร่าอุรบาทหินสุท้ายเพิ่ทรุลับพื้น เลือสีำระอัออมาาปา นาถูวายาพิษ ในมืออนายัำันธนูู่ายเอาไว้แน่น สายายั้อมอเหล่าศัรูรหน้า้วยวามอาาแ้น เพื่อนพ้ออนาล้วนเินทาไปปรโลหมแล้ว แลนาัามไปในไม่้า เปลือาอนา่อย ๆ หรี่ล ่อนที่ภาพรหน้าะำมื แลบันี้ มัุราไ้่วิลมหายใอนาไปลอาล
ารศึรั้นี้ ินแนใ้อาัิแห่อาาัรสุโทัยทาทิศะวันออไม่ว่าทุ่ยั้ ัยนารถสอแวล้วนถูอทัพแห่อโยธยาศรีรามเทพนรีแพ่าย าัราวำลััย่อยยับามไปในไม่้า ส่วนหัวเมือทาะวันอย่าไรรึษ์แลนรุมยอมศิโรราบ น่านแลล้านนาสอพันธมิรเมือเหนือที่สำัอสุโทัยไม่อายทัพมา่วยไ้ ล้านนาิศึพวฮ่อายูนนานที่อยู่ทาอนเหนือ ส่วนเมือน่าน็ถูโมีระหว่าทานเสียบวนแพ่าย หาารยัำเนิน่อไปเยี่ยนี้ สุโทัยศรีสันาลัยัย่อยยับไม่่าอะไราเมือาัราวที่ำลัมอไหม้ เพลิแ้นอพ่ออยู่หัวพะั่วแห่รุอโยธยาัเผาไหม้มันให้เป็นุล
ท่ามลาสมรภูมิที่เิ่นอไป้วยเลือ ปราสอเาร่าำลั่อสู้ัน ออพระเียรทินร ุนศึหนุ่มแห่เมือพิมายในุเราะสีำทมิฬเ้าปะาบับพาำแหแห่เมือาัราวอย่าเอาเป็นเอาาย ฤู่อพาำแหปะทะาบู่อออพระหนุ่มที่ร่ายรำรอบทิศ เสียศาสราวุธระทบันัสนั่นนเิประายไฟสว่าวาบ บรราทหารในสนามรบ่าพาันเหลียวมอ พาำแหำลัถอยร่น ออพระเียรทินรแห่เมือพิมายำลัหัเอาัยาพาำแหไ้ในไม่้า ในั่วพริบา ฤู่ในมืออพาำแหหัระเ็น้วยฤทธิ์อาบสัโลหะในมืออออพระหนุ่ม
“มึัมีอันใสั่เสียฤาไม่ อ้ายพาำแห ูัสเราะห์ให้มึสัรา” ออพระเียรทินรยาบสัโลหะู่ใี้หน้าศัรูรหน้า วาอเาายแววโรธเรี้ยวราวยัษ์มาร ไฟแ้นอเาสุมท่วมอ สหายศึนสำัอเา้อายอย่าทรมานเพราะมัน พาำแหไ้แ่ทรุัวลับพื้นราวับรออยวามายที่ออพระหนุ่มแห่ทัพหน้าอโยธยาัเป็นผู้มอบให้
ในเมื่อไม่มีำสั่เสีย ออพระหนุ่มเื้อาบสุแนหมายปลิีพ พลันปราเสียสะอื้นอันแผ่วเบาที่แสนุ้นหูแว่วลอยลมมา เสียสะอื้นุ้นหูนั่นทำเอาออพระหนุ่มะั มันลอยลอออมาาใ้หน้าาอพาำแหที่ยัุเ่าอยู่รหน้า ออพระหนุ่มพยายามพิาราใบหน้าทีุ่่อนอยู่ใ้หมวเราะสีเินที่ปิมิินั่น้วยวามัา าบู่ในมืออเา่อย ๆ ลลอย่าไม่ั้ใ
พลันปราเสียัมปนาทึ้อแหวอาาศพุ่าอทัพอโยธยารไปที่ร่าพาำแห ระสุนปืนไฟทะลวร่าอพาำแหนทะลุลาอ เลืออมันไหลนอ ร่าอมัน่อย ๆ ร่วหล่นสู่พื้นปพีท่ามลาเสียโห่ร้อ้วยวามยินีออทัพอโยธยาศรีรามเทพนร บันี้พาำแห ุนศึผู้ที่ไ้ื่อว่าไร้พ่ายแห่เมือาัราวพ่ายแพ้สิ้นีพแล้ว แ่ภาพที่ประัษ์เบื้อหน้าทำเอาออพระหนุ่มแห่อโยธยาาเบิว้า ี้หยลมาวราวพระันทร์ที่หลุลอยออมาาร่าอพาำแหนั่น………..
