คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การปรุงยาและDADA
รุ่เ้าวัน่อมา
เนียร์ื่นแ่เ้า่อนนอื่นในเรเวนลอเาิว่า ะออไปวิ่รอบทะเลสาบสะหน่อย
หลัาที่เาไ้เินสำรวรอบๆมาเรียบร้อยแล้วทำให้เารู้เส้นทา
เาอยาะออำลัายให้ัวเาเอ เนื่อาที่ฮอวอส์ไม่มีีฬาที่เาสามารถไ้ยับร่าาย
แม้แ่วิิเอ็ยันั่อยู่บนไม้วา
เนียร์ิว่าพ่อมส่วนให่มัไม่่อยมีล้ามเนื้อ
พวเามัะใ้เวทมนร์ในารทำสิ่่าๆแทนร่าายัวเอสะมาว่า
เนียร์ไม่อยาเป็น นที่วันๆเอาแ่นั่อยู่บนเ้าอี้และอยใ้ให้เวทมนร์่วยเหลือัวเอในิวัรประำวัน
เายัหนุ่มร่าายอเา้อาร ารยับมาว่านี้
เนียร์ออไปวิ่รอบทะเลสาบอยู่สั1ั่วโมแล้วลับมายัห้อนั่เล่นเรเวนลอ
ประวบเหมาะับพวเทอรี่ลมาาหอพัายพอี
“ว้าว เหื่อโเลยไปทำไรมาพว”แอนโทนี่ถามเนียร์ที่อนนี้มีเหื่อุ่มเสื้อวอร์มสีำอเา
“ออำลันิหน่อย อไปอาบน้ำ่อนเี๋ยวลมา”เนียร์้อารไปอาบน้ำ่อน
เนียร์อาบน้ำแ่ัว้วยเสื้อลุมนัเรียนเสร็็เินลมาาหอพัาย
“พวนายทำอะไรันอยู่?”เนียร์ถามเทอรี่และเพื่อนอเาที่ำลัุยับโรเบิร์
“เราำลัถามโรเบิร์เี่ยวับลาสเรียนปรุยาเ้านี้”เทอรี่อบ
“แล้วเป็นยัไบ้า? ถ้าำไม่ผินสอนปรุยาเป็นศาสราารย์สเนป”เนียร์ถาม่อ
“พวนาย้อรู้ไว้ว่าศาสราารย์สเนปนั้น่อน้าแย่”โรเบิร์อบ
“เาแย่แ่ไหนล่ะ?” ไมเิลถาม่อ
“ถ้านายไม่ใ่สลิธีริน่อให้นายอบำถามถูหรือปรุยาีแ่ไหนนาย็ะไม่ไ้ะแนนบ้าน และ็อย่าพยายามอบำถามเาโยที่เาไม่ไ้ถามนายไม่ั้นนอานายะโน่าไม่พอะโนหัะแนนบ้าน้วย” โรเบิร์อธิบาย
“ฟัูเหมือนเารัแ่สลิธีริน” เทอรี่พูึ้น
“เาเป็นศาสราารย์ประำบ้านสลิธีริน เาอบหัะแนนริฟฟินอร์เป็นส่วนให่”โรเบิร์อบ
“็อนไปเรียน เี๋ยว็รู้เอแหละว่าเาเป็นนยัไ”เนียร์พูึ้น
“ใ่ อนนี้ไปิน้าวันเถอะ”แอนโทนี่ััหวะสนทนา
พวเนียร์บอลาโรเบิร์และเินไปยัห้อโถเพื่อินอาหารเ้า
ใ้เวลาไม่นานในารินอาหารเ้าเพื่อที่ไปเรียนวิาแรอวันือารปรุยา
พวเา้อเินไปยัั้นใ้ิน เพราะสถานที่ั้ห้อเรียนปรุยาอยู่ในั้นใ้ิน
วิานี้เรเวนลอเรียนร่วมับฮัฟเฟิลพัฟ
เมื่อ้าวเ้ามาที่่ห้อเรียนปรุยาที่บรรยาาศในห้อ่อน้ามื ไม่มีแสแ ไม่มีหน้าหน้า่า แถมห้อยัูสปรอี่าหา
เนียร์มอรอบห้อแล้วเห็นวยามามายวาอยู่บนั้นรวมถึพวสัว์อที่อยู่ในโหลแ้ว
เาหวัว่าะไม่ไ้ใ้มันในารปรุยา
“ลิ่นเหมือนับฟอร์มาลีน ในโรพยาบาลเลย”เนียร์ิ
พวเนียร์มอหาที่นั่ว่าๆแล้วนั่ล้วยัน
รอเพียไม่นานประูห้อเรียน็เปิออพร้อมับารปราัวอศาสราารย์สเนป
“เียบ!”
