ll~ Is You For In Love ~ll ==> (( รักกวนๆ ป่วนหัวใจ ))

ลำดับตอนที่ #4 : มันเป็นครายยยยย

    นั่งดูทีวีอยู่สักพัก ก็หลับกันไปทั้งคู่อย่างว่าแหละค่ะ หนังท้องตึงหนังตาหย่อน โทยะหลังพิงกับโซฟา ส่วนเรนนะก็พิงโทยะหลับอีกต่อนึง เวลาผ่านไปซักพักนึงโทยะก็รู้สึกตัวตื่น แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวเพราะกลัวว่าเรนนะจะตื่น



    เค้ามองสาวน้อยที่หลับอยู่ที่อกอย่างเอ็นดู เวลาเรนนะหลับช่างน่ารัก เธอมีผิวขาวแบบญี่ปุ่น ดวงตากลมโต ปากกระจับริมฝีปากบางสวย แก้มและปากของเธอสีชมพูไม่ได้แต่งแต้มแต่อย่างใด เธอเป็นผู้หญิงที่ดูบอบบางเหมือนกับแก้วคลิสตัลจนบางครั้งเค้าเองก็กลัวที่จะทำให้เธอแตกกลายเป็นเศษแก้วเศษเล็กๆ เธอสูงประมาณ 160 ซม. น้ำหนัก 45 กก. เอวคอดเล็ก ถึงตัวเธอจะเล็กแต่เธอก็เป็นคนมีอกมีเอว



    นี่คือเหตุผลที่ทำให้โทยะรักและหวงเธอมาก บางทีเธอคงไม่เคยสังเกตุผู้ชายหลายคนที่เดินสวนกับเธอส่วนใหญ่จะเหลียวหลังกลับมามองเธอทุกคน ไม่เว้นแม้แต่บางคนที่มากับแฟนด้วยซ้ำ เธอมีเสน่ห์ที่ดึงดูดเพศตรงข้ามได้อย่างน่าประหลาด แม้แต่การที่เธออยู่เฉยๆ ก็สามารถทำให้ตัวเองดูเซ็กส์ซี่ได้ เวลาเธอหลับอย่างนี้ก็น่ารักไปอีกแบบจนเค้าอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 3-4 ชั่วโมงก่อน



    ในขณะที่โทยะกำลังยกน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอเค้าก็สะดุดขาตัวเองจนทำให้น้ำในอ่างหกกระจายเต็มพื้น และน้ำมันยังทำให้เรนนะเปียกด้วย ภาพที่เค้าเห็นตรงหน้าคือ สาวน้อยที่นอนไม่ได้สติกับเสื้อผ้าชุดบางของเธอชุ่มไปด้วยน้ำ ชุดของเธอเวลาเปียกน้ำแล้วมันแนบกับตัวเธอ มันทำให้เค้าเห็นทุกสั-ดส่วนในร่างกายของเธอ



    โทยะค่อยๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เค้าคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี ยิ่งเห็นรูปร่างเธอ มันก็ยิ่งทำให้สติเค้าแตกกระเจิง เค้าคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ตอนที่เค้ากับเธอจูบกันอย่างเร่าร้อนบนโซฟา ทำให้เค้าอดคิดไม่ได้ที่จะสานต่อดีมั้ย “จะบ้าหรอเธอสลบอยู่น่ะ” แล้วก็รีบสลัดความคิดอันชั่วร้ายออกจากสมอง



    เค้าเดินไปที่มุมห้องเพื่อหาอะไรบางอย่าง แล้วเค้าก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนึงออกมาจากตู้เสื้อผ้า หันหลังกลับมามองหญิงสาว แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อคิดว่าต้องทำอะไรกับเธอ