้นุลศัรา ๗๓๙ มโรศ ราวปีว่า่อนหน้า
“พี่วๆ ๆ ๆ ื่นเร็วอรับ เ้าอินทร์เส็” แรเย่าอไอ้้อยลูน้อนสนิททำให้ออพระเียรทินร ุนศึหนุ่มแห่ินแนที่ราบสู้อลืมาื่นึ้น เาสะบัหัวเพื่อไล่วาม่วออไปพร้อมับวามฝัน ร่าออ์รัทายาทหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ันษาประทับรออยู่บนแร่ไม้ที่อยู่รานระเบียนอเรือน ออพระหนุ่มวัยเบเพสทรุัวลนั่่อนะถวายบัมบุรุษรหน้า เ้าอินทร์หรือเ้านรอินทร์ อ์รัทายาทผู้รอเมือสุพรรบุรี มุราุมาร ผู้มีศัิ์เป็นพระราโอรสแหุ่นหลวพะั่ว พ่ออยู่หัวอ์ปัุบันในแผ่นินอรุศรีอยุธยา
“เอ็ออไปเสีย่อน ไอ้้อย ้ามีเรื่อ้อเราวามับนายอเอ็” เ้านรอินทร์สั่ไอ้้อยหรือออุนไวยวรรัษ์ที่หมอบราบอยู่้วยพระสุรเสียอันเ็า ไอ้้อยึเร่ลานออไป บนเรือนานแห่นี้ึเหลือเพียออพระหนุ่มับหน่อเนื้อเื้อษัริย์เท่านั้น
“เร่ลุึ้นเถิ พี่ว พี่ัหมอบราบ้าไปถึเมื่อใ ้ามิอายุสั้นอรึ” เ้าอินทร์่อว่า่อาน่อนประอพี่ายบุธรรมให้ลุึ้น
“บุวาสนาอเ้ามามายเพียนี้ ใย้อเรอายุสั้น” ออพระหนุ่มหัวร่อร่า
“เมื่อไรพี่ัเลิหมอบลานให้้าเสียที” น้อายบุธรรมส่สายพระเนรำหนิพี่ายเบา ๆ เ้านรอินทร์ให้วามสำัับพี่ายนนี้ไม่น้อย ้วยโมา้วยัน หลายรั้ที่ปลอมเป็นสามันหนีออไปเที่ยวนอวั แลถูพวนัเลที่มิรู้ัฟ้าสูแผ่นิน่ำมาท้าเปรียบมวย ็ไ้พี่ายผู้นี้ออหน้าเสมอ พวนัเลล้วนระเิสิ้น
“็ใรให้เ้าเป็นพระราโอรสอพ่ออยู่หัวเล่า” ออพระหนุ่มให้เหุผล มเียรบาลมิอาละเมิไ้
“เ้ามาพิมายรานี้้วยเหุอันใฤา” ออพระหนุ่มถามเหุผลารมาอน้อาย
“เส็พ่อให้้านพวเมรเลยศึเมรที่ท่านับไ้ลับอโยธยา เพื่อนำพวมันไปเป็นแราน แลมีพระราโอารมาถึพี่่อีบับ”
ำว่า “เลยศึเมร” ทำเอาออพระเียรทินรถอนใยาว เาเพิ่ีเมือวิมายาปุระหรือเมือพิมาย เมือแห่ที่ราบสู เมือที่าวเมรเยปรอมาเนิ่นนานไ้เมื่อรึ่ปี่อน ในบรราเลยศึที่ถูเทรัว หาเป็นาย พ่ออยู่หัวโปรปรานให้นำพวมันลับไปเป็นนั้นแรานในอโยธยาเสมอ หาเป็นหิ็้อเป็นนาทาสฤาไม่็เป็นนาบำเรอแุ่นนา ้วยพ่ออยู่หัวเลียพวเมรยิ่นั