ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Rainverse] Your voice 3 End
๊อๆ
เสียเาะประูัึ้นเรียวามสนใอผมที่ำลันั่เฝ้าอยู่หน้าประูห้อนอนัวเอ ฮยอแล็อประูทำให้ผมเ้าไป้าในไม่ไ้ ผมถอนหายใแรๆ่อนะเินไปเปิประูให้แ
“ทเฮ”
“อ...อ้าวโรเ่” ผมมอหน้าเพื่อนสาวที่หน้าาหมอลอย่าเห็นไ้ั่อนะเอ่ยทั
“อือ ูเ้าไปไ้ไหม”
“ไ้ิ” ผมว่า่อนะเปิประูให้ว้าึ้นเพื่อให้น้าหน้าประูไ้เ้ามาสะวโรเ่นั่ลบนโฟาห้อรับแ่อนะมอ้าย มอวาเหมือนหาอะไร
“แมวมึหล่ะ”
“อยู่ในห้อ” ผมว่า่อนะยน้ำที่รินใส่แ้วมาให้ร่าบาแล้วทิ้ัวนั่ลบนโฟาอีัว้าๆัน
“มึหายไปไหนมา”
“ทำธุระ”
“ธุระอะไรอมึวะ หายไปาิเศษเนี่ย”
“ไม่มีไรหรอ”
"มึมีไรปิบัูรึป่าวโรเ่ มึยัเห็น..."
“...ือทเฮ ูมีบาอย่าะบอ” โรเ่พูึัน่อนที่ผมะพูบ ผมถอนหายใเบาๆ่อนะเียบฟัเธอ ผมเห็นเธอ้มหน้ามอมือัวเอ แล้วสูหายใลึๆ่อนะเยหน้าึ้นมามอผมอีรั้
"...."
“ือูอบมึนะ อบมานานแล้ว้วย อบมาๆ มึบับูไ้ไหมทเฮ” ร่าบาพูออมาเสียัพร้อมหลับาปี๋ ผมใับสิ่ที่พึ่ไ้ยิน ่อนะแะเบาๆบนไหล่อเพื่อนสนิท
“อบุสำหรับวามรู้สึีๆอมึนะเว้ย" ผมพูแล้วเว้น่วเพื่อสูลมหายใลึๆ่อนะพูประโย่อไป
"แู่...มีนทีู่รัแล้วว่ะ”
“ใรวะ” โรเ่ลืมามอผม หาาึมไป้วยหยน้ำาน้อยๆ เธอปามันออเบาๆ่อนเอ่ยถาม
“มึไม่รู้ัหรอ”
“แมวมึใ่ไหม” โรเ่ว่า่อนะเย่ามือผมอย่าแรทำให้หยน้ำใสาาู่สวยไหลลมาระทบมือ
“มึรู้ไ้ไ”
“ใ่ ใ่ไหม” เธอมอผมอย่าาั้นำอบ
"..."
"มึเียบทำไมทเฮ อบูสิว่าใ่ ใ่ไหม" ำถามอเธอทำให้ผมนิ่เียบไปสัพั
มันะไม่ใ่เรื่อีใ่ไหมที่นอื่นะรู้วามลับอฮยอแ
“นะรัับแมวไ้ยัไ” และผมเลือที่ะเบี่ยประเ็น
ปั
แ่ผมิผิมหัน์เพราะเมื่อบประโยเมื่อี้ ผม็ไ้ยินเสียปิประูอย่าแร ไวว่าวามิผมเห็นฮยอแในร่าแมววิ่ออไปนอระเบีย ผมรีบลุึ้นแล้ววิ่ไปู็เห็นหลัลายๆอเ้าเหมียวัวเล็ริๆ
“โถ่เว้ย” ผมสบถับัวเอ่อนะรีบวิ่ออาห้อไปามหานัวเล็ว่าที่หนีออไป ปล่อยให้โรเ่อยู่ในห้อ
“ฮยอแ” ผมะโนสุเสีย สอสายามอหาเ้าอนนิ่มทีุ่้นเย แ่็ไม่พบ
และแล้ววันที่ลัวที่สุ็มาถึ