    เค้าเดินมานั่งอยู่ที่เตียงข้างเธอ แล้วค่อยๆ ใช้เมื่ออันสันเทาของเค้าปลดกระดุมชุดแซกของเธอ (เป็นชุดแซกที่เป็นกระดุมเรียงลงมาเต็มตัวน่ะค่ะ) เม็ดที่ 1 เม็ดที่ 2 เม็ดที่ 3 เค้ายังไม่กล้าแกะ มือเค้าเริ่มสั่นมากขึ้น เพราะเม็ดที่ 3 อยู่ตรงหน้าอกของเรนนะพอดี คือแค่เค้าหยิบกระดุมมือเค้าก็โดนหน้าอกเธอแล้ว



    โทยะใช้เวลาทำใจอยู่ซักพักนึง เพื่อหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเกินเลยกับเธอ แล้วเค้าก็เริ่มปฏิบัตการต่อ เค้าค่อยๆ ปลดกระดุมเธอต่อจนถึงเม็ดสุดท้าย แล้วเค้าก็แหวกชุดของเธอออก เผยให้เห็นถึงเนื้อสาวขาวเนียนของเรนนะ เค้าค่อยๆ ช้อนร่างที่ไม่ได้สติของเธอให้มาแนบอยู่กับตัวเค้า ให้ลำตัวเธอพิงอยู่กับตัวเค้า แล้วเค้าก็ถอดชุดของเธอออก แล้ววางเธอลงกับเตียง ตอนนี้ร่างกายของเธอมีเพียงแค่ชุดชั้นในตัวจิ๋วปิดของสงวนอยู่



    จะทำไงดี????? คำถามนี่ยังคงอยู่ในใจเค้า ถ้าเค้าถอดชุดชั้นในเธอออกด้วยล่ะ ไม่อย่าคิดเราคงต้องไปนอนโรงพยาบาลหลายคืนแน่ โทยะจึงค่อยๆ ช้อนตัวหญิงสาวให้มาพิงกับเค้าอีกเป็นครั้งที่ 2 แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมมันให้กับเธอ ก่อนจะวางเธอลงอย่างแผ่วเบา แล้วติดกระดุมเสื้อให้เธอ และภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้เธอตื่นขึ้นมาฆ่าเค้า หลังจากที่รู้ว่าเค้าทำอะไรกับเธอไปบ้าง



    นึกถึงตอนนั้นแล้วโทยะก็ยิ่งเสียดาย ที่ไม่ได้ทำอะไรเธอ ( เหอๆ โทยะชักหื่นขึ้นมาอีกแระ ) เค้าเอามืออันเรียวยาวสวยเหมือนผู้หญิงก็ไม่ปาน ลูปแก้มเรนนะอย่างแผ่วเบา ด้วยกลัวว่าเธอจะตื่น เค้าลูปไล่ลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่เนินอกคู่สวยของเธอ แล้วก็หักห้ามใจเอาไว้ไม่ให้ทำอะไรเธอมากไปกว่านี้



    “อืม…ฮ้าว…..” เรนนะลืมตาตื่น เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สายตาเธอก็ต้องมาสะดุดกับสายตาคู่หนึ่ง ที่แสดงความเร่าร้อนจะเธอสังเกตได้



    “เรนนะ ขอจูบหน่อยสิ” โทยะกระซิบที่ข้างหูเธออย่างแผ่วเบา มันทำให้เธอถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที



    “ทะ…….ทุก……….ที……..ไม่เห็นต้องถามเลย” เธอพูดขึ้นน้ำเสียงสั่น จากการที่ชายหนุ่มเลียใบหูของเธอเพื่อรอคำตอบ



    เค้าไม่รอช้าที่จะทำตามที่ขอ โทยะประทับริมฝีปากลงอย่างรวดเร็ว แต่นุ่มนวล แว๊ปนึงร้อนแรง บัดนี้เค้าต้องการเธอเหลือเกิน เค้าดันตัวเธอลงกับโซฟา ( เอ๊ะ! บรรยากาศคุ้นๆ น่ะ ) คราวนี้เธอหายใจสะดวกดี ไม่มีอาการหายใจติดขัดเหมือนคราวก่อน ( ก็กินข้าวมาแล้วนี่น่า รับรองไม่มีเป็นลมอีกแน่ )



