[Fic SJ Yaoi] Because I hate you เกลียดนาย...น้องชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 :: คู่หมั้นของฮันคยอง

ตอนที่ 7  คู่หมั้นของฮันคยอง

…คนเรามักจะรู้ตัวก็ตอนที่สายเกินไป

            ตอนนี้ฮยอกแจกำลังอยู่ในภาวะสับสน

            ใบหน้าหวานหันมองซ้าย  มองขวา แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่คนที่ไม่รู้จัก  ทั้ง ๆ ที่คิดไว้ว่าเขาคงไม่คงหลงเด็ดขาด  ไม่มีทางหลงแน่นอน  ชัวร์ป๊าบ ๆ ร้อยเปอร์เซ้นต์เลยเอ้า!

            …แต่สุดท้ายก็หลงจนได้

            “เฮ้อ..” ฮยอกแจถอนหายใจแล้วหยุดนั่งพักตรงลานน้ำพุหลังจากที่เดินตามหาดงเฮมาเป็นเวลาประมาณสามสิบนาที  มือถือก็แบตหมดทำให้ติดต่อไม่ได้..

            ถ้าถามว่ากลัวไหมที่เดินหลงกับเพื่อน  เขาก็ต้องตอบว่า ‘กลัวสิ’

            แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา..

            ดวงตาสุกใสหลับตาพริ้มรับลมเย็นที่พัดผ่านมาคลอเคลียตามใบหน้า  แต่แล้วจู่ ๆ ใบหน้าคมเข้มของใครคนหนึ่งกลับผุดขึ้นมาในห้วงความคิด 

            “ฮึ่ย..!” ใบหน้าหวานรีบสะบัดไปมาอย่างแรงแล้วใช้มือตบพวงแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเบา ๆ  หากแต่ใบหน้าของใครคนนั้นของยังไม่จางหายไปสักที  กลับจะมีแต่เด่นชัดขึ้นพร้อม ๆ สมองที่เอาแต่ย้อนถึงความทรงจำในครั้งก่อน  สัมผัสเบาบางตรงปลายผมที่ร่างสูงจับยังคงไม่จางหาย  มือบางจึงลูบผมตรงบริเวณนั้นแผ่วเบา

            แล้วถ้าพี่ฮันไม่ได้จะหยิบเศษที่ติดผมออกล่ะ

            เขาจะทำอะไร..?

            จู่ ๆ คำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง  ฮยอกแจจึงเผลอไผลไปลูบไล้ตรงริมฝีปากเอิ่บอิ่มของตัวเองโดยอัตโนมัติ…รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอยู่จาง ๆ

            ไม่รู้ว่าเป็นเขาฝ่ายเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกแปลก ๆ แบบนี้กับฮันคยอง…แต่เขาจะแอบหวังลึก ๆ ได้หรือเปล่านะว่าฮันคยองเองก็มีความรู้สึกแปลก ๆ นี้เหมือนกับเขา

            ความรู้สึกแปลก ๆ…คล้ายกับตัวลอยได้  ใจเต้นตึกตัก  รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้กันจนอยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้นาน ๆ

            และเขาก็ไม่ได้ใสซื่อถึงขนาดที่จะไม่รู้ว่าสิ่งนี้คือ ‘ความรัก’

            เพียงแต่เขายังไม่แน่ใจว่าเขากำลังรู้สึกกับฮันคยองในฐานะไหน..

            ระหว่างรักแบบพี่น้อง…หรือว่ารักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้

            ยามที่เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของพี่ชาย  ดวงตาคู่นั้นเหมือนจะดึงดูดเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน  ยามที่อ้อมแขนแกร่งนั้นปกป้องเขา..ก็รู้สึกอบอุ่นไร้อันตรายใด ๆ   ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฮันคยองเคยทำให้…

          ..มันทำให้เขาใจสั่น…

            “คุณ…คุณครับ”

            “ห๊ะ?  เออ…มีอะไรหรอครับ” ฮยอกแจสะดุ้งโหยงแล้วตอบรับด้วยท่าทางเอ๋อ ๆ เมื่อโดนชายหนุ่มร่างเล็กที่ไม่รู้จักทัก   อีกฝ่ายจึงแย้มยิ้มน้อย ๆ

            “คุณนั่งทับหนังสือผมอยู่ครับ”

            “ห๊า?”

            “คุณ-นั่ง-ทับ-หนัง-สือ-ผม-อยู่-ครับ” เสียงหวานเน้นหนัก  ฮยอกแจจึงถึงกับหน้าเอ๋อแล้วรีบลุกขึ้นให้ในที่สุด  ร่างเล็กจึงยิ้มขำเล็กน้อยกับความรู้สึกช้าของคนตรงหน้าแล้วหยิบหนังสือมา  ส่วนฮยอกแจเมื่อเห็นดังนั้นก็เลยได้แต่หัวเราะตามแล้วเกาหัวท้ายทอยแก้เก้อเขิน

            จะบ้าตาย   นี่เขานั่งทับหนังสือเล่มนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

            “คุณมาที่นี่คนเดียวหรอครับ” คนตัวเล็กกว่าเปิดการสนทนา  พลางหย่อนกายนั่งข้าง ๆ ฮยอกแจ

            “อ๋อ  ความจริงผมไม่ได้มาคนเดียวหรอกครับ  คือว่า..ตอนนี้ผมหลงทางกับเพื่อน”

            “หืม..?”