ผมใ้เวลาามหาฮยอแมาว่า 3 ั่วโม ่อนะลับมาที่ห้อเมื่อไม่พบอะไร โรเ่ลับไปแล้วและวใอผมมัน็หายไปแล้ว้วย
“ฮยอแ ทเฮอโทษที่ไม่พูมันออไป” ผมพูอย่าหมแรเมื่อนึถึเรื่อเมื่อเย็น เรื่อราว่าๆไหลมาในหัว เหมือนภาพละรที่าย้ำวนไปมา เมื่อผมเินไปส่วน่าๆอห้อ
ทำไ้เพียแ่โทษัวเอ ว่าทำไมแ่ำำเียวมันถึไ้พูยานั ะทำยัไถึไ้เอฮยอแ ะทำยัไให้ฮยอแลับมา
หนึ่ปีผ่านไป มันเป็นหนึ่ปีที่เวลาเิน้าเหลือเิน เิน้าราวับว่ามันเป็นนเเวลาับที่ผมรู้ั หนึ่ปีที่เ็มไป้วยวามเ็บปวและหนึ่ปีที่ผมไม่มีฮยอแ
ผมมอไปที่รูปบนหัวเียที่มีทั้รูปที่แอบถ่ายฮยอแ รูปที่ฮยอแถ่ายผมและรูปู่รูปเียวที่ผมมี ผมแะมันไปเบาๆ่อนหยน้ำาะลอหน่วอยู่ที่หัวา
ไม่เยลืมเรื่ออนัวเล็ไ้เลย มีแ่ิถึเพิ่มึ้นเรื่อยๆ
ั้แ่วันนั้นนถึวันนี้ผมามหาฮยอแทุวัน พยายามเอาภาพเ้าเหมียวไปแปะประาศหา รวมทั้ไปหาามสถานที่่าๆที่ิว่าฮยอแน่าอบไป แ่็ไม่พบ
ผมิว่าสัวันฮยอแ้อลับมาแน่ๆ ผมเลยรอ รอเหมือนนบ้า
ถึวันนี้ผมไม่มีฮยอแ พรุ่นี้ผมอาะมีเาอยู่็ไ้ ใระไปรู้หล่ะ
ั้แ่วันนั้นวามสัมพันธ์อผมับโรเ่็ไม่เหมือนเิม แ่ผมพยายามเ้าหาเธอเพราะไม่้อารเสียเพื่อนอย่าเธอไป ใน่วแรๆเธอหลบหน้าผมลอ ผมเลยหาโอาสพูรๆับเธอ โรเ่บอว่าออยู่ห่าับผมสัพัเพื่อทำใ เธอสัาว่าสัวันะลับมาเป็นเหมือนเิมแน่ๆอแ่ให้ผมรอ ึ่อนนี้เรา็ลับมาเป็นเหมือนเิมแล้วแถมเธอ็มีนมาามใแล้ว้วย
ผมลุึ้นาที่นอน่อนะหยิบุ๊าที่ฮยอแอบอมาถือแล้วลูบหัวมันเบาๆ ส่ยิ้มให้มันราวับว่ามันือฮยอแ
ผมมอไปนอหน้า่า่อนะถอนหายใเมื่อเห็นท้อฟ้ารึ้มๆที่มีทีท่าว่าะเทฝนห่าให่ลมา อนนี้ฤูฝนหมุนเวียนมาอีแล้ว เห้อ เลียมันริๆ ยิ่ไม่มีนัวเล็อยู่้วยแล้วมันยิ่เหาเ้าไปอี
ผมพาัวเอไปอาบน้ำ่อนะแ่ัวไปเรียน วันนี้มีเรียนแ่าบเ้า ทำให้่วอนเย็นผมว่า ถ้าวันนี้อนเย็นฝนอีไปนั่รอที่าเฟ่เิมเพื่อรอฝนหยุ
และมัน็เป็นไปามที่า เมื่อเลิเรียนไม่นานเท่าไหร่ ฝน็เทลมาแบบไม่ลืมหูลืมาริๆ อาารเิมหวนืน วามว่าเปล่าที่ลับเยี่ยมทุรั้เวลาหยน้ำเม็ใสนั่นพาันลมาสู่พื้น
