คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 :: Embrace of angel
ตอนที่ 2 Embrace Of Angel
…อ้อมกอดของนางฟ้า
และแล้ววันนี้ก็เป็นตอนเย็นอีกวันที่ลี ซองมินต้องนั่งรถประจำทางกลับบ้านเอง ก็นะ…บ้านของเขาไม่ได้รวยขนาดที่ว่าจะมีคนรับส่งเองอย่างฮยอกแจนี่นา เขายังต้องเก็บเงินค่ารักษาพยาบาลให้กับน้องสาวที่ป่วยหนักเพราะโรคประจำตัวอีก
วันนี้ฮานึล…น้องสาวของเขาป่วยหนักมากจนถึงกับต้องหยุดเรียน ร่างบางก็เลยกะว่าจะหยุดเรียนวันนี้เพื่อมาดูแลฮานึล แต่ว่าอานารินบอกว่าไม่อยากให้เสียการเรียนก็เลยไม่ยอมให้หยุด เธอเลยหยุดทำงานวันนี้เพื่อที่จะมาดูแลฮานึลแทน
อานารินคือน้องสาวของพ่อ พ่อและแม่ของเขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กเพราะอุบัติเหตุ ตอนนี้ในครอบครัวจึงเหลือกันเพียงแค่สามคนคืออานาริน เขา และฮานึล แน่นอนว่า…เขารักอานารินเหมือนกับพี่สาวแท้ ๆ ของตน
“เฮ้อ..” ซองมินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
รู้สึกเสียใจ…ที่ต้องมาเป็นภาระให้กับอานาริน
สู้ ๆ น่าลี ซองมิน! เรียนจบแล้วมีงานดี ๆ ทำเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องเป็นภาระแล้วล่ะ สู้ ๆ!
“หืม..?” ซองมินอุทานเมื่อเดินมาเห็นรถยนต์คันหรูสีดำสนิทจอดอยู่ตรงหน้าบ้านของตน ขาเรียวรีบก้าวเข้าไปดูในบ้านทันทีก่อนจะเบิกตากว้าง
“อานาริน!!” เสียงหวานตะโกนลั่นพร้อมทิ้งกระเป๋านักเรียนเพื่อรีบไปประคองอาสาวของตนเองที่กำลังนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่หน้าบ้านท่ามกลางชายชุดดำสามสี่คน ใบหน้าหวานและร่างกายที่เคยผ่องใสบัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการถูกกระแทกอย่างแรง มุมปากมีรอยเลือดสีแดงเปรอะ
“นี่ใคร” หนึ่งในชายชุดดำถามเพื่อนของตัวเอง ชายอีกคนจึงยักไหล่น้อย ๆ “ไม่รู้ สงสัยจะเป็นน้องชายของนังนี่มั้ง”
“แก…” ซองมินกัดฟันกรอด “แกทำอะไรอาฉัน!”
“ทวงหนี้” ชายชุดดำตอบอย่างไร้ความเกรงกลัว “เราทำตามหน้าที่ ถ้าไม่มีเงินจ่าย…คือตาย”
“ซะ…ซอง..มิน” หญิงสาวพูดน้ำเสียงขาดห้วงอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างบางจึงรีบหันกลับมาทางอาสาวด้วยความไม่เข้าใจ
“อา…ขอโทษ..” ถ้อยคำอันแผ่วเบาทำให้ร่างบางพอจะเข้าใจได้ทันที อานารินคงจะติดหนี้จากเจ้าพวกอยู่สินะ
“เท่าไหร่” ถามพร้อมหันมาทางชายชุดดำ
“สองล้าน” ชายชุดดำตอบ ทำเอาร่างบางต้องเบิกตาโพล่ง
สองล้าน! พระเจ้า!
แล้วเขาจะเอาเงินมาจากไหนทัน!!
“พ่ะ…พอมีเวลาให้ฉันมั้ย ขอร้องล่ะ แล้วฉันจะหาเงินมาให้” เสียงหวานอ้อนวอน ชายชุดดำทำท่าจะพูดต่อแต่ก็มีเสียงทุ้มเสียงหนึ่งขัดซะก่อน
“อาของนายเบี้ยวหนี้มาหลายเดือนแล้ว”
“คุณชาย..” ชายชุดดำทำท่าจะพูดขัด แต่มือหนาของผู้เป็นนายกลับยกขึ้นห้ามเชิงว่าเดี๋ยวจัดการเอง
“สองล้าน…นี่ยังไม่รวมดอกเบี้ยอีกสามแสน” ชายร่างสูงพูดเสียงเรียบ ดวงตาคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นดำมองร่างบางตรงหน้าอย่างพิจารณาพลางกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
ถูกใจ..