            “อ่า  มันคงจะดูตลกสินะครับ  โตป่านดีแล้วยังหลงทางเป็นเด็กอีก..” ฮยอกแจยิ้มแหย ๆ  แต่ร่างเล็กกลับส่ายหน้า

            “ไม่หรอกครับ  เพราะผมเองก็เคยหลงทางเหมือนกัน” ร่างเล็กตอบความจริงกลั้วหัวเราะ  ..อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

            “หรอครับ  แหะ ๆ”

            “งั้นผมว่าเราเดินเที่ยวกันแถวนี้ก่อนดีมั้ยครับ  ผมไม่ค่อยคุ้นที่นี่  อีกอย่าง..เผลอ ๆ จะได้เจอเพื่อนของคุณด้วย” ร่างเล็กออกความเห็น  เดินไปหาไปยังมีโอกาสเจอกว่าที่จะมานั่งรออยู่เฉย ๆ แบบนี้  ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเห็นด้วย

            “งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะครับ”

~~~~***Because I hate you***~~~~

            ดงเฮเพิ่งได้เดินออกมาจากร้าน..

            เส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้าหวานเพราะการก้มหน้าทำให้ไม่สามารถเห็นได้ว่านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่

            ..จากการบอกเล่าของซอนฮโย  ทำให้เขารู้ว่าว่าหล่อนนั้นกำลังปกป้องลูกชายของหล่อนมากแค่ไหน

            หรือจะพูดให้ถูกคือทำให้เขาได้รู้ว่าแม่กำลังปกป้องเขามากเพียงใด..

            เพราะเสียงกรีดร้องจึงทำให้เพื่อนบ้านเอะใจตามมาดู  แต่สิ่งที่พบกลับคือซอนฮโยกำลังนั่งเสียสติอยู่ในห้องนอนของเด็กชาย  กับศพของพ่อเลี้ยงที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางห้องครัว  สภาพศพไม่สู้ดีนัก  มีรอยแผลแหวะสองแห่ง   รอยถูกของมีคมเชือดลากผ่าน  และลูกตาหายไปหนึ่งข้าง

            คดีนี้ถูกนำไปแจ้งความที่โรงพักโดยเพื่อนบ้านที่มาพบเข้า  แน่นอนว่าตำรวจต้องซักถามตามหน้าที่…แต่ซอนฮโยกลับไม่ให้ปากคำอะไรเลยแม้แต่น้อย  หล่อนนั่งเหม่อลอยและไม่ปริปากพูด  ข้าวก็ไม่กินน้ำก็ไม่ดื่ม  บ้างครั้งก็ร้องไห้โฮอกมาอยู่คนเดียว…ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง

            พอตรวจสอบถึงญาติและเพื่อน ๆ ที่ใกล้ชิดกับผู้ตาย  ดูแล้วไม่มีใครน่าสงสัยเพราะมีหลักฐานที่อยู่และพยานชัดเจน  บางคนก็อยู่ทางไกลเกินไปไม่น่าลงมือฆ่าได้

            แต่ก็ยังมีอยู่อีกหลายข้อที่น่าสงสัย..มีหลายคนคิดว่าเด็กชายที่หายไปคือฆาตกร  แต่ในขณะเดียวกันก็มีหลายคนค้านเพราะการฆ่าอันป่าเถื่อนนี้เด็กวัยสิบสองปีไม่น่าทำได้  แต่หากพิจารณาจากอุปนิสัยของเด็กที่เป็นคนชอบเก็บตัวเงียบแล้วก็อาจจะเป็นไปได้  อีกอย่างเด็กกับบัญชีธนาคารและเงินอีกเล็กน้อยก็หายไป

            แต่หลักฐานที่มีไม่แน่ชัด  มีดที่ใช้ในการฆาตกรรมนั้นหายไปทำให้ตรวจสอบรอยนิ้วมือไม่ได้  บ้านไม่มีรอยถูกแงะ  แต่มีร่องรอยของการป้องกันตัวคือสังเกตจากข้าวของที่ระเนระนาด  จึงมีการตั้งข้อสันนิฐานว่าโจรอาจจะเข้ามาทางหน้าต่างห้องเด็กชายที่มีบันไดลิง  แล้วจึงฆาตกรรมพ่อเลี้ยง  จากนั้นจึงจับตัวเด็กไป  และขโมยสมุดบัญชีธนาคารของเด็กชาย

            แต่ทำไมบัญชีธนาคารของคุณนายคิมถึงไม่หาย…นี่คือข้อถกเถียง

            ดังนั้นเป็นไปได้ไหม…ที่เด็กชายอาจจะกำลังหนีออกจากบ้านแต่โดนพ่อเลี้ยงเจอตัวก่อน  จึงโดนห้ามไว้  จนสุดท้ายเด็กชายนึกโมโหจึงฆ่าพ่อเลี้ยงในที่สุด

