ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ค้างบ้าน โทยะ O_o !
“เห็นทีว่าเราคงต้องกลับซะทีล่ะน่ะ” เรนนะพูดกับสองหนุ่มทำให้โทยะหันควับมามองเธอทันที
“จะรีบกลับไปไหน…วันนี้เธอต้องค้างกับชั้นที่นี่ไม่ใช่หรอห๊า”
“จะบ้าหรอ ใครบอกว่าจะค้างกับโทยะล่ะ”
“จำได้มั้ยเธอบอกว่าจะอยู่กับชั้นทั้งวันอ่ะ” (ตอนที่ 1)
“อืม จำได้ แล้วไงล่ะ”
“แล้วไงอะไรล่ะ ก็วันนึงมี 24 ชั่วโมงช่ายป่ะ แล้ววันนี้เธอมาบ้านฉันตอนกี่โมง”
“ก็ประมาณ 10.30 น. ล่ะมั้ง”
“เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องอยู่กับฉันจนถึง พรุ่งนี้ตอน 10.30 น. ช่ายป่ะ มันถึงจะครบ 1 วัน หรือ 24 ชั่วโมง”
“อืม……เฮ้ย จะบ้าหรอ”
“โห แผนสูงน่ะมึงงงง” คาซาอิที่เงียบมานานพูดขึ้น
“ไม่รู้แหละยังไง วันนี้เธอก็ต้องค้างกับฉัน เธอจะผิดสัญญาหรอห่ะ คุณหนูเรนนะ” ประโยคสุดท้ายพูดกัดฟันกรอด
ทำงดีล่ะ ตายแน่ยัยเรนนะ ดันไปสัญญามั่วซั่ว รู้ก็รู้ ว่าโทยะน่ะ แผนสูงจะตาย ทำไงดี (เรนนะว่าตัวเอง)
“ชาลาล่า ชาล่า ชาลาล่า” เสียงโทรศัพท์มือถือของเรนนะดังขึ้น (เสียงเรียกเข้าห่วยแตกไปหน่อย ขอโทดด้วยคร่า)
“ค่ะ คุณแม่หรอค่ะ … ห๊า…. อ๋อ …ได้ค่ะ… ค่ะ ..ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ…..”
โทยะผุ้ซึ่งเอาหูแนบกับโทรศัพท์ได้ยินตลอดการสนทนาของเรนนนะ (นิสัยไม่ดีแอบฟังโทรศัพท์)
“ว่าไง ว่างแล้วล่ะสิ ทีนี้จะหาข้อแก้ตัวที่ไหนอีกล่ะ” โทยะพูดอย่างเป็นต่อ เพราะแอบฟังโทร.รู้ว่าพ่อกับแม่ของเรนนะ ยังไม่กลับบ้าน จะกลับอีกทีก็อาทิตย์หน้า (เหอะๆๆ ทางสะดวก)
“ก็ได้ แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหนล่ะ”
“ก็นอนกับฉันไงล่ะ” พูดแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ห๊า… / ห๊า...” เรนนะกับคาซาอิ พูดพร้อมกัน
“นี่..ที่เรนนะตกใจฉันก็เข้าใจอยู่หรอกน่ะ แต่แกเนี้ย (คาซาอิ) แกจะตกใจทำไมห๊า”
“ก็แล้วฉันจะนอนที่ไหนล่ะ”
“แกก็นอนห้องอื่นดิ มีตั้งเยอะแยะ” พูดแบบขอไปที (จริงๆอยากถีบมันออกจากบ้านมากกว่า โมโหตั้งแต่ตอนกดออดแล้ว)
“แล้วให้ฉันนอนห้องอื่นบ้างไม่ได้หรอ ทำไมต้องนอนห้องเดียวกับโทยะด้วยล่ะ” พูดแบบเขินๆ
“จะบ้าหรอ เดี๋ยวเกิด ไอ้คาซาอิ มันมาปล้ำเธอตอนกลางคืนจะว่าไงล่ะ ฉันไม่ยอมหรอกน่ะ ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องนอนกับฉัน เพื่อความปลอดภัย” พูดน้ำเสียงเด็ดขาดมาก
“ฉันว่าโทยะแหละไม่น่าไว้วางใจ อยู่กับโทยะน่ะ อันตรายที่สุด” บ่นพึมพำคนเดียว
“ห๊า…..เมื่อกี้เธอว่าอะไรน่ะ”