“ข่ะ…ขอร้องล่ะ ขอเวลาฉันหน่อย แล้วฉันจะใช้หนี้คือให้” เสียงหวานพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างสูงจึงนิ่งไปสักครู่อย่างใช้ความคิดก่อนเอ่ยปาก
“ฉันมีข้อเสนอให้นาย”
“ข้อเสนอ..?” ซองมินทวนคำ ร่างสูงพยักหน้าน้อย ๆ
“ข้อเสนออะไร” แววตากลมโตสะท้อนความไม่เข้าใจ
“เพื่อตัวนาย เพื่ออาของนาย…และน้องสาวของนาย”
“พี่ซองมิน!!” เสียงใสที่คุ้นเคยตะโกนลั่นจากทางด้านหลังของชายชุดดำ ร่างบางจึงหันไปตามเสียงเรียกด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“ฮานึล!” ซองมินพูดพร้อมพยายามจะวิ่งไปหาน้องสาวตัวเองทันที แต่มือแกร่งของร่างสูงกลับจับแขนของร่างบางเอาไว้เสียก่อนทำให้ขยับไปไหนไม่ได้
“ปล่อยฉันนะ! แกจะทำอะไรน้องสาวฉัน!!” ร่างบางดิ้นสุดแรงเกิด หากแต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ แรงจากมือหนาก็ยิ่งจับแรงมากขึ้นเท่านั้นทำให้ใบหน้าหวานต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ใจเย็นสิ…เรายังมีเวลาคุยกันเยอะ”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย!” ร่างบางตวาดลั่น
“แต่นายต้องพูดกับฉัน!” ร่างสูงสวนกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน ดวงตาคมที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาดำจ้องมองร่างบางอย่างมีโทสะ ทำให้ซองมินเริ่มจะสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
ราวกับเคยเห็นสายตานั้นมาก่อน
คนตรงหน้าของเขาอันตรายเกินไป!
“ฉันมีข้อเสนอให้นาย” ร่างสูงพูดพร้อมปล่อยแขนบางให้เป็นอิสระ
“ข้อเสนออะไร” ดวงตาหวานแข็งกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้
“หึ..” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น “พยศจริงนะ…นายมีทางเลือกด้วยรึไง ชางมิน จัดการทีซิ”
“กรี๊ดดด!!” เด็กหญิงกรีดร้องสุดเสียงเมื่อชายชุดดำเริ่มจะจับตัวดันเข้าไปในรถ ซองมินสะดุ้งสุดตัว
“ฮานึล!!”
“นายจะยอมรับข้อเสนอของฉันดี ๆ หรือจะยอมปล่อยให้น้องสาวแก้วตาดวงใจของนายเป็นอะไรไป” เสียงทุ้มพูดยียวนโทสะ คนตรงหน้าของเขาไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือ
บีบก็ตาย คลายก็รอด...ไร้ซึ่งความเมตตา
“แก!” ร่างบางปล่อยหมัดจะชกคนตรงหน้าทันที แต่มือหนากลับรับหมัดของคนตัวเล็กได้อย่างง่ายดายได้พริบตา ดวงตาสุกใสเบิกตากว้าง
“ว่าไง” เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้ง ไร้สิ้นหนทางเลือก…ร่างบางกำหมัดแน่นด้วยความแค้นก่อนที่ริมฝีปากบางจะปริปากเอ่ยเสียงเล็ดลอดฟัน
“ฮึ่ย...ฉันตกลง!”
“หึ…” ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างพอใจ “ดีมาก…”
เพี๊ยะ!
“อย่าเอามือสกปรกของนายมาแตะต้องตัวฉัน!” เสียงหวานตวาดพร้อมปัดมือมือหนาที่ยื่นเข้ามาหาตนอย่างแรง ร่างสูงชะงักน้อย ๆ พลางยิ้มอย่างพอใจ
“ดื้อ แต่ก็ดี แบบนี้ฉันยิ่งชอบ จองโม ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ แล้วเอาผู้ชายคนนี้ไปแทน”
ชายชุดดำโค้งตัวลงรับคำสั่งก่อนจะรวบมือซองมินเอาไว้ข้างหลังแล้วพยายามดันเข้าไปในรถ แต่ร่างบางกลับสะบัดออกอย่างแรงด้วยความเกลียดชัง
“ฉันเข้าไปเองได้!”
เสียงหวานตวาดลั่นพลางมองชายแว่นดำด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะเบนสายตาไปยังน้องสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ร่างไร้สติของอาสาว เสียงเล็ก ๆ เรียกชื่อของพี่ชายและหญิงสาวซ้ำไปซ้ำมาไม่ขาดสาย ทำให้ซองมินต้องก้มหน้านิ่ง
“ได้โปรด..” เสียงหวานพูดอย่างแผ่วเบาแล้วหันไปทางร่างสูงในที่สุด
“ช่วยอาฉันที” ดวงตาสุกใสอ้อนวอนคนตรงหน้า ชายแว่นดำจึงกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางสมุนของตนแล้วพยักหน้า
“โอเค อาของนายปลอดภัยแล้ว ส่วนน้องสาวของนายฉันจะส่งคนมาดูแลให้ รับรองว่าปลอดภัยแน่นอน”
“แล้วฉันจะเชื่อนายได้ยังไง” ซองมินพูดอย่างไม่แน่ใจ
“เพราะฉันกำลังรับรองนายด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” เสียงทุ้มตอบด้วยความน้ำเสียงจริงจัง ร่างบางจึงยืนนิ่งสักครู่อย่างชั่งใจก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย
“โอเค ฉันเชื่อนาย” ซองมินพูดพร้อมก้าวขาเข้าไปในรถแต่โดยดี ดวงตาสุกใสมองตรงไปยังน้องสาวของตัวเองและผู้เป็นอาผ่านทางหน้าต่างรถเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่รถคันหรูจะเคลื่อนตัวออกไปลับตา
อานาริน ฮานึล...