            หรือ…เด็กชายเผลอพลั้งไปฆ่าพ่อเลี้ยงจนสติแตกกลัวความผิดจึงหนีออกจากบ้าน  โดยมีแรงจูงใจบางอย่าง  แต่อะไรคือแรงจูงใจล่ะ..?  ในเมื่อดูจากสิ่งที่เด็กชอบทำแล้วไม่มีอะไรส่อถึงการเป็นฆาตกรเลยนอกจากการชอบเก็บตัวเงียบ

            แล้วถ้าเป็นเด็กมีปัญหาหนีออกจากบ้านจริง  ทำไมถึงไม่ขโมยสมุดบัญชีธนาคารของซอนฮโยออกไปด้วย  ทั้ง ๆ ที่สมุดบัญชีธนาคารก็อยู่ในลิ้นชักใกล้ ๆ เตียงนอนในห้องของเธอ  ที่สำคัญ…มันก็ไม่ได้ล็อก

            แล้วทำไมซอนฮโยถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ..?  ในเมื่อเธอเองอยู่ในบ้านหลังนั้นเหมือนกัน

            แล้วทำไมซอนฮโยถึงต้องนั่งเสียสติอยู่ในห้องของเด็กชายล่ะ…? ทำไมไม่เสียสติในห้องครัวก็ในเมื่อศพก็อยู่ตรงห้องครัว  อีกอย่าง…ห้องนอนของเด็กชายคือทางหนี

            แล้วทำไมซอนฮโยถึงต้องเสียสติขนาดนี้ล่ะ..

            ทำไม  ทำไม  ทำไม

            ทำไมกันนะ…

            …แต่ก็ไม่มีใครรู้…

            สามวันต่อมาเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  เมื่อจู่ ๆ ก็มีชายร่างผอมโซท่าทางขี้โรคคนหนึ่งขึ้นมามอบตัวกับโรงพัก  พร้อมยอมรับสารภาพว่าตนเป็นคนฆ่าพ่อเลี้ยงและลักพาตัวเด็กชายไป   จากนั้นจึงขายให้กับพ่อค้ามนุษย์เพื่อแลกกับเงิน  ส่วนบัญชีธนาคารตนถอนไปใช้  ซึ่งทางตำรวจตรวจสอบ…ก็ปรากฏว่ามีการถอนไปใช้จริง ๆ

 โดยมีแรงจูงใจในการฆ่าคือความเครียดและอยากหาเงินไปดื่มเหล้า

            เมื่อถึงคราวชี้ตัวยืนยัน หล่อนลังเลเล็กน้อย…เธอไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ  แต่เพื่อลูก…และผู้ชายคนนี้ก็มายอมสารภาพเอง  เธอจึงป้ายความผิดให้ทันที

            ชายผู้นั้นมาพร้อมมีดที่เป็นของกลาง  มีรอยเลือดแห้งเกรอะและกรุ๊ปเดียวกันกับพ่อเลี้ยง  พร้อมทั้งบัญชีธนาคารของเด็กชาย  มีหลายคนสงสัย…ทำไมถึงยอมมอบตัวง่ายขนาดนี้เพราะโทษของเขายังไงก็ต้องคือประหารชีวิตสถานเดียว  ชายผู้นั้นจึงตอบแค่ว่า…เขารู้สึกผิด  รู้สึกไม่มีค่า  อยู่ไปก็ไร้ความหมายจึงขอมอบตัวดีกว่า

            หลังจากที่ตัดสินคดีไปแล้วและให้เยี่ยมนักโทษ  เพียงแค่เธอมองเขาด้วยความสงสัย  เขาก็ตอบแค่ว่า…ลูกชายของเธอปลอดภัยดี  แต่จากนี้ไปจะไม่มีคนที่ชื่อคิม  ดงเฮอีก

            ซอนฮโยเล่าให้เขาฟังเพียงแค่นั้น

            แต่เพียงเท่านี้เขารู้ซึ้งถึงทุกอย่าง..

            มีดที่ชายคนนั้นเอามาเป็นของกลางคงไม่ใช่ของจริง  ของจริง…ซอนฮโยคงจะจัดการทิ้งมันไปแล้วเป็นแน่  ไม่ก็คงต้องซ่อนเอาไว้ที่ไหนสักแห่ง  เมื่อเรื่องซาลงแล้วจึงค่อยทิ้งเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย

            ส่วนผู้ชายคนนั้น…คงต้องเป็นลูกน้องคนใดคนหนึ่งในพรรคคังคยองอย่างแน่นอน  และมีหน้าที่นำสารภายใต้คำสั่งของชินดงมาสู่เธอว่าเขานั้นปลอดภัยดี  เพียงแต่จะไม่มีคนที่ชื่อคิม  ดงเฮอีกต่อไป..

            เพราะจะมีแต่คนชื่อลี  ดงเฮเท่านั้น

            เหมือนเป็นการตายแล้วเกิดใหม่  ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง  มีชีวิตอยู่เพื่อรับใช้ผู้เป็นนาย

            ดงเฮเดินไปได้สักพักก่อนจะหยุดนิ่ง  ปล่อยให้น้ำตาได้ไหลริน…อยู่ภายในใจ

            สำหรับวงการมาเฟีย  การมีความรักคือสัญญาณของการสูญเสีย  ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นความจริงมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง..