ผมนั่ิบาแฟรสมามแพทเทิร์นเิมรอฝนหยุ สอสายาไปทา้านนอูบรรยาาศื้นๆนั่น เห็นผู้นมามายที่เินสวนันนลายา หวนนึไปถึวันแรที่เอับฮยอแอีแล้ว
“ุะ” แรสะิที่ไหล่ทำให้ผมหันไปมอ ่อนะใเมื่อเห็นหน้านที่สะิ
หิสาววันนั้น นที่ทำให้ผมไ้รู้ัับฮยอแ
วันนี้ทุอย่าูเหมือนเาวูไปหม ั้แ่ผมเลิเรียนแล้วฝน เินมาาเฟ่นมาเอหิสาวนนี้อี แ่น่าเสียายที่ราวนี้มัน่าาราวที่แล้วรที่วันนี้เธอมานเียว....ไม่มีฮยอแมา้วย
“ันลืมไปว่าุไม่ไ้ยิน” เธอพึมพำบาอย่าเบาๆ่อนะเียนบาสิ่ลไปในระาษแล้วส่มาให้ผม
‘ไม่เอันนานเ้าเหมียวเป็นยัไบ้าะ’ ผมอ่าน่อนะเียนอบลับไป
‘เ้าสบายีรับ’ เมื่อเธออ่านบ็หลุยิ้มมาน้อยๆ ่อนะเียน้อวามอบลับมาอี
‘ีใัเลย่ะที่เ้ามีวามสุ ุั้ื่อให้เาแล้วใ่ไหมะ ื่ออะไรเหรอ’
‘ฮยอแรับ’
‘ื่อน่ารััเลย เหมือนื่อสร้อยทีุ่ใส่เลยนะะ’
‘รับ เส้นนี้มันเป็นอเ้า’
‘ีใัที่เห็นุรัเ้าเหมียวนานี้ วันนี้ันแ่ะเ้ามาทัทายหน่ะ่ะ ไม่ไ้นั่้วยัน ไว้เอันใหม่นะะ’ เธอยื่นระาษมาให้่อนะส่ยิ้มและโบมือบ๊ายบายผม ผมยิ้มลับแล้วทำามเธอ่อนะลับมานั่เหม่อมอไป้านออีรั้
ฝนใล้หยุแล้ว ใล้ะไ้ลับอนโแล้ว
..........
ผมลับมาถึอนโใน่ว่ำๆ เพราะ มัวแ่หาอะไรรอท้อ ผมไประู่อนะผลัเ้าไปแล้วเปิไฟ ามแพทเทิร์นเิมๆที่ทำทุวัน
รืนน
ฝนเทลมาอีแล้ว ะอะไรทั้วัน
ผมบ่นับัวเอ่อนะ่อยๆทิ้ัวลบนโฟาแล้วหลับาเบาๆให้วามนุ่มอโฟา่วยบรรเทาวามเหนื่อยอผม
เหนื่อยัอยาอฮยอแ
เหมียววว~
เหนื่อยนหูฝาเลยเหรอวะ อีอย่าฝนะไม่ไ้ยินอะไรไม่ใ่เหรอ
เหมียวววว~
เสียหวานยัามหลอหลอน่อนที่ผมะุิิไ้ว่า เสียเียวที่ผมไ้ยินเวลาฝนือเสียฮยอแ
เหมียววววววว~
เสียุ้นเยัึ้นอีรั้ ทำให้ผมลืมาและรีบีัวึ้นาโฟาอย่ารวเร็ว ผมึ่เินึ่วิ่ไปหาที่มาอเสีย่อนะเห็นร่านุ่มนิ่มอนที่เฝ้ารอมานานแรมปีรระเบีย
“ฮยอแ” ผมรีบเปิประูเลื่อนแล้วอุ้มเ้าเหมียวน้อยที่ยืนัวเปียโอยู่้านอเ้ามา้านใน ่อนะหาผ้านหนูมาเ็นให้นเ้าัวเล็เบาๆ
“ฮยอแทเฮิถึมา” ผมอเ้าเหมียวแน่น่อนะบอวามในใ
"...."
“รัมานะรับ อย่าทิ้ทเฮไปอีนะ อย่าทำอีนะ”
"...."