ผมสัญญาว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก
“เฮ้อ...” ร่างสูงที่นั่งข้าง ๆ ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางถอดแว่นตาดำแล้วบิดตัวไปมาอย่างเมื่อยล้า ซองมินที่นั่งอยู่ด้วยกันตรงเบาะหลังจึงหันหน้ากลับมายังคนข้าง ๆ ก่อนจะเบิกตาโพล่ง
“น่ะ...นาย!!” เสียงหวานเอ่ยอย่างตกใจพลางชี้คนตรงหน้า ใบหน้าหวานซีดเซียวราวกับเห็นผี แต่ผีตนนั้นกลับยิ้มร่าหน้าตาเฉย
“ดูท่าทางนายจะจำฉันได้นะ”
ผีพูดได้!!!
“นาย...นาย!!”
“ฉันรู้แล้วว่าอีกหน่อยนายก็จะเป็นลูกน้องฉัน แต่นายไม่ต้องรีบใจร้อนเรียกฉันว่าเจ้านายก็ได้นี่นา”
“อ๊ากกก!! นายมันเลว!”
“ขอบคุณที่ชม แต่ฉันมันเลวโดยสันดานอยู่แล้ว” กรรม...ดูมันเถียง
“ทำไมนายถึงทำแบบนี้!” ซองมินพูดพร้อมขยับถอยห่างจากคนข้าง ๆ
“นี่ ฉันอุตส่าห์ช่วยนายไว้นะ เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องหรอกถึงให้มารับข้อเสนอนี่แทนจะใช้หนี้แบบนั้น ดีไม่ดีตัวนายอาจจะโดนจับไปขายแถวตะวันออกกลางใช้หนี้แล้วด้วยซ้ำ ยิ่งตัวบาง ๆ หน้าหวาน ๆ แบบนี้..” เสียงทุ้มพูดสื่อความหมายพลางใช้สายตาพิจารณาคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างมีเลศนัย ทำเอาร่างบางต้องขนลุกซู่
“ขายดี” ร่างสูงพูดต่อ
“นายมันเลวที่สุด! โจว คยูฮยอน!!” เสียงหวานตวาดลั่นพร้อมเอามือกอดตัวเองแน่นไว้เพราะระแวงสายตาคมที่จ้องเขาจนแทบทะลุไปถึงเนื้อใน เจ้าของชื่อหัวเราะร่วนก่อนจะยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์
“บอกแล้วว่าฉันมันเลวโดยสันดาน นายเองก็ไม่ควรไว้ใจฉันมาก”
“นายทำแบบนี้ทำไม” ซองมินถาม
“เอ้า ก็ช่วยนายนี่ไง โชคดีนะที่นายมาเจอเจ้าหนี้เป็นคนรู้จักอย่างฉัน”
“ไม่! ฉันหมายความว่าทำไมนายต้องมารีดไถ่เงินชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้” เสียงหวานถามย้ำในจุดประสงค์ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงไอสีดำทะมึนบางอย่างที่แสนน่ากลัว ดวงตาสุกใสเบิกตาโพล่ง พร้อมสัญชาตญาณที่บอกให้เขาถอยห่างคนตรงหน้าอย่างเร่งด่วน
เพียงชั่วพริบตาที่ใบหน้าหวานต้องแทบซีดเซียวไร้เส้นเลือดทันที ดวงตาคมของร่างสูงที่เคยดูทะเล้นบัดนี้กลับดูราวกับมัจจุราชแห่งความตาย น่ากลัว...น่ากลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ!
“ฉันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำถึงขนาดไปรีดไถเงินชาวบ้านเขาเล่นหรอกนะ ถ้าอานายไม่มายืมเงินฉัน…ฉันก็ไม่ไประรานเหมือนกัน”
“…”
“แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกที่ใจบุญซะด้วยสิ เพราะใครหน้าไหนที่มายียวนกวนประสาทไม่เข้าท่า…” คยูฮยอนลากเสียงแผ่วเบา รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเนียนดูดั่งเทพบุตร แต่สายตาคมสีรัตติกาลกลับดูตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง
ถ้อยคำท่ามกลางความเงียบ
คำประกาศิตจากมัจจุราช
“มันก็ต้องตาย”
ใบหน้าหวานสะดุ้งเฮือก เพิ่งจะเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งว่านรกมีจริง ก่อนที่ร่างสูงจะระเบิดหัวเราะลั่นออกมาในที่สุดอย่างอดไม่ได้ มือหนาถูกส่งไปหยีหัวอีกฝ่ายเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ให้ตายสิ นี่นายกลัวฉันจริง ๆ หรอเนี่ย ฉันล้อเล่นไปงั้นแหละ ดูเท่ดีมั้ย ฮ่า ๆๆ” คยูฮยอนพูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ในขณะที่ซองมินมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่เข้าใจ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นห้องเรียน หน้าบ้านของเขา คำลือ หรือแม้แต่สายตาเมื่อกี้นี้ มันบอกกับเขาว่า…คนตรงหน้าไม่ได้ล้อเล่น
“ง่ะ นายอย่ากลัวฉันสิ ต่อหน้าคนอื่น ๆ ฉันก็จำเป็นต้องวางฟอร์มไปงั้นแหละ เดี๋ยวไม่เท่ นายก็รู้นี่นาว่าจ๊อบพิเศษของฉันมันเป็นยังไง อีกอย่าง…ที่ต้องวางฟอร์มที่โรงเรียนก็เพราะไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเรื่องของฉันมาก ขนาดฉันทำตัวเงียบ ๆ ขรึม ๆ ขนาดนี้แล้วยังมีคนมาชอบฉันอีกเป็นโขยงเลยเห็นมะ” คยูฮยอนพูดพร้อมกอดอกยกยืดอย่างภูมิใจในตัวเองเสียเต็มประดา ทำเอาซองมินต้องรู้สึกหมั่นไส้คนข้าง ๆ ตงิด ๆ
ทวงหนี้เนี่ยนะจ๊อบพิเศษของนาย! อย่าพูดด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนมันโคตรธรรมดาแบบนั้นจะได้ม้ายยยยย!!
เออ..แต่ไอนี่มันหล่อจริง เขายอมรับ น่า…ถึงมันจะหล่อน้อยกว่าเขานิดหน่อยก็เถอะ! แต่มันก็หล่อ ถึงจะมีข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ (ที่เขาจริงว่ามันเป็นเรื่องจริง) ออกมาเยอะแยะ แต่คนที่ชอบคยูฮยอนก็มีมากไม่ใช่น้อย ดีไม่ดีเผลอ ๆ อาจจะมีชมรม ‘คนรักโจว คยูฮยอน’ ขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ
“แน่ะ ยอมรับแล้วล่ะสิว่าฉันหล่อ แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องชม ฉันรู้ตัวดี” โห…ไอคู้ นายจะถ่อมตัวบ้างก็ไม่มีใครว่านะ
“ว่าแต่เรากำลังจะไปที่ไหนกัน” ซองมินยุติการเถียงแล้วตัดสินใจหันหน้าออกไปดูข้างนอกรถแทน เส้นทางนี่เขารู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่
“จะไปไหนล่ะ ก็บ้านฉันน่ะสิ” คนหลงตัวเองตอบเสียงเรียบ
“ห๊า!!” ซองมินร้องลั่น “บ้านนาย!?”
“ก็เออน่ะสิ ตามข้อตกลงของเราไง”
“ย่ะ…อย่าบอกนะว่า…” ซองมินลากเสียงหวั่นวิตก พลางคิดถึงฉากในนิยาย(วาย)ที่เขาเคยอ่าน นายเอกใช้หนี้พระเอกโดยการโดนบังคับขืนใจให้เป็นนายบำเรอ
‘อ๊ะ…อ๊า! ไม่นะครับคุณคังมิน ฮึก! ได้โปรดย่ะ อย่า ..อ๊ะๆๆ อ๊า!!’
‘อืม…นายมันสุดยอดเลยแจโฮ อื้อ..’
ปรี๊ดดด!
เสียงเส้นเลือดฉีดขึ้นใบหน้าหวานด้วยความเขินอายเป็นปรอทแตกเมื่อคิดถึงฉากอะจึ๋ย ๆ ในนิยาย ซองมินอ้าพะงาบ ๆ ขึ้นลงแต่พูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าอีกหน่อยจะกลายเป็นแบบนี้หรอกเรอะ!
(แบบนี้ที่ซองมินคิด)
‘อ๊ะ…อ๊า! ไม่นะครับคุณคยูฮยอน ฮึก! ได้โปรดย่ะ อย่า ..อ๊ะๆๆ อ๊า!!’
‘อืม…นายมันสุดยอดเลยซองมิน อื้อ..’
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!
ม่ายยยยยน๊าาาา!!
“นายเป็นอะไรไปน่ะซองมิน” คยูฮยอนทักร่างบางเมื่อเห็นว่าคนข้าง ๆ เริ่มทำหน้าเหมือนคนสติแตก เจ้าของชื่อจึงสะดุ้งเฮือก หันขวับมาแล้วกระเถิบหนีร่างสูงทันทีไปจนชิดประตูรถ ส่วนมืออีกทั้งสองข้างก็กอดตัวเองแน่น
“ทำไมนายถึงเป็นคนแบบนี้ห๊าคยูฮยอน!”