            เพราะฉะนั้น…ถ้าไม่อยากเจ็บปวด  ก็จงอย่ามีความรัก

            แต่มันก็ยากเหลือเกิน   ทั้ง ๆ ที่คิดไว้ว่ามันคงง่ายนิดเดียวแต่พอเจอกับตัวจริง ๆ…เขาก็เริ่มลังเลใจ

            หากมีใครล่วงรู้ว่าบอดี้การ์ดของลี  ฮยอกแจมีแม่…แม่ของเขาจะต้องเป็นอันตรายแน่นอน

            เขาจึงน่าจะทำเป็นไม่รู้จักกับซอนฮโยไปเลยจะดีกว่า  เพราะเขาหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว…ตั้งแต่วินาทีแรกที่เริ่มก้าวเข้าสู่วงการมาเฟียโดยสมบูรณ์

            “เฮ้อ…” ดงเฮถอนหายใจพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม  ..สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด  …หน้าที่ ๆ จะต้องปกป้องลี  ฮยอกแจ..

            อืม…แต่เหมือนมีอะไรขาดหายไปนะ

            อะไรหายไปหว่า..

            อ๋อ  ใช่  ฮยอกแจหายไป  เขากำลังผลัดหลงกับฮยอกแจ

            …

            เฮ้ยยยยยยยยย!!

            “ดงเฮ!” เสียงหวานที่คุ้นเคยจากทางด้านหลัง  เจ้าของชื่อจึงรีบหันขวับตามเสียงเรียก

            ..ฮยอกแจอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว..     

            เดี๋ยวนะ  เขาแค่เพิ่งนึกได้ว่าหลงกับฮยอกแจไม่ใช่หรอ?

            “อ้า!  ดีใจจัง  นึกว่าจะไม่เจอนายซะแล้ว” คนที่เพิ่งหายตัวไปยิ้มร่า  ทำเอาดงเฮปรับสีหน้าจากกำลังเอ๋อเป็นยิ้มแหย ๆ ตามน้ำแทบไม่ทัน

            “อะ..อ๋อ!  ใช่ ๆ!!  ฉันก็ดีใจ  รู้มั้ยว่าฉันตามหานายแทบแย่แน่ะ”

            เนียนจังนะ  ดงเฮ…

            ฮยอกแจผู้ไม่รู้อะไรบ้างเลยยิ้มร่าเริงเสียยกใหญ่ก่อนจะทำสีหน้าเหมือนคนเพิ่งนึกอะไรออกแล้วชี้ไปทางด้านหลัง  “นี่ดงเฮ  คนนี้ชื่อเรียวอุคล่ะ  ฉันหลงแล้วเจอกับเขา  เราก็เลยเดินมาด้วยกัน  ถ้าไม่มีเรียวอุคฉันคงแย่”

            ดงเฮทำหน้างง  เพ่งตามองไปตามที่ผู้เป็นเพื่อนชี้  “ไหนเรียวอุค?”

            ฮยอกแจขมวดคิ้วมุ่นกับคำตอบที่ได้รับ “ก็คนที่ฉันชี้นี่ไงชื่อเรียวอุค..อะ…อ้าว..”

            แต่เมื่อร่างบางหันหลังกลับ

            …ตรงนั้นก็ไม่มีใครอยู่เลย..

            ชายหนุ่มเดินออกจากร้านไปแล้ว

            แต่ซอนฮโยก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม  พลางเบือนสายตามองไปยังแก้วเปล่า ๆ ของโกโก้สูตรพิเศษที่หนุ่มน้อยคนนั้นดื่มทิ้งเอาไว้ 

            โกโก้แก้วนั้นถูกดื่มจนหมดแก้ว..

            ซอนฮโยไม่ใช่คนโง่ที่จะเล่าเรื่องครอบครัวให้ใครฟังได้ง่าย ๆ จนลึกซึ้งขนาดนี้  ก็ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ..ว่าหนุ่มน้อยลี  ดงเฮคนนั้นก็คือคิม ดงเฮ  ลูกชายคนเดียวของเธอที่หายตัวไป…

            เธอเลี้ยงเขามาแต่อ้อนแต่อ่อนและเป็นลูกในไส้  เพียงแค่เห็นวูบแรกก็รู้สึกได้เลยว่าใช่  แต่แล้วนัยน์ตาคู่นั้นที่มีบางอย่างซ่อนลึกอยู่ภายในทำให้เธอจำเป็นต้องเล่นตามน้ำ  ทำเป็นไม่รู้จักกัน

            ลึก ๆ เธอเองก็อยากจะถาม…ว่า ‘ลูก’ เป็นอะไรรึเปล่า  ทำไมถึงได้ดูมีความเศร้าหมองอยู่ลึก ๆ ในนัยน์ตาคู่นั้น  แต่เธอกลัวดงเฮไม่สบายใจ…ก็เลยปิดปากเงียบไปเลยดีกว่า  รอให้อีกฝ่ายพร้อมจะเล่า..นั้นคงจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

