รักของฉัน...กับวันที่สดใส

ลำดับตอนที่ #5 : พระเจ้ามีจริง!!!! ( หรอ )

          ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันเต้นรั่ว เหมือนกับกลองของวงดนตรีร็อคเลย ร่างกายของฉันที่เมื่อกี้ยังหัวเราะเดินคุยอยู่กับปุ๊กตอนนี้มันเคลื่ยนไหวไปเองโดยที่สมองไม่ได้สั่งการ ( จะสั่งการได้ไงเล่า ในเมื่อตอนนี้สมองมันว่างเปล่า มันคิดอะไรไม่ออกเลย )



         ตาของฉันจ้องไปที่ใบหน้าของเค้า และมองตามไปจนเค้าเดินไปลับตา ทุกสิ่งเหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหวอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหวมานาน ฉันไม่เคยได้อยู่ใกล้กับเค้ามากขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงแม้ว่าในความรู้สึกของเค้ามันจะเป็นแค่เสี้ยววินาทีเดียวก็ตาม แต่ในความรู้สึกของฉันมันช่างยาวนานเหลือเกิน



          หลายวันต่อมา….



          วันนี้ที่ห้องของฉันมีวิชาพละค่ะ เราเลยต้องใส่ชุดพละมา แต่วันนี้ห้อง 1 ก็มีวิชาพละด้วยน่ะ และฉันก็หวังว่าจะได้เห็นเค้าเล่นพละ ( โดยปกติวิชาพละจะไม่มีเรียน 2 ห้องพร้อมกัน คือจะเรียนที่ล่ะห้อง เป็นความยากลำบากมากที่ตารางเรียนจะตรงกัน พูดได้ว่าในประวัติศาสตร์ยังไม่เคยมีห้องไหนเรียนพร้อมกันเลยก็ว่าได้ เฮ้อ!! แย่จัง )



          แล้ววิชาพละก็มาถึง ( มีพละคาบ 4 ) วันนี้เป็นวิชาการเรียนวอลเล่ย์บอล มีเพื่อนกลุ่มนึงรับหน้าที่ไปเอาบอลที่ห้องพักครู



          “ เพื่อนๆ อาจารย์ขอเปลี่ยนคาบกับอาจารย์สอนอังกฤษน่ะ ไปห้องXXXเถอะ อาจารย์สอนอังกฤษรออยู่ “ พระเจ้าสวรรค์ช่างเป็นใจเหลือเกิน ภาษาอังกฤษของวันนี้มีเรียนคาบ 5 ถ้าเลื่อนมาคาบ 4 นั้นก็แสดงว่า คาบ 5 เรียนพละอะดิ ( งงกันล่ะสิ..ว่าผักกาดดีใจอะไร )



          คือว่าหลังจากที่สายลับผักกาดได้ไปแอบจดตารางเรียนของห้อง 1 มาแล้ว พบว่าวันนี้ห้อง 1มีเรียนพละคาบ 5 จ๊า…า เพราะฉะนั้นวันนี้จะเป็นวันที่ผักกาดจะได้เจอเค้าคนนั้นตอนที่กำลังเล่นพละ ได้เห็นเค้านานถึง 1 ชั่วโมงเลยน่ะ ( มีเรียนพละ 1 ชั่วโมง )



          ตอนนี้ผักกาดได้แต่สวดภาวนาต่อพระเจ้าว่าขอให้ห้อง 1 อย่าสลับคาบแบบห้องเราเลย เพี้ยง!!!! ( เล่นศัยศาสตร์ )



          ตอนนี้หมดคาบอังกฤษแล้วฉันจึงรีบเดินไปที่สนามวอลเล่ย์ฯ อย่างรวดเร็ว



          “ นั่นไง! เค้าอยู่ตรงนั้น กำลังเล่นบอลกันอยู่กับเพื่อนๆ ของเค้า “ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้คำอธิฐานของลูกเป็นจริง ขอบคุณอาจารย์ที่สลับคาบกัน ขอบคุณวันนี้ที่ไม่ใช่วันหยุด ขอบคุณพ่อ – แม่ที่ให้ลูกเกิดมา ( เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย )



           ตอนนี้เริ่มเรียนแล้วฉันก็ฝึกรับ – ส่ง กับเพื่อนๆ แต่สายตายังคงมองเค้าเป็นระยะๆ โชคดีจริงๆ ที่ได้เรียนพร้อมกัน ถ้าตอนนี้ฉันถูกบอลตบใส่หัวอย่างแรง ฉันก็คงจะไม่รู้สึกอะไรเลย ปั้ก!!!



          “ โอ้ย!!! ทำไรเนี่ย? ตบลูกใส่หัวคนอื่นได้ไงอ่ะ “ ผักกาดหันไปพูดกับตัวประกอบคนนึง ( ไหนบอกไม่รู้สึกไง? ) ที่เมื่อกี้เค้าตบลูกมาใส่หัวเธออย่างแรง พร้อมกับเอามือกุมหัว



          เอ๊ะ!! หรือว่าเมื่อกี้พระเจ้าคิดว่ามันเป็นคำอธิฐานของเรา จะบ้าหรอพระเจ้าฉันแค่คิดเฉยๆ น่ะเฟ้ย ดูดิหัว Yes หมดเลย( หัวโน )



          เล่นไปได้พักเดี๋ยวเอง ฉันก็สังเกตเห็นว่ามีใครคนนึงมาหาเค้า แล้วก็พูดอะไรกัน สักพักเค้าก็เดินตามคนคนนั้นไป



          ฉันก็เลยไปสืบจากเพื่อนได้ความว่า เค้าถูกอาจารย์เรียนตัวไปวาดภาพ แล้วฉันก็ได้รู้ว่าเค้าเป็นคนที่มีความสามารถด้านวาดภาพด้วย ยิ่งฉันรู้จักเค้ามากขึ้นเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งประทับใจในตัวเค้ามากขึ้น



           เพราะฉันก็ชอบการวาดภาพเช่นกัน ฉันมักจะชอบวาดพวกธรรมชาติ ป่าไม้ อะไรทำนองนั้น แต่จะไม่ชอบวาดคนเพราะวาดไม่สวย ฉันก็เลยดีใจที่เค้าเป็นผู้ชายอย่างที่ฉันคิดไว้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้จักเค้าก็ตาม…



           แต่ฉันสามารถบอกได้เลยว่า ผู้ชายที่ชอบการวาดภาพ เป็นผู้ชายที่โรแมนติกเพราะการวาดภาพคือการสร้างจินตนาการอย่างนึงที่ลึกซึ้ง คนที่ชอบวาดภาพจะเป็นคนที่เข้าใจถึงจิตใจของคนอื่นได้อย่างดีเยี่ยมเลยที่เดียว



           และการที่เค้ามีเพื่อนเยอะ ยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าเค้าเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น เป็นที่พึ่งของเพื่อนในยามยากได้ฉันรู้สึกประทับใจเค้ามากขึ้นทุกวัน ฉันเคยคิดว่าฉันคงจะไม่สามารถชอบเค้าได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่ฉันก็คิดผิดยิ่งได้เห็นเค้า ได้รู้เรื่องราวต่างๆ ของเค้า มันทำให้บ่อน้ำที่คิดว่าจะไม่สามารถรับน้ำได้มากกว่านี้อีกแล้วอย่างฉัน กลับเปลี่ยนจากบ่อน้ำที่เอ่อล้น เป็นท้องทะเลที่กว้างใหญ่ที่สามารถรับน้ำได้มากกว่าปริมาณน้ำฝนของทั้งโลกรวมกัน ( โค – ตะ –ระ ซึ้งเลยว่าม่ะ)



จบตอน 5