“หา..ฉันเป็นคนยังไง” ร่างสูงพูดพร้อมเกาหัวแก๊ก ๆ
“ก่ะ..ก็นาย..” ซองมินทำอ้ำอึ้งทำประโยคต่อไปที่กำลังพูด ก่อนจะตัดสินใจตะโกนดังลั่นรถ “นายกะจะปล้ำฉันนี่!!”
“ห๊า” ร่างสูงอ้าปากหวอ “จะบ้าหรอ นายเอาอะไรคิดน่ะ ถึงนายจะหน้าตาน่ากดแต่นายก็อวบเกินไป ไม่ใช่สเปกฉันสักหน่อย”
“อ๊ากก!” ซองมินร้องลั่นอย่างบ้าคลั่ง “หยาบคาย!!”
ร่างสูงหัวเราะร่าเมื่อเห็นใบหน้าแดง ๆ เพราะความโกรธปนความเขินอายของอีกฝ่าย น่าแกล้งชะมัด…
“แต่ในเมื่อนายคิดถึงขนาดนั้น…” คยูฮยอนลากเสียงแหบพร่าพร้อมกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ ซองมินเรื่อย ๆ นัยน์ตาคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างมีเลศนัยตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วดึงคอเสื้อขาวของตัวเองลงช้า ๆ เพื่อโชว์ไหล่เนียนน่าลูบไล้ “...ฉันจะสนองให้ก็ได้”
“ไอบ้า!!” ร่างบางด่าสวนทันควัน “ใครอยากจะไปจ้ำจี้กับนายกัน! สเปกของฉันมันต้องอย่างโจว คยูฮยอนวงSuper Junior นู้น ไม่ใช่ไอคู้หน้าแรคคูนอย่างนาย!”
“แหม ๆ ๆ ปากดีแบบนี้มันก็น่าพิสูจน์นะครับ ว่าถ้ากำลัง…บนเตียงมันจะปากดีได้ไปถึงไหน” พูดเสียงแหบพร่าพลางกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเชิญชวน
เท่านั้นแหละ สติคนตัวเล็กก็ขาดผึ่ง…เท้าเล็ก ๆ ของซองมินจึงตัดสินใจไปประทับอยู่ที่ตรงหน้าท้องของคยูฮยอนทันที
……
“โอ้โห นี่บ้านนายหรอคยูฮยอน ทำไมมันใหญ่จัง” เสียงหวานเอ่ยอย่างตื่นเต้นพลางเกาะขอบหน้าต่างรถ แต่คนถูกถามกลับทำหน้าบึ้งเป็นตูดลิง
“ที่นายถีบหน้าท้องฉัน ๆ ยังไม่หายโกรธเลยนะ คนอะไรไม่รู้ตัวเล็กนิดเดียวแต่ทีนหนักชะมัด” คยูฮยอนบ่นอุบอิบพลางพูดเสียงเบาในประโยคสุดท้าย แต่ร่างบางนี่สิ กลับได้ยินซะด้วย ใบหน้าหวานจึงหันขวับมาแล้วแยกเขี้ยวงุด
“จะให้มันหนักกว่านี้ก็ได้นะ เอามะ! จะเล็งไปตรงจุดที่ต่ำกว่าท้องนายด้วย!!” ซองมินขู่พลางยกขาเตรียมจะถีบเข้าให้อีกรอบ ร่างสูงจึงรีบกุมน้องชายของตัวเองแล้วส่ายหน้าระรัวพลางยิ้มแหย ๆ
“อืม ว่าแต่นี่บ้านของนายหรอ” ซองมินถามพลางชี้ไปยังนอกหน้าต่างรถ บ้านเรือนใหญ่สีขาวสไตล์ยุโรปราวกับคฤหาสน์ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนแสนสวย ข้างหน้ามีน้ำพุใสตั้งอยู่
“ไม่ใช่หรอก บ้านโสโครกแบบนี้ฉันไม่อยากอยู่” ร่างสูงพูดพร้อมหันไปทางหน้าต่างรถอีกฟาก ทำให้ซองมินเห็นสีหน้าของร่างสูงไม่ชัดเจน แต่ก็พอเดาได้ลาง ๆ ว่าคยูฮยอนไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แน่นอน
“แล้วบ้านนายอยู่ไหนล่ะ ก็ในเมื่อรถของนายขับเข้ามาในรั้วของบ้านหลังนี้นี่นา” เสียงหวานยังคงถามต่อ
“ขับไปอีกหน่อยน่ะ แล้วนายจะต้องชอบบ้านของฉันมากกว่าบ้านหลังนั้นแน่” ร่างสูงตอบ
เวลาผ่านไป รถคันสง่าสีดำก็มาจอดเทียบท่าอยู่ตรงหน้าบ้านหลังเล็ก ๆ เรียบง่ายหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้อยู่ไกลจากบ้านหลังนั้นมากพอสมควร โดยมีสวนและต้นไม้ต่าง ๆ ขวางกั้น หากสังเกตดูดี ๆ จะพบว่ามีเสาหินรูปกากอยล์ตั้งเรียงระยะห่างเท่า ๆ กันอยู่รอบ ๆ สวนเล็ก ๆ จนไปถึงรอบตัวบ้านของคยูฮยอน
บ้านสองชั้นของคยูฮยอนไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารเท่ากับคฤหาสน์หลังตะกี้ แต่ก็กว้างขวางน่าอยู่พอสมควร รอบ ๆ บ้านมีต้นไม้ปลูกอยู่มากมาย หากเดินไปอีกหน่อยจะมีบ่อเลี้ยงปลาที่มีศาลาเล็ก ๆ ตั้งอยู่
“หืม บ้านนายเล็กกว่าบ้านนั้นหลายเท่าตัวเลยนะเนี่ย” เสียงหวานออกความคิดเห็น “แต่ก็ดีแล้วล่ะ บ้านที่มันกว้างเกินไป ถ้าเราอยู่คนเดียวมันก็น่าเหงาน่าดูเลยเนอะ”
“อืม” ร่างสูงรับคำเบา ๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเอ่ยขึ้นอีกรอบ “ซองมิน”
“หืม?”