“อ๋อ ปะ …. ปล่าว จ๊า…..”แก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“งั้นตกลงตามนี้ แก คาซาอิ ไปห้องได้แล้ว ไปเลย… ห้องแกอยู่นุ่นเลย ห้องมุมสุดเลย ไป๊” ไล่ไปห้องไกลสุดเลย เหอะๆ
“ไปก็ได้ว่ะ ไล่อยุ่นั่นแหละ เชิญมึง ทำการบ้านไปเหอะ ฮ่าฮ่าฮ่า” จะไปแล้วยังไม่วายกวนอีกแหนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่เรนนะ”
“อะ…อะไรหรอ” สะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบ
“ป่าวหรอกแค่จะบอกว่า จะอาบน้ำยัง ชั้นให้เธออาบก่อน” สุภาพบุรุษจริงจริ๊ง โทยะของฉัน
“อืม งั้นฉันไปน่ะ” ว่าแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เอ๊ะ นี่เราเข้ามาอาบน้ำได้ไงเนี้ย ชุดเปลี่ยนก็ไม่ได้เอามา ผ้าเช็ดตัวก็ไม่มี แล้วจะออกไปยังไงเนี้ย (พูดขึ้นในขณะที่อาบน้ำไปแล้วซักพักนึง แบบว่า พึ่งรู้สึกตัว ว่าลืมอ่ะ)
เฮ้ย ยัยนั่น(สรรพนามเริ่มเปลี่ยน เมื่อสนิทกันมากขึ้น เหอะๆๆ) ไม่ได้เอาอะไรไปเลยนี่หว่า พูดง่ายๆ คือเราลืมให้ยัยนั่นเองนิ ทำไงดีว่ะ
“ก๊อกๆๆๆ นี่เรนนะ ชั้นเอาเสื้อผ้า กับผ้าเช็ดตัว มาให้” เคาะประตูห้องน้ำ
“แล้วจะให้ฉันไปเอายังไงเล่า”
“ก็เปิดประตูมานิดนึง แล้วก็ยื่นมือออกมาเอาไง ฉันไม่แอบดูหรอน่า”
“งั้นรอแป๊บนึงน่ะ”
เรนนะเดินเปลือยกายออกมา แล้วค่อยแง้มประตู แต่ว่า ฮึบๆๆ เปิดเท่าไหร่ก็ไม่ออก เรนนะก็เลยดันประตูแรงๆ อีกที ผลั่ว……….. ประตูเปิดแล้ว ไม่ได้เปิดนิดเดียวด้วย มันเปิดแบบเต็มบานเลย ทำให้ผุ้ชายที่ยืนหอบเสื้อผ้าอยู่หน้าประตู ถึงกับผ้าหลุดออกจากมือ ตาค้าง
ส่วนเรนนะเอง ก็ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่ก่อนที่เธอจะนึกอะไรออก โทยะก็กอดเธอไว้ ตอนนี้ร่างกายเรนนะที่เปลือยเปล่า ถูกโทยะกอดอย่างแนบแน่น จนไม่เหลือที่ให้อากาศได้ผ่านเลยทีเดียว ร่างกายของเธอ แนบกับเสื้อผ้าชุดบางของเค้า (เลือดกำเดาไหล)
“โท…โทยะ ปล่อยเถอะ”
“ถ้าฉันปล่อยเธอตอนนี้ ฉันจะเห็นทุกสั-ดส่วนของเธอเลยน่ะ” ที่โทยะกอดเรนนะเอาไว้ เพราะเค้ากลัวว่าถ้ามองเธอนานกว่านี้ เค้าอาจจะปล้ำเธอก็ได้ จึงได้กอดเธอเอาไว้ เค้าจะได้ไม่เห็นร่างกายเธอ (เพราะว่าชุดที่จะเอามาให้น่ะ มันตกลงไปกองที่พื้นหมดแล้ว)
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
เหอะๆๆ เลือดกำเดาจะพุ่งอีกแล้ว……..
ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมชอบแต่งเรื่องแบบ เลือดกำเดาพุ่งๆๆ ก็ไม่รู้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น