คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เราเลิกกันเถอะ..(มาถึงก็เลิกซะงั้น)
คุณเคยมีความรู้สึกบ้างไหม ว่าเราต้องชนะ เราจะยอมแพ้ไม่ได้
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องชนะเหมือนกัน
"ฮื้อ"
"ฮื้อ"
"เอ่อ..."
ตอนนี้ฉันกำลังแข่งความอึดในการจ้องหน้าเจ้าเด็กปัญญาอ่อน
"ฉันจะเอาก่อน"
"ฉันก็จะเอาก่อน"
"แต่ฉันเป็นพี่"
"แล้วไง เอาเป็นว่าถ้าป้าเป็นป๋าผมเมื่อไหร่ผมค่อยให้ก่อนล่ะกัน"
วันนี้อากาศร้อนมากๆ ฉันเลยเดินออกมาซื้อชานมไข่มุก แต่ว่าดันมีเจ้าเด็กแสบ
ไอเด็กนี่มันเป็นศัตรูกับฉันมาสามปี ถ้าจำไม่ผิดตั้งแต่ไอเด็กนี่อายุ 4 ขวบ
"ฉันบอกว่าฉันจะเอาก่อน"
"ป้าเป็นผู้ใหญ่นะต้องให้เด็กก่อนสิ"
ฉันกับไอเด็กนี่กำลังทะเลาะว่าใครจะได้ชาไข่มุกแก้วแรกก่อนกัน เพราะเราสองคนกินรสเดียวกันด้วย
"เอ่อ ไอหนูเอ้ย ลุงทำเสร็จแล้วทั้งสองแก้ว"
ฉันมองหน้าลุงแบบว่า
หนูยอมไม่ได้นะลุง
"ผมจะเอาชานมของผมนะป้า" ไอเด็กนี่ก็ตื้ออยุ่นั่นล่ะ
"ฉันจะเอาก่อน"
"พอเถอะกุ้งเต้น อะนี่ครับลุง แล้วนี่ก็ของเรานะ"
แล้วผู้ชายคนหนึ่งก็เดินมาจัดการเรื่องให้ฉันกับไอเด็กนี่
"ปลาบึกมาขวางเค้าทำไมอะ ไอเด็กนั่นมันแกล้งเค้านะ" ฉันโวยวาย
"ป้าพูดให้มันดีๆ ผมไปแกล้งป้าตอนไหน"
"อาว ไอเด็กนี่อยากเจอดีหรอไง"ฉันกำลังจะเดินไปที่ไอเด็กแสบนั่นแต่ปลาบึกจับฉันไว้ก่อน
"ไม่เอาน่ากุ้งเต้น เดี๋ยวฉันไปซื้อลูกชิ้นให้ดีกว่านะ อย่าไปยุ่งน้องเขาเลย" ปลาบึกเอาของกินมาล่อฉัน
"นั้นก็ได้ แต่เค้าขอลูกชิ้นปลาเยอะๆนะน้ำจิ้มผสมล่ะ"
ความจริงแล้วเขาไม่ได้ชื่อ ปลาบึก หรอกแต่เพราะตอนเด็กๆฉันชอบเรียกแบบนี้มันเลยติด เขาชื่อเปตอง ฉันว่าชื่ออย่างกับผู้หญิงแน่ะแต่ว่า ปลาบึกน่ะหล่อมากๆ สูงๆ ขาว แล้วก็จมูกโด่งๆแบบที่สาวๆชอบเลยล่ะ(ไม่อยากขายเพื่อนตัวเองเท่าไร่ แต่เปตองเอามาให้ฉันร้อยหนึ่งเลย)
"ป้าไม่คิดจะซื้อกินเองเลยหรอไง" ไอเด็กแสบนั่นยังอยู่อีกหรอเนี่ย
"พูดเหมือนตัวเองเป็นคนจ่ายตัง"
"ผมสงสารพี่ตองหรอกน๊า"
ดูไอเด็กนี่สิ มันเรียกฉันว่า ป้าแต่เรียกปลาบึกว่าพี่
"แล้วนี่เราชื่ออะไรนะ"
"ป้าสามปีมานี่ไม่ทำให้ป้าฉลาดขึ้นมาเลยหรอไง"
ฟังไอเด็กนี่มันพูดดิ มันน่านัก
"แล้วสรุปว่าชื่ออะไร"
"ผมชื่อไปท์"
อืม ฉันถามไปงั้นล่ะ ข้ามเวลาที่ปลาบึกไปซื้อลูกชิ้น
แล้วอยู่ๆไอเด็กบ้านี่ก็เอาชานมของฉันไป
"เฮ้ เอาของฉันคืนมานะไอเด็กแสบ"
"ไม่"
วอนซะแล้ว
ฉันเลยใช้พลังกำลังภายในสู้กัน แต่ทว่า.......
