รักของฉัน...กับวันที่สดใส

ลำดับตอนที่ #4 : ทำไมถึงชอบเค้าขนาดนี้...

          ฉันรีบไปที่ห้องทะเบียน เพื่อดูรายชื่อว่าเค้าเลขที่เท่าไหร่ ( ปกติเค้าจะให้หยิบแต่ห้องของตัวเอง ) ฉันเลยต้องแอบอาจารย์ทำเป็นว่าหยิบของห้องตัวเอง แล้วตอนที่อาจารย์เผลอ ก็หยิบของห้อง 1 มาด้วย 555 ได้แล้ว ใบรายชื่อห้อง 1 ( เด็กดีไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างน่ะค่ะ )



          ฉันรีบดูอย่างร้อนรน ( ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะร้อนรนไปทำไม ) ดูตั้งหลายรอบก็หาไม่เจอ เอาล่ะค่อยๆ ตั้งสติใหม่แล้วดูที่ละชื่อจากเลขที่ 1 เลยแล้วกัน



          “ เฮ้ย!!!! นี่ไง นี่ไง “ พูดด้วยความดีใจ แล้วฉันก็สังเกตเห็นบางสิ่ง ( คนรอบๆ ข้าง หันมามองฉันเป็นตาเดียวกันเลย เค้าคงคิดในใจว่ายัยนี่เป็นอะไรหว่า ) ผักกาดมองด้วยความอายเล็กน้อย ( อายเล็กน้อยยัยนี่ หน้าเหมือนคอนกรีตจริงๆ ค่ะคุณผู้อ่าน ) แล้วเธอก็รีบเดินหนีจากตรงนั่น ปล่อยให้คนแถวนั่นคิดอยู่ในใจว่าฉันเป็นอะไรกันแน่



          เค้าคนนั้นเลขที่ 1 เลยล่ะค่ะ สงสัยจะเพราะฉันรีบหาเกินไปเลยไม่ทันสังเกตเห็น ( ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันว่ายัยนี่เซ่อต่างหากล่ะ )



          “ คนอะไรก็ไม่รู้ เรียนก็ดี กีฬาก็เก่ง แถมเลขที่ 1 อีก ( เกี่ยวอะไรกับเลขที่ 1 อ่ะ / ไม่รู้เหมือนกัน ) “ เสียงในวงเล็บคือเสียงของสมองซีกซ้ายกับซีกขวาน่ะค่ะ



           วันนี้ฉันยังคงพบเค้าเช่นเคย วันนี้เค้ามาโรงเรียนตอน 07.45 น. ซึ่งแน่นอนฉันมาถึงก่อนแล้ว วันนี้เค้าเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะประจำที่เค้าชอบนั่งกับเพื่อนๆ เสมอ เค้ามักจะมาคนสุดท้ายของกลุ่ม



            ฉันเห็นเค้าหัวเราะและเล่นกับเพื่อนท่าทางของเค้าสนุกมาก ฉันชอบทุกสิ่งที่เค้าทำ และทุกอย่างที่เค้าเป็น รอยยิ้มที่ยิ้มมาจากใจนั้น สะกดฉัน…เสียงหัวเราะของเค้าช่างเหมือนกับเสียงของท่วงทำนองที่ไพเราะที่สุด



            ทุกสิ่งทุกอย่างของเค้าเมื่อฉันได้พบได้เห็นมันทำให้ฉันเปลี่ยนจากมนุษย์ธรรมดาคนนึงกลายเป็นคอมพิวเตอร์ เพราะทุกอิริยาบถของเค้าก็จะถูก Save อยู่ในหัวใจของฉัน และมันจะ Open ออกมาทันทีที่ฉันคิดถึงเค้า



            และที่สำคัญมันไม่สามารถที่จะ Delete ออกจากใจของฉันได้เลย เพราะคอมพิวเตอร์รุ่นนี้สามารถใช้ได้เพียง 2 อย่างเท่านั้นเอง คือ การ Save และการ Open



