OMG. My Baby รหัสร้าย...รหัสรัก ของรุ่นพี่สุดฮอตกับยัยรุ่นน้องอารมณ์ร้าย

'เคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน'

'เคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน'

'เคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน'

  คำใบ้ของพี่ประธานหนุ่มหล่อบอกฉันยังดังก้องอยู่ในหู เคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน คำใบ้ของคนๆนี้คือพี่รหัสของฉัน แล้วใครจะไปรู้กันเล่า! ให้เวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ในการตามหาพี่รหัส ถ้าหาไม่เจอบทลงโทษก็แค่วิ่งรอบสนามขำๆ ใครจะไปขำลงกันเล่า ก็ถ้าเป็นสองสามรอบจะไม่ว่าเลยน่ะ แต่นี่เล่นตั้งสามสิบรอบ!!! โอ้ยยย อยากจะบ้าตาย!!! e_e 

 นี่ฉันนั่งอยู่ในคลาสเรียนนานเเค่ไหนแล้วน่ะ สงสัยคงคิดวิธีหาพี่รหัสจนหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเพื่อนก็หายไปหมด นี่ยัยไอซ์ ยัยอร ยัยเจน ก็หายไปด้วยอย่างนั้นหรอ มันหน้าโมโหป่ะ ทิ้งให้นอนอยู่คนเดียวแล้วออกไปเนี้ย ถ้าเจอน่ะแม่จะจับทุบให้ดู╰_╯ 

 ฉันเหลือบมองดูนาฬิกาคิตตี้สีชมพูที่เกาะแขนฉันอยู่มันบอกว่าเที่ยงครึ่งแล้ว แต่ฉันกลับไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด รู้สึกอยากจับเพื่อนทุบมากกว่า ป่านนี้สามคนนั้นคงไปสิงอยู่ที่โรงอาหารแล้วปล่อยให้ฉันนอนอยู่นี่ เดี๋ยวแม่จะตามไปเผาที่โรงอาหาร 

โป๊ก! 

ทันทีที่เดินออกจากห้อง สายตาฉันก็ก้มมองไปที่โทรศัพท์เพื่อส่งไลน์ไปถามเพื่อนตัวดีของฉันเลยไม่ทันได้ดูทางว่ามีคนเดินสวนเข้ามา ทำให้ฉันล้มก้นจ้ำเบ้ากระแทกพื้นอย่างแรง ฮือออ เจ็บอ่าาT_T ในระหว่างที่ฉันตกใจ โทรศัพท์เครื่องล่าสุดของฉันที่ป๊าอุตส่าห์ซื้อให้เป็นของขวัญที่ฉันสอบเข้ามหาลัยได้ก็หลุดลอยจากมือไปและร่วงหล่นสู้พื้น 

เพล้ง!! 

 "O_O" 

 "เห้ยน้อง พี่ขอโทษ!!" 

หมดจบกัน... โทรศัพท์ฉันตอนนี้ที่หน้าจอของมันมีเส้นผ่าศูนย์กลางเป็นที่เรียบร้อย หืมม มันเป็นใคร บังอาจมาทำของๆฉันเสียหาย ใคร...มันเป็นใคร!!! 

 "นี่พี่ ขอประทานโทษเถอะ ไม่มีตาดูหรือไงว่ามีคนเดินออกมาอ่ะห๊ะ เห็นไหม โทรศัพท์ซื้อมาได้ไม่กี่วันตอนนี้มันใช้งานไม่ได้แล้วเห็นไหม หน้าตาก็ดีน่ะพี่ แต่เสียดาย ตาบอด!!!" 

"อ้าวน้อง พี่ก็ขอโทษแล้วไง" 

"ขอโทษแล้วโทรศัพท์ฉันกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิมป่ะ?" 

ฉันล่ะเบื่อกับรุ่นพี่นิสัยแย่แบบนี้จริงๆ เกลียดที่สุดคือคำว่าขอโทษแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น เกลียดรุ่นพี่ที่ดีปากแบบนี้ เกลียดๆๆๆๆ 

 "นี่เธอชื่ออะไรห๊ะ เป็นเด็กใหม่สิน่ะ!" 

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกชื่อเสียงเรียงนามให้รุ่นพี่นิสัยแย่ๆแบบพีรู้่!!"  

 "ใครได้เธอเป็นน้องรหัสนี่โชคร้ายที่สุด คนอะไรอารมณ์ร้ายเป็นบ้า" 

คำพูดที่กำลังกวนอวัยวะเบื้องล่างมันทำให้ฉันต้องการปลดปล่อย ไม่คิดเปล่า ฉันรีบยกเท้าขึ้นถีบพี่คนนั้นไปเต็มแรง และนี่คือบทลงโทษที่รุ่นพี่คนนั้นควรได้รับ 

 "ยัยป้อนนนน" 

เสียงหวานคุ้นหูมันทำให้ฉันหันไปมองเพื่อน ไม่สิ เพื่อนของฉันมันตายไปตั้งแต่ไม่ยอมปลุกแถมทิ้งฉันไว้ในห้องแล้วต่างหากหละ เจอยัยไอซ ยัยเจน ยัยอร ยืนถลึงตาโตจนลูกตาแถมจะหลุดออกมาจากเบ้าตา มองมาทางฉันกับรุ่นพี่ปากเสียนั่น 

 "พี่เซม!!!" 

O_o และนี่คือสายตาที่พวกนั้นมองมาทางรุ่นพี่ปากเสียคนนั้น ตกใจอะไรกันนักกันหนา แค่ลงไปนอนกุมน้องชายของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ (สาหัส) ไม่ได้ตายสักหน่อย 

 "ไอซ์ เจน อร นี่เพื่อนพวกเธอหรอกหรอ?" 

 "ช...ใช่ค่ะ นี่ยัยป้อน เพื่อนของพวกเราค่ะ" 

นี่พวกเธอจะเอายังไงกับฉันกันห๊ะ!!! ขนาดฉันเองยังไม่แนะนำตัวให้พี่เขารู้จัก แล้วพวกหล่อนมีสิทธิอะไรมาแนะนำฉันให้ตานี่รู้จักย่ะ กรี๊ดดดดด!! 

 "เพื่อนเธอทำพี่ไว้แสบมากเลยน่ะ" 

สมควร ￣︿￣

 "เอ่อ พวกเราต้องขอโทษแทนยันป้อนด้วยน่ะค่ะ ยัยนี่อารมณ์ร้ายหนะค่ะ" 

จะไปขอโทษพี่เขาทำไมยัยอร เธอคงมาไม่เห็นตั้งแต่แรกสิน่ะว่าใครเริ่มก่อน นึกก็น่าโมโห 

 "พวกเราขอตัวก่อนน่ะค่ะ ขอโทษพี่เซมอีกรอบด้วยน่ะค่ะ" 

เอาอีกคนล่ะ ยัยเจนนี่ยังไงน่ะ! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ว่าอะไร ฉันก็ถูกพวกเพื่อนตัวดีลาก (เน้นว่าลาก) ออกมาจากตรงนั้นทันที อย่าให้เจอหน้าอีกน่ะไอ้รุ่นพี่เฮงซวย ทีนี้แม่จะด่าสามชั่วโมงไม่ซ้ำคำเลย คอยดู!!! 

"ป้อนงั้นหรอ.....เห้ย!! น้องรหัสเราเองนี่หว่า!!!"