“ทเฮรัฮยอแที่สุในโลไ้ยินมั๊ย”
“รันะรับ” ำบอรัที่ผมไม่หวมันอีแล้วเมื่อเอนรหน้า ผมพร่ำบอมันไม่หยุเมื่อเห็นเ้าเหมียวเียบ
“รู้แล้วเหมียววว” ฮยอแที่อนนี้ลายร่าเป็นนเอ่ยึ้น ่อนะลูบศีรษะผมไปมา ผมเยหน้ามอฮยอแเมื่อนัวเล็ยอมพูออมา ผมเห็นวามเปลี่ยนไปอนรหน้า ผมสีำที่ลายเป็นสีาวและใบหูนิ่มที่แ่่อนเล็นิเียวมีนาให่ึ้น
“รัทเฮเหมือนันนะ อโทษที่ให้รอนานเลยนะเหมียว”
“ริๆฮยอแมาหาทเฮทุวันเลย แ่ทเฮไม่เห็นฮยอแเอ”
"ทำไมไม่เ้ามาหาหล่ะ" ผมว่าพร้อมทำหน้าเศร้าล
"ไม่ไ้หรอเหมียว มันยัไม่ถึเวลา"
"เวลา ?"
''อื้ม ฮยอแะมีู่ไ้เมื่อ่ววัยเริพันธุ์เหมียว" ร่าบาว่า่อนะี้ให้ผมเห็นสีผมัวเอว่ามีวามเปลี่ยนแปล
"มีู่ ? แสว่าฮยอ้อารเป็นู่ับทเฮเหรอ" ผมว่าแล้วยยิ้มอย่าีใ ร่าบาพยัหน้า่อนะพู่อ
“ฮยอแิถึทเฮมา และฮยอแ็รู้ั้นานแล้วว่าทเฮรู้สึยัไ เห็นรอยรนี้ไหมเหมียว” ฮยอแิ้มไปที่รอยับเมื่อนานมาแล้วที่ฮยอแเยับไว้รแถวระูไหปลาอผม
“เห็นไหมว่ารอยมันัึ้นทุวัน รนี้เป็นส่วนที่บอว่าทเฮรู้สึยัไับฮยอแ” ผมิามที่ร่าบาพูริ้วยแ่่อนรนี้แทบไม่เป็นรอยเลยหลัาฮยอแั แ่มาวันนี้มันเป็นรอยอย่าเห็นไ้ั
ว่าทำไมฮยอแถึไ้อบเลียรนี้นั
“รู้เเล้วทำไมยัหนีทเฮไปอี”
“็ทเฮพูอย่านั้นฮยอแ็น้อยใสิเหมียวว อีอย่ามันยัไม่ถึเวลา้วย”
“ลโทษทเฮะนานเลยนะ ใะาแล้วรู้ไหม” ผมึร่ารหน้ามาอ ่อนะูบลบนหน้าผานิ่มเบาๆ้วยวามรั
“ไม่ไ้อยาทำสัหน่อย แ่เวลามันบีบบัับให้ฮยอแ้อทำ”
“....”