ึลโทษานุโทษให้พวมันลายเป็นนั้น่ำในอโยธยา นั่นเป็นสิ่ที่เาไม่เห็น้วยเสมอมา หาเลยมีวามสามารถ้านใ ็วรนำมาใ้ให้เิประโยน์่อแผ่นิน มิใ่มีัวเลือแ่แรานแบหาม นาบำเรอหรือทาสในเรือนเบี้ย เาเยราบทูลวามเรื่อนี้่อหน้าพระพัร์เมื่อรั้ที่เายัเป็นแม่ทัพนายออารัาประูเมือทิศะวันออออโยธยา แ่นั่นลับทำให้พ่ออยู่หัวทรริ้วอย่าหนั เราะห์ีที่พระสนมเอ พระมาราอเ้านรอินทร์ทูลออภัยโทษเอาไว้ มิเ่นนั้นศีรษะอเาหลุาบ่าไปนานแล้ว ในเมื่อพ่ออยู่หัวมิทรโปรปรานเานั เาึอาสามาทำศึให้ไลพระพัร์ยัเมือพิมายแห่นี้
"พี่ศรีเทพเล่า สุสบายีหรือไม่เยี่ยไร” ออพระหนุ่มถามถึพระเษาอเ้าอินทร์ ผู้เป็นเสมือนพี่ายบุธรรมอเา
“สามวันี สี่วันไ้เยี่ยเย ปวพระเศียรมิวาเว้น เพรียหาหลวโอสถทิพย์ไม่ห่า พี่ว็แ้แ่ใ หาพี่ศรีเทพมิป่วยไ้เยี่ยนี้ เส็มาหาพี่วพร้อม้าแล้ว”เ้าอินทร์ถอนพระทัยยาว อาารป่วยอพระศรีเทพแม้แ่รมพระโอสถ็ยัมิอาหา้นอไ้
หลัาุยันพอหอมปาหอมอ สอพี่น้อเินออมาาเรือนไม้่อนรไปยั่ายทหาร อทัพอาาเหล็นับพันล้วนุเ่าล่อหน้าหน่อษัริย์ เ้านรอินทร์หยิบราโอารออมา่อนะล่าว้วยพระสุรเสียอันัวาล
“ออพระเียรทินร แม่ทัพอพันอาาเหล็แห่พิมาย รับพระบรมราโอารในแผ่นินแห่พ่ออยู่หัวพะั่วบรมราาธิราเ้า อบัาให้ออพระเียรทินรสะสมำลัรี้พลำนวนหมืื่นหนึ่ ้าศึสอร้อย ม้าศึหนึ่พัน แลเสบียสำหรับหนึ่ฤูน้ำหลา เพื่อรอียึเอาินแนแห่เมือพระนรในาล้าหน้า”
ออพระหนุ่ม้มรับพระบรมราโอารไว้ในมือ้วยสีหน้ามิสู้ีนั สรามรั้เ่าับสุโทัยยัมิทันรู้ผล ฤูน้ำหลารั้่อนหน้า อโยธยา้อถอนทัพเพราะไม่อาหัีเอาสุโทัยไ้ ้วยพาำแห แม่ทัพเราะเินแห่เมือาัราว เมือหน้า่านอสุโทัยสามารถยันทัพหลวอโยธยาเอาไว้ไ้อย่าเ้มแ็ รอนเมือล้านนาแลเมือน่านยทัพมา่วยยันทัพหลวอพ่ออยู่หัวเอาไว้ไ้ สุโทัยึรอพ้น มาวันนี้พ่ออยู่หัวลับวาแผนีเมือพระนรอพวเมรเพิ่ม ูท่าลอรัสมัย พ่ออยู่หัวัทริแ่เรื่อารเทรัวิผู้นาินแนรายรอบเป็นแน่แท้ แผ่นินเมือพระนรที่เยสบสุมาหลายปี อีไม่นานลุเป็นไฟอีรั้
ความคิดเห็น