            แต่สุดท้าย…ดงเฮก็ยังทำเหมือนไม่รู้จักกัน  นั่นคือสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอแทบสลาย  แต่หากเป็นความต้องการของลูกชายเธอ  เธอก็ยอม..

            เธออยากกอด  อยากหอม  อยากซักถาม  แต่อะไรบ้างอย่างมันทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งจนทำไม่ได้

            ดงเฮโตขึ้นมาก…และมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป  ซึ่งนั้นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกชายเย็นชากับเธอ

            แต่บางทีมันก็อาจสมควรแล้ว…

สมัยก่อนตอนที่เธอและดงเฮยังอยู่ด้วยกันแค่สองคน  เจ้าหนี้ตามทวงหนักมาก  อีกทั้งยังมีเงินภายในระบบที่ยังไม่ได้จ่ายและปัญหาจากญาติ ๆ ของเธออีก  ปัญหาที่รุมเร้าทุกทิศทางมันทำให้เธอเริ่มท้อใจ  แล้วยิ่งโดนดงเฮมาตอแยพูดโน้นพูดนี่ตามประสาเด็กมันทำให้เธอรำคาญพาลไปลงที่ดงเฮหมด  พอเด็กชายทำอะไรนิดหน่อยก็ดูน่าเบื่อ...จนแปรเป็นความโกรธ  ความโกรธที่มาจากส่วนลึกของความเครียดที่จิตใจ  จนสุดท้ายถูกระบายออกมาโดยการพาลลงที่เด็กชาย

            ต่อมาเมื่อเธอแต่งงานกับพ่อเลี้ยงคนใหม่เพื่อหวังให้ช่วยกันดูแลลูก  เธอหวังว่าดงเฮคงจะมีความสุข  ตอนนั้นปัญหาจากญาติ ๆ เริ่มซาลง  หนี้ยังคงมีอยู่และทวงหนักขึ้น  แต่งานที่เธอทำกำลังรุ่ง…เธอจึงจำเป็นต้องขยันมากขึ้นเพื่อตัวเธอเองและครอบครัว

            แต่แล้วใครจะรู้เล่า…ว่ามันกลับกลายมาเป็นแบบนี้  สามีที่เธอไว้ใจกลับข่มขื่นลูกชายของเธอ  แต่สุดท้าย…ก็ต้องจบสิ้นชีวิตด้วยน้ำมือของลูกชายเธออีกเช่นกัน

            น้ำตาใสเริ่มไหลรินจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อน  เธอมันแย่…หากเธอใส่ใจลูกน้อยมากกว่านี้ป่านนี้เธอคงอยู่อย่างมีความสุขกับดงเฮ  มีรอยยิ้ม  มีความอบอุ่นตามประสาครอบครัวไม่ต้องเปลี่ยวเหงา  และลูกชายของเธอคงไม่ต้องมีอะไรสักอย่างที่เหมือนเป็นพันธนาการ…ยึดติดเขาเอาไว้ไปตลอดชีวิต  เธอไม่รู้ว่าลูกชายกำลังเจอกับอะไร  แต่มันคงทำให้ดงเฮต้องคิดหนักอยู่พอสมควร..

            ดงเฮ…แม่ขอโทษ

          ฮยอกแจเดินลับตาไปแล้ว

          ช่างเป็นคนที่ใสซื่อสมคำล่ำลือ…

            รูปร่างหน้าตาที่ดูราวกับนางฟ้าตัวน้อย ๆ มาจุติ  รอยยิ้มที่ดูดุจดั่งดอกไม้แรกแย้มแห่งแสงสว่าง  …ความบริสุทธิ์  ความสดใส  และความหวัง…นำมาซึ่งความสุขคล้ายกับนกสีฟ้า

            ขอโทษนะ..ฮยอกแจ

            ขอโทษที่ทำให้นายต้องผัวพันกับการแก้แค้นของพี่ชายฉัน 

            ทั้ง ๆ ที่นายไม่ผิด...แต่เรื่องทั้งหมด  มันเกิดขึ้นก็เพราะฉัน

            เพราะฉันคนนี้...

            นัยน์ตาสีดำขลับเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างรถ  ก่อนจะถูกดึงความสนใจกลับมาโดยเสียงของลูกน้องคนสนิทที่กำลังนั่งอยู่ตรงตำแหน่งคนขับ

            “ท่านเรียวอุคครับ  งานที่ท่านมอบหมายให้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

            “หืม..” เรียวอุคเลิกคิ้วขึ้น “งั้นแสดงว่าบอดี้การ์ดคนใหม่ก็จะมา..”

            “ใช่ครับ  ภายในวันพรุ่งนี้..” แจจินกล่าวเสียงเรียบ “บอดี้การ์ดคนใหม่ที่เพียบพร้อมจะถูกส่งตรงมาจากทางองค์กรที่เป็นพันธมิตรของเรา  ส่วนประวัติคร่าว ๆ ผมเตรียมไว้ให้ที่ห้องแล้วครับ”

            “นายก็รู้ฉันอยากรู้ไว ๆ” ร่างเล็กเริ่มทำหน้ามุ่ย

            “แต่มาเฟียควรจะมีความอดทน”

