คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไม่ใช่เล่น...
“พร้อมันแล้วใ่ไหมรับ” เสียอนที่ให่ที่สุในที่แห่นี้พูึ้นมา้วยเสียเรียบอีามเย
รับ/ะ บอส
“อ้าว นั่ิะยืนรายานหรือยัไ เิ” ุบอสี้ไปที่เ้าอี้้าน้าฝั่วามืออัวเอ แน่ละอนนี้ที่ผมยัยืนอยู่็เพราะว่าผมเพิ่ะเยเ้ามาในห้อนี้เป็นรั้แร และทุสายาในนี้็ับ้อมาที่ผมเพียนเียว ะไม่ให้ผมยืนนิ่อึ้แบบนี้็ะไม่ไ้ อีอย่าผมไม่รู้ว่าผม้อนั่รไหน
“อ่อ รับ” ผมอบรับบอสไปแบบเร็ๆ
และทุสายา็้อมอมาที่ผมับบอสสลับไปมา ทุนในนี้อยาะถามว่าผมือใร แล้วพี่อร ไปไหน
“นีุ่พีรวัส เลา(ำเป็น) อผม พอีุอริธุระ่วน เริ่มรับ” เมื่อสิ้นำพูบอสผมึรีบหยิบสมุและปาาอพี่อร ึ้นมาเรียมทำหน้าที่อย่าั้ใ เพื่อให้ใรบาน ที่เยิะูถูในวามสามารถอผมไ้อึ้ับฝีมืออผม
.........
.........
“เอาละ วันนี้็ามที่สรุปมานะรับ แล้วผมะให้ทาุอร เอ่อผู้่วยุอร ส่รายานารประุมให้ทา e mail อทุนอีรั้ อบุทุนมารับ สวัสี” พูบบอส็ลุและเินออาห้อประุมทันที และเินิ่แบบพุ่ไปที่ห้อทำานัวเอ (ไม่รู้ว่ารีบอะไร) อ่อ ้อรีบนะ เพราะบอสอาะมีนั่อับผู้หิเมื่อเ้านี้็ไ้ เธอสวยนะหุ่น็ี ูไฮโ เหมาะสมับบอสมา .......
ึ!............ วยแล้วไหมละพีรวัส ผมะัาอัวเอโยที่าไม่สามารถ้าว่อไปอีไ้ เมื่อผมเินนับร่าอบอสที่อยู่ๆนึะหยุ็หยุเอาื้อๆ
“เอ่อ...... ะ ะ อโทษ รับ” ผมรีบเอ่ยอโทษทันที ทั้ที่หยุให้ผมนเอ
“เินเหม่อลอยไปถึไหนุพีรวัส ผมเรียไม่ไ้ยินหรือไ แถมยัมาเินนผมอี ุนี่มัน.....”
“อะ. ือ ผม” ๊อ ไอ้ท้อไม่รัี มาร้ออะไรเอาอนนี้วะ
บอสะไ้ยินเสียท้อผมร้อ ถึไ้ย้อมือึ้นมาเพื่อูเวลา อนนี้เป็นเวลา 14.30 น. โหนี่ีวิริในารทำานเ้าลายาวารประุมันแบบมหาโหไม่ิน้าวินปลาันแบบนี้หรอ มิน่าละท้อผมมันถึไ้ร้อแบบนี้
“ามผมมา”
“ห๊ะ”
“ผมพูรั้เียว”
ผมเินามบอสออมาแบบ ไม่รู้ว่าบอสะให้ผมเินไปไหน เอาว่ะไปไหน็ไป บอสพาผมลมา้านล่าสุ ผมเหลือบไปเห็นป้ายเียนที่ทาเ้าว่า Canteen อ่อพาผมมาิน้าวนี่เอ ห๊ะ!!!! บอสพาผมมาิน้าว .....