“ฉันเช็กประวัตินายดูแล้ว พ่อแม่นายตายตั้งแต่เด็ก ฐานะทางบ้านยากจน แถมยังต้องมาดูแลน้องสาวที่ป่วยหนักอีกใช่มั้ย”
“อืม ก็ใช่ นายจะถามทำไมเนี่ย ถ้านายจะสงสารหรือสมเพชฉัน ๆ ก็ไม่สนหรอกนะ คนอย่างฉันมันไม่ยอมแพ้ต่อชีวิตง่าย ๆ อยู่แล้ว” ซองมินตอบหนักแน่น คยูฮยอนจึงพยักหน้าเนิบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูรถออกไป
“ก็ดี แต่ฉันไม่ได้สงสารหรือสมเพชนายหรอกนะ” เสียงทุ้มทิ้งท้าย ร่างบางจึงขมวดคิ้วมุ่นในปุจฉาก่อนจะลงจากรถตาม
“บ้านนาย
“ทำไมในบ้านนายถึงสกปรกซกมกขนาดนี้เนี่ย!”
“ก็ธรรมดา” ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจพลางถือเอกสารที่เพิ่งหยิบมาไว้ในมือ “มันน่าอยู่ออก”
“รังหนูแบบนี้เนี่ยนะน่าอยู่” ซองมินส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ไอข้างนอกบ้านมันดูดีอยู่หรอกนะ แต่ข้างในบ้านนี่สิดูไม่ได้เลย เละเทะไม่มีชิ้นดีเลยจริง ๆ
“อี๋ นี่นายถอดถุงเท้าทิ้งไว้ทั่วบ้านเลยรึเปล่าเนี่ยคยูฮยอน” เสียงหวานถามพร้อมเอามือปิดจมูกเอาไว้เมื่อพบต้นเหตุของกลิ่นเหม็นหึ่ง...ถุงเท้าสีดำที่ถูกถอดทิ้งไว้บนโซฟา
“ก็ทำนองนั้น”
“ฉันล่ะเกลียดคนซกมกแบบนายจริง ๆ ไม่รู้วัน ๆ หายใจเข้าไปได้ยังไง”
“น่า ๆ มาเซ็นสัญญาก่อนมา” ร่างสูงที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะกวักมือเรียกพร้อมยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งให้
“สัญญา?”
“ข้อเสนอของฉัน”
ซองมินขมวดคิ้วอย่างงุนงง แต่ก็ยอมนั่งเก้าอี้แล้วอ่านเอกสารสำคัญชิ้นนั้นอย่างโดยดี
“สัญญาฉบับนี้จะบอกประมาณว่านายต้องจะมาเป็นพ่อบ้าน ๆ ฉันอย่างไม่มีกำหนดจนกว่าฉันจะเป็นฝ่ายให้นายไปเอง นายจะต้องทำตามคำสั่งฉันทุกอย่างห้ามขัดขืนโดยไม่มีข้อยกเว้น และที่สำคัญ…นายจะต้องพักอยู่ที่นี่เพื่อดูแลฉัน” ร่างสูงอธิบาย ซองมินจึงเบิกตาโพล่งทันที
“ห๊า! พักอยู่กับนาย ไม่มีกำหนดด้วย! จะบ้ารึไงนายโตแล้วนะ แล้วไหนฉันจะต้องดูแลฮานึลอีก” เสียงหวานค้าน
“ถ้าหากตกลง ฉันจะช่วยออกค่าใช้จ่ายในบ้านให้นาย และจะเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลของฮานึลทั้งหมด รวมทั้งค่าเล่าเรียนของนายและน้องสาว” คยูฮยอนต่อรอง
“ว่าไง สนใจมั้ย ฉันไม่มีเวลามากนักหรอกนะ ถ้าจะเซ็นก็รีบเซ็น ไม่เซ็นก็เอาเงินมาให้ฉัน” ไม่พูดเปล่าพร้อมดึงเอกสารมาทันที ร่างบางจึงลุกลี้ลุกลนแย่งมาแล้วแยกเขี้ยวงุด
“เออ ๆ! เซ็นแล้ว!!”