            “ฉันว่านายไม่อยากให้ฉันสายตาเสียมากกว่าเพราะว่าอ่านในรถ”

            “ครับ...นั่นก็ส่วนหนึ่ง” แจจินเฉลยออกมาในที่สุด  ร่างเล็กจึงถอนหายใจน้อย ๆ แจจินชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กอยู่เรื่อย...แต่ก็นะ  คน ๆ นี้คือคนที่เขาไว้ใจที่สุดและสนิทที่สุดมาตั้งแต่เล็กจนโต

            “แล้วบอกได้มั้ยว่าชื่ออะไร” เสียงหวานยังคงตื้อต่อ

            “คิม  เยซองครับ”

            ชื่อที่ไม่คุ้นหูถูกเฉลยออกมา  แต่มันก็ทำให้ร่างเล็กพอยิ้มได้...ไม่ใช่ว่ายิ้มเพราะดีใจที่คน ๆ นี้จะมาเป็นบอดี้การ์ดให้หรืออะไร  แต่กำลังยิ้มดีใจเพราะแผนของเขากำลังไปได้สวย

            บอดี้การ์ดคนเก่าตาย...ก็เพราะถูกเขาสั่งฆ่าเองนั่นแหละ  เพราะถ้าคนเก่าตาย  คนใหม่ก็จะได้มา  แต่ถ้าพูดถึงเรื่องฝีมือ...คนเก่าถือว่าใช้ได้  แต่ยังอ่อนหัดนักเมื่อเทียบกับแจจิน

            ก็เพราะเขานี่แหละที่เป็นคนสั่งให้แจจินฆ่าบอดี้การ์ดคนเก่าเอง..

            แต่เขาก็ไม่แคร์

            ตายหนึ่งคน...ยังดีกว่าตายหลายคน

            ..จริงไหม..

…~~~~***Because I hate you***~~~~…

            “คุณฮันคยองครับ  เวลาหนึ่งทุ่มมีนัดทานอาหารเพื่อตกลงการค้าขายกับลูกค้าครับ  พอถัดจากนี้วันนี้ก็ไม่มีนัดอะไรอีกแล้ว” คิม  คิบอมบรรยายตารางงานให้ร่างสูงฟังตามหน้าที่  เมื่อผู้เป็นนายที่เพิ่งประชุมเสร็จกลับเข้ามาในห้องทำงานแล้วเอนตัวลงกับเก้าอี้อย่างเมื่อยล้า  ก่อนจะผ่ายมือน้อย ๆ เป็นสัญญาณว่าเข้าใจ

            ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น..

            ประชุมวันนี้ถือว่านานเลยทีเดียว  เพราะดูเหมือนบริษัทของคู่แข่งสำคัญเริ่มจะกำเริบขึ้นทุกวัน  ทำให้เขาต้องจำเป็นออกกลยุทธ์ขายสินค้าใหม่ ๆ เพื่อรักษายอดขาย

            บริษัทคู่แข่ง…ของพรรคโซฮวา  ร้ายกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ

            “อืม..” ฮันคยองลากเสียงแผ่ว “ลูกค้าคนไหน”

            “อิม  ยุนอาครับ” คิบอมตอบ  ฮันคยองจึงถึงกับชะงักเล็กน้อย  แววตาคมสะท้อนการกรุ่นคิด  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นถอนหายใจในที่สุด

            “ลูกค้างั้นหรอ..” ร่างสูงพูดน้ำเสียงแผ่วเบา “พ่อฉันนี่ก็ร้าย...แต่เอาเถอะ”

            พูดพร้อมลุกขึ้นยืน  เขาจำเป็นจะต้องไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้ดี ๆ …ต้อนรับการเจรจากับ ‘ลูกค้า’ คนสำคัญ

            คิบอมยืนนิ่ง  เขารู้ว่าฮันคยองหมายถึงอะไร

            การไปทานอาหารครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อเจรจาการค้าขาย…แต่เป็นเพื่อ ‘ดูตัว’ ต่างหาก

            อิม  ยุนอาคือคู่หมั้นของฮันคยองที่ชินดงจัดหามาให้  ซึ่งถ้าชินดงทำถึงขั้นนี้แล้วก็หมายความว่าพรรคโซราเริ่มจะเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง

            อะไรบางอย่างที่อาจจะทำให้ฮยอกแจเป็นอันตราย  …จึงจำเป็นจะต้องกีดกันฮันคยองให้ออกห่างจากฮยอกแจโดยเร็วที่สุด

            “ฝากดูแลฮยอกแจด้วยนะ ดงเฮ..”

            เสียงทุ้มพูดอย่างแผ่วเบา  หวังจะให้คำพูดนี้ส่งไปถึงร่างเล็กโดยสายลมที่พัดผ่าน..

            เกมส์เริ่มขึ้นแล้ว

            …~~~~***Because I hate you***~~~~…

เช้าวันใหม่ของบ้านตระกูลลี