ชานมไข่มุกของฉันก็ดันลอยกลางอากาศแล้วหกลงบนถนน อย่างสวยงาม
แพละ!!!
"เฮ้ย ชานมของฉัน"ฉันมองอย่างเสียดาย
แต่แล้ว
"โครม"
มีมอเตอร์ไซต์วิ่งมาที่แก้วชานมของฉันที่เป็นศพอยู่กลางถนน ทำให้รถลื่นแล้วก็ล้มลงสวยงามไม่แพ้กับชานมไข่มุกของฉัน
"เฮ้ย ชานม"
โถ่ชานมที่น่าสงสารของฉัน ดูสิเละอยู่ที่กลางถนนแล้วยังมาโดนรถเหยียบอีก
ฉันกำลังจะเดินไปดูแก้วชานมของฉัน แต่แล้วฉันก็พบไอคนชน
เขาเป็นคนร่างสูง ดูแล้วมีฐานะ และคาดว่าใครที่เป็นแฟนกับชายคนนี้คงสวยน่าดู
ก็เพราะแฟนของเขาก็คือ ฉันเอง....อาโฮะๆ
"ไวน์"
ฉันมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ
"บ้าเอ้ย ใครมันเอาชานมมาทิ้งแถวนี้ว่ะเนี่ย"เขาบ่นเป็นชุดโดยที่ไม่สนใจฉันเลย
"ไวน์"
"มันอยู่ไหนไอเจ้าของชานมแก้วนี้น่ะ"
เขายังคงมองข้ามฉันเหมือนเดิม
"นายไวน์"ฉันตะโกน สุดเสียงแล้วเขาก็หันมาทางฉัน
"เธอ" เขาพูดแค่นี้
"นายมาชนชานมฉันทำไม"
ฉันมองเขาอย่างเอาเรื่อง
"เธอเป็นแฟนฉันใช่ไหม"
อะไรกันเป็นแฟนกันแต่กลับลืมฉันได้ไง เดี๋ยวก็จับทุ้มกับถนนซะนี่
"ก็ใช่น่ะสิ"
"แล้วนี่ชานมเธอใช่ไหม"เขาเริ่มพูดเสียงเหี้ยม
"ก็ถูกอีก"
"ทำไมฉันถึงซวยตลอดพออยู่ใกล้เธอล่ะเนี่ย"เขาพูดอย่างอารมณ์เสีย
"พูดงี้นายหมายความว่าไง" ฉันก็ชักจะโกรธแล้วเหมือนกัน
"ฉันจะพูดเลยล่ะกัน เราเลิกกันเถอะ"
ไม่จริงอะ
"นายจะบ้าหรอไง"
"ฉันไม่บ้าแต่ฉันบอกว่าเราเลิกกัน"
เขาพยุงรถขึ้นแล้วก็ขับออกไป
"เฮ้ยมาคุยกันให้รู้เรื่องสิ ไอคนเฮงซวย กลับมาเดี๋ยวนี้นะ"
ฉันเริ่มเต้นเป็นเจ้าเข้า
"ไอ้ผู้ชายเฮงซวยฉันบอกให้นายกลับมาดี๋ยวนี้"
ฉันกำลังจะออกวิ่งถ้าไม่ได้ใครคนหนึ่งที่มาจับฉันไว้
"ใจเย็นกุ้งเต้น" ปลาบึกนั่นเอง
"ปล่อยเค้า เค้าจะไปเหยียบไอผู้ชายเซงเคร็งนั่น มันกล้าบอกเลิกเค้าได้ไงอะ เค้าจะเหยียบมันให้มิดดินเลย ปล่อยสิ"
ฉันกำลังสู้กับแรงของปลาบึกเพื่อไปต่อยหน้าไอคนไม่ได้เรื่องนั่น
แต่ว่าปลาบึกก็ยังลากฉันจากสนามเด็กเล่นแถวบ้านจนมาถึงบ้านฉัน
"พรุ่งนี้นะเค้าจะฆ่ามัน"
นี่คือคำสัญญาของฉัน
*****************************************************
ขอเสียงปรบมือกับการเริ่มเรื่องหน่อย..เอ้า..แปะๆ
สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของเรนแล้ว เนื้อเรื่องอาจโดนใจนักอ่านบางท่าน ...หรือไม่ก็ไม่โดนเลย(อันนี้ขออย่าให้มีเลย เพี้ยง)...ยังไงเรนก็ต้องขอฝากเองนี้ด้วยนะค่ะ
ปล.(มาอีกแล้ว)ช่วยเม้น...โหวต...โพสให้ด้วยนะค่ะ..
ความคิดเห็น