ร่างบางบ่นอุบอิบเล็กน้อยที่ไม่ยอมให้เขาอ่านเอกสารให้จบก่อน แต่ก็ยอมเซ็นแต่โดยดี คยูฮยอนหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาแล้วผิวปากอย่างสบายใจก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะ
“โอเค ต่อจากนี้ไปนายเป็นพ่อบ้าน ๆ ฉันแล้ว”
“ให้ทำความสะอาดบ้านนายใช่มั้ย”
“ใช่ แม่บ้านเพิ่งจะลาออกไปพอดี…อ้อ! แล้วก็อีกอย่างที่นายควรจะรู้ไว้ ห้ามนายออกไปไหนเกินรูปปั้นเสาหินนั้นเด็ดขาด ในบ้านนี้จะไม่มีใครอยู่นอกจากฉัน นายและชางมิน ชางมินคือคนที่ขับรถให้ฉันน่ะเห็นมั้ย ขาดเหลืออะไรให้บอกฉัน ถ้ามีอะไรผิดปกติให้กดปุ่มสีแดงทันทีนะ เข้าใจมั้ย” คยูฮยอนอธิบายพลางชี้ไปยังปุ่มสีแดงตรงกำแพง ซองมินจึงพยักหน้ารับเป็นอันว่าเข้าใจ
“และที่สำคัญ…ห้ามนายพูดคุยหรือไว้ใจใครเด็ดขาดที่นายเจอที่นี่ยกเว้นฉันกับชางมิน โดยเฉพาะคนของบ้านหลังนั้น ไม่ว่ามันจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม” คำสั่งหนักแน่นของร่างสูงทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วมุ่นทันที
ก็บ้านนั้นเป็นครอบครัวของคยูฮยอนไม่ใช่หรอ…ทำไมต้องไม่ไว้ใจกันด้วย
“โลกของฉันมันเลวร้ายกว่าที่นายเห็นอยู่เยอะ ซองมิน” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาจนแทบกลมกลืนไปกับสายลม ก่อนที่แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเบาบาง
“นายรู้เอาไว้แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ถ้านายทำตามที่ฉันบอก นายจะปลอดภัย รู้มากเกินไปจะเป็นอันตรายต่อตัวนายเปล่า ๆ” คยูฮยอนพูดพลางหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาไม่เข้าใจปนห่วงใยของคนตรงหน้า ซองมินจึงได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่กำลังเดินเข้าห้องครัวไปอย่างเงียบ ๆ
นายกำลังปิดบังอะไรฉันกันแน่...คยูฮยอน
“คยูฮยอน!” เสียงหวานเรียกชื่อของร่างสูงดังลั่นพร้อมวิ่งตามเข้าไปในครัว คยูฮยอนจึงรีบโผล่หน้าออกมาทันทีเพราะนึกว่าเกิดเรื่อง...ก่อนจะกลายเป็นความโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังคงปลอดภัยดี
“ฉัน...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่านายเคยเจออะไรมาบ้าง เคยเจ็บ เคยร้องไห้มามากมายแค่ไหน…” ซองมินพูดพร้อมก้มหน้านิ่งอยู่เพียงครู่ ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงด้วยแววตาจริงจัง
“แต่ว่า...!”
เขารู้สึกเศร้า...เศร้าซะจนไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องแบกรับความรู้สึกนั้นเอาไว้คนเดียว
“ฉันอยากให้นายรู้..”
คยูฮยอน
ได้โปรดรับฟังความรู้สึกฉัน
“นายไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”
แววตาที่จริงจัง...ใสซื่อ แต่กลับบริสุทธิ์
เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ย
ให้ตายสิ…
“หึ...” ร่างสูงแค่นหัวเราะออกมาอย่างขำขันในความคิดงี่เง่าของตัวเองพลางก้มหน้าหลีกดวงตาสุกใสคู่นั้น
อย่าทำแบบนี้สิซองมิน...
“นี่ ขำอะไรห๊า! ฉ่ะ ฉันอุตส่าห์จะช่วยนายอยู่นะ”
อย่าทำแบบนี้
“อะ...จะทำอะไรน่ะคยูฮยอน!” ซองมินร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ร่างสูงก็เข้ามากอดตนพลางซุกใบหน้าคมไว้ตรงหัวไหล่เล็ก
“ถ้านายอยากจะช่วยฉัน...ก็ให้ฉันอยู่แบบนี้สักพักเถอะนะ” คยูฮยอนพูดเสียงแผ่วเบาคล้ายกับคนไร้เรี่ยวแรง
นายผิดเองนะซองมิน
นายผิดที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้
นายผิดที่ทำให้ฉันอยากไว้ใจนาย...
