ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กำไร...กำไร
“นะ…….เรนนะ……..เรนนะ” เรนนะค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือ ชายหนุ่มคนที่เธอได้ยินเค้าพูดอะไรบางอย่างกับเธอ ก่อนที่เธอจะไม่รู้สึกตัว
ตอนนี้สภาพของเค้าที่เธอเห็นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หน้าตาที่ดูแตกตื่น กับผมที่ยุ่งเหยิง และที่สำคัญเสื้อเค้าเปียกน้ำเต็มไปหมด
“ขำอะไรของเธอน่ะ…ท่าทางจะหายดีแล้วนิน่า”
“อืม…แต่ว่าฉันเป็นอะไรไปหรอ”
“นี่ไม่รู้ตัวเลยหรอ”
“ก็รู้อ่ะน่ะ…จำได้ถึงตอนที่เรา…เอ่อ…เรา…” เรนนะพูดไม่ออกจะให้พูดได้ยังเล่าว่า “ว่าเราจูบกัน” เรนนะหน้าแดง โทยะก็พอจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เค้าก็หน้าแดงเหมือนกัน ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ ซักพักโทยะก็พูดขึ้นเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น
“คือว่าอยู่ๆ เธอก็เป็นลมไป”
“ถ้า…ถ้าเป็นเพราะฉัน ก็…ก็ขอโทษด้วยล่ะกัน” เค้านึกถึงเรื่องที่เค้าจู่โจมจูบเธอ
“อืม…ไม่เป็นไร” (หน้าแดง+หลบสายตา)
“แล้วทำไมเสื้อโทยะถึงเปียกแบบนั้นหล่ะ”
“ก็เพราะใครล่ะ อยู่ๆ ก็เป็นลมไป ฉันอยู่บ้านคนเดียวทำอะไรก็ไม่เป็น” (คนรับใช้ไปเยี่ยมญาติที่บ้านนอก)
“แต่เคยเห็นในหนังอ่ะ ว่าเค้าเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าแล้วจะฟื้น แต่พอดีรีบไปหน่อย ก็เลยหกเต็มห้องเลยดูดิ”
“ขอบใจน่ะ แต่ฉันว่าโทยะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“อืม”
พูดจบโทยะก็ลุกขึ้น แล้วก็ถอดเสื้อ
“นี่จะทำอะไรน่ะ โทยะ” เรนนะพูดขึ้นพร้อมกับเอามือปิดหน้า เธอไม่เคยเห็นผู้ชายมาเปลือยต่อหน้ามาก่อน แล้วยิ่งเป็นโทยะก็ยิ่งทำให้เธอใจเต้นแรงมาก
“อ้าวก็เธอให้ฉันเปลี่ยนเสื้อไม่ใช่หรอ”
“แล้วทำไมต้องมาเปลี่ยนที่นี้ด้วยล่ะ”
“ก็นี่มันห้องฉันน่ะ แล้วตู้เสื้อผ้าฉันก็อยู่ตรงนี้ด้วย” พูดจบก็ชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่มุมห้อง เรนนะก็พึ่งสังเกตตัวเองเหมือนกันว่าเธอมานอนที่เตียงของโทยะนี่
“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ ฉัน…เอ่อ…จำได้ว่า…ว่าอยู่ที่…ที่โซฟา” พูดไปก็หน้าแดงนี่เราเหมือนขุดหลุมฝังตัวเองหรือป่าวเนี้ย เปลี่ยนเรื่องไปตั้งไกลแล้ว ยังวกกลับมาเรื่องเดิมอีก
“ฉันก็อุ้มเธอมาอ่ะดิ ถามได้” ตอบแบบงอนๆ
แล้วเรนนะก็เริ่มเห็นสิ่งปกติบางอย่างในตัวเธอ (เฮ้อ! ตื่นมาตั้งนานแล้ว พึ่งสังเกตเห็น)
“เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่ชุดที่ฉันใส่มานิ” ตอนที่เธอมาเธอใส่ชุดแซกสีชมพูอ่อน (น่าร๊าก) แต่ตอนนี้เธอใส่เสื่อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่มาก ตัวใหญ่ถึงขนาดที่ว่าไม่ต้องใส่กางเกงเพราะเสื้อยาวมาถึงหัวเข่าแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสื้อของโทยะชัวร์