น้ำเสียอศาสราารย์สเนปนั้นเหมือนับศาสราารย์มัอลนาัลพวเาสามารถทำให้ผู้นเียบไ้เพียแ่พูไม่ี่ำ
“ะไม่มีารโบไม้ายสิทธิ์หรือร่ายเวทมนร์าถาในั้นเรียนนี้เ็า ันะไม่าหวัให้พวเธออบในวิทยาศาสร์และศิลปะารปรุยานิ่าๆ ถ้าเธออบารปรุยาันสามารถสอนารปรุยาที่สามารถสะิใ ารรับรู้ และลั่นวามรุ่โรน์ หรือแม้แ่วามายให้เธอไ้” ศาสราารย์สเนปอธิบาย
“ในทุๆปีันมัะพบลุ่มนี่เ่าที่เผาหม้ออัวเอันหวัว่าะไม่เอนี่เ่าแบบนั้นในห้อเรียนอัน”
ศาสราารย์สเนปมอไปพวฮัฟเฟิลพัฟ เาว่าน่อนหน้าที่เผาหม้ออเาเป็นฮัฟเฟิลพัฟ
านั้นศาสราารย์สเนป็ให้พวเราเปิหนัสือและบันทึามที่เาอธิบาย
บาสูรมันไม่เหมือนับในหนัสือ เนียร์ิว่าศาสราารย์สเนปปรับแ่เอ
ถ้าัเรื่อที่ว่าเาเลียารสอนและเ็ออเป็นนที่ยอเยี่ยมนนึ
เมื่อบั่วโมแร ่อมาารทลอปรุยา
ศาสราารย์สเนปให้เราปรุยาแ้ฝี ึ่เป็นยาเริ่ม้น
ารปรุยานี้ศาสราารย์สเนปให้พวเราทำันเป็นู่เนียร์ไู้่ับไมเิล
“นายเรียมส่วนผสมเี๋ยวันปรุเอ”เนียร์บอไมเิล
“โอเเพื่อน ันไว้ในายที่สุแล้ว” ไมเิลอบลับเนียร์
ยาอเนียร์ับไมเิลออมาเป็นสีฟ้าามำราึ่หมายวามว่ามันประสบวามสำเร็
ศาสราารย์สเนปทำัวเหมือนผีในห้อเรียนเาโผล่มาที่้าหลัอไมเิลนทำให้ไมเิลสะุ้
“อร์เนอร์! ไหนยาอพวนาย” ศาสราารย์สเนปถามไมเิล
“นี่รับ ศาสราารย์” เนียร์ยื่นหลอทลอที่มียาอพวเาให้ศาสราารย์สเนป
ศาสราารย์สเนปมอไปที่ยาอพวเาอยู่สัพั่อนะพูแ่ว่า พอใ้ไ้
ึ่เนียร์ิว่าเาหมายถึว่าผ่าน
“วู้ว….หัวใันะวาย เาใใ่ไหม”ไมเิลปาเหื่อ
“ระวัอย่าเสียั”เนียร์พูเือนไมเิล่อน
ไมเิลเอามือปิปาหวัว่าศาสราารย์สเนปะไม่ไ้ยินที่เาพู
โีที่ศาสราารย์สเนปเินไปไลแล้ว
เ็สาวาฮัฟเฟิลพัฟนนึ ทำหม้อยาหลพื้นโีที่ไม่มีใรโนัวยา
ศาสราารย์สเนปเ้าไป่อว่าเ็สาวนนั้นนเนียร์ิว่าเาเห็นเธอร้อไห้
แล้วาบเรียนนี้็บไป้วยี?