เพราะต่อจากนี้ไป...ฉันคงจะไม่ยอมปล่อยมือจากนายเด็ดขาด
ซองมินยืนนิ่งไม่ไหวติงเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกขอร้องแบบนั้น มือบางจึงค่อย ๆ เลื่อนไปโอบกอดร่างสูงเอาไว้พลางลูบหัวทุยของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา...ราวกับต้องการปลอบโยน
“ได้สิ”
ฉันจะคอยยืนอยู่ข้าง ๆ นายเอง...
อ่า...ดีใจจังมีคนอ่าน มีคนเม้นต์ด้วยย
มีกำลังใจขึ้นเยอะค่ะ >w<!
แฟร์ลองเปลี่ยนคำแนะนำตรงกรอบหน้าบทความดูล่ะ จะได้สอดคล้องกับเนื้อเรื่องมากขึ้น
อันเก่าเหมือนจำเลยรักไปหน่อย = =;;
ซะ...เซฟไม่ได้อ่าพี่แฟร์ TOT~!!! พี่แฟร์ห้ามลบเด็ดขาดนะ!!!
ความคิดเห็นที่ 7
โฮกกกกกกกกกกกกกก
แต่ตอนนี้เซฟได้แล้วนี่
ขอบใจมากจ้ะน้องรักก > <
PS. อ่า..รักฮันฮยอกสุดหูรูด!! <<เก๊าะบอกแล้ว...ว่ารัก "ลับๆ" น่ะ มัน "เร้าใจ" กว่าเยอะ!!!>> 
Name : > N'Arika < < My.iD > [ IP : 124.121.157.154 ] 
ความคิดเห็นที่ 6 (จากตอนที่ 2)
ถ้าลบล่ะก็..งอนจริงๆนะ >O<~!!
อย่างอนสิ ยิ่งง้อยากๆอยู่ =[]=!
ตอนแรก..สนุกอ่ะ!!
โฮกกกก
อยากอ่านต่อๆๆๆๆ
อัพด่วน!!!
อัพแล้ววว~~ ดีใจจัง 55+
PS. อ่า..รักฮันฮยอกสุดหูรูด!! <<เก๊าะบอกแล้ว...ว่ารัก "ลับๆ" น่ะ มัน "เร้าใจ" กว่าเยอะ!!!>> Name : > N'Arika < < My.iD > [ IP : 124.121.157.154 ] 
ความคิดเห็นที่ 5 (จากตอนที่ 2) โห เรื่องจะเป็นยังไงต่อเนี่ย ลองทายๆดูสิคะ 55
แค่อ่านอินโทรก็จะร้องแล้วอ่ะ TT^TT จะร้องไห้เลยหรอ =[]=;;
Name : ZAa... [ IP : 124.120.89.207 ] 
ความคิดเห็นที่ 4 (จากตอนที่ 2) TT
แค่อ่านอินโทรก้น้ำตาซึมแล้วค่ะ อ่า..จริงหรอ
อ๊ากก ชอบเรื่องแนวนี้จิงๆ แฟร์ก็ชอบ 55
อ่านแล้วปวดจิต ปวดจิตยิ่งชอบบบ > <
น้องแฟร์แต่งดีมากเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ!
เก่งจังๆๆ
ติดตามๆ งั้นแฟร์จะพยายาม >w<!Name : beeKUNG [ IP : 125.27.44.190 ] ความคิดเห็นที่ 3 แค่เริ่มเรื่องก็น่าหนุกแล้ว ขอบคุณค่า
ไรเตอร์ยังอายุน้อยอยู่เลยนะเนี่ย แหะๆ =w=
แต่ไม่เปงไรมันอยู่ที่ผลงานนี่นา เนอะ
ยังไงก็รีบมาอัพต่อน้า อยากอ่านต่อมากมาย อัพแล้วค่ะ~
สู้สู้จ้า เปงกำลังใจให้นะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ > <!Name : MoLoVeKyUmIn [ IP : 210.86.207.214 ] ความคิดเห็นที่ 2 (จากตอนที่ 2) ชอบพล็อตเรื่องจัง(แอบเศร้า) ดีใจจังที่ชอบ 55
น่าติดตาม O_O จริงหรอ
มาต่อนะค่ะไรท์เตอร์ จ้า อัพแล้ว ^^
รออยูน๊า Name : NaY !! X!@h ลืมล็อกอิน [ IP : 58.8.111.193 ] 
ความคิดเห็นที่ 1
ฮันฮยอค คยูมิน คู่โปรดแฟร์เลย 55
กรี๊ด สลบ /me เรียกรถพยาบาล =[]=;;
อัพไวๆๆๆน้า อัพแล้วจ้า
Name : panda_be_bearar< My.iD > [ IP : 125.24.35.186 ]
ความคิดเห็น