“ำวันที่เราไปปินิไ้ไหม ทเฮเห็นฮยอแเล่นับแมวัวนึใ่ไหม นั่นเป็นพี่ายอฮยอแเอ เามาามให้ฮยอแลับบ้าน”
“....” ผมเียบแล้วั้ใฟัสิ่ที่นรหน้าเล่า
“ริๆแล้วฮยอแหนีออมาาบ้าน เพราะ ้อารามหาู่โะาอัวเอ” ฮยอแหยุเล่า่อนะมอออไปนอหน้า่า แล้วี้ออไปให้ผมมอาม
“เวลาฝนฮยอแะไม่ไ้ยินอะไร ทเฮเป็นเหมือนันไหม” นบนัหันมาถามผม
“อืม” ผมพยัหน้ารับ
“ามำนานอเผ่าพันธุ์ฮยอแเาเล่าันมาว่า ะมีสิ่มีีวิประเภทนึะหูหนวเวลาฝน และะสามารถไ้ยินเพียแ่เสียอู่โะาอัวเอเท่านัั้นเหมียวว ฮยอแอยาลอูว่าสิ่ที่ฮยอแเป็น มันเป็นไปามำนานนั้นหรือเปล่า เลยลอามหาู และมัน็ใ่ริๆเพราะฮยอแหาเอแล้ว” ฮยอแว่า่อนะิ้มมาลบนอผมเบาๆ
“....” ผมยยิ้ม ่อนะฟันรหน้าเล่า่อ
“ฮยอแเอทเฮ่อนที่ทเฮะเอฮยอแอีนะ รู้รึปล่าวว่าฮยอแหน่ะหลุมรัั้แ่แรเห็นเลยเหมียวว” ร่าบาว่าพลายิ้มอย่าเินๆเมื่อพูบประโย
“ริๆฮยอแสามารถสื่อสารับมนุษย์โยารส่ระแสิไ้นะ แ่ไ้เพาะับนที่ถูะาเท่านั้น ผู้หินนั้น นที่ทเฮเอวันนี้ เ้าสามารถสื่อสารับฮยอแไ้และเ้ารู้ว่าฮยอแเป็นใรั้แ่แร”
“้ออบุเ้านะรู้ไหม ถ้าั้นฮยอแไม่ไ้อยู่รนี้แน่ๆเหมียวว” ฮยอแว่า่อนะเปลี่ยนท่านั่ัวเอมาให้เป็นล่อมัผมแทน แล้วหันหน้าเ้าหาัน นัวเล็บีบมูผมเบาๆ่อนะเอ่ย่อ
“มีอะไระถามอีไหมเหมียวว”
“ฮยอแเป็น...”
“เป็นัวอะไรเหรอ” ผมพยัหน้ารับ
“ไม่รู้สิ แ่แม่เล่าให้ฟัเผ่าพันธุ์ฮยอแสืบทอมาาเทพเ้า เรามีันไม่เยอะหรอ แรลไอเทมมาๆ” ฮยอแว่าพลาหัวเราะ
"อ่อ แล้วเรื่อสร้อยนี่หล่ะ" ผมว่าึ้นเมื่อนึอะไรออ ่อนะี้ไปรบริเวลำออัวเอที่มีสร้อยอเส้นบาประับอยู่
"มันเป็นอประำัวอฮยอแเอแหละ เผ่าพันธุ์เราะมีนละ 2 เส้นเหมียวว แ่อีเส้นฮยอแทำหล่นหายและพึ่หาเอ"
"อืมม" ผมพยัหน้ารับ่อนะถาม่อ
“อ้อ แล้วเรื่ออายุัยหล่ะ”
“ามำนานบอว่าเท่าู่โะาเหมียวว เราเิมาเพื่ออยู่้วยันลอไป ทุที่ที่มีทเฮะมีฮยอแ” ผมยยิ้มเมื่อลายสสัยทุอย่า
“มีอะไระถามอีมั๊ยรับุนี้สสัย”
“ไม่มีแล้วรับุนน่ารั” ผมว่า่อนะูบลไปบนริมฝีปาบา ่วิมวามหวาน้านในโพรปานิ่ม ่อนถอนริมฝีปาออแล้วูบั้แ่หน้าผาไล่มานถึริมฝีปาบา ระิบถ้อยำหวานที่ไ้ยินันเพียสอน
“รันะรับเ้าเหมียวอทเฮ”
- End -
บแล้วรับบเป็นฟิเรื่อแรที่เียนบริๆ แ ะบอว่าเรื่อนี้มาาินนาารเราล้วนๆ ไม่มีสาระใๆไ้โปรอย่าถือสาันเนอะ 555555 และเหมือนเิมอบุสำหรับอมเมน์อทุนมาเลยนะะ น่ารัมาๆเลยย แ ยัไไว้เอันเรื่อหน้าอีนะะ เริฟนอ่าน เท่าอึนรัเฮเลยยย
ปล.ถ้ารู้สึว่าเราเียนัๆไปัมา หรือมันูห้วนๆเินไป (เรารู้สึไ้ 55555) อโทษ้วยนะะ อแ้ัวเรื่อหน้าน้าาาาาา TT
#เสียฝน #thedayofhaeeun
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น