“บสะที าบเรียนนี้ทำเอาใันสั่นไปหม” แอนโทนี่พู
้ออบุปัทมาที่เป็นู่อเาทำให้เารอมาไ้
“ันสสารเ็ฮัฟเฟิลพัฟั”ปัทมาพูึ้น
“ันแปลใมาว่าถ้าเาไม่อบารสอนและไม่ไ้รัเ็เาะมาสอนทำไม”ไมเิลพูบ้า
“ระวัเาอยู่หลันาย”เนียร์ทัไมเิล
ไมเิลรีบหันหลัไปมออย่ารวเร็ว แ่้าหลัเาไม่มีใรยืนอยู่
“นายหลอัน”ไมเิลพู้วยสีหน้าหุหิ
เพื่อนทุนำให้ับไมเิลที่ลัวศาสราารย์สเนป
เนียร์ไม่รู้เลยว่าั่วโมเรียนารปรุยาที่บไป มีเพียแ่ยาอเนียร์ที่ศาสราารย์สเนปพูม
่อไปเป็นวิาารป้อันัวาศาสร์มื
พวเนียร์เินเ้ามาพร้อมับนัเรียนสลิธีริน
ศาสราารย์วีเรลล์ยืนรอพวเาอยู่ลาห้อ
ห้อเรียนารป้อันัวาศาสร์มืเ็มไป้วยลิ่นระเทียม และลิ่นเหม็นอื่นๆึ่น่าะมาาศาสราารย์วีเรลล์
่อาลิ่นในห้อปรุยา็มาเอับลิ่นในห้อนี้อีเนียร์อยาเห็นหน้านัาราเรียนริๆ
“มูันำลัะาย”เทอรี่บ่น แล้วทุนที่อยู่รอบๆใล้เา่าพยัหน้า
เนียร์เอาัวรอ้วยารแปลร่าผ้าเ็หน้าอเาให้เป็นหน้าาอนามัย
ทุนในห้อรวมถึพวสลิธีรินมอมาที่หน้าาอเา้วยวามอิา
“ะ ะ ุ ฟรอสเอร์ ไม่สะ สบาย หรอ” ศาสราารย์รีเรลล์ถามเนียร์ที่สวมหน้าา
“รับ ศาสราารย์ ่วนี้ผมเป็นหวันิหน่อย”เนียร์อบ
“ไอ้นโห เมื่อี้แยัสบายีอยู่เลย”นั่นือสิ่ที่เพื่อนอเาอยาะพูออไป
“ะ ูแล ะ ัวเอ้วย”ศาสราารย์วีเรลล์พู้วยวามเป็นห่ว
้อบอว่ามัน่อน้าน่ารำาเอาอย่ามาที่เาพูะุะั
มีนัเรียนนนึถามเาว่าทำไมเา้อทำให้ห้อมีลิ่นระเทียม
ศาสราารย์วีเรลล์อบพวเาว่าเพราะลัวแวมไพร์
ศาสราารย์วีเรลล์เล่าว่าเมื่อ่อนเาเยเผิหน้าับแวมไพร์และรอมาไ้้วยระเทียม
มีนถามเาว่าแวมไพร์ัวริเป็นยัไ
แ่็ไม่ไ้ำอบเพราะศาสราารย์วีเรลล์เปลี่ยนเรื่อเพื่อเลี่ยารอบำถาม
ั้นเรียนอเามีเพียทฤษีไม่มีารปิบัิให้เราลอร่ายาถาป้อันัวหรือโยนำสาปที่ไม่รุนแรใๆทั้สิ้น
เมื่อาบเรียนบลพวเนียร์็รีบเินออาห้อเรียนเพราะพวเาใล้ทนลิ่นระเทียมไม่ไหวแล้ว
อนที่เนียร์ำลัะเินออาห้อเรียนเาเินผ่านหน้าศาสราารย์วีเรลล์ระยะประิึ่รับอนที่ศาสราารย์วีเรลล์หันหลัให้เาพอี
ู่ๆแหวนที่เาเือบลืมารมีอยู่อมันไป็ปราึ้นแล้วสั่นอย่าแรที่นิ้วอเนียร์
เนียร์รีบปปิมันแล้วออมาาห้อทันที
“เมื่อี้มันอะไร? ทำไมแหวนถึมีปิิริยา”
ใ้เวลาสัพัเมื่อเาเินออห่าาห้อเรียนารป้อันัวาศาสร์มืแหวน็สบลและเนียร์็ทำให้มันหายไปอีรั้
“หรือว่ามันมีปิิริยาับศาสราารย์วีเรลล์”เนียร์รุ่นิ
ความคิดเห็น