แ่เี๋ยวนะ บอสเป็นถึผู้บริหารเป็นถึเ้าอบริษัททำไมถึมาิน้าวที่ห้ออาหารพนัานรวมับพนัานนอื่นๆละ แ่ผมะลืมไปนี่มันบ่ายสอว่าแล้ว พนัานที่ไหนะมาิน้าวันอนนี้ มิน่ามันโล่ๆ บอสเินนำผมมาหยุที่โ๊ะัวหนึ่รริมหน้า่า บอสบอให้ผมนั่
“อุ้ย ท่านประธานลมาที่นี่เอทำไมะ อยาไ้อะไรทำไมไม่ใหุ้อรโทรมาสั่ป้าะ “ เสียผู้หิมีอายุนนึเอ่ยทัท่านประธานึ้น
“ไม่เป็นไรรับ ผมลมาเอเร็วว่า พอีุอรออไปธุระ่วน เอ่อ.. มีอะไรทานบ้าไหมรับนี่็เลยเวลาพัมาแล้ว ป้าเ็บหมหรือยั” ทำไมมุมนี้เ้าไม่เหลือมาุบอสอมวาท่าอนอยู่้าบนเลยแฮะ ันเอัเลย
“แหมท่านประธาน็ ถึหมป้า็ทำให้ใหม่ไ้ะ ไปๆนั่รอะ เี๋ยวป้ายไปให้ ว่าแ่....”
“ 2 ที่รับ” แล้วบอส็บารสนทนาลและเินมานั่ฝั่ร้ามผม
“เอ่อ ือ ริๆ ผมไปหาอะไรทานเอ็ไ้นะรับ ผมเรใบอส”
สายาุสบมาที่ผม
“ินๆไป เสร็แล้วะไ้ไปพิมพ์รายานารประุม่อ และส่ e mail รายานารประุมวันนี้ ุอรส่้อวามมาบอผมว่าเธอไม่เ้ามาอีแล้ววันนี้ ลูสาวเธออาารหนั”
ผมอึ้สัรู่ อาหาร็ถูยมาวา ผมยันั่นิ่อยู่
“อ้าว บอว่าให้รีบๆ ิน านรออยู่”
“เอ่อ รับๆ”
ารสนทนาบลพร้อมับารรับประทานอาหารลาวันที่โระเียบและเร็อผมและบอส มีเพียเสียารเ็บล้าานามาทารัวัมาเป็นระยะๆเท่านั้น
หลัาทานอาหารแล้ว ผมับบอส็ึ้นมาที่ห้อทำาน บอสสั่ให้ผมพิมพ์รายานประุมให้เสร็แล้วเอาไปให้บอสรว่อนถึะสามารถส่ e mail ่อไปไ้ นี่ไม่ใว้ใผมนานั้นินะ นี่็ 16.00 น.แล้ว เหลือเวลาอีแ่ 1 ม.ะถึเวลาเลิาน ผมรีบั้หน้าั้าทำานให้ทันเวลา
16.45 น. ผม save และ print รายานออมาใส่แฟ้มเพื่อนำไปให้บอสรว
๊อๆๆ
“เ้ามา”
“เอ่อ ผมเอารายานประุมมาให้บอสรวรับ” ผมส่รายานารประุมให้บอสไป บอสรับไปอ่านอย่าั้ใ ะหาุผิพลามาเล่นานผมินะ อย่าหวั หึหึ
“อืม ใ้ไ้นี่ “ นั่นไผมบอแล้ว
“แ่... ภาษา็ยัไม่สละสลวยเหมือนทีุ่อรทำ แ่เอาเหอะ ุัารส่รายานนี้ ไปที่ e mail ามรายื่อทั้หมนี้นะ “ ผมรับำและรีบออไปทันที ผมใ้เวลาในารัารับานที่ไ้รับมอบหมายเพียไม่นาน แ่้วยเวลาอนนี้็ 17.50 นี่ผมใ้เวลาในห้อบอสนานพอสมวรเลยินิ แ่เวลาเลิานมัน 17.00 ทำไมบอสยัไม่ออมา พนัานทุน็ออไปันหมแล้ว ผมละผมวรลับเลยหรือเปล่า หรือรอบอสลับ่อน ผมนั่ิอยู่สัพั ประูห้อ็ถูเปิออมา
“อ้าว ยัไม่ลับอีหรอ”
“เอ่อ ือ ผมยัไม่ทราบผลเลยรับ”
บอสยิ้วเิเป็นำถามส่มาที่ผม
“ือ บอสบอว่าถ้าวันนี้ผมทำานไม่ไ้เรื่อ ะให้ผม....” ผมยัพูไม่ทันบประโยบอส็เอ่ยสวนึ้น
“นี่็เย็นแล้ว ุลับยัไ”
หา!! ทำไมบอสถึถามผม
“ือ ผมลับรถไฟฟ้ารับ”
“อืม พรุ่นี้พบัน นาย้อทำหน้าที่แทนุอร นว่าเธอะลับมา”
หมายวามว่าผมผ่าน่านารทสอบสำหรับวันนี้แล้วินะ เยส!!! ผมบอแล้วอย่ามาูถูพีรวัส แ่.. อะไรือารที่บอสให้ผมมาทำหน้าที่แทนพี่อร ผมเป็นเ็ฝึาน ผม้อมาเป็นเลาให้บอสหรอ เอาว่ะ เป็นไเป็นันีว่าหาที่ฝึานใหม่ึ่ไม่ทัน ้อไปลใหม่เทอมหน้า ผม้อบ้าไปอี ผมสะบัวามิออและ้าวท้าวามบอสออไปเพื่อลับไปพัผ่อนเพื่อเรียมัวับวันพรุ่นี้...