ฮยอกแจยังคงตื่นสายเฉกเช่นทุกวัน   เหตุเพราะวันนี้เป็นวันหยุด…จึงไม่มีใครไปปลุก  ซึ่งดูเหมือนเหมือนป้าโซอาเธอจะรู้ดีจึงอุ่นข้าวร้อน ๆ ไว้ให้

“อรุณสวัสดิ์ฮยอกแจ” ดงเฮพูดทักเมื่อเห็นเพื่อนขี้เซาเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อหาของกิน  ร่างบางจึงพยักหน้าหงึกหงักแบบมึน ๆ ตามประสาคนเพิ่งตื่น  แต่แล้วก็ต้องตื่นเต็มตาเมื่อได้กลิ่นอาหารแสนเย้ายวนใจ      

ร่างบางสูดเข้าไปเต็มปอด  เริ่มมองหาอาหารที่ว่า  ดงเฮจึงหัวเราะร่า  เจ้านี่ยังเป็นจอมตะกละไม่มีเปลี่ยน…

“อยู่นี่  ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว  จานนี้ฝีมือฉันเลยนะ” ร่างเล็กบอกพร้อมหันไปทางป้าโซอาให้ช่วยพูดสมทบ  หญิงชราจึงหัวเราะเบา ๆ

“ลองทานสิคะคุณหนู  คุณดงเฮเธอตื่นตั้งแต่เช้ามาช่วยป้าทำอาหารเชียวนะคะ”

“ใช่ครับ  ไม่เหมือนใครบางคนที่มัวแต่อุดอู้อยู่แต่ในที่นอน” ร่างเล็กต่อท้ายทันทีแล้วไปหัวเราะคิกคักกับหญิงชราอยู่สองคน  ฮยอกแจแยกเขี้ยวงุดให้เพื่อนแต่สุดท้ายก็ไม่เอาเรื่องเพราะสนใจอาหารมากกว่า

ก็กองทัพต้องเดินด้วยท้องนี่นา!

“ว่าแต่คุณหนูรู้หรือยังคะว่าพรุ่งนี้จะมีคนอื่นมาร่วมทานอาหารด้วย  คุณฮันคยองบอกให้ป้าเตรียมอาหารชุดพิเศษเชียว  สงสัยจะเป็นคนสำคัญ” หญิงชราพูดเปิดประเด็น  ฮยอกแจจึงเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ใครหรือครับ”

“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  เรื่องของคุณชาย…ป้าไม่ค่อยอยากยุ่งเดี๋ยวเขาหาว่าก้าวก่ายเรื่องของเจ้านาย” ป้าโซอาพูด  ที่เธอพูดก็มีส่วนถูก…ถึงเธอจะเป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านมากเพียงไหนแต่ก็ยังต้องมีการวางตัวในฐานะของตัวเอง  นี่คือสิ่งที่เธอปฏิบัติมาตลอดทำให้ฮยอกแจและฮันคยองไว้ใจเธอได้ในระดับหนึ่ง

“งั้นหรือครับ”  หากแต่ร่างบางกลับพูดน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกำลังจมลึกเข้าไปในความคิดของตัวเอง  นัยน์ตาสีน้ำตาลมะฮอกกานีออกแววอ่อนไหว…ไม่รู้ว่าอ่อนไหวเพราะคำพูดของหญิงชราหรืออะไรกันแน่

คนสำคัญของพี่ฮันคยอง..

คนสำคัญ..

หึ  นายสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่าลี  ฮยอกแจ

คงมีแต่นายที่คิดไปฝ่ายเดียวว่าความรู้สึกของนายมันเริ่มจะเพิ่มขึ้น  เพิ่มขึ้นจนมากกว่าคำว่า ‘พี่น้อง’ จะสามารถจำกัดความ

            ทำไมถึงเพิ่งมารู้สึกตอนนี้..

            ทำไมถึงเพิ่งมารู้สึกมั่นใจตอนนี้…

            ว่านาย ‘รัก’ พี่ฮันคยองในฐานะที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้

            ทำไมถึงเพิ่งแน่ใจตอนนี้ล่ะฮยอกแจ..

            นายแน่ใจในความรู้สึก…ก็เพราะว่ารู้สึกเจ็บปวดตรงหน้าอกข้างซ้ายใช่หรือเปล่า

            นายรู้สึกเจ็บ…เมื่อได้ยินว่า ‘คนสำคัญ’ ของพี่ฮันคยองไม่ใช่นาย

            นายมันโง่ที่สุดเลยฮยอกแจ  เพิ่งมารู้ตัวก็ตอนที่สาย

            มารู้ตัวก็วันที่รักเขาคนนั้นหมดหัวใจ…

            …นายมันโง่ที่สุดเลยลี  ฮยอกแจ…

To be continue..

มีใครงงเนื้อเรื่องบ้างไหม?  ถามได้นะ  TT^TT

ส่วนดงเฮไม่ได้ขโมยบัญชีเพราะ ‘รักแม่’ ค่ะ   ดูเป็นเหตุผลที่ง่ายดีเนอะ ;_;

ถ้าอ่านเนื้อเรื่องแล้วมึนคือคนแต่งกำลังมึนค่ะ

สมองตื่อ ๆ…คิดไม่ค่อยออกเลย

ร้อนน!  มึนนน  ย๊ากกกกก

/me พ่นไฟ

>_____________<!!

