รักของฉัน...กับวันที่สดใส

ลำดับตอนที่ #2 : ความสงสัยของผักกาด

    ( เค้าเป็นพี่เลี้ยงหรอ เอ๊ะ!! ไม่ใช่นี่น่า พี่เลี้ยงจะมานั่งรวมกับเด็กนักเรียนได้ยังไง ) ผักกาดคิดในใจ



    ( เอ๊ะ แต่ว่านั่งแถวนั้น แถวนั้นมันของเด็กห้อง 1 นี่น่า ) อืม!!! นางเอกของเราเริ่มฉลาดแล้วล่ะค่ะ ท่านผู้อ่าน ( หลังจากที่ซื่อบื้อมานาน โอ้ย!! นี่ยัยผักกาดมาตบหัวฉันได้ไง ฉันสร้างหล่อนมาน่ะย่ะ มือหนักชิบ…เลย ) หลังจากเขียนเสร็จผู้เขียนก็พบว่าตัวเองหัวปูด อุ้ย!! ซีด!! เจ็บเป็นบ้าเลย

    เข้าเรื่องดีก๋า ท่านผู้อ่านคงอยากรู้ใช่มั้ยค่ะ ว่าเค้าคนนั้นคือใคร แต่ม่ายบอกหรอก ไว้อ่านกันเอาเอง555



    ฉัน ( ผักกาด ) รู้แต่ว่าเค้าอยู่ห้อง 1 เอ๊ะ แต่ทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลยน่ะ ทั้งๆที่ก็อยู่ห้องติดกัน ( ผักกาดเรียนอยู่ห้อง 3 ค่ะ ที่ไม่เคยเห็นเค้ามาก่อนก็เพราะว่าผักกาดมีความสามารถพิเศษเยอะมากและ 1 ในนั้นก็คือ ความสามารถในการไม่สนใจใคร เธอจะไม่มองคนที่ไม่รู้จัก ถ้ามองก็ไม่รู้หรอกเพราะเธอจะมองแบบผ่านๆไม่มองดูให้แน่ชัดถึงหน้าตา ประมาณว่ามองพอรู้ว่าคนที่เดินสวนกันเป็นเพศอะไรเท่านั้นแหละ นี่แหละคือข้อเสียหรือข้อดีก็ไม่รู้น่ะ )



    อีกอย่างอาจเป็นเพราะว่า ตอนอยู่ม.1 กับม.2 เธอไม่ได้ไปเข้าค่ายก็ได้มั้ง เพราะที่บ้านไม่ให้ไปบอกว่าค่ายที่ไปเข้าตอนนั้นมันโหด ก็เลยไม่ให้ไป แบบว่าพ่อ-แม่ ห่วง+หวง+รักมากหน่ะจ๊ะ ไม่ต้องอิจฉาน่ะจ๊ะ 55555



    หลังจากนั้นเธอก็คอยพัฒนาตัวเอง เริ่มมองคนเยอะขึ้น ( จริงๆ ไม่เยอะหรอก แค่จะมองหาเค้าคนนั้นเท่านั้นเอง ถ้ามองดูแล้วไม่ใช่เธอก็จะมองผ่านไปด้วยสายตาที่เย็นชา อ้อ! สายตาเย็นชานี่ก็เป็นความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งน่ะ มันเป็นยังไงเดี๋ยวค่อยบอกวันหลังน่ะ )



    ผักกาดคอยมองดูเค้าตลอดหลังจากที่เจอเค้า แต่เค้าคนนั้นไม่รู้ตัวหรอกว่าถูกจับตามองอยู่เพราะเธอจะทำเป็นมองแบบผ่านๆ ทำเป็นไม่สนใจ แต่จริงๆแล้วเธอสนใจเค้ามาก….มากกว่าใครๆที่เธอเคยรู้จัก หรือเคยพบมาก่อน



    ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว และค่ำนี้จะมีการเล่นรอบกองไฟ และมีการแสดงต่างๆ ของห้องด้วย ที่สำคัญฉันเป็นหนึ่งในคนที่ต้องแสดงซะด้วยสิ



    “ ถ้าเค้าแสดงก็ดีสิ อยากเห็นเค้าแสดงจัง…/แต่ฉันว่าเค้าต้องแสดงแน่เลยเนอะเพราะเค้าชอบเข้าร่วมกิจกรรมนี่น่า “ เสียงสองเสียงที่คุยกันอยู่นี่คือเสียงของสมองซีกขวาคุยกับสมองซีกซ้าย ที่อยู่ในความคิดของผักกาด ( บอกแล้วไม่เชื่อ ว่าเธอชอบพูดคนเดียว )



    การแสดงของหลายห้องผ่านไป จนถึงห้องที่4 ( จับฉลากขึ้นมาว่าห้องไหนจะได้แสดงก่อนหลัง มีทั้งหมด 10 ห้อง โค-ตะ-ระ เยอะเลย )



    “ ห้องที่ทำการแสดงห้องที่ 4 คือห้อง 1 “ เสียงของอาจารย์ผู้จับฉลากดังขึ้น



    จริงด้วย พอสิ้นเสียงของอาจารย์ เค้าก็ลุกขึ้น เห็นม่ะบอกแล้วว่าเค้าต้องแสดงด้วย เค้าแสดงเป็นผู้ภาค



    ฉันจ้องมองเค้าทำการแสดง ( เป็นผู้ภาค ) แล้วก็ยิ้ม คงเป็นตอนนี้มั้งที่ฉันสามารถมองเค้าได้อย่างเปิดเผย ( เพราะมองเหมือนเป็นคนที่ดูการแสดงทั่วไป แต่จริงๆแล้วฉันไม่สนใจดูเลยเพราะสายตาของฉันมองแต่เค้าเพียงคนเดียว )



    อ้อ! การแสดงของฉันหน่ะหรอค่ะ เออ…อย่าไปพูดถึงมันเลยค่ะ ( คือว่าผักกาดแสดงไม่เก่งหรอกค่ะ+แสดงเป็นห้องสุดท้าย ก็เลยง่วงเลยเล่นไม่ดี แล้วก็เขินด้วย / ต๊าย….ย ยัยผักกาดหล่อนเขินเป็นด้วยหรอย่ะ ทุกทีหน้ายังกับคอนกรีต / เงียบไปเลยเดี๋ยวก็เป็น “ แม่มดน้อยโดเรมีหรอก “ คือหัวปูด2ข้างเหมือนผมของโดเรมีน่ะค่ะ )



    และแล้วก็การเค้าค่ายก็จบลง



จบตอน 2 ค่ะ