    โทยะเริ่มสอดมือเข้าไปที่ใต้เสื้อของเธอ เค้าปลดตะขอเสื้อชั้นในเธออย่างชำนาญ ( เคยไปทำกับสาวที่ไหนมาหรือป่าวเนี้ย ชำนาญจริ๊ง ) เรนนะรู้สึกว่ามือของเค้ากำลังคลืบคลานมาที่หน้าอกของเธอ



    “ดะ………ดะ………เดี๋ยว……….เดี๋ยวก่อนโทยะ” ในขณะที่พูดเสียงของเธอก็สั่น เธอกลัวที่เค้าจะเห็นทั้งหมดของเธอ



    “อะไรหรอ…….” เสียงเค้ากระซิบตอบกลับมาอย่างเร้าร้อนที่ข้างหูเธอ



    “ฉัน………ฉันอาย……..” เรนนะพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ



    “ไม่เห็นต้องอายเลย………..ฉันรักเธอ…………” เค้ากระซิบที่ข้างหูเธออีกครั้ง ก่อนจะลงมือปฏิบัติการต่อ



    เรนนะเมื่อได้ยิน โทยะ พูดคำว่า รัก ออกมาเธอถึงกับอ่อนเป็นขี้ผึ้งเลยทีเดียว เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจาก ตอบสนองบทรักของเค้าที่มีต่อเธอ ( เหอๆๆ เลือดกำเดาไหล )



    ติ๋งต๋อง….ติ๋งต๋อง………. ( เสียงออดหน้าบ้าน ) ทั้งโทยะและเรนนะ ต่างก็ไม่สนใจเสียงออด โทยะยังคงจูบเธออยู่และเริ่มไล่ตาม ใบหน้า แก้ม และลำคอของเธอ มือของเรนนะก็กำลังลูบไล้ไปที่หน้าอก และแผ่นหลังของโทยะด้วยเช่นกัน เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทำได้อย่างไร แต่ที่รู้ๆ คือมือมันไปเอง



    คนที่กดออดเมื่อเห็นว่ายังไม่มีคนมารับก็เริ่มมีน้ำโห



    ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง…….ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง…………. คราวเนี้ยเปลี่ยนคนโมโหบ้างน่ะค่ะ



    “โท….โทยะ…….โทยะ……จะไม่ไปเปิดประตูหน่อยหรอ” เรนนะพูดในขณะที่เธอยังคงหอบอยู่



    ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……



    “ไม่เปิดอ่ะ ตอนนี้ฉันอยากทำอย่างอื่นมากกว่า” พูดจบก็ซุกไซ้ไปที่ซอกคอของหญิงสาว ซึ่งตอนนี้หน้าแดงไป 4 , 5 ตลบแล้ว



    ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……



    “ไปเปิดเถอะ…ฉัน……รำคาญเสียงออด”



    ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……



    “แต่…แต่ว่า…….ฉัน…….ก็ได้ๆๆ” เค้าเลยต้องหยุดการทำภารกิจบางอย่างด้วยความเสียดาย อยากรู้จริงๆ ว่าเปนใคร จะอัดให้น่วมเลย ( กัดฟันกรอด )



    ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง……ติ๋งต่อง………ติ๋งต๋อง………



    “ใครน่ะ” พูดกับจอมอนิเตอร์ คนหน้าประตูหันหน้ามาหาจอมอนิเตอร์



    “เฮ้ย!!!!” เสียงร้องของโทยะเมื่อเห็นคนที่มากดออด



^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

อยากรู้น่ะสิว่าเป็นคราย……….เหอๆๆ  ม่ายบอก………………..อิอิ

ช่วงนี้อัพช้าน่ะค่ะ ก็เรียนหนักอ่ะค่ะ……………………………….