“จะบ้าหรอไม่ต้องมาทำหน้ายังงั้นเลย ฉันไม่ได้ลักหลับเธอหรอกน่า” โทยะพูดแก้ตัวพัลวัน
“ก็ที่ฉันบอกเธอเมื่อกี้น่ะ ว่าฉันรีบมาก จนทำน้ำหกทั่วห้องเลย แล้วมันก็เปียกเธอด้วย ฉัน…ฉันก็เลย…” พูดไปก็ออกอาการเป็นใบ้ซะงั้น
“ก็เลยเปลี่ยนชุดให้ฉัน งั้นหรอ” พูดด้วยความโมโห+เขิน
“คือว่า…ก็ฉัน กลัว…กลัวนี่น่า กลัวเธอเป็นหวัด กลัวเธอจะเป็นนู่นเป็นนี่” พูดแล้วก็ทำหน้าสำนึกผิด เหมือนจะร้องไห้
สาวน้อยเรนนะพอเห็นโทยะจะร้องไห้ เธอก็รู้สึกตัวว่าโทยะหวังดีกับเธอแท้ๆ ถึงได้เปลี่ยนเสื้อให้เธอ เธอไม่น่าไปกล่าวโทษเค้าเลย
“เอ่อ…โทยะ ขอโทษทีน่ะ ทั้งที่เธอหวังดีแท้ๆ คือฉันแค่…แค่…” พูดยังไม่ทันจบก็หน้าแดง พาลทำให้คนเปลี่ยนเสื้อหน้าแดงไปด้วย
“ฉันก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกันที่ทำไปไม่บอกเธอ” ใครจะไปรู้เล่าว่าแท้จริงโทยะไม่ได้จะร้องไห้เลยแม้แต่น้อย แถมยังแอบยิ้มอีกด้วย (เหอๆๆ เรนนะไม่เห็น) ตาเนี้ยเจ้าเล่ห์จะตาย แต่ที่น้ำหกใส่เนี้ยเป็นความจริงน่ะค่ะ แล้วโทยะก็ไม่ได้ลักหลับด้วย แค่คิดว่าการที่ได้เปลี่ยนชุดให้เรนนะ มันเป็นกำไรชีวิตแค่นั้นเอง เหอๆๆ (โทยะโคตรเจ้าเล่ห์เลย)
“จ๊อก………………ก” คงไม่ต้องบอกน่ะว่าเสียงอะไร เรนนะหน้าแดงเลย เธอนึกได้แล้ว ที่เธอเป็นลมเมื่อกี้สงสัยว่าจะเพราะ…
“หิวหรอ อย่าบอกน่ะว่าที่เป็นลมเมื่อกี้”
“อืม สงสัยจะเพราะหิวข้าว ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนิ”
“ห๊า นี่เธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าหรอ”
“อืม ก็มันรีบนิ”
“โธ่! ฉันก็นึกว่ารสจูบของฉันมันเร่าร้อนจนทำให้เธอถึงกับสลบไปเลย หลงดีใจอยู่ได้ตั้งนาน” พูดจบก็ปิดปากตัวเอง แต่มันไม่ทันซะแล้ว เรนนะได้ยินทุกคำพูด
“คือไม่ใช่น่ะ เมื่อกี้ฉันคิดในใจ เอ้ย! ไม่ใช่ไม่ได้คิด มันพูดออกไปได้ไงก็ไม่รู้” แก้ตัวพัลวัน อิอิ
“โทยะ บ้า” เรนนะหน้าแดง
“ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันดีมั้ย รู้สึกว่าในตู้เย็นจะมีเสต็กน่ะ แค่เอาเข้าไมโครเวปก็เรียบร้อย”
“อืม หิวจะตายอยู่แล้ว จ๊อก………..ก”
“อิอิ/อิอิ”
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน และเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาเสต็กมากินกัน
กินเสร็จแล้วก็มานั่งเล่นกันที่โซฟา (ตัวเดิมเลย) บรรยากาศคุ้นๆ แล้วก็เปิดทีวีดู
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ตอนนี้ก็เรื่อยๆ ค่ะ มันมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย รู้งี้ใส่ฉากเปลี่ยนชุดให้เรนนะก็ดีหรอก
ไม่ต้องห่วงน่ะค่ะ เดี๋ยว NJ จะใส่ให้ ไม่แน่จัยว่าจะเป็นตอนหน้าหรือตอนถัดไป
แต่รับรองมีแน่ เหอๆๆ คิดแล้วเลือดกำเดาพุ่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น