Love U reader!!

ความคิดเห็นที่ 42

อา..ชอบมากๆเลย แต่งเก่งจังอายุยังน้อยอยู่เลย   อ่า  ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ =w=''  เก่งกว่าแฟร์ก็มีเย๊อะเยอะ

ยังไงก็สู้ต่อไปนะ มาอัพเร็วๆนะอยากอ่านต่อค่ะ   ค่า  Fighting! >O<


><


ปล. ด๊องของแม่จิตได้อีกนะลูก  นั่นสิ  ฮา

---

PS.  ปิดบังความจริง !!!

Name : Kihae4< My.iD > [ IP : 118.172.143.142 ]
Email / Msn:
วันที่: 22 เมษายน 2552 / 16:57

ความคิดเห็นที่ 41 (จากตอนที่ 7)

แง้ววว~~!!!ตาด๊องโหดมาก
แต่ชอบ คริคิร=..=

ฮุ่ววว~~!!
แล้วฮยอกหายไปไหนอ่า??
เง้อ..กังวลจังเลย=__=;;;
พี่แฟร์มาต่อไวๆเลยน๊า

ดีใจที่มีคนชอบด๊องโหดๆ
ส่วนฮยอกหายไปไหน..คำตอบแฟร์บอกแล้วว
เก็บความกังวลไว้ตอนหน้าๆเถอะ! ฮ่าๆๆ

---

PS.  !..Alone_Wolf..! + นู๋อาริกะจัง >+< {[ RiKa ]} = ริกะ or วูลฟ์ = ME!! คนเดียวกันน้อ =.,=

Name : !..Alone_Wolf..!< My.iD > [ IP : 124.121.151.176 ]
Email / Msn:
วันที่: 21 เมษายน 2552 / 20:50

ความคิดเห็นที่ 40 (จากตอนที่ 7)

ด๊องจิตอ่อนๆ ป่ะเนี่ย  นั่นสิ


ออกแนวน่ากลัวอยู่นะ   55+  อยากให้น่ากลัวกว่านี้นะ



ฮยอกไม่ใช่คน


ฮยอกเป็นไก่ที่เกิดมาเพื่อกิน 555   ถูกต้อง!  55+



ปล.ฮยอกหายไปไหนล่ะ ??  ไปให้ป๋ากด =,.=

Name : ^@^ ChOmPoO ^@^< My.iD > [ IP : 222.123.58.176 ]
Email / Msn:
วันที่: 19 เมษายน 2552 / 19:35

ความคิดเห็นที่ 39 (จากตอนที่ 7)

ตอนที่แล้วเม้นว่าอยากเอาพ่อเลี้ยงด๊องขึ้นมาฆ่าอีกที

ตอนนี้ปล่อยให้ตายๆไปเหอะ อย่าขึ้นมาทรมานอีกเลย   มิ้นท์ใจดี..

ด๊องโหดได้อีกกกกกกกกกกกกกก

แล้วแม่มาเห็นพอดี เอาเข้าไป-*-

ว่าแต่ ฮยอกกี้หายไปไหนล่ะเนี่ยยยย

ด๊องก็ไปนั่งกับแม่เฉย คนที่ต้องดูแลไม่สนใจ-*-    นั่นสิ /me จับด๊องกดทำโทษ

แฟร์สู้ๆนะจ้ะ อยากอ่านคิเฮเยอะๆๆๆๆ (เถียงๆกัดๆกันก็หนุกดี 555+)   55+  จ้า >O<  ขอบใจจ้ะ

ปล. ฮยอกแอบทะลึ่งนะเนี่ย-*-

ปล2.ว่างๆก็ไปอ่านที่เราแต่งมั่งนะจ้ะ^^  อ่า  อ่านแล้ว  แต่ยังไม่เม้นต์เลย =w=;;  ชอบด๊อง..ด๊องโหด! 55+

---

PS.  Super Junior 3rd album!!!! Sorry Sorry

Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.20.235 ]
Email / Msn:
วันที่: 19 เมษายน 2552 / 19:24

ความคิดเห็นที่ 38

สงสารด๊องจัง มีพ่อเลี้ยงเลวขนาดนี้

สมแล้วที่ต้องตายแบบนั้นอ่ะ ยิ่งถ้าโหดกว่านี้จะยิ่งสะจายยย   ใช่!!

อ้าวแล้วงี้ฮยอกแจเราก้หาด๊องไม่เจออ่ะดิ   อ่า...นั่นก็ใช่ = =''

แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฮยอกแจมั๊ยเนี่ย น่าเป็นห่วง  หึหึ

ยังไงไรเตอร์ก้มาอัพอีกไวไวนะจ๊ะ  จ้ะ >''<

Name : MoLoVeKyUmIn [ IP : 210.86.208.129 ]
Email / Msn:
วันที่: 19 เมษายน 2552 / 14:09

ความคิดเห็นที่ 37 (จากตอนที่ 7)

สงสารด๊องรึสงสารแม่ด๊องดีล่ะนี่-*-   55+  เลือกสักคน

ด๊องเอ๋ยยยย..

ยอมรับซะเถอะว่าปิ๊งตาแก้มแตกแล้ว   ท่าจะยากค่ะ 55+

ไม่มีใครว่า (มีแต่คนหนับหนุน อิอิ) 

ฮยอกกี้กินอย่างเดียวเลย ที่รักค่ะสนใจอย่างอื่นบ้างสิ 

แล้วฮยอกไปไหนแล้วอ่า ด๊องนี่เป็นบอดิการ์ดยังไงให้ฮยอกหายไปเนี่ย  ใช่ๆๆ

เกิดหลงทางไปแล้วจะเอาใครไปคืนป๋าล่ะ  ไปให้ป๋ากดต่างหาก  ก๊ากก

แฟร์สู้ๆๆๆๆ

Name : yaoisang [ IP : 125.27.69.120 ]
Email / Msn:
วันที่: 18 เมษายน 2552 / 15:44