......................................
“พี่สิโวววววววว” เสียน้อสาวอผมส่เสียเรียผมัลั่นบ้านั้แ่าผมยัไม่้าวเ้าภายในัวบ้าน นี่ะมาิาม่าวอเ็เส้นนนั้นินะ
“ว่ายัไเรา ะทำอะไรไม่เยปรึษาพี่เลย” ผมุน้อสาวนเียวอผมเบาๆ
“โถ่ ถ้าเปิ้ลบอ่อน พี่สิะยอมหรอะ ริสเป็นนยันนะะ เป็นนี สุภาพ อ่อนโยน เ่ทุอย่าเลยทั้ิรรมทั้ารเรืยน เรียไ้ว่า perfect ทุ้านเลย็ว่าไ้ พี่สิไ้นแบบริสมา่วยานนี่รับรอเลยะ มีแ่ีีี และ็ีะ”
เินไปไหม มเพื่อนเินหน้าเินาไปหรือเปล่าน้อสาวผม ผมสัเเห็นแววาอแอปเปิ้ล เวลาพูถึเพื่อนนนี้ทำไมแววาูแปลๆ ผมไม่เยเห็นแอปเปิ้ลพูถึใรแล้วแววาเป็นประายแบบนี้เลย ........ อ่อ เ็นนั้น ื่อริสหรือ อืม็เหมาะับเ้าี
"อ่อ พี่สิะ เปิ้ลมีอีเรื่อที่ยัไม่ไ้บอพี่ ั้แ่พรุ่นี้เปิ้ละไปฝึานับพี่ับริสนะะ ู๊ไนท์ะ"
.........................................
แอปเปิ้ลเป็นเพื่อนที่ผมสนิทมามาั้แ่ปี 1 อาเป็นเพราะเธอไม่่อยมีเพื่อนเยอะ เธอเยบอผมว่า เธอไม่อยาบเพื่อนผู้หิสัเท่าไหร่ เพราะอยู่ับผู้หิ้วยันหลายๆน ใ้ีวิลำบา ้อแ่ันันทุอย่า แ่ันสวย แ่ันรวย แ่ันแ่ัว สารพัะแ่ เวลาไม่พออพอใอะไรันึ้นมา็นินทา ่าว่าัน เธอลำา ผมว่าแอปเปิ้ลมีเพียบพร้อมทุๆอย่าะัวลเรื่อนั้นทำไม แ่เธอ็ยืนยันว่าอยู่ับผมแล้วเธอสบายใที่สุ ผม็เลยมีเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุเพียนเียวเ่นัน เรานั่เรียน้วยัน ิน้าว้วยัน อ่านหนัสือ้วยัน วันหยุบาวัน็นัันไปเินเล่นามประสาเพื่อนสนิท รับเพื่อนสนิทผมิับเธอเพียแ่นั้น หลายๆนในะอบิว่าเราเป็นแฟนันผมพยายามปิเสธลายๆออไปบ้าบารั้เพราะลัวเพื่อนะเสียหายยัไเธอ็เป็นผู้หิ แ่แอปเปิ้ลิเธอลับไม่เยปิเสธอะไรเลยเวลามีใรมาแวเรื่ออเรา โยเธอให้เหุผลว่าปิเสธยัไน็ไม่เลิแวหรอ เอาที่เพื่อนสบายใเลยรับ
ความคิดเห็น