            “ ออด……..ดดด “ แล้วเสียงออดก็ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาจากวังวนแห่งความรัก



            ฉันเดินไปตรงที่เข้าแถว เพราะถ้าเดินไปช้าเราก็จะถูกจับตามองโดยกลุ่มนักเรียนที่มาเข้าแถวอยู่ก่อนแล้ว



            แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครมาเดินอยู่ข้างๆ ฉันเลยหันไปมอง แล้วก็ต้องรีบหันกลับทันที เค้านี่เองเค้าจะเดินไปเข้าแถวเหมือนกันแต่เค้าเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ก็เลยไม่รีบร้อนเหมือนเพื่อนๆ เค้าเดินรั้งท้ายคนเดียว จนเหมือนกับว่าเดินมากับฉัน



            ความรู้สึกของฉัน ฉันรู้ได้ทันที่ว่าตอนนี้ใบหน้าของฉันมันกำลังแดงก่ำด้วยความเขิน… ฉันจึงรีบเดินจ้ำอ้าว ( การเดินอย่างรวดเร็ว หรือเดินตามกระบืออะไรประมาณนั้น ) ไปที่แถวทันที เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าถ้าเดินคู่กันแบบนั้นไปเรื่อยๆ ฉันอาจจะเข่าอ่อน ต้องนั่งลงพักแถวๆ นั้นแน่เลย



            ตอนนี้เป้นเวลาช่วงพักกลางวัน เธอมักจะไปกินกับเพื่อนซี้ของเธอเสมอ



            “ เฮ้อ!!! อิ่มจังเนอะ “ ผักกาดหันไปพูดกับเพื่อนคนนึง ซึ่งเพื่อนคนนี้คือเพื่อนซี้ของผักกาดเอง คนเขียนจึงขออนุญาตใช้ชื่อจริงๆ ของเค้าเลยน่ะค่ะ



           “ ปุ๊ก ( เพื่อนซี้ของผักกาด คนเมื่อตะกี้เนี่ย ) กินติมกันมั้ย “ ผักกาดหันไปพูดกับปุ๊ก



           “ อืม….ป่ะ กินรสอะไรดีล่ะ “ ปุ๊กหันไปยิ้มกับผักกาด แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ร้านไอติมด้วยกัน



           “ เอาช็อกกอเล็ต 3 ลูกค่ะ “ ผักกาดหันไปพูดกับป้าคนขาย ( ตามท้องเรื่องแล้วผักกาด เป็นคนที่ชอบกินไอติมรสช็อกกอเล็ตมาก…….ก ถึงมากที่สุด ไอติมเป็นของกินที่เธอชอบมากกว่าข้าวซะอีก เรียกได้ว่ากินเป็นอาชีพเลยก็ได้ )



           “ เอา สตรอเบอร์รี่ ช็อกกอเล็ต แล้วก็บลูเบอร์รี่ ค่ะ “ ปุ๊กหันไปสั่งบ้าง ( เธอคนนี้ชอบกินหลายรสค่ะ )

เรากินติมกันจนหมด เอาไปทิ้งถังขยะเรียบร้อยและกำลังเดินไปห้องเรียนที่อยู่ตึก 2 ( ตอนนี้อยู่โรงอาหาร = ตึก 4 )



           ระหว่างทางเดินที่เชื่อมระหว่างตึก 4 ไปตึก 2 ฉันเดินคุยกับปุ๊กไปเรื่อยเปื่อย



           ทางเดินนี้เป็นทางเดินเล็กๆ เดินสวนกันได้ประมาณ 3 คน แล้วฉันก็เห็นมีเด็กกลุ่มใหญ่ประมาณ 5 – 7 คนเดินมา ฉันซึ่งเดินไปกับปุ๊ก 2 คนจึงหลีกทางให้กับคนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้น



           ระหว่างที่ฉันกำลังหลบคนกลุ่มนั้นอยู่ฉันก็เห็นคนคนนึง เค้านั่นเอง เค้าเดินสวนทางผ่านฉันไปในระยะห่างไม่ถึง 1 